|
(ปัญหาและอุปสรรค)
พอดีเห็นอันนี้แหละ มันตรงกันข้ามเหมือนกับอะไรต่าง ๆ มันหลุดออกไปทั้งหมดเลย อาการเกิด-ดับ ก็เกิดขึ้นให้เห็น-ให้รู้-ให้เข้าใจในสภาพ...
เคยพูดให้ฟังว่า คนที่จะหมดลมหายใจนั้นจะต้องมาเป็นตรงนี้ แต่มันไม่รู้อารมณ์ ไม่เห็น-ไม่รู้-ไม่เข้าใจ สภาพหรือภาวะอาการเกิด-ดับ มาเกิดที่ตรงนี้ หรือจะเห็นความชั่วก่อนก็ได้ หรือจะมาเห็นความดีก่อนก็ได้ ถ้าหากอาการเกิด-ดับนี้ยังไม่ปรากฏแล้วไม่รู้-ไม่เข้าใจตัวนี้ คนอื่นอาจจะรู้ คนอื่นอาจจะเข้าใจ แต่ที่หลวงพ่อพูดนี้ หลวงพ่อรับรองประกันว่า มันต้องรู้จริงๆ ความรู้แจ้งรู้จริงนี้ มันต่างเก่าล่วงภาวะเดิม ล่วงภาวะจริงๆ
คนก็เลยจะมาติดเอาวิปลาสตรงนี้เอง มันมีความภูมิใจ พอใจ ไม่มีทุกข์ ไม่มีความสับสน ไม่มีความเดือดร้อน นี่มันเป็นอย่างนั้น
ก็เลยภูมิใจอยู่ประมาณจัก- (หลวงพ่อ) ไม่นานนะ ไม่ถึง ๕ นาที หรือประมาณจัก ๒-๓ นาทีนี่ล่ะภูมิใจ เดินกลับไปกลับมา นี่เหมือนกับเราสูงพ้นจากพื้นดินไปประมาณสักเมตรสองเมตรนู่น มันเบา เดินไปคล้ายๆ กับมีคนมารับมารองไปอย่างนั้นล่ะ อย่างที่เราเคยพูดกันว่า พระพุทธเจ้าเดินไปมีดอกบัวมารับเอาทุกก้าวๆๆ มันเป็นไปอย่างนั้น
ก็เลยรู้-เห็นพระพุทธเจ้าทันทีเลย แต่ไม่ใช่เห็นพระพุทธเจ้าที่ประเทศอินเดียนะ
พระพุทธเจ้าตัดผมครั้งเดียวก็เหมือนกัน อื๊มม์! มันไม่ใช่ตัดผมบนหัวบนศีรษะ ผมผมยาวตอนนั้น ผมก็เอานิ้วพันเส้นผมแล้วก็ดึงออกมามาดูรากผม มันมีขาวๆ ๓ จุด เอ้า! บัดนี้ เอาไปเพาะได้ไหม (เส้น)ผมอันนี้เอาไปปลูกได้อีกไหม ? ว่างั้น - มันไม่ได้ เอาเข้ารูเดิมคืนมันก็ไม่ได้
เหมือนกับเกลียวนอต-อย่างที่เคยพูดให้ฟัง ซึ่งก็หมายความว่า ถ้าเราหมุนเข้า มันก็มีแต่ขันแน่นเสมอไป บัดนี้เรามาคลายเกลียวมันออกนิดเดียว คลายออกๆ นิดเดียวมันก็หลุด ออกไปจากกันทั้งหมดเลย ก็เลยมาเข้าใจตรงนี้แหละ
เมื่อไปเข้าใจตรงนี้แล้ว มันไปเป็นวิปลาสทีเดียว มันไปติดอันนี้อยู่นิดเดียว พอดีเลยสำนึกขึ้นมาได้ว่า อ้าว! นี่มันจะลืมอารมณ์ มันไม่ได้ทบทวนอารมณ์ ผมก็เลยมาทวนอารมณ์ ตั้งแต่อารมณ์รูปนามนี้ขึ้นไปจนถึงอารมณ์ที่สุดอาการเกิดดับนี้ ก็เลยทวน ๒-๓ ครั้ง มันเข้าใจ-มันแนบแน่น-มันซาบซึ้งอยู่ภายในจิตใจไม่หลงไม่ลืม จะทำการทำงาน-พูด-คิด ไปที่ไหนก็เหมือนกัน มันแนบแน่นอยู่กับสิ่งเหล่านั้น
เพราะสิ่งเหล่านั้นมันเป็นอย่างนั้น รู้ทันที จึงว่าทุกคนต้องเป็น หนีไม่พ้น แต่เมื่อยังไม่รู้ไม่เห็นในขณะนี้ก็ตาม เอ้า! จวนจะหมดลมหายใจนี้แน่นอนที่สุด
ถ้าเราทำผิดมันก็เป็นทุกข์ ถ้าเราทำไม่ผิดมันก็ไม่ทุกข์
เรื่องสวรรค์นิพพานตายแล้วนั้นอย่าไปคอยมัน ถ้าหากไปรอคอยข้างหน้าแล้ว โอย! ไม่มีทางจะรู้เรื่องนี้ เราต้องทำ ไม่ต้องรอคอยสวรรค์นิพพานข้างหน้า เราต้องเอาให้มันได้เดี๋ยวนี้-ให้มันเห็นเดี๋ยวนี้-ให้มันเข้าใจเดี๋ยวนี้-แก้ปัญหาตัวเองให้มันได้เดี๋ยวนี้ อย่าให้ทุกข์เกิดขึ้น ถ้าทุกข์เกิดขึ้นแล้ว นั่น--มีหวัง-ความทุกข์เกิด ถ้าทุกข์ไม่เกิดขึ้นแล้ว-ไม่มี ทุกข์ไม่มี ในขณะนั้นมันไม่ทุกข์แล้ว มันก็จะไปทุกข์ทำไม (อย่างไร)
