บล๊อกประจำวัน ศุกร์ / จันทร์

ร่วมกิจกรรม วันฝนพรำ

วันหนึ่งปลายฤดูร้อน ขับรถ กับลูกน้องอีก สองคนไปรับฟางข้าว

ในหมู่บ้าน ของ อ.เวียงป่าเป้า เชียงราย ชาวนาชาวสวน หลายหมู่บ้านกำลัง

ทำหญ้า ก็ถอนหญ้า บนแปลงกระเทียม ที่เขียว

เห็นรถเราขับผ่าน จะหยุดยกมือทักทาย บางคนก็เคยเห็นหน้ากันมาก่อน

ใช่แล้วครับ เรารับซื้อฟางข้าว ไปคลุมดินบนแปลงปลูกขิง บนดอย ที่อยู่ถนนไป

อ.วังเหนือลำปาง เรียกว่า ดอยสันกู่เป็นดอย สูงปานกลาง อยู่เขต อ.เวียงป่าเป้า

ขณะที่ เราไปขนฟาง ตามหมู่บ้าน

บนดอยรถไถ กำลังใช้ผาน ชนิดยกดินเป็นแปลงแทนกำลังคน แปลงจะยาวกว่า

50 เมตร พื้นที่แปลงนี้กว้างกว่า 30 ไร่

เราเลยต้องใช้ฟางมาก สั่งจองกันล่วงหน้า

เรียกว่าต้องวางมัดจำ กันบิดพริ้ว

แม้เราจะได้ฟางแล้ว แต่ต้องปวดหัว บางแห่งเรา รับฟางไม่ได้อีกแหละ... ไม่ใช่ฟางที่เราต้อง

ที่เราตกลงกันเป็นฟางข้าวเหนียวหรือข้าวเจ้า มีฟางยาว แต่ที่เราได้กลับเป็น

ฟางข้าว บ.ส. เพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านอาจจะไม่รู้จัก เป็นข้าว บาสมาตี ของอินเดีย

ใช้ไม่ได้ครับ มันสั้นเกินไป ถึงใช้ได้ก็ต้องใช้เปลือง เปลืองแรงงานที่ปูฟางตอนปลูกด้วย

ต้องรีบหามาทดแทน แน่นอน ราคาย่อมแพงกว่าปกติ... คนงาน

ใส่ฟางเข้าไปเยอะสูงเกินขอบข้างรถที่สูงอยู่แล้ว เวลารถวิ่งมันจะโงนเงน พื้นราบไม่เป็นไร

อยู่บ้าง ลำบากตอนที่ขับไต่ขึ้นดอย ที่เป็นถนนดินแดง มีร่องกลางเพราะฝนปีก่อน

เซาะ เวลาขับน่ากลัวรถตกร่อง หมายถึงรถเอียงอาจจะพลิกตกข้างทางได้

ภาพรถขนฟางเป็นภาพแทนนะครับ มัวขับรถเองไม่ได้ถ่ายเอง

แต่อยากจะให้เห็น ความลำบากในการขับรถ

ก่อนหน้านั้นเราไปหาซื้อ หัวขิงพันธ์เกษตร จากหลายที่และสืบดูว่า ปลอดเชื้อรา นำมาให้

คนงานปาด ผึ่งพอเริ่มแห้ง จะนำลงแช่น้ำยากันเชื้อรา ครบเวลา นำมาผึ่งให้แห้ง รอเวลา

ส่งขึ้นดอย ไปปลูก

คนงาน 30 กว่าคนลงมือฝังหัวขิง ตามระยะ คนงานอีกกลุ่ม หอบฟางปูทับแปลงปลูกขิง

กันความชื้นระเหย..กันหญ้าขึ้น. เราลงปลูกก่อนฝนจะตก และคาดหวังไว้ว่า ฝนจะ

โปรยปราย ให้ดินชุ่มชื้น.. และแล้วฝนก็โปรยลงมาตามที่เราต้องการ

เราปลูกกระท่อมสำหรับ คนงานพักตอนกลางวัน และเป็นที่พักของเราในเวลา

กลางคืน เรามักจะซื้อหมูมาหั่นเป็นก้อน เคล้าเกลือ พริกไทย กระเทียม

ทำให้สุกเรียกว่าหมู โค๊ะ..ไว้ทีละหม้อ เอาไว้กินกัน สลับอาหารอื่น ขาดไม่ได้ น้ำพริกแดง

