อยู่ข้างบนเรือน มองลงไปเห็น ใบไม้สีเขียว คนเดินไปมา ดูมีความสุข

จากการได้มาเยือน

พระจุฑาธุชราชสถาน

.......

ข้างบนเป็นความ งดงาม การเข้าไม้ได้เนียน ให้สีขาวตัดกับสีน่ำตาลเข้ม

เข้าไปดูข้างใน เรียกว่า สวย เรียบกริ๊บ ก็ว่าได้

ภาพข้างบนเป็น เรือนพัก ที่ใช้สีขาว กับสีเขียว เหมาะสำหรับภูมิประเทศ ร้อนชื้น

แต่คงจะไม่เหมาะ ถ้าละแวกนี้มีหิมะลง หรือหนาวจัด

ถ้าเห็นสีขาวกับสีเขียว คงทำให้จิตใจ หนาวไปอีก

ต้องมีการใช้ สีแดง เหลือง ส้ม ตัดเพื่อให้จิต เกิดความอบอุ่นเนาะ ผมว่านะ

นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ มักจะไม่เดินขึ้นเนินข้างบน เพราะไม่คิดว่าจะมีของสวยงาม

งั้นเดินไปดู ใกล้ขึ้นเนิน มีต้นมะขาม ยืนรอผู้มาเยือน

ต้นมะขามอายุมากแล้ว กิ่งสาขาของต้น ทอดยาวออกไปทางขวา สันนิษฐานไว้ก่อน

ว่า สมัยก่อนพื้นที่ด้านขวานี้โล่ง มีแดด เขาเลยยื่นกิ่งออกมา รับแสงแดดเพื่อปรุง

แร่ธาตุในดินให้เป็นอาหาร

ทางเดินไม่สูง เป็นเพียงเนินดิน เดินได้สบาย ร่ม รื่น เย็นสบาย มีต้นไม้อายุเยอะ

มาก ทอดกิ่งต้อนรับผู้มาเยือน หรือ เหนื่อยล้าไม่รู้ซินะ

ระยะทางเดินเพียง 100 กว่าเมตรสั้น ๆ ก็ถึง อาคารชั้นเดียว เป็นที่ต้อนรับ

นักท่องเที่ยว มีเจ้าหน้าที่นั่งคอยต้อนรับอยู่

ข้าง ๆ เรือนพัก มีต้นไม้ ขึ้น แสงแดดส่องเป็นลำ สู่ดิน สวย

กลางเรือนพัก ด้านบน เป็นโดม กลมสวย

ได้พูดคุยกับ เจ้าหน้าที่หญิง เธอตอบคำถามที่ เราสงสัย ได้ชัดเจน มองไปด้านขวามือ

สู่ทะเล เห็นต้นไม้ใหญ่ น่าสนใจ

เดินไปไม่ถึง 50 ก้าว ก็ถึงแล้ว มองไปอีกทาง ถ้านักเล่นต้นไม้ เขาคงใช้คำว่า ฟอร์ม มั้ง ดูซิครับ

มองลอดทะลุ ไปจะเป็นทะเล กั้นระหว่างเกาะสีชัง กับ ตัวอำเภอ ศรีราชา

เ

ได้สอบถามเจ้าหน้าที่ ถึง อายุ แหะ ๆ ไม่ใช่อายุสาวล่ำบึก คนเดินนะครับ

ไม่รู้จักกันด้วย

ผมถามอายุต้นไม้ ต้นลั่นทม อายุประมาณ 130 ปี

........

ใกล้กันมีเรือน รับรองโบราณ ที่ทางการ ได้เก็บรักษา ทนุบำรุงสวย เวลาเดินเข้าไป ร่มรื่น เย็นสบาย

.........

เรือนรับรองนี้ เป็นเรือนชั้นเดียว ยกสูงจากพื้นประมาณ 80 เซ็นติเมตร

ยืนถ่ายภาพ แล้วมองไปข้างบน ที่ระเบียบ เห็นการออกแบบ การเข้าไม้ สวย เรียบร้อยมาก

ด้านหลัง มีเรือนทาสีขาว ปนเขียว ไม่ได้เดินไปดูเพราะเขาปิดไว้ สันนิษฐานก่อนว่า เป็นห้องครัว

