เรื่อง 120วันฉันรักเธอ

เขียน ปัญจนารถ

สนพ. คำต่อคำ

จำนวน 304 หน้า ราคา 300 บาท

--------------------------------------

ความรัก...โบกบินข้ามโพ้นทะเลและน่านฟ้ามาแสนไกลพา ‘อคิราภ์’ ลูกสาวทหารเรือผู้สละชีพพลีไว้ ณชายแดนภาคใต้และ ‘นาโอโตะ’ นักบินญี่ปุ่นผู้เรียกตัวเองว่า ‘ทหารของพระเจ้า’สองหนุ่มสาวต่างชาติต่างภาษามาบรรจบ พบกันที่นั่น...‘ตราด’ จังหวัดชายแดนสุดผืนแผ่นดินตะวันออก

เธอ...มาเพื่อกอบเก็บทุกร่องรอยความทรงจำซึ่งลูกสาวกับพ่อเคยมีร่วมกัน

เขา...มาหาความสงบเพื่อพักหลบและกลบฝังความทรงจำชั่วขณะ

ทว่า...ในช่วงเวลา 120วันนั้น‘คนอยากจำ’ กับ ‘คนอยากลืม’กลับได้ร่วมสร้างความทรงจำใหม่ร่วมกันเมื่อหญิงสาวผู้ไม่เคยร้องไห้ไม่เคยตกหลุมรักใครด้วยโลกทั้งใบมีเพียงพ่อเท่านั้นได้ตกหลุมรักกับทหารของพระเจ้าชายผู้มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อหน้าที่ ไม่ไยดีว่าจะอยู่หรือตายพวกเขาจะทำอย่างไร

“รอได้ไหม สัญญา...ว่าจะกลับมา”

“ฉันจะรอคุณกลับมาด้วยความเชื่อใจและเชื่อมั่น”

“ถ้าผมไม่มา มีแค่สองอย่าง

คือผมถูกกักขังกับผมตายไปแล้ว"

.

.

♥♥ อ่านแล้วคุยกัน ♥♥

ในที่สุดเราก็ได้อ่าน 120วันฉันรักเธอ งานเขียนเล่มใหม่นามปากกา ปัญจนารถแบบม้วนเดียวจบเพราะตั้งใจอยู่ว่าจะเอาให้จบภายในวันเดียว และแล้วเราก็ทำได้ ที่สำคัญคือเราไม่ได้ฝืนแต่เพราะเป็นเนื้อหาของเรื่องนี้ล่ะค่ะที่พาเราไป พาเราไปยังสถานที่ท่องเที่ยว พาเราไปกับความเหงาความอ้างว้าง พาเราไปยังท้องแผ่นฟ้าและท้องทะเล และที่สำคัญพาเราไปให้รู้จัก อาคิราภ์ และ นาโอโตะ

เมื่อคนสองคนที่มีความแตกต่างได้มาเจอกัน มันไม่น่าเชื่อว่าเขาและเธอจะสามารถพูดคุยร่วมทางกันได้ แต่มันก็เป็นไปแล้วด้วยเหตุผลที่ คนหนึ่งอยากเที่ยวเพื่อจำในที่สิ่งเคยเกิด แต่อีกคนกลับอยากลืมในที่เกิดขึ้นมาแล้ว ความแตกต่างด้านความเป็นอยู่วัฒนธรรมทั้งเรื่องความเป็นอยู่ ภาษา แนวความคิด แต่เส้นทางที่เกิดขึ้นในการท่องเที่ยวกลับทำให้ทั้งสองได้ร่วมพูดคุยกัน ผ่านความสนุกสนาน ผ่านความเข้าใจรวมถึงความโกรธ ความระแวงสงสัย เรียกว่าครบรสชาติ แต่นั่นมันก็เป็นการเรียนรู้ที่คนสองคนจะต้องผ่านพบแม้ว่าจะไม่ได้มีข้อตกลงในการ“ร่วมทาง” แต่ใครจะรู้ว่านั่นล่ะคือการเริ่มต้นบนจุดที่เขียนว่า start ของ “มิตรภาพ” ที่ไม่เคยคิดว่าจะก่อเกิดกลับกำเนิดขึ้นมาอย่างที่แผ่นฟ้าและท้องทะเลที่ใครๆบอกว่าเอาแน่นอนกับมันไม่ได้ยังไม่สามารถบอกได้เลย

