~ สร้างจังหวะ = เจริญสติ ~ คำสอนของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ (๗-จบ)
อย่างที่ญาติโยม หรือเพื่อนภิกษุสามเณรฟังผมพูดอยู่เดี๋ยวนี้ ลองดูจิตใจท่านเป็นยังไง มันเฉยๆ ลักษณะอันเฉยๆ นี้มันมีอยู่แล้วในคน ท่านเรียกอุเบกขาวางเฉย เราไม่ต้องไปทำอะไรให้มันมาก แต่ให้เราดู เรารู้ เราเห็นสภาพได้ภาวะเช่นนั้น
ดังนั้นจึงว่า สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ที่ใจ พระนิพพานก็อยู่ที่ใจ สวรรค์ก็คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ดูอันดี เห็นอันดี ฟังอันดี ทานอาหารอันมีรส เขาเรียกว่าสวรรค์ นรกก็คือความเดือดร้อน โกรธ เกลียดชัง อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิด จิตใจคอไม่ค่อยสบาย เศร้าหมอง ก็เรียกเป็นนรก นรกคือความทุกข์นั่นเอง
นิพพาน บัดนี่ นิพพานก็หมายถึงความเย็นอก เย็นใจ อันนิพพานอยู่ชั้นฟ้านั่น ยัง..ยังไม่ทันพูดถึง ความเย็นอกเย็นใจ ท่านก็เรียกว่านิพพาน นิพพานกับอุเบกขาวางเฉย อุเบกขากับวางเฉยก็เป็นอันเดียวกัน นิพพานก็เป็นอันเดียวกัน เย็นก็เป็นอันเดียวกัน ไม่เดือดร้อนก็เป็นอันเดียวกัน มันคำพูด พระพุทธเจ้าท่านมีปัญญา สามารถพูดแยกแยะได้หลายอย่าง แล้วแต่ท่านจะพูด
ดังนั้น การศึกษาเล่าเรียนพระไตรปิฎกนั้น-ดีแล้ว การให้ทานรักษาศีลนั้น-ดีแล้ว การกราบการไหว้นั้น-ดีแล้ว แต่ว่าเรายังมีโกรธ โลภ หลงอยู่
สมมุติให้ฟัง เหมือนเราปลูกบ้านหลังหนึ่ง สดสวยงดงามดี เราไปนอน หรือไปพักเอาของเราขึ้นไป ได้สองสามวันแล้ว บัดนี้เรามีน้ำมันเชื้อเพลิง เอาถอกน้ำมันเชื้อเพลิงราดลงไป มีไม้ขีดไฟเพียงก้านเดียว จุดเป็นไฟ เป็นไฟติดไฟแล้วก็ไปติดน้ำมันเชื้อเพลิง ไฟมันก็ไหม้บ้านนั้นหมดเลยทีเดียว
อันนี้ก็เช่นเดียวกัน ที่นำมาเล่าสู่ฟัง การให้ทาน การรักษาศีลนั้น-ดีแล้ว แต่เราโกรธขึ้นมานั้น ความดีใจอันให้ทานก็หมด ทำให้จิตใจสบายอันรักษาศีลเป็นปกตินั้นก็หมดไป ความสงบนั้นมีไม่ได้-หมดแล้ว ตั้ง...สร้างบ้านขึ้นมาอีก สร้างสมาธิขึ้นมาอีก ไฟก็ไหม้อีก เป็นอย่างนั้น
ดังนั้น การเจริญความรู้สึกนี้จึงมีค่ามีคุณมาก ทำไมมีค่ามีคุณมาก มันจะไปปราบโทสะ โลภะ หรือโมหะ หรือโลภ โกรธ หลง แล้วแต่จะพูด เมื่อเราไม่หลงตัว ไม่ลืมตัวแล้ว โทสะจะเกิดขึ้นที่ตรงไหน กำลังทำดีอยู่แล้ว ความชั่วมันจะเกิดขึ้นได้ที่ตรงไหน เมื่อเราหลงแล้ว สติปัญญาก็เกิดขึ้นไม่ได้ เมื่อเราทำชั่วอยู่แล้ว ความดีก็เกิดขึ้นไม่ได้
การทำดีนั้นดีแล้ว แต่ว่าเรายังไม่ทำให้สิ่งนี้ปรากฏเกิดขึ้น เมื่อเราทำให้สิ่งนี้ปรากฏเกิดขึ้นแล้ว นั่นแหละถูกต้องตามทำนองคลองธรรม หรือตามคำสอนของพระพุทธเจ้าจริงๆ เรื่องนี้
แต่บทแรกมันจะรู้เรื่องรูป-นามก่อน บทที่สองจะรู้เรื่องโทสะ โมหะ โลภะ จะลดน้อยไป แล้วก็บทที่สาม ความยึดมั่นถือมั่นจะจางคลายไป จืดไป แล้วจิตใจเปลี่ยนครั้งต่อไป ก็จะรู้ความปกติ เรียกว่า ศีลกำจัดกิเลสอย่างหยาบ มีศีลแล้ว เป็นปกติแล้ว กิเลสอย่างหยาบก็ได้แก่โทสะ โมหะ โลภะนี่เอง หรือความยึดมั่นถือมั่นนี่เอง สิ่งนี้ลดน้อยจางคลายไปแล้ว จึงจะรู้แจ้งเห็นจริง
สมมุติให้ท่านผู้ฟัง มีของดีๆ เพชร หรือทองคำ อะไรก็ตาม เราเอาผ้าขี้ริ้วไปปกไว้ เราไม่สามารถที่จะมองเห็นได้ บัดนี้เราจับผ้าขี้ริ้วรื้อออก ๆ ๆ ก็จะเห็นเพชร เห็นทองคำ สิ่งที่มีค่านั่นแหละ เราจะเห็น
ดังนั้น การศึกษาและปฏิบัติตัวเองนั้น เป็นการศึกษาเรื่องชีวิต ศีลจึงปรากฏเกิดขึ้น เพราะเรารื้อผ้าขี้ริ้วนั้นออกไป เมื่อผ้าขี้ริ้วออกไปหมดแล้วก็เห็น รู้ เข้าใจ ศีลจึงเป็นปกติกาย วาจา ใจ เมื่ออะไรมาแตะต้อง รู้สึกตัวทันที
ที่นำมาเล่าให้ฟังวันนี้ พวกเราทุกคนพอที่จะเข้าใจ เพราะพูดเป็นภาษาพื้นบ้านของเรา ทุกคนฟังได้ ทำได้ ไม่เลือกกาลเวลา รับรองได้ ถ้าหากว่าทำถึง ๓ ปี ยังไม่รู้ ผมยอมเสียสละ ถ้าหากว่ามีเงินเดือนพันบาท จะคิดถอยหลังให้เดือนละพันบาท ทำ ๓ ปีติดต่อกันจริงๆ นะ...
**เชิญอ่าน ประวัติโดยสังเขปของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภค่ะ
| Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2551 |
| Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2551 16:57:07 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 537 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
