วันก่อนขับรถเข้าเมืองไปจัดการทำธุระที่ต้องเดินผ่านร้านหนังสือเช่าที่น้องชายเป็นสมาชิกอยู่เลยแว๊บเล้าร้านไปดูมั่งว่ามีหนังสืออะไรบ้าง เผื่อว่าถ้าเจอหนังสือถูกใจจะได้ยืม พี่เจ้าของร้านเค้าทักทายสั้นๆ บอกว่าเพิ่งกลับลงมาจากงานหนังสือมาและก็ได้ซื้อหาหนังสือเข้าร้านเยอะเลยโดยเฉพาะแนวชอบของฉัน หนังสือใหม่หลากหลาย ค่อยๆ ทะยอยถูกห่อปกแล้วก็เอาวางขึ้นชั้นหนังสือรอคนมายืมกันต่อไป ฉันได้รับการบอกเล่าจากเจ้าของร้านว่า คิดดะอิจิ 11-12 ก็มาแล้วนะ แต่ว่ารอหน่อย ขอเวลาห่อปกก่อน แหม๊ ไอ้ฉันมันก็อยากอ่านนา จริงๆ ล่ะอยากขอมาช่วยห่อให้เองด้วยซ้ำ แต่เห็นว่าเอ่ยปากไปแล้วเค้าจะให้จริงๆ เกรงใจค่ะเลยบอกว่าไม่เอาดีกว่ารอไปก่อนก็ได้คะ แต่ว่าถ้าเสร็จแล้วต้องให้ฉันยืมก่อนนะ (แอบใช้อภิสิทธิ์ เป็นลูกค้าชั้นดียืมก่อนเพื่อนล่ะ) ... พี่เค้าคงเห็นใจเลยบอกว่างั้นถ้าหากว่าห่อแล้วก็จะโทรเรียกเลยแล้วกัน ขอบคุณค๊า เดินวนไป วนมาในร้านกับโซนพ็อกเก็ตบุ๊ค จริงๆ หนังสือมันก็เยอะนะ แต่ว่าฉันเป็นคนเลือกหนังสืออ่านแบบว่านานมาก ถ้าให้อยู่เป็นชั่วโมงก็คาดว่าคงเกินได้ไม่ยาก แต่เพราะว่าบางทีต้องเลือกเร็วๆ สายตาปะทะเล่มไหนก่อนแล้วมัน "โดน" ก็จะหยิบมาเปิด พลิกๆ ดูนิดๆ แล้วก็ค่อยหยิบยืมกันไป และแน่นอนว่าเล่มไหนโดนใจและถูกจริตตัวเองอย่างแรง ก็คาดว่าต้องซื้อหามาขึ้นหิ้งบ้างแล้ว ... เลือกไป เลือกมา ก็มาสะดุดตากับหนังสือขนาดที่ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้า สีสันหน้าปกก็เด้งมาก เหลือ ชมพู แผนที่คุ้นเคย ... แถมหนังสือก็เป็นภาพสีด้วย อ่ะโห น่าอ่านจังเลย ฉันเลยคว้ามาก่อนจะเปลี่ยนใจเอาไว้ก่อนอย่างเรื่องอื่นๆ เราเจอกันแล้วนะจ้ะหนังสือ ชาชิน Korea ตามรอยละครตะลอนกรุงโซล กับเด็กหญิงเดินช้า ... เล่มนี้ต้องออกตัวก่อนว่า ฉันเองมิได้เป็นคนสันทัดกับการดูหนังเกาหลีเท่าไหร่ เรียกว่าถ้าเทียบกับคนดูเยอะๆ ดูหนักๆ ชอบมากเข้าขั้นที่คนไม่เข้าใจเรียกว่า "บ้าซีรีย์เกาหลี" ฉันคงไม่ติดฝุ่น เพราะแต่ละเรื่องที่ได้ดู ก็ดูล่ากว่าคนอื่นทั้งนั้น แถมยังน้อยเรื่องด้วยสิ เอาว่าจำได้ก็เห็นจะมี ฝันรักปารีส คิมซัมซุน Full House เอ แล้วเรื่องอะไรอีกหนอ เกี่ยวกับ Harvard นี่ล่ะคะ นี่เห็นไม๊ว่า ขนาดว่าดูน้อยเรื่องแล้วยังจำชื่อเรื่องไม่ได้อีกแน่ะ ผิดกับเด็กหญิงเดินช้า คนเขียนเรื่อง ชาชิน เกาหลี เล่มนี้เลย เพราะเธอและเพื่อนสาวที่เล่าในหนังสือ จำได้ทุกเรื่อง จำได้กับชื่อตัวละครทุกตัว จำได้ทุกฉากทุกตอนของหนัง จำได้แม้กระทั่งคำพูด เพลง แล้วก็ฉากโดนใจ โอ้ว เรียกว่าทึ่งค่ะ สามารถมากๆ เลยด้วยล่ะ เพราะฉันเอง ถึงจะบอกว่าเรื่องไหนที่ชอบมาก ชอบจัด ก็ยังไม่สามารถเท่าเลยค่ะ ... หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เป็นหนังสือที่เขียนออกมาเกี่ยวกับละครเกาหลีและการไปเยือนสถานที่ถ่ายทำละครเพียงอย่างเดียว