กำลังใจเล็กๆ

แก่จนป่านนี้ยังค้นไม่พบงานที่ชอบจริงๆ มีแต่ทดลองทำไปเรื่อยๆ ล่าสุดคืองานเขียนวรรณกรรมเยาวชน ที่อาจมีข้อผิดพลาดบ้างเล็กน้อย ก็ต้องปรับปรุงแก้ไขกันต่อไป



แต่ดีใจที่เพื่อนฝูง และครอบครัวคอยสนับสนุนเป็นกำลังใจให้ แม้แต่ละคนจะไม่แสดงออกกับเราโดยตรง แต่อย่างน้อยการช่วยส่งเสริมให้หญิงชราอย่างเราได้มีแรงที่จะทดลองทำอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยๆ

มีเพื่อนอยู่สองรายโพสต์ถึงงานเขียนของเราอย่างคาดไม่ถึง คนแรกเป็นหัวหน้าเราเองเพิ่งจะคุ้นเคยกันไม่นาน ถ้าไม่ได้ร่วมงานกันก็ไม่เคยคิดว่าจะได้คุยด้วย เราเคยเปรยๆ ให้ฟังตอนไปเที่ยวด้วยกันว่าจะเขียนหนังสือเด็กนะ พอฝันเป็นจริง ออกจากโรงพิมพ์ปุ๊บ เราก็ถือโอกาสมอบให้เป็นของขวัญปีใหม่ซะเลย

วันหนึ่งมีเพื่อนที่ทำงานติดต่อขอซื้อหนังสือ เราถามว่ารู้ได้ยังไงเพราะเราไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการกับที่ทำงานว่าเราขาย เธอว่าหัวหน้าเขียนบนเฟซบุ๊คถึงเราอย่างซาบซึ้ง จึงทำให้อยากซื้อไปอ่านให้ลูกฟัง

ได้ยินดังนั้นจึงต้องมาค้นหาว่าเพื่อนใหม่ที่เป็นหัวหน้าเขียนไว้ว่าอย่างไรบ้าง โอ้ว...อ่านแล้วสะท้อนตัวเองดีจริงๆ อย่างไรเสีย กระจกที่ดีที่สุดก็คือเพื่อนนี่แหละ แถมยังช่วยโปรโมทหนังสือให้อีกต่างหาก น่ารักตรงนี้



อีกรายเป็นเพื่อนสาวที่รู้จักกันมาประมาณสามปี ก่อนหน้านี้เคยทำงานที่เดียวกัน แต่มีเหตุที่ทำให้สองเราต้องพลัดพรากกันไป ถูกคอกันตามประสาคนผอมเหมือนกัน เป็นห่วงเป็นใยกันเป็นระยะๆ เมื่อวันเสาร์เราเชิญมาเป็นวิทยากร เพื่อนเราขนของที่ระลึกจากองค์กรมาให้เยอะแยะ เราไม่มีอะไรจะให้ นอกจากหนังสือเล่มน้อยของเราเอง รู้ว่าเพื่อนยุ่งคงไม่มีเวลาจะอ่าน แต่ก็อยากให้เก็บไว้ วันหนึ่งนึกถึงกันค่อยหยิบมาอ่าน

แต่ไม่ทันข้ามวัน เพื่อนโพสต์ในไทม์ไลน์ให้เรานั่งอมยิ้มด้วยความดีใจ



นี่ยังไม่นับเพื่อนที่ไม่สนิทเลยอีกสองคนที่เขียนว่า "ลูกชอบ" และบอกว่า "ถ้ามีอะไรดีๆ แบบนี้ก็บอกอีกนะ" รวมถึงหลานชายที่อ่านจบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเล่าเรื่องให้แม่ฟังได้

ไม่มีใครบอกหรอกว่าเราเขียนดีหรือไม่ดี แต่ถ้าทุกคนเข้าใจสิ่งที่เราเขียน แค่นั้นมันก็เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังค้นหาตัวเองไม่เจอสักทีอย่างเราได้ไม่น้อยแล้วล่ะ

Create Date : 14 มกราคม 2556		0 comments
Last Update : 14 มกราคม 2556 17:47:48 น.
Counter : 2140 Pageviews.
Share Tweet