บล๊อกประจำวัน จันทร์ / ศุกร์

เชื่อหรือไม่ อยากลืม แต่กลับจำ

ไม่ใช่เนื้อเพลงนะครับ 555 เห็นหัวข้อตะพาบ ของเป็ดสวรรค์ แล้ว พยายามจะ

คิดว่า เราจำอะไรไม่ได้บ้าง

ไม่น่ามี เช่น ใครยืมตังค์แล้วยังไม่ยอมใช้ จำแม่นจริง ๆ

เรียกว่าแป๊กเลย... ความจำมันพรั่งพรูเข้ามาแทนที่ แต่ก็ไม่แน่อีกแหละ ลองอ่าน

ไปเรื่อย ๆ อาจจะ มีอะไร ลืม ก็ได้มั้ง

ขอเล่าเรื่อง ทำไมใช้ชื่อว่า ไวน์กับสายน้ำ ก่อนนะครับ แหะ ๆ เล่าความหลังติ๊ด

ล่าสุด พิธีกร Bloggang สัมภาษณ์ ตอนขึ้นรับ สายสะพายรางวัล เขียน

ไดอารี่ เดอะเบสท์... ถามว่า ทำไมใช้ชื่อนี้

เรื่องรับสายสะพายนี้ จริงแล้วไม่อยากจะเขียน กลัวเพื่อนจะหมั่นใส้ เอียนกัน

ขอหน่อยก็แล้วกัน นะครับ มาขอขอบคุณเพื่อน ๆ ที่โหวตให้

รวมทั้งเพื่อนที่ แวะมาอ่าน ทำให้เกิดกำลังใจมากจริง ๆ ครับ

........

เลยเล่าว่า

นั่งคุยกับหุ้นส่วนใหญ่ของ ภัตตาคาร แถวสะพานซังฮี้ กับเซลล์แมนของบริษัทนำเข้า

ไวน์จากสเปน มาเสนอขาย เรียกว่าจะขอส่งสินค้า

เพื่อพิสูจน์ว่า ไวน์แดง นี้ รสชาติ ฝาด อมหวาน

หรือ หวาน อมฝาด จะได้เหมาะกับ

อาหารเนื้อสำหรับลูกค้า..... เปิดชิม แต่ละยี่ห้อ

ไวน์จากองุ่นมีแหล่งผลิต หลายที่ รสแตกต่างกัน.. อยู่ที่ปีผลิตด้วย แหะ ๆ เขาว่างั้น

สรุปแล้วเซลล์ขายได้ ตกลงให้เครดิต 3 เดือน ขายก่อนแล้วค่อยจ่ายเงิน ก็โอเค

ตอนนั้นเขียนเรื่องราวลง เวฟบล๊อกของ MTB ใช้นามปากกาว่า คนเมืองปาย แล้วขยับ มาเขียน Bloggang เลยขอใช้นามปากกาว่า

ไวน์กับสายน้ำ คนเมืองปาย เกิดทีมงานเขาเห็นด้วย เลยใช้เรื่อยมา

มีคนถามว่า รู้เรื่องไวน์บ้างเปล่า พอรู้นิดหน่อย เวลาไปทาน

อาหารฝรั่งเศสแถว ซอยทองหล่อ เห็น คนเสิร์ฟไวน์เปิดดังปล๊อก แล้วรินใส่แก้ว

เพื่อน ๆ ก็จัดการ ยกมาแกว่งให้น้ำไวน์หมุน ใกล้จมูก ดมกลิ่น รินใส่ปาก

กลั้วลิ้น ม้วนไปมานิดแล้วกลืน แล้วก็ หงึกหน้า

คนเสิร์ฟไวน์ รินแจกแต่ละคน ส่วนไวน์เอ้ยผม ก็แสร้งทำตามเขาด้วย

จะได้รู้ว่า อั๋ว ก็กินเป็นนะ จริง ๆ แล้ว ไม่รู้เรื่องเลย ล่อแต่กระแช่ น้ำขาว แถวบ้าน

คลองพิษณุโลก กับเนื้อเค็มเหนียว ๆ แหล่งขายนี้ ตำรวจไม่รู้เรื่องนะครับ

-

กับแกล้ม นี่ครับ เหนียวหนึบ ต้องเคี้ยวนานหน่อย อร่อย..เห็นแล้วเปรี้ยวปาก

ว้า...ว่าจะบอกว่า ไม่ถนัดเรื่องน้ำเมานานาชนิด กลับมาเล่าเรื่องย้อนหลังอีก

คือ ๆ ๆ หมอเขาบอกว่า ถ้าหากอยากจะหล่อ มีอายุยืนยาว หนุ่มนาน ๆ

ให้งดดื่ม น้ำพรรค์นั้น

เลย งดดื่ม ตั้งแต่น้ันเป็นต้นมา จะได้หล่อกับเขาบ้างครับ แหะ ๆ

มีคนถามว่า ทำไม เขียนบล๊อก ไดอารี่ ไม่เขียนบล๊อกท่องเที่ยวกับเขาบ้างละ

ลองเข้าไปดูบล๊อกเก่า 300 กว่าบล๊อก... บล๊อกแรก เป็นบล๊อกท่องเที่ยว ตามทุ่งนา

สายน้ำไหล ของหนุ่มน้อย แถมขียน เกี่ยวกับ อาชีพในร้านอาหารภัตตาคาร

พวกกลโกงของคนทำงาน...ไม่พอ... ดันไปเขียน นิยาย เกือบ 30 ตอน มีแทรก

การทำสมาธิ เกี่ยวกับพระภิกษุสงฆ์อีก

ส่วนที่เหลือ เป็นบล๊อกท่องเที่ยว แบบบ้าน ๆ เรื่องราวที่ผ่านมานานปี เอาผ้าเปียกน้ำเช็ด

ฝุ่นออกไม่ให้คนสังเกต แหะ ๆ เกิดเพื่อน จาม แย่เลย....ไวน์เรียกว่า

บล็อก ครอบจักรวาล หรือ บล๊อก จับ ฉ่าย คุยเล่าทุกเรื่องที่นึกได้

เพื่อนเคยถามว่าไปพักที่หรูบ้างเปล่า เคยครับ แต่ไม่ถนัด

มองดูสภาพตัวเอง ใส่กางเกงขาด รองเท้าเก่า ๆ ไม่กล้าเยี่ยมกราย

คือ เขิน ที่จะเดินไปตามพรมนุ่มเท้า มีเตียงหนา

เวลาไปทานอาหารในห้องอาหาร จะหยิบช้อนที่วางเรียงที่โต๊ะอาหาร ไหนช้อน

ซุป เราจะตักซุปแล้ว ยัดเข้าปากตรงก็ไม่ได้... หรือว่าช้อนที่ตั้ง แนวตรง

แล้ว แก้วน้ำละ หยิบ ซ้ายมือ หรือขวามือ โอ้ยไม่ไหว...

งั้นเขียนเล่า ความหลัง เป็นแบบไดอะรี่ก็แล้ว กัน แบบชาวบ้านนี่แหละ ไปไหน

ก็ขับพิคอัพ ลุย

เรียกว่า ถนัดเล่าเรื่อง ความหลัง ทำอย่างไรก็ ไม่ลืมเรื่องราวที่ผ่านมา แล้วก็ไม่

ได้เขียนบันทึกการไปเที่ยวเลย ใช้ความจำเป็นส่วนใหญ่ งัดเรื่องราวตอนเป็นเด็ก

ข้างบน หัวเหม่งแต่เด็ก กางเกงจะหลุด เลยรัดเอวให้แน่นหน่อย แม่เขาซื้อเผื่อโต

เพื่อน ๆ ก็มีเมตตา ช่วยแวะเข้ามาอ่าน โอ้ยปลื้มใจจริง ๆ

อ้อมีเรื่องที่ ลืมไปแล้ว เพิ่งนึกได้ เข้าหลักเกณท์ตะพาบคราวนี้แน่

ตอนเด็กอยู่เชียงใหม่ มัวแต่ปลูกผัก เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ หาปลา อย่างอื่น

ไม่ถนัด ความจำไม่ดีเลย

แม่เรียกใช้

ตูน... ไปซื้อ ไม้ขีดไฟให้แม่หน่อย เอาเอาตังค์นี่ไป ให้เขาทอนด้วยนะ

ครับแม่

เดินไป ก็ท่อง

ไม้ขีดไฟ ๆ ๆ ๆ

เดินสะดุดก้อนหิน ปึ๊ก...เดียว.. ลืมเลย

วิ่งกลับไปหาแม่ใหม่

แม่ ๆ ให้ตูน ซื้ออะไรนะแม่

อันนี้เด้งที่ 1 แล้วข้างล่างนี้ละครับ

เมื่อกี้นึกถึง คำของเพื่อน กับอีกหลายคนว่า คนที่ชอบเล่าความหลัง

เป็น คน ส.ว. เอื๊อก ทำไงดีไม่อยากเป็น ส.ว. เขียนมาได้ 71 บรรทัดแล้ว

ได้เวลาอัพบล๊อกด้วย แก้ไขไม่ทัน ต้องส่งออกสู่สายตาเพื่อน ๆ เฮ้อ

ลืม