นรกก็ตาม อเวจีก็ตาม คือ ความทุกข์นั่นแหละ นรกก็เพียงแต่ความเดือดร้อน อเวจีนั้นมันไกลนัก(ไกลมาก)
พระพุทธเจ้ามาตรัสรู้แต่ละพระองค์นั่นน่ะ เหมือนกับแสงฟ้าแลบ แสงหิ่งห้อยนี่แหละ-แว๊บ-เท่านั้นเอง ให้เข้าใจอย่างนั้น เพราะมันตกไปไกลแล้วนี่ พูดธรรมะให้ฟังก็ไม่เข้าใจ เมื่อมาเทียบส่วนเอากับคนเดี๋ยวนี้นะ พูดธรรมะให้ฟังก็ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ เพราะมันไกลความจริง คนจึงเข้าใจธรรมะได้น้อยคน ผู้ที่สนใจจริงๆ อยากรู้อยากเห็นอยากเข้าใจจริงๆ จึงจะรู้ ถ้าหากว่าอยากรู้ แต่ไม่ทำก็ไม่รู้ เรื่องนี้มันต้องทำจริงๆ ถ้าไม่ทำจริงๆ ก็ไม่รู้-ไม่เห็น-ไม่เป็น-ไม่มี
ดังนั้น ทุกคนต้องหนีไม่พ้น ทุกคนต้องตายนี่
อาการเกิด-ดับนี้หมายถึง สภาพความตาย
พระพุทธเจ้าตัดผมครั้งเดียวก็หมายถึงอันนั้น แต่ไม่ใช่เป็นอันนั้น
มันมีเทคนิค มันมีกลไก เราก็เลยเอาไปพูดกันว่า พระพุทธเจ้าเข้าฌานตายอย่างนั้นอย่างนี้ มันก็เรื่องอันเดียวกันนี้-รู้กัน ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ วิธีเป็นอย่างนั้นอย่างนี้-รู้จักกัน
ดังนั้น จึงว่าเป็นคนๆเดียวกัน อย่างที่เขาพูดว่า รอยเท้าสัตว์ทั้งปวงรวมในรอยเท้าช้าง
แล้วคนทุกคนนี่จะเป็นเศรษฐีมั่งมีก็ต้องตาย เป็นคนยากจนก็ต้องตาย เป็นคนไม่ยากไม่จนพอเสมอปานกลางนี้ก็ต้องตาย จึงว่าไปรวมอยู่กับความตายทั้งหมด
แต่เราเคยพูดกันว่า ตายเสียก่อนตาย ตายให้เป็นสุขเย็น ถ้าตายไม่เป็น สุกไหม้
แต่ความจริงมันก็สรุปว่า ตายให้เป็น คือ ให้รู้จักวิธีทำอันนี้ ไม่ใช่ตายจริงๆ นะ
เรื่องกิเลสตัณหานั้นมันเป็นอีกอย่างหนึ่ง ที่พูดให้ฟังนั้นคนโดยมากมักเข้าใจว่า ตายจากกิเลส ตายจากตัณหา อันนี้มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งนะ
คำว่า ตายเสียก่อนตาย นั้น มันต้องรู้จักวิธีอันนี้จริงๆ ถ้าหากไม่รู้จักอันนี้ มันก็เหมือนกับคนตกต้นไม้นี่ล่ะ ตกลงมา คอ-เอาหัวลงคอหักตายทันทีเลย (แต่เรื่องอย่างนี้นักมวยเขาเก่งนะ จะตกจากที่ไหนก็ตาม พอดีตกปุ๊บเขาจะตีลังกา หรือจะเรียกว่าอย่างไรนี่หลวงพ่อไม่รู้นะ เขาจะเดินไปได้อย่างสบายเลย นี่มันเป็นอย่างนั้น )
การปฏิบัติธรรมนี้จึงว่า--สำคัญมาก ให้พวกเราเข้าอกเข้าใจ ที่พูดให้ฟังนี้ไม่ใช่พูดเล่นนะ เพราะเวลาที่เราจะมาคุยกันบ่อยๆ มันน้อยครั้ง เพราะว่าต่างคนต่างไปต่างมีธุระ วานนี้ก็ได้ยินเณรเล่าให้ฟังว่า จะกลับบ้าน แต่นี่เณรก็ไม่รู้ดอก แต่ก็ได้เตรียมเรื่องมาพูดให้ฟังตอนเช้า และก็พยายามจะพูดให้มันถูกเรื่อง
** เชิญอ่าน ~ประวัติโดยสังเขปของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ~ค่ะ
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
