งานหนังสือจบไปแล้วพักใหญ่ๆ แต่ว่าก็ไม่ได้มีโอกาสในการเข้ามาเขียนเรื่องเกี่ยวกับงานหนังสือเลย เพราะมัวแต่เขียนเรื่องอื่นๆ แซงหน้าไปซะ จนวันนี้วันหยุด เลยคิดว่าเอาเรื่องเกี่ยวกับหนังสือมาเขียนดีกว่า เพราะว่าเดี๋ยวค้างเอาไว้นานแล้วมันจะหมดไฟเรื่องเขียนเกี่ยวกับหนังสือไปซะ จะว่าไปแล้วไม่ได้ไปงานหนังสือมากว่า 7 ปี หนนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสในการไปเดินงานหนังสืออีกครั้ง ซึ่งช่วงเวลาก่อนหน้าที่งานหนังสือมาถึงทีไรก็เป็นที่อิจฉาแก่เพื่อนฝูงทุกคราที่ได้มีโอกาสไปและซื้อหนังสือมาหลากเล่ม แต่พอถึงคราวตัวเองมีโอกาสบ้างหนนี้ก็เลยไม่พลาดอยากไปเดินงานบ้าง และก็ได้สมใจอยากค่ะ เพราะว่าไปเดินเล่นมากว่า 3 วัน แต่ไปเดินเล่น 3 วัน ก็ได้หนังสือมาไม่เยอะหรอกค่ะ ใครที่คิดว่าฉันไปเหมาหนังสือนั่นก็ต้องบอกว่าเดาได้ผิดเลยล่ะค่ะ เพราะว่าไปมาครั้งนี้ได้หนังสือมาไม่ถึง 20 เล่มเอง อาจจะเพราะว่าตอนนี้มุ่งตรงกับหนังสือของบูธ A Day อย่างเดียวเป็นแน่ก็เลยไปแค่บูธนั้นมุมเดียว ... ส่วนหนังสือเป็นชุดอย่างเพชรพระอุมาที่หมายมาดว่าอยากได้ พอไปในงานก็กลับไม่อยากได้ซะงั้น อีกอย่างพ่อเองก็บอกว่าถ้าซื้อมาแล้วมันไม่แพงก็เอา แต่ว่าพอแจ้งว่าราคาภาคแรกเป็นเซ็ทๆ ละ 3,800 โดยประมาณ พ่อก็บอกมาตามสายว่า “ไม่เอาแล้วลูก แพงจัง ยืมร้านอ่านดีกว่า” ... ประกาศิตพ่อบอกมาเยี่ยงนี้เรามีรึว่าจะนอกเหนือคำสั่ง งานนี้ก็เลยไม่ได้ซื้อมา แต่ว่าไม่เป็นไร อยากอ่าน อยากเก็บ เดี๋ยวยังไงค่อยซื้อเป็นเล่มเอาก็ได้ ส่วนบูธอื่นๆ ก็ไปมาเหมือนกันค่ะ แต่ว่าหนังสือมันไม่ค่อยเตะตาเท่าไหร่ ก็เลยกลายเป็นว่า ไปงานหนังสือครั้งนี้เหมือนได้ไปเสพสรรเอาบรรยากาศเพียงอย่างเดียว แต่ว่าไปแล้วอาจจะเพราะว่าตัวเองมีน้ำอดน้ำทนน้อยมากในการเดินก็เป็นได้ เพราะว่าไป 3 วัน เจอคนอย่างเยอะมาก เลยไม่ค่อยชอบนักในการไปเดินเบียดเสียดคน เดินกันไป ชนกันไป ดีหน่อยก็ขอโทษกันไปทุกครั้งที่เกิดการชนกระทบกระทั่งกัน แต่ว่าอย่างเลวร้ายก็คือประมาณว่าเดินมาชนเราแล้วก็หันมามองหน้า เออ แปลกดีเหมือนกันแฮะ เดินชนเค้าแล้วยังมีหน้ามาจ้องหน้าอีก ฉันมันเป็นพวกความรู้สึกช้าเค้าหันหน้ามามองไอ้เราก็เห็นเค้ามองแล้วก็ขอโทษ พอเค้าเดินผ่านไปถึงได้นึกได้ว่า “อ้าว ตรูไม่ได้ชนเค้าหนิหว่า เค้าสิต้องขอโทษเรา” แป่ววววววววววววววว เมื่อได้หนังสือมานอนกอดสักตั้งมันรู้สึกมีความสุขดีจัง