10th Anniversary
วันนี้เป็นวันที่เราทำหน้าที่เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยมหาสารคามมาครบสิบปี มีทั้งสุขเศร้าเคล้าน้ำตา ช่วงชีวิตเฮงซวยสุดก็เจอมาแล้ว ช่วงชีวิตโชติช่วงชัชวาลก็ผ่านมาแล้ว เกือบลาออกไปหลายรอบ ติดอยู่ที่แก่แล้วไม่รู้ไปทำไรกินดี คอนโดก็ยังขายไม่ออก ตกเบิกเงินเดือนก็ไม่จ่ายสักที
ลูกศิษย์ที่รักเราเดาว่าก็พอบ้างมีแม้จะน้อยนิดก็ตาม แต่ที่เกลียดเราก็เยอะ เยอะมากด้วย ลามไปถึงเพื่อนร่วมงาน ผู้บริหาร รวมทั้งคนอื่นๆในม.ก็เกลียดเราไม่น้อย แต่เป็นขวัญใจประชาชน เช่น ยาม คนขับรถ แม่ค้าตลาดน้อย และกลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลเมื่อหันมาเล่นเฟซบุค มีทั้งรักทั้งเกลียดจนแยกไม่ออกว่าอะไรมากกว่ากัน แต่ก็ได้หาแคร์ไม่ หน้าด้านหน้าทนอยู่มาสิบปีจนบัดนี้
อาจารย์เป็นอาชีพที่หฤหรรษ์จริงๆ เดาไม่ออกเลยว่าแต่ละวันจะต้องเจออะไรบ้าง บางวันสนุกสนานนินทาเด็กทั้งวันจนลืมทำงานอื่น บางวันเครียดไม่รู้จะแก้ปัญหาของตัวเองและเด็กยังไงดี ในการทำงานสอนเราไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเก่งกาจอะไรที่จะไปสอนพวกเขาได้ เพียงแต่ช่วยฝึกพวกเขาให้เรียนรู้ออกไปสู่โลกภายนอกได้ไม่ต้องลำบากมาเป็นอาจารย์อย่างเรา เห็นเขาได้ดีก็ยินดีด้วย เห็นเขาเก่งก็ชื่นชมว่าเรายังทำไม่ได้เลย เห็นเขารวยก็อิจฉา...เป็นธรรมดา
ระยะหลังๆ เราจะแตกต่างจากตอนมาระยะแรกๆ ไม่ใช่แค่หน้าตาที่เหี่ยวลงชนิดที่ตั้งตัวไม่ทัน แต่ความปลงมันเข้ามาแทนที่ เบื่อก็ทนๆ เอา ทำงานไปตามกำลังกายและสมองหรือไฟในตัวที่จะมอดดับลงเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ไม่เคยห่างหายไปหรือลดน้อยถอยลงตลอดระยะเวลาสิบปี คือ ไม่มีเทอมไหน ไม่เคยให้ F เลย...จริงๆ และอาจเป็นสถิติมากสุดในบรรดาอาจารย์ทั้งคณะก็ว่าได้ จนไม่มีใครอยากเรียนด้วยเมื่อเห็นชื่อผู้สอน
เคยคิดจะเขียนนิยายสักเรื่องเกี่ยวกับอาชีพนี้ แต่สุดท้ายก็เลิก เพราะมันยาวนานและเยอะเกินจะเอามาเล่า นับจากวันนี้เราปฏิญาณกับตัวเองแล้วว่า ทำงานจนได้โรคมามากมายเราจะไม่ยอมตายไปกับอาชีพนี้แน่นอน
สุขสันต์วันครบรอบสิบปี
Create Date : 01 มิถุนายน 2560 |
|
2 comments |
Last Update : 1 มิถุนายน 2560 22:11:24 น. |
Counter : 1155 Pageviews. |
|
|
ขอแสดงความยินดีกับ 10 ปีค่ะ