หรือไม่ก็ห้องน้ำ แต่ก็สงสัยอีกแหละ ทำไม ไม่มีช่องลม ระบายควัน หรืออากาศ

ระหว่างที่อยู่บริเวณเรือนรับรอง ร่มเย็น แม้จะไม่มีลมพัดก็ตาม แต่มองทะเลไม่เห็น ต้นไม้บัง

เลยอยากจะดูให้ไกลสุดลูกหูลูกตา ดูป้ายชี้ทางว่า ไปดูจุดชมวิว ประมาณ ครึ่ง กม. เดินไหวอยู่แล้ว จิบ ๆ

เป็นถนน ที่ น่าเดิน แต่ถ้ามีรถกอล์ฟให้นั่งก็น่าจะดีเนาะ 555

ไม่มีหรอกครับ เดินไปเรื่อย ๆ ดีกว่า

ดูจะเปลี่ยวไปสักนิด....

เดินพอเหงื่อซึม พอเลี้ยวโค้งก็เห็น บันใดขึ้น เขาน้อย จุดชมวิว

เดินขึ้นสบาย ๆ ดูวิวไป 360 องศา คือ รอบกายได้เลย

นั่น เห็นหนุ่มปั่น จักรยาน มาคนเดียว ปั่นได้ค่อนข้างช้า มันสูงชัน เปลี่ยนเกียร์หลายครั้ง

คุยกัน ทั้งผมและหนุ่ม ปรากฏว่า หนุ่มเขาเป็นนักศึกษา ม.บูรพา ปั่นจากบางแสนมาคนเดียว

พอถึงศรีราชา ก็นำจักรยานลงเรือมาด้วย เสียค่าโดยสารตัวเอง 50 บาท จักรยานเสีย 30 บาท

จากทางเดินที่เปลี่ยว ไม่นาน ก็มีหนุ่มสาว และ ส.ว. เดินมาเป็นกลุ่มกว่า 30 คน เขาเดิน

กันมาเงียบ ๆ คงเหนื่อยแหละ 555

ต่างคน ต่างถ่ายภาพ ทางทะเล หรือ ทางเขาอีกด้าน เรียกว่า ต้องคอยหลีกทางให้เกิดช่องว่าง

สำหรับถ่ายภาพ

อยู่บนเขาน้อยนั่นเกือบ 45 นาที อากาศเหรอ ไม่ร้อนไม่เย็น พอไหว ดูนาฬิกาแล้วเกือบ

เที่ยงครึ่ง เริ่มหิว เลยเดินลงมาข้างล่าง ไม่ไกลหรอกครับ ครึ่ง กม. กว่าเอง

ขี่รถมอเตอร์ไซค์ สีชมพู ไปแถวร้าน ลุงวิด ลุงแกเป็นชาวต่างชาติ ได้ภรรเมียคนไทย

ชื่อลุง เดวิด แต่เราไมได้แวะไปกินที่นั่น คนเยอะขี้เกียจรอ

เลยขี่เลยไปอีก 100 เมตร เป็นร้านอาหารธรรมดา ดูน่าจะสบาย ด้านหลังร้านมี

บ้านพักตากอากาศสี แสบ เช่น แดง ชมพู น้ำเงิน ปลูกอยู่บนเนิน

ไม่รู้เป็นไง เห็นบ้านสีแสบ ไม่ถ่ายภาพมาเฉยเลย

สั่งอาหาร มากินกัน 2 คน ผมสั่งผัดสิ้นคิด หมูสับ ใส่พริกติ๊ดเดียว คนร้บออเดอร์

ตะโกนบอก ใส่พริกเม็ดเดียว 555

ลูกสาวแม่ยายสั่งข้าวผัด รอไม่นานอาหารก็มา รสชาดหรือ งั้น ๆ แหละครับ

พอไหว.... เห็นไอติมแบบหวานเย็น อยู่ในตู้ น่าจะอร่อย

เป็นไอติมแบบชาวบ้าน กัดกินไป อืม อร่อยดี คงจะแพงกว่า กท.หน่อย น่าจะแท่งละ 15 บาท ต่างคนต่างกินแล้วติดใจ

เลยกินไปคนละ 2 แท่ง เจ้าของร้านเห็นก็อมยิ้ม...

พอเรียกคิดเงิน ค่าข้าว 2 จาน 100 บาทค่าเป๊บซี่ 15 บาท ส่วนไอติม อุแม่เจ้าแท่งละ 25 บาท

จ่ายค่าอาหารกลางวัน 215 บาท...