ช่วงที่พักผ่อนอยู่เมืองกรุงและเลยไปถึงไปนอนเล่นริมหาดแม่รำพึงก็เลยได้มีโอกาสงัดหนังสือบางเล่มออกมาอ่านซะ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็เลือกยากดีเหมือนกันในการเลือกมาอ่านก่อนหลัง แต่ว่ามานั่งคิดดูว่าหนังสืออ่านตามหาดมันก็ต้องเอาหนังสืออ่านเพลินๆ ก็เลยได้เลือก 2 เล่มนี้มาอ่านก่อนเค้าเพื่อน ... เล่มแรกก่อนเลยค่ะ The Bear Wish Project โดย เดปป์ นนทเขตคาม เป็นการเขียนโดยใช้พล็อตในการท่องเที่ยวโดยเป็นการเดินทางของคนหนึ่งคน และหมีอีกหนึ่งตัว อ่านแล้วได้ข้อคิด บทขำขัน แบบทั้งเป็นเรื่องฮาแตกและเรื่องเศร้า (เรียกว่าเป็นอะไรที่ครบรสชาติมาก) เพราะว่าในเรื่องเป็นบทสนทนาและเรื่องราวของคนที่อยากท่องเที่ยวและหาเวลามานาน เพราะทำแต่งาน กับเจ้าหมีตัวโตๆ ที่ออกจะเป็นคนขี้โมโห แถมขี้เมาต่างจากหมีตัวอื่นๆ ด้วย ไงล่ะค่ะ แค่นี้ก็คงบอกได้ว่าแปลกเอาการอยู่เหมือนกัน คนกับหมีเป็นเพื่อนกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันได้ ถ้าหากว่าอยากรู้มากกว่านี้ต้องหาอ่านเพิ่มเติมกันอีกนิดล่ะค่ะ ... และเมื่อคนกับหมีมาเจอกัน ร่วมเดินทางไปด้วยกัน ขึ้นเหนือ ล่องใต้ ไปอิสานแวะตะวันออก มีหรือว่าแต่ละเรื่องของหนึ่งคนหนึ่งหมีจะน่าเบื่อ ... ไม่มีซะละ เพราะฉันอ่านแล้วเทใจให้อย่างแรง บอกได้ว่าเป็นหนังสือที่อ่านติดลมบนเป็นที่สุดของช่วงนี้ เพราะว่าก่อนหน้านี้ขอออกตัวก่อนว่าอ่านหนังสือบ้างแต่ว่าไม่ชอบเอาซะเลย ที่แบบว่าอารมณ์อ่านมันค้างๆ คาๆ อ่านไปไม่สนุกก็ไม่อยากอ่านต่อ เพราะมันทำให้เสียดายหนังสือ เพราะเหมือนว่าอ่านไม่ติด ก็พาลอยากจะวางทิ้งไว้ซะเฉยๆ งั้นล่ะ เสียดายแน่ค่ะแบบนี้ สำหรับแง่คิดที่ได้จากหนังสือเล่มนี้ ก็ต้องบอกว่าพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยหลายข้อความและหลากเรื่องมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเมือง ที่บ้านเรานั้นยึดระบบของเงิน การถวายตัวเชื่อมั่นพรรคการเมืองไหนไมได้อยู่ที่การต่อสู้กันทางความคิดของพรรคเลย แต่ว่าเน้นเรื่องของน้ำเงินกันมากกว่า หรือว่าไม่เป็นเรื่องของการใช้เวลา ที่เราต้องบอกว่ามีเวลาก็ควรใช้มันอย่างรู้คุณค่า แต่ว่าอย่าให้เวลามาใช้เราได้ .... ไงล่ะค่ะ แค่นี้ก็อาจจะเหมือนเริ่มเกริ่นแบบน้ำจิ้มให้เพื่อนๆ ได้กลับไปอ่านต่อกันได้อีกนะค่ะ ... เล่มนี้ดีใจจังที่ได้หยิบมาอ่านค่ะ บอกได้เลยว่าชื่นชอบสไตล์การเขียนง่ายๆ อ่านง่ายๆ ของคนเขียนมาก และแน่นอนว่าอ่านแล้วติดใจด้วยแหละค่ะ เล่มนี้อ่านสองวันก็จบ จริงๆ ก็คงจะประมาณวันเดียวด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าฉันไม่เผลอหลับไปก่อนช่วงนอนเล่นให้ลมเอื่อยเย็นของท้องทะเลปะทะใบหน้า ใจอ่อนจริงๆ เลยต้องหลับและวางหนังสือไว้ก่อน แต่ก็อ่านจบจนได้นะเออ โตเกียวไม่มีขา โดย นิ้วกลม เป็นอีกเล่มหนึ่งที่ได้อ่านช่วงเดียวกันกับ The Bear Wish Project เพราะคิดว่าเป็นหนังสืออ่านง่ายๆ เอาไปนอนเล่นอ่านริมหาดน่าจะดี เพราะด้วยคนเขียนมีชื่อการันตีความสนุกอยู่แล้วอย่าง “นิ้วกลม” แต่ว่าต้องยอมรับกันก่อนว่ารู้จัก “นิ้วกลม”มาได้ไม่นาน และก็บังเอิญได้ไปอ่านบล็อกของพี่กรัปป้าว่านิ้วกลมเองเขียนบล็อกทั้งที่พันทิพและก็ที่อื่นด้วย ก็เลยได้โอกาสในการไปตามอ่านผลงาน และแน่นอนว่าไปงานหนังสือทั้งที จะพลาดงานของเค้าได้ยังไง ผลงานเล่มนี้เชื่อว่าหลายๆ คนได้อ่านก่อนหน้าฉันมานานพอควรแล้วล่ะ แต่ว่าช่วงนั้นฉันเองยังไม่มีโอกาสได้หาอ่าน ก็ได้จังหวะนี้ล่ะได้อ่านกันจริงจังซะที และก็ไม่ผิดหวังเลยสำหรับผลงานการเขียนที่ลื่น ไหล และเป็นกันเองอย่างนี้ อ่านแล้วคงจะบอกได้ว่าเหมือนใครๆ อีกหลายคนล่ะค่ะที่แบบว่าอ่านจบแล้วก็อยากแบกเป้ไปเดินญี่ปุ่นเหมือนนิ้วกลมและเพื่อนอย่างนุ่น ... เมื่อไหร่หนอ แต่ก็เชื่ออีกเหมือนกันอ่ะค่ะว่า การแบกเป้ไปเดินเล่นเมืองญี่ปุ่นนั้นถึงจะไม่ได้อ่านโตเกียวไม่มีขา ก็คงมีความรู้สึกอยู่ว่าอยากไปเที่ยว เพราะญี่ปุ่นสีเสน่ห์อะไรหลายๆอย่าง แต่สารภาพค่ะว่าการเรียนภาษาญี่ปุ่นแบบทิ้งๆ ขว้างๆ คืนครูอย่างไม่ใยดีนั้น ทำให้ยากกับการไปเยือนซะจริงๆ ทั้งๆ ที่จริงมันไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญสักเท่าไหร่ ขอแค่ว่าเราอยากไป ตั้งใจ และไปมันเลยแค่นั้นเองและที่สำคัญก็คือBudget แต่จะว่าไปแล้วมันก็เอาการอยู่เหมือนกันนา เพราะว่าไปไม่กี่วันเองสำหรับเมืองญี่ปุ่นก็หลายหมื่นแล้ว เพราะฉะนั้นขอเวลาเก็บเงินเก็บทองที่มีอันน้อยนิดก่อนดีกว่า อย่างน้อยๆ ขอมีกะตังค์นิดหน่อยมันน่าจะดี เพราะว่าถ้าหากว่าต้องไป ฉันคงมิสามารถไปนอนริมถนนเหมือนนิ้วกลมกับเพื่อนได้หรอก (ไม่สามารถจริงๆค่ะ)

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2550 9:14:31 น.		83 comments
Counter : 1738 Pageviews.
Share Tweet