เราผลัดกันไปนอนค้าง เฝ้าไร่ขิง ที่กว้างใหญ่ ท่ามกลางความมืด ป้องกัน

แมงกระสอบ เผลอไม่ได้ครับ ระยะแรกที่ลงแง่ง ขิง.. พวก มาน..เอามือคุ้ยใส่

ถุงปุ๋ย ไปปลูกกันง่าย ๆ บางแห่งเจอไป 10 กว่าไร่

เย็นวันหนึ่ง นั่งอยู่หน้าตูบ บนดอยมองดู ตัวตลาดบ้านแม่ขะจาน ฝนตกพรำ ๆ เงียบ ๆ

อากาศเย็นจนหนาว ท้องเริ่มหิว.. แต่ไม่มีอะไรกิน รออาหารจากเพื่อนที่ลงไปนำมาจากบ้าน

ข้างล่างดอย.. อาหารหมด

เพื่อนคนที่เตรียมอาหารประจำ ลืมจัดหามาให้... ฝนที่ตกพรำ ๆ กลับตกหนัก

ไม่มีทีท่าจะหยุด... ถนนขึ้นดอยที่คดเคี้ยว เละเทะแน่นอน รถขึ้นมายาก...

มองตัว ตลาดข้างล่าง เหงา สุด ๆ คิดถึงบ้านที่ กรุงเทพฯ

3 ทุ่มกว่า ฝนตกไม่หยุด หนาว.... ตัวตลาดข้างล่างอยู่ไกลไปกว่า 4 กม..

เห็นแสงไฟวับแวบอยู่บ้าง เพราะหมอกลงหนักเลยบดบังไม่แจ่มชัด

นึกถึง สตูเนื้อ ตั้งไฟอุ่น ๆ ท้องร้องจ๊อก ๆ กินน้ำก็ไม่หายหิว ได้เคี้ยวเนื้อนุ่ม ๆ

มีรสหวานของเนื้อ เคี้ยวมันฝรั่ง หอมหัวใหญ่ หอมกานพลูนิด ๆ

นึกแล้วปวดกราม หิวจริง ๆ

ดูสภาพป่า สายฝนที่โปรยปรายไม่หยุด รถคงไม่อาจจะขึ้นมาได้ พยายามทำใจ แต่

หิวมาก เลย ใช้มือกอบข้าวสารที่ติดอยู่ก้นถุง ป้อนเข้าปาก เคี้ยวกินดิบ ๆ

ใช้ขันรองน้ำจากชายคา ดื่มตาม

ไม่นานข้าวที่เคี้ยวเป็นแป้งหยาบ ๆ เริ่มอึด หนักท้อง คลายหิวไปได้

คืนนั้น เลยต้องนอนบน ตูบกระท่อมที่ยกสูงเพียงเข่า ใช้มุ้งเหม็น ๆ ห่มให้หายหนาว

เพราะรู้แน่ว่า รถยนต์ไม่อาจจะขึ้นดอยมาส่งอาหารได้

เช้ามืด เสียงมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น เพื่อน ๆ ขี่ตุปัดตุเป๋ มาส่งอาหาร เนื้อตัวเละ

เทะด้วยดินโคลน รถล้มหลายครั้ง.. เพื่อนเล่าว่า พยายามขึ้นมาแต่ขึ้นไม่ได้

ทางเละ ลื่นปัดไปมา เลยต้องมาอีกครั้งตอนเช้า เพื่อนขอโทษ

เรื่องนี้เราไม่ว่ากันอยู่แล้ว

หลังจากที่ ปลูกได้ 5 เดือนขิงโต ได้ที่จะขุดแบ่งขาย เป็นขิงอ่อนส่งโรงงาน แถว เขตลาดกระบัง กท

ขิงที่ปลูกอีกดอยเหลืออีกมาก ค่อยยิ้มออก จะได้เก็บไว้เป็นขิงแก่

อีกดอย เราปลูกเผือกหอมไว้ด้วย กว่า 25  ไร่

ส่วนขิงอ่อนคนงานจะขุด ตัดต้น ใบ ทิ้ง บรรจุขิงใส่ถุงปุ๋ยละ 33 กก. แล้วมัดปากถุง ขนลงดอย

รอรถสิบล้อ บรรทุกไปส่งโรงงาน ใกล้ กรุงเทพ

ชั่งให้หนักถุงละ 33 กก. โรงงานเขาคิดน้ำหนักเพียง 30 กก.เขาหักเศษดิน(เขาว่า)

ที่ตลาดบ้านแม่ขะจาน เมืองที่สงบ

มีน้ำไหลในร่องน้ำข้างทาง ซอนซอนไปท้องนา ตลอดปี

อากาศเย็นสบาย เป็นแบบนี้กว่า 20 ปีไม่ค่อยเปลี่ยนแปลง

วันนี้ได้กลับ มานั่งอยู่ที่บ้านน้องสาว กม.80 ที่เคยอยู่ ใกล้ตลาดแม่ขะจาน

สายฝนกำลังโปรยปราย ค่อนข้างหนัก