แม้ว่าคนสองคนที่มีความแตกต่างหลายอย่างจะได้เข้ามาเจอกันบนเส้นทางการท่องเที่ยว แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสองคนมีเหมือนกันคือ ความมีระเบียบ ความคิดบางส่วนของลูกทหารกับ ชายชาติทหาร เบื้องหลังและแนวทางบางที่มันมีความแตกต่างแต่มันก็เหมือนกันในที ซึ่งจริงๆนั่นอาจจะหมายถึงบางสิ่งบางอย่างที่เขาทำให้เธอคิดถึงใครบางคน และเธอทำให้เขาเกิดความสุขในมุมของบางเรื่อง เรียกว่านั่นอาจจะหมายถึงการเติมเต็มในบางอย่างที่คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกได้เท่า

ไม่น่าเชื่อนะคะที่หนังสือราว 300 หน้าจะทำให้เรารู้สึก “อิน” กับเรื่องราวของคนสองคนได้มากอย่างนี้ ถือว่าเป็นแนว ---- น้อยแต่มาก ได้เลยเหมือนกันนะคะ คนเขียนทำให้เราซาบซึ้งกับความเหงา ความอ้างว้างได้อย่างชนิดที่ตัวหนังสือธรรมดาแต่มันกลับเจาะเข้าไปถึงจิตใจอย่างลึกซึ้ง ชนิดที่ว่าถึงไม่รู้สึกเหงาและอ้างว้างแต่อ่านแล้วมันก็ทำให้เราอยากลองแทรกตัวเข้าไปนั่งในมุมสงบที่ไหนสักแห่งเพื่อลองสัมผัสกับมันสักนิด ลองฟังเพลงที่คนเขียนได้ยกมาเพียงไม่กี่ท่อนไม่กี่ประโยค ( ฉันทำ )และบอกได้ว่า“มันเหงา” จริงค่ะ โดยเฉพาะตอนที่เราเองตัวเองเข้าแทนที่ตัวละครอย่าง ซัน หรือ อาคิราภ์ นางเอกของเรื่องที่พูดถึงการสูญเสียคุณพ่อที่เธอรักมาก ถ้าเพียงแค่พูดเท่านี้เราอาจจะไม่รู้สึกเท่าไหร่ แต่คนเขียนได้ตีให้กระจายสำหรับความสัมพันธ์นี้ออกมาในบทสนทนาเพียงไม่มาก แต่มันกลับทำให้เรากลับรู้สึกเหมือนมีมือมาขยี้ต่อมน้ำตาเมื่อพ่อลูกเค้าคุยกัน แล้วก็ทำให้เราเข้าใจว่าทำไม อาคิราภ์นางเอกของเราถึงต้องเดินไปตามรอยทางท่องเที่ยวเมืองตราดที่ที่พ่อและเธอเคยไปเที่ยวด้วยกัน

กัปตันนาโอโตะ พระเอกคนนี้คือเสน่ห์ที่เหลือล้นของคนญี่ปุ่นคนหนึ่งที่อิฉันจะต้องบอกว่า เขาเป็น “คนดี” “คนน่ารัก” และ “มีน้ำใจ” หลายครั้งที่เขาไม่พูด แต่เขาแสดงออก หลายครั้งที่เขาพูดมันจะหมายถึงความมั่นใจความเชื่อมั่น และความเป็นไปได้ที่เส้นทางของชีวิตในความเป็นคนญี่ปุ่นและเป็นทหารได้สอนเขามา พระเอกคนนี้ต้องบอกเลยค่ะว่าได้ใจอิฉันไปตั้งแต่ฉากแรกที่เจอและมันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะล้น คำพูดของเขามีไม่มากที่ทำให้เราอินแต่คำพูดที่ทำให้เราอินและรู้สึกกลับเป็นคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคเพราะมันมาจากความจริงใจในมิตรภาพและความหวังดี แล้วแบบนี้คุณว่าเราจะไม่หลงรักได้อย่างไร

120 วัน ฉันรักเธอ ชื่อเรื่องอาจจะใช้แทนความหมายทั้งเรื่องของความสัมพันธ์ในมิตรที่ก่อเกิด บางคนอาจจะบอกว่าไม่นานแต่สำหรับบางคนก็คิดว่าระยะเวลามันไม่ได้สำคัญเท่าสิ่งที่เกิดในระหว่าง“บทเรียน” แห่งสายใยของคนต่างที่มาเจอกัน 120 วันมันถึงมีความหมาย แต่สำหรับใครบางคนอาจจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องถึง 120 วันหรอก เพราะว่าบางครั้ง 365วันที่เรียกว่ายาวนานอาจจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสนุกในการนับถอยหลังให้ความรู้สึกคิดถึงเหลือเพียงแค่ช่องว่าเพียงนิดเดียว เหมือนเช่นฉันไง

ไม่ต้อง 120 วันทำให้ฉันรักเธอเลย  เพราะแค่เพียงเกือบ 1 วันฉันก็รักซันและนาโอโตะได้แล้วล่ะนะ