บล๊อกประจำวัน จันทร์ / ศุกร์

ตะพาบ 132

คลื่นขนาดกลางซัดเข้าฝั่งเ ลมยังพัดแรง

อาทิตย์สาดแสง เข้าสู่ฝั่ง กระทบยอดคลื่นเกิดประกาย วิบวับ เพื่อน 4 คนกำลัง

บังคับ ใบวินด์เซิร์ฟให้รับลมเต็มที่ แรงลมแรง ทำให้บอร์ดเชิดหน้า เหลือเพียงท้าย

บอร์ดแตะ พื้นน้ำแตกกระเซ็น แหวกเป็นทาง

นักเล่นวินด์เซิร์ฟปล่อยสุดแขน ห้อยตัวเอียง 45 องศา บังคับวินด์เซิร์ปมุ่งไปด้านข้าง

ร่างสีดำ ตัดกับ ระยิบคลื่น พริ้วไหว สวย..

นักเล่นบอร์ด แต่ละคนร่างกายแข็งแรง ..สูงโปร่ง ผิวคล้ำ สง่า

หลายวันที่ผ่านมา

ได้แต่เฝ้ามอง หาร่างโปร่ง เพรียว สวมหมวกจ๊อกกี้ หางม้าห้อยข้างหลัง แกว่งไปมา

ยามเธอใช้มือสองข้าง สบัดใบวินด์เซิร์ฟให้กลับด้าน ดังพรึบ

แล้วบังคับให้บอร์ดวิ่งไปด้านข้างน้ำกระเซ็นแตกกระจาย

กว่า 3 เดือนแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงา บอร์ด บูม ใบสีแดงขนาด

8 ฟุตยังสงบนิ่งในที่เก็บ รอเจ้าของมาใช้

เฮ้ย เส..ไม่ลงเหรอ ลมแรงดีนะ

ยังพี่ ขอนั่งดูไปก่อน

 เส รู้สึกเศร้า มีอะไรเซ็งเหรอ ไปกินเหล้ากัน

ไม่ละพี่สิทธิ์ เมื่อคืนดื่มหนัก...ขอพักก่อน พี่สิทธิ์ไปดื่มกับเพื่อนเถอะ

มองพี่สิทธิ์เดินจากไปเคาเตอร์ ร้านทับทราย เงียบ ๆ พี่สิทธิ์นี่ดีอย่าง

ไม่ค่อยเซ้าซี้อะไรมาก

นึกย้อนหลังไปเมื่อ 4 ปีก่อน ยืนถ่ายวิดิโอ คนเล่นวินด์เซิร์ป ที่ หาดวอนนภา

ใกล้กับบางแสนถ่ายค่อนข้างยาก ลมแรง จนเกรงว่า เสียงลมจะเข้าช่องเสียงวิดิโอมาก

เกินไป เลยก้มลง เอามือซ้ายป้องลม ใช้มือขวา แตะบังคับกล้อง

แต่ต้อง รีบคว้ากล้องวิดิโอที่เอียงเกือบล้ม

ขอโทษพี่ หนูมัวเดินถ่ายไม่เห็น..คะ

ครับ.. ไม่ ๆ เป็นไร.. ถ่ายวินด์เซิร์ฟเหรอ

ใช่พี่ หนูกำลังสนใจ เคยเล่น 3 ครั้งชักสนุก ยืมเพื่อนเล่น พี่เล่นเป็นปะ

ก็ ๆ พอเป็น

พี่เล่นที่ไหนคะ หนูเช่าเล่นที่นาจอมเทียน คนให้เช่าเขา มองหน้าหนู แบบดูถูก

คงกลัว หนูทิ้งตัว ใบเขาจะขาดนะคะ

ใช่ ๆ เจ้าของส่วนใหญ่กลัวใบขาด แต่มันซ่อมได้ ผมเล่นที่ แก้มลิง บึงหนองบอน

ใกล้สวนหลวง ร.9 กับเล่นที่ ทับทรายประจำ

ทับทรายอยู่ที่ไหนคะพี่

อยู่ติดกับ หาดวอนนภานี่แหละ ขับเลยหนองมน ไปไม่ไกล

ที่นั่นเป็น ร้านอาหาร กับบริการเก็บ บอร์ด ใบ บูม..เก็บฟรี

เขาต้องการลูกค้าไปกินอาหารนะครับ เลยจัดที่เก็บไว้ให้ พวกเราเลยสบาย..

ว่าง ๆ ลองไปซิครับ ถ้าเจอกันใช้ บอร์ด ใบของผมก็ได้

หลังจากนั้นไม่นาน น้องคนนี้ก็ไป เจอกันที่ทับทราย คงทนผมชวนบ่อยไม่ได้

ขับรถไปเจอ พวกผมกับพี่ ๆ เพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่