เพราะเธอเองก็ได้สอดแทรกความรู้เล็กๆ น้อยๆ ให้เราได้อ่านกันด้วยเป็นเกล็ดจิ๋วๆสำหรับคนที่สนใจ และอีกอย่างที่ทำให้อ่านเพลินเลยก็คือ แนวการเขียนของเธอมันก็เหมือนกับการเขียนไดอารี่ ที่ค่อนข้างอ่านง่าย ไม่ซับซ้อน ความเป็นไปเป็นมามันเริ่มยังไงบ้างตั้งแต่เธอเองเป็นคนชอบดูหนังเกาหลี เรียกว่าเข้าขั้นบ้าก็ว่าได้ เรื่องไหนพูดมาเธอเองรู้หมด ... เรียกว่าถามมาตอบไป อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้คนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องความชอบเข้าขั้นมากมายแบบนี้ เลยเป็นแรงบันดาลใจให้เธอได้เดินทางไปเกาหลีไปตามรอยละครแต่ละเรื่องที่เธอชื่นชอบ อย่างเช่นเรื่อง Full House ที่จะต้องได้เห็นบ้างล่ะกับบ้านสวยงาม เข้าไปแล้วก็เสียเงิน แถมจับต้องอะไรไม่ได้ด้วย ทำนองว่าดูแต่ตา มืออย่างต้อง เพราะมันไม่ควร ... หรือว่าจะตามรอยไปดูบ้าน หรือว่าละแวกถนนของบ้านเจ๊คิมซัมซุน ขนาดว่าอุโมงค์ที่เธออ้วกตอนอกหัก ยังตามไปดูเลย คิดดู๊ .... และแน่นอนว่าหนังดังอย่างแดจังกึม เธอเองก็ตามไปดูสถานที่ถ่ายทำ และเอามาเขียนถึง ... จริงๆ มีอีกมากเรื่องราวที่เธอเขียนแล้วน่าสนใจ ขนาดฉันเองไม่ได้ดูหนังเกาหลีเยอะยังคิดว่า เออ ก็น่าสนใจดีจัง และบางเรื่องก็ทำให้อยากดูมาเชียว แต่ แต่ ส่วนมากหนังเกาหลีจะออกแนวดราม่า โรแมนติก .. เกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ของหนังจะมีแนวเศร้าเคล้าน้ำตา ฉันเลยต้องบอกตัวเองว่าไว้รอก่อนแล้วกันช่วงอารมณ์ดีๆ ไม่เศร้ามากก็จะหามาดู ด้วยเพราะเหตุผลว่า อารมณ์ของตัวเองเศร้าอยู่แล้ว จะมานั่งดูหนังเศร้าเพิ่มดีกรีไปทำไม เพราะมันคงเหมือนกับการ dump อารมณ์ให้มันดาวน์ดิ่งลง งั้นขอแปะเอาไว้ก่อนแล้วกันสำหรับหนังแนวนี้นะจ้ะ มีโอกาสเมื่อไหร่ก็ต้องดูแน่นอนเลย พูดถึงกระแสของหนังเกาหลี ถึงปากฉันจะว่ามันไม่ได้ดูมากมายจนเรียกว่าเป็นโปร แต่จากที่ดูมาแต่ละเรื่องนั้นก็บอกได้ว่าหนังเกาหลีเค้าเรียกว่ามันดีตรงที่ "วิวสวย" ... สุดยอดเลยต้องขอบอกตรงนี้ วิวของภาพ มุมของหนัง เรียกว่าดูแล้วมันพริ้วและบิ้วอารมณ์กับเรื่องราวมันได้ไม่ยากเลยคะ อีกอย่างที่หลายๆคนสังเกตเอาไว้ว่า หนังเกาหลีเค้าดีตรงที่ว่า ถึงมันจะดราม่า ถึงจะเน่ายังไง เดาทางกันออกแบบไม่ต้องดูต่อก็ได้ แต่ขอชมหน่อยว่าเรื่องของการได้ยินเสียง กรี๊ดๆ เต้นเร่าๆ ของตัวอิจฉานะไม่มีให้เห็นเหมือนละคนบ้านเราหรอก อันนี้ก็ว่ากันไปค่ะ แนวใครแนวมันว่ากันไม่ได้ แต่ก็นั่นล่ะคะ บางเรื่องของละครบ้านเรา มันไม่กรี๊ดออกมาก็คงทำได้ แต่ว่าทำไม๊ ต้องบิ้วอารมณ์ให้ตัวอิจฉามันกรี๊ดมากก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คิดเล่นๆ ว่า ถ้ามีใครมากรี๊ดต่อหน้าต่อตา แบบแก้วหูแทบระเบิด ฉันก็คงไม่ทนอยู่ฟังต่อ หรือว่าไม่ก็ด่าตอบว่า "บ้า" ไปแล้วล่ะคะ (ต่อให้นางร้ายสวยแค่ไหนก็ตามเหอะ กรี๊ดออกมาแบบนิสัยบ่งบอกมันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะว่าไม๊เอ่ย) ... นอกเหนือจากเรื่องของมุมภาพ วิวสวยแล้ว แน่นอนว่าพระเอก นางเอก พระรอง นางรอง เค้าก็เลือกได้ดีจัง ไม่มีสักครั้งที่คนแสดงแต่ละตัวหน้าตาเห่ยๆ อย่างน้อยๆ บางเรื่องโอเคว่าการแสดงมันแข็งๆ แต่เพราะหน้าตามันไปได้โลดก็เลยมองข้ามไปหน่อย 55+ (เข้าข้างกันเห็นๆ) ... อย่างเรื่อง Full House นี่นะ ฉันว่าเธอเองก็ไม่ได้เท่ห์อะไรเลย หน้าตาก็งั้นๆ ทำไมอ่า คนเค้าถึงได้ชอบกันนักหนา และพอได้มาดูเรื่องนี้ ไปๆมาๆ เอ๊า ตาเรนน่ารักจัง ... ฮ่า ฮ่า นี่ล่ะค่ะ อาการของคนที่เห็นคนหน้าตาดีไม่ได้ (ยังไงคนหน้าตาดีๆ ต้องระวังยัยป้าคนนี้บ้างล่ะนะคะ) .. 555 อีกอย่างที่ชื่นชอบและไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือ การตลาดของกระแสหนังเกาหลีทั่วโลกเหล่านี้ก็คือว่า เค้ารู้จักวางแผนการตลาดหนังละคร และการอาศัยการท่องเที่ยวของตัวเองแทรกผ่านละครได้อย่างถึงแก่นจริงๆ ละครแต่ละเรื่องคนดูก็เยอะ และแปลกจริงว่าทำไม๊ คนถึงได้อยากไปเยือน และทำไมการตลาดของเค้ามันถึงวางได้โดนเป้า ที่ทำให้คนชื่นชอบเหล่านั้นอยากมาตามรอยละครอย่าง เด็กหญิงเดินช้า เค้าเขียนถึงหนอ ... น่าคิดเน๊าะ หรือเพราะว่ารัฐบาลเค้าส่งเสริมและลงทุนกันอย่างจริงจัง จริงๆ บ้านเราก็น่าจะทำได้นา เพราะที่เที่ยวบ้านเราก็เพียบเลยเหมือนกันหนิที่ติดตลาดโลก ฮ่า ฮ่า หรือจะบอกว่า ไอ้สถานที่เที่ยวบ้านเราหนิมันเด่นหรูหราอยู่แล้ว แต่ว่าเกี่ยวกับละครน่ะยังไงก็คงส่งเสริมและส่งผ่านไปทั่วโลกอย่างเกาหลีเค้าลำบากหรอก ... เพราะมีแต่กรี๊ดๆๆ กันอยู่เกือบทั้งเรื่อง แย่เลย ก่อนจาก ... ใครๆ หลายคนบอกว่าไม่ชอบหนังเกาหลี เพราะไม่ชอบตามกระแส ไม่ชอบเพราะเว่อร์ คนดูกันเยอะแล้ว ดูไปก็งั้นๆ อันนี้ก็บอกได้ว่ามันเป็นเรื่องของ รสนิยม ใครใคร่ดูและชอบก็ปล่อยเค้า ถ้าเราไม่ชอบก็คงไม่ต้องอะไรมากมาย เพราะเราเองก็คงมีหนังแนวที่ชอบของตัวเองเหมือนกัน และแน่นอนว่า คำว่า "บ้าละครเกาหลี" มันไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้าย เพราะอย่างน้อยดูว่า "บ้าหนัง"แนวนี้ ก็เป็นการบ้าที่คอยเป็นแรงผลักดันให้เค้าได้เรียนรู้มากขึ้น ขวนขวายเปิดโลกทัศน์อย่างการเรียนรู้ถึงภาษา วัฒนธรรม ประเพณีของเค้าเอาไว้ เพราะเรื่องราวเหล่านี้มันรู้มากไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่ที่สำคัญคือ บ้าก็ต้องบ้าอย่างมีทักษะ และอย่าดูถูกรากเหง้าของประเทศเราด้วย เพราะประเทศไหน เค้าก็มีดีของเค้าอยู่ ยังไงก็มองกันคนละมุม เค้ามีดี เราก็มีดีเหมือนกัน

Create Date : 18 เมษายน 2551
Last Update : 18 เมษายน 2551 1:06:38 น.		92 comments
Counter : 1755 Pageviews.
Share Tweet