เรื่อง ห่มแดน

เขียน ปราปต์

สนพ. กรู๊ฟ

จำนวน 257 หน้า ราคา 179 บาท

♥♥ โปรยปก ♥♥

ความตายของนายใหญ่แห่งเวียงอวัศย์สร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างมากให้กับแดนเลฑฑุ์ผู้เป็นบุตรชายนอกจากไม่ได้สมบัติอะไร เขายังสูญเสียหน้าที่การงาน และยังถูกไล่ล่าจากเงาลึกลับ ปมอดีตกระตุ้นให้เขาต้องการจะกระชากหน้ากากของใครบางคนแดนเลฑฑุ์ขึ้นเหนือล่องใต้เดินทางผ่านความสงบงามของสถานที่ท่องเที่ยวและวัฒนธรรมแห่งแดนสยามท่ามกลางภยันตรายนานัปการ ความตายคืบคลานเข้าใกล้และเขาค้นพบว่าสิ่งที่เคยเข้าใจกำลังเริ่มกลับกลาย ด้วยทุกชีวิตบนแดนดินแห่งนี้ล้วนถูกปกคลุมห่มหุ้มจากหมอกควันประหลาดที่เขาไม่เคยมองเห็น...

♥♥ อ่านแล้วคุยกัน ♥♥

.

อ่านเรื่องนี้จบแล้วได้ความรู้สึกเหมือนตัวเองถูกคนเขียนจับเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาด้วยเรื่องราวและปมของปัญหาของตัวละครแต่ละตัว เรื่องย่อเราคงไม่ต้องเล่าเพราะว่าไปอ่านปกหลังก็คิดว่าน่าจะพอได้ไอเดียบ้างว่าเรื่องราวมันน่าจะประมาณไหน จนเมื่ออ่านจบแล้วเราว่านิยามลำบากเพราะมันมีหลากหลายจนเราต้องเรียกว่าแนวงานเขียนนี้เป็น การสืบสวนแบบวาไรตี้ ที่สร้างความกังขาสงสัยตั้งแต่ต้นเรื่องเลยทีเดียว

สำหรับตัวเองแล้วเรื่องนี้มีเสน่ห์ค่อนข้างมากนะเพราะเป็นเรื่องที่เขียนมาได้แตกต่างจากผลงานที่เคยอ่านของปราปต์ทั้งสองเรื่อง เพราะเรื่องนี้เป็นแนวปัจจุบันแล้วเป็นเรื่องสั้นๆ ที่มีการสืบสวน มีปม ที่เรียกว่าอ่านตอนแรกยอมรับเลยว่ามันน่าสงสัยไปหมดว่าอะไรเป็นอะไร จะว่าไปเราว่าเราเองก็ยอมรับเลยว่าอ่านตอนแรกมีความแปลกกับหลายอย่างโดยเฉพาะ “ชื่อตัวละคร” ที่อ่านแล้วทำให้เรารู้สึกว่าเรื่องราวมันเน้นไปทางแฟนตาซีออกแนวโลกใหม่เคลิ้มๆ พอมาเจอภาษาที่สารภาพว่าตอนต้นมีงงงวยเพราะว่ายังจูนไม่ติดนักอ่านไปถ้าสมาธิหลุดก็กระเจิงได้เหมือนกันเพราะว่าภาษาที่ใช้บางทีไม่คุ้นเอ๊ะ นี่คืออะไร และการลำดับเล่าเรื่อง จนต้องพักแล้วค่อยมาจับใหม่แต่ทีนี้พอมันจูนกันได้มันเลยยาวจนไม่อยากวางกันเลยทีเดียว

มาถึงตัวละคร .......แม้ว่าเรื่องนี้จะถือว่าเป็นเรื่องสั้นแต่เรื่องตัวละครต้องบอกว่ามีเยอะดีค่ะแล้วมันดีงามตรงที่แต่ละคนแต่ละตัวต่างก็มีปัญหามีปมต่างกัน แล้วไอ้ปัญหาแล้วการปูพื้นของตัวละครนี่ล่ะที่เรามองว่าคนเขียนกล้าเล่นกล้าใส่มันจนทำให้คนอ่านแทบตกเก้าอี้ ( กล้าเล่นในหลายประเด็น ) ..อ่านไปแล้วเจอฉากบางฉากสำหรับสาววัยใสมีแอบร้อง ฮ้า ไปหลายรอบเลย แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะคะแค่แอบทึ่งว่า เอ่อใส่มาจนทำให้เรารู้สึกว่ามันสุดๆ ไปจริงๆ เพราะทุกตัวบอกได้เลยว่า ไม่มีใครเลยที่สมบูรณ์แบบ เรื่องนี้เราขอว่าไม่เรียกว่ามีพระนางแต่มันคือความดีงามนะเพราะมันถือว่าเป็นเสน่ห์สุดยอดของเรื่องนี้ เพราะมีแต่ตัวเองที่คนอ่านหลงรักกับความเป็นตัวตนของตัวเองอย่างเด่นชัด แน่นอนว่าเรื่องนี้เราเป็นแฟนของ กูรข่า ---นี่ไง ชื่อตัวเองคนนี้ก็เล่นทำเอาแปลกใจว่าเป็นชื่อที่แปลกและเป็นเอกลักษณ์ดีตัวนี้ถือว่าเป็นตัวเอกที่ปกติที่สุดแล้วสำหรับเรา ชอบในความคิดความอ่านของนางมากเพราะมันดูเป็นความคิดของ“คนปกติ”ที่สุดแล้วล่ะ มีรัก มีโลภ มีโกรธ มีหลง แต่นางก็เลือกที่จะแสดงอารมณ์ทุกอย่างที่เปี่ยมไปด้วยสติค่อนข้างมากเลยนับถือจริงๆ

เราว่าเรื่องนี้สนุกในความเป็นเรื่องสั้นค่ะเสียดายแต่ว่าบางอย่างอัดลงไปเยอะกับข้อมูลเพราะบางอย่างมันอิ่มไป แต่ในเรื่องของพล็อตแล้วการจัดการกับการนำเสนอเราชอบนะ อ่านแล้วมันอยากรู้อยากเห็นและอยากรู้ว่ามันคืออะไร ใครทำเพื่ออะไรทำนองนี้ สุดท้ายเมื่อรู้มันก็เหมือนมันยังอยากให้มีต่อไปอีก แต่จะต่อตรงไหนก็สุดที่จะหาทางเจอเพราะมันจบแล้วจริงๆด้วยความชอบโดยส่วนตัว อ้อ ...ที่ชอบอีกอย่างคือ ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วเราจินตนาการตัวเอกฝ่ายชายและหญิงแบบเด่นชัดมาว่าเป็นใครโดยเฉพาะตอนกูรข่าร่ายยาวเรื่องของสุขภาพของหม่าม๊า นั่นคือคาแร็คเตอร์ของหมอสาวคนหนึ่งผู้ใกล้ชิดของคนเขียนมันโผล่แว้บมาอย่างช่วยไม่ได้ นี่คือเรื่องดีว่าเรารู้สึกอินกับมันไม่ยากค่ะ