อ้อ ลืมบอกไป น้องเขาชื่อ ศศินทร์ ทำงานอยู่ใกล้สุวรรณภูมิ แถวโรงเหล็กของเพื่อน

 น้องเขาเป็นคนคุยน้อย แต่เวลาเราคุยกัน

น้องเขา นั่งฟังตาแป๋ว  น่ารัก

พวกเราเล่นวินด์เซิร์ฟกันสนุก ที่นั่นเล่นลำบากไปนิด มีโขดหินเยอะ หายทรายพอมี

ดีตรงลมแรง เวลาเล่นต้องใส่รองเท้าแบบดำน้ำ กันเท้าถูกหินบาด

กลุ่มเรา พบปะสังสรรค์ เล่นวินด์เซิร์ปเดือนละ 3 ครั้ง ยอมรับเลยว่าสนุก มีน้องศะ

เข้ามาแจม หนุ่ม ๆ กระชุ่มกระชวยกันเป็นแถว...บางอาทิตย์ผมก็ต้องไปแวะรับส่ง

ไปทับทราย รถน้องเขาค่อนข้างเก่า สต๊าตไม่ค่อยติด

บางอาทิตย์ เราจะรีบกลับบ้านกันหน่อย ก็ขับรถพิคอัพ กลับกรุงเทพกันสองคน

เราก็แวะซื้อของกินเล็ก ๆ น้อยที่หนองมน

น้องศะ เขาพูดน้อยอย่างที่เล่าให้ฟัง ชอบฟังเพลง นำซีดีเปิดฟัง

จิ้มมะกอกดองมั่ง ไข่ปลาหมึกปิ้งชุบน้ำราด กิน.. อิ อิ น้องเขาก็ป้อนให้ผมกินด้วย

อย่าเข้าใจผิดนะครับ คงเห็นผมขับรถไม่สดวกกิน

บางทีก็ป้อนผิด จิ้มถูกจมูก น้องเขาก็ใช้ทิชชูเช็ดจมูกให้ น่ารักซะ

เกือบ 2 ปีที่ผม รับ ส่งน้องเป็นบางครั้ง ยอมรับครับว่าเราสองสนิทกันมาก

ดึกคืนหนึ่ง

พี่เส ช่วยมารับหนู ตอนเช้าได้ปะ

ได้ซิ รถเสียเหรอ

เปล่าพี่ คนที่ทำงานเดียวกัน ชอบมา.ๆๆเอ้อ. จีบหนู ๆ ไม่ชอบ

เอ้า น้องศะก็บอกเขาไปซิ ว่า ไม่ชอบ

ไม่ได้พี่ เขาเป็นหัวหน้าหนู

งั้นได้เลย จะแวะรับไปส่งบริษัท ทุกเช้านะ ว่าแต่ว่า เขาจะตีหัวพี่เสหรือเปล่าละ

โฮ้ย.. ไม่หรอกเขา ตัวเล็กกว่าพี่เยอะ หน้าตายังกะปลาจวด หล่อสู้พี่เสไม่ได้

จริงนะ

จริงซิพี่เส

ผมเลยต้องตื่นตี 5 แหะ ๆ รีบอาบน้ำ โกนหนวด สระหัวบ่อยหน่อย

ชโลมผิวให้หอม แต่งตัวไปรับน้องเขา อิ อิ กลัวน้องเขาเหม็นผมนะ และก็แน่นอน

ตอนเย็นรีบบึ่งไปรับ ไปส่งที่บ้าน

แต่ก็สังเกตนะครับ เคยเห็นหน้าปลาจวด เขาเหมือนกัน เห็นเขามอง ๆ แล้วอมยิ้ม

ให้ผมด้วย..ดูจะใจดีไม่มีแววตาประสงค์ร้ายเลย

ตอนหลังนึกได้แน่ใจว่าน้องเขา หลอก..ผม แต่ผมก็ภูมิใจนะ อิ อิ

อาทิตย์ไหน เราไม่ต้องไปไหน ก็ต่างขับรถไปเล่นวินด์เซิร์ฟที่ ทับทราย

ระยะหลัง น้องศะ มีงานพิเศษ รับจ๊อบเป็นพิธีกร งานอีเว้นท์

บางทีไปเดินแบบเสื้อผ้า อ้อลืมบอกไป น้องเขามีรูปร่างดีมาก ๆ เป็นนักกีฬา

ผิวคล้ำ เดินเนี๊ยบ ใบหน้าไม่ต้องพูดถึง น่ารัก

ผมก็เคยไปรับ ตอนที่เดินแบบเสร็จ ดูแล้วน้องศะ ไม่ค่อยได้พักเท่าใด มีคน

มาทักทาย ขอถ่ายรูปด้วย หนุ่ม ๆ ด้วย กว่าจะเสร็จงานก็ดึก

ขึ้นรถได้ น้องเขาก็ นั่งพิงเบาะหลับตา...ผมก็ขับรถพากลับบ้านเงียบ ๆ

บางครั้งต้องปลุกให้เข้าบ้าน

ขอบคุณพี่เส มากนะคะ

ว่าแล้วน้องเขาก็เดินกลับเข้าบ้าน

เงียบ ๆ สงสารครับที่น้องเขาเหนื่อย ไหนงานประจำ งานพิเศษ

ระยะหลังมานี้ น้องเขาบอกว่า ไม่ต้องไปรับที่บ้านแล้ว เขาจะไปทำงานสาย เดี๋ยวพี่เส

จะไปทำงานไม่ทัน... ตอนเย็นโทรไปให้ไปรับ บ้าง บางครั้งไม่ต้องไปรับ

จะมีเพื่อนมารับ ไปทำงานต่อ

โอกาศที่จะพบตัว ยาก... เรื่องไปเล่นวินด์เซิร์ป ต้องตัดใจทิ้งไป

ผมก็ต้องไปคนเดียว

นั่งมองวินเซิร์ป ของน้องที่ แขวนไว้ ณ ร้านทับทราย เงียบ ๆ กว่า 3 เดือนแล้ว

พวกเรามีแต่ความเหงา เล่นวินด์เซิร์ปกันเงียบ ๆ ผมเองก็นั่งมองทะเล

มองลม..ที่พัดผ่าน...

รู้ทั้งรู้ว่า สายลม ย่อมจะพัดผ่าน จากไปเงียบ ๆ

ถ้าวันนั้น มี.

ลมช่วยกระซิบเบา ๆ ว่า

ผมรออยู่..ครับ.