ใส่ใจสักนิด

เราว่าเราไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรนะ แต่พอเจอเรื่องบางเรื่องก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการเรื่องอาคารสถานที่คิดอะไรอยู่ หรือให้ความใส่ใจต่อการทำหน้าที่ของบุคลากรในองค์กรบ้างหรือเปล่า

เราใช้ห้องเรียนนี้สอนมาหลายครั้งแล้ว แรกๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะรู้ว่าอาภัพ มักจะถูกจัดตารางสอนให้ใช้ห้องห่วยๆ อยู่เสมอ แต่ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ไม่อยากพูดอะไรมาก

ก่อนหน้านี้คอมพิวเตอร์ที่อยู่ในห้องก็ตกรุ่นไม่รู้กี่รุ่นแล้ว รอเกือบหนึ่งนาทีกว่าจะเปิดไฟล์ได้ขึ้นสักไฟล์ ขณะที่มีการสั่งซื้อครุภัณฑ์กันตู้มต้าม แต่คอมฯในห้องเรียนกลับมีสภาพที่ขายให้ร้านขายฝาก คงไม่มีใครรับ! จนต้องบ่นทุกครั้งที่สอนกับเจ้าหน้าที่คอมพิวเตอร์ว่า "เมื่อไหร่จะยกไปทิ้งเสียที?" สุดท้ายก็ได้คอมฯ ที่ตกรุ่นน้อยลงกว่าเก่ามาแทน

พอวันนี้เข้าสอนอีก เห็นเก้าอี้ที่ตัวเองต้องนั่งสอน รู้สึกสังเวชใจ "นี่กูต้องนั่งสอนบนเก้าอี้แขนหัก เบาะเอียงกะเท่เร่ไม่สมดุลเหรอวะเนี่ย???" ตึกก็ใหม่ใช้งานได้ไม่ถึงสามปี เฟอร์นิเจอร์ในห้องทำงานอื่นๆ ก็ใหม่ แต่เก้าอี้สอน---อย่าว่าแต่เก่าเลย บ้านเราเรียกว่า "พัง" ว่ะ





แต่ก็ดีกว่าไม่มีนั่งใช่มั้ย?

ระหว่างที่ให้เด็กทำงานในห้อง เราเดินออกไปห้องน้ำ เห็นเก้าอี้ที่ระเกะระกะอยู่เต็มไปหมด ใหม่ทุกตัว บางตัวยังไม่แกะพลาสติกออกด้วยซ้ำ แต่มันไม่ได้ถูกใช้ประโยชน์ใดๆ เลย อ้อ ให้เด็กนั่งรออาจารย์ก่อนมาสอนได้อยู่บ้าง





เอิ่ม...ฝ่ายอาคารสถานที่ซึ่งคงไม่เคยได้มีโอกาสสอนห้องที่เราสอน ช่วยใส่ใจกันสักนิดได้มั้ย ช่วยเปลี่ยนเอาเก้าอี้ที่ตั้งให้ขี้ฝุ่นเกาะมาแทนเก้าอี้ตัวนี้หน่อยเถิด

ที่สำคัญคือ อยากให้คิดได้เอง ไม่ใช่ให้ต้องบ่นหรือเดินไปชี้จุดเกิดเหตุ ถ้ารู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ก็ช่วยทำหน้าที่นั้นด้วย

รำพันไปก็เท่านั้น ผู้เกี่ยวข้องไม่ได้มาอ่านสักหน่อย แต่หวังให้คนที่หลงเข้ามาอ่านได้ช่วยเข้าใจความรู้สึกว่า บางทีคนทำงานก็ต้องการการดูแลเอาใจใส่กันบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกดีกับองค์กรมากขึ้นกว่านี้

Create Date : 21 มิถุนายน 2555		0 comments
Last Update : 21 มิถุนายน 2555 17:26:17 น.
Counter : 2770 Pageviews.
Share Tweet