|
584 .. แม่ครับ...พรุ่งนี้ผมจะถูกประหารแล้วนะครับ
 แม่ครับ...พรุ่งนี้ผมจะถูกประหารแล้วนะครับ
ข้อคิดสอนใจจาก..... นุสนธิ์บุคส์ 18 เมษายน 2559  แม่ครับ
ลูกชายคนนี้ของแม่จะถูกประหารในวันพรุ่งนี้แล้วนะครับ ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องกลายมาเป็นอย่างนี้ ผมได้แต่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต
ตอนที่ผม 3 ขวบ ด้วยความซนของผมวิ่งเร็วเกินไปจนสะดุดก้อนหินหกล้ม แม่รีบวิ่งเข้ามากอดผมไว้ ปลอบผมไปพลาง กระทืบเท้าไปที่หินก้อนนั้นไปพลาง
อย่าร้องนะลูกแม่ ไอ้ก้อนหินหน้าโง่ แกทำให้ลูกของชั้นหกล้มทำไม?
พอผมได้ฟัง เดิมทีผมพยายามกลั้นเอาไว้ แต่ก็ต้องร้องไห้ออกมา
แม่กำลังบอกผมว่า ที่ผมหกล้มความผิดอยู่ที่หินหน้าโง่ก้อนนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าแม่พูดเพื่อปลอบใจผม เพื่อไม่ให้ผมร้องไห้ต่างหาก
ตอนที่ผมอายุได้ 4 ขวบ ผมเอาแต่จ้องดูทีวีโดยไม่ยอมลุกไปกินข้าว แม่เอาข้าวเดินมาป้อนให้ผมกินหน้าทีวี
แม่ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ต้องลุกไปกินข้าวเองก็ได้ เดี๋ยวแม่ก็เอามาป้อนผมถึงที่
แต่ผมไม่รู้ว่าแม่กลัวว่าผมจะกินข้าวหกเลอะพื้น หรือไม่อยากซักผ้าที่เปื้อนคราบอาหารของผมต่างหาก
ตอนที่ผมอายุได้ 6 ขวบ แม่พาผมไปซื้อของขวัญวันปีใหม่ แม่บอกผมว่าซื้อให้ได้อย่างเดียว ผมซื้อหุ่นยนต์แปลงร่างได้
แต่พอเห็นเครื่องบินผมก็อยากได้เครื่องบินอีกลำหนึ่ง แม่บอกผมว่าไม่ได้ แม่จะซื้อให้เพียงอย่างเดียว
ผมก็เลยนอนกลิ้งลงไปกับพื้นและร้องไห้เสียงดังจ้า ร้องไห้จนแม่จ่ายเงินค่าเครื่องบินเสร็จผมจึงยอมหยุดร้องไห้
แม่กำลังสอนให้ผมรู้ว่า หากผมต้องการอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจ ผมจะใช้ไม้ตายอย่างนี้กับแม่ และผมก็ชนะแม่ทุกครั้ง
แต่ผมไม่รู้ว่าที่แม่ยอมผมนั้นก็เพราะแม่ไม่อยากขายขี้หน้าคนอื่นที่กำลังยืนมองดูอยู่ต่างหาก
ตอนที่ผมอายุได้ 8 ขวบ ผมอยากจะลองซักเสื้อผ้าเอง แม่ก็กลัวว่าผมจะซักไม่สะอาด
ผมอยากลองล้างจานเองบ้าง แม่ก็กลัวจานแตก ผมอยากจะลองยกกับข้าวไปวางที่โต๊ะ แม่ก็กลัวว่าน้ำแกงจะหกลวกมือผม
แม่กำลังสอนผมว่ามีเรื่องราวที่ยุ่งยากและอันตรายมากมายที่ผมไม่จำเป็นต้องเผชิญหรือเอาชนะ
แต่ผมไม่รู้ว่าเพราะแม่ไม่อยากทำซ้ำในสิ่งที่ผมทำไปเมื่อสักครู่นี้เท่านั้นเอง
ตอนที่ผมอายุได้ 10 ขวบ แม่พาผมไปเรียนพิเศษวันละ 3 วิชา แถมยังเรียนดนตรีและอีก 2 อย่าง ทำให้ผมเหนื่อยล้าแทบขาดใจตายคาห้องเรียน
แม่บอกกับผมว่า หากไม่เรียนหนักอย่างนี้ผมจะเก่งกว่าคนอื่นได้ยังไง แม่ทำให้ผมรู้สึกหวาดผวากับการเรียนหนังสือและห้องเรียนพิเศษ
แต่ผมไม่รู้ว่าที่แม่กำลังทำอยู่นั้นก็เพื่อให้ผมดูโดดเด่นกว่าลูกพี่ลูกน้องทุกคนเท่านั้นเอง
ตอนที่ผมอายุได้ 13 ปี ผมเตะบอลใส่กระจกหน้าต่างของคนข้างบ้าน แม่พาผมไปขอโทษคนข้างบ้านพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งเป็นการยอมรับผิด
แม่ทำให้ผมรู้ว่า หากเราทำผิดอะไร แค่กล่าวคำขอโทษและจ่ายเงินค่าเสียหายไปเรื่องราวก็จบลงทันที
แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องก่นด่าคนข้างบ้านหลังจากกลับเข้าบ้านมาแล้วว่าเพราะพวกเขาที่ทำให้แม่ต้องจ่ายเงินไปโดยใช่เหตุ
ตอนที่ผมอายุได้ 15 ปี ผมบอกแม่ว่าผมอยากเรียนเปียนโน แม่หยิบยืมเงินของญาติๆมาซื้อเปียนโนให้ผมหลังหนึ่ง
แต่หลังจากนั้นเพียง1เดือน ผมก็ไม่เคยแตะเปียนโนหลังนั้นอีกเลย
แม่สอนให้ผมรู้ว่า ต่อให้เราไม่มีเงินเราก็ซื้อของตามอำเภอใจได้ แต่ผมไม่รู้เลยว่าแม่ต้องจ่ายหนี้เป็นรายเดือนนานถึง 3 ปีจึงจะหมด
ตอนที่ผมอายุได้ 19 ปี แม่บอกให้ผมเรียนนิติศาสตร์ จบมาจะได้เป็นทนายความ ไม่เพียงแต่หาเงินง่าย ยังมีหน้ามีตาในสังคมด้วย
แม่สอนให้ผมรู้ว่า แค่ทำตามที่แม่กำหนดให้ ชีวิตความเป็นอยู่ของผมก็จะดียิ่งๆขึ้นไป
แต่ผมไม่รู้ว่าที่แม่ให้ผมเรียนนิติศาสตร์นั้นก็เพื่อชดเชยความฝันอยากเป็นทนายความของแม่เท่านั้นเอง
ตอนที่ผมอายุได้ 20 ปี ผมขอแม่ซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่แทนเครื่องเก่าที่ล้าสมัยไปแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าผมจะได้โทรหาแม่ทุกวัน
แม่ไม่ว่าอะไรสักคำ ออกไปกดเงินจากเอทีเอ็มให้ผมถึง1หมื่นบาทเพื่อซื้อโทรศัพท์ที่ผมอยากได้
แต่ทว่า ผมไม่เคยโทรหาแม่เลยสักครั้งเดียว มีแต่แม่เท่านั้นที่เฝ้าโทรหาผมอยู่ทุกวัน ผมโทรหาใครนะหรือ ก็โทรหาแฟนของผมนะสิ
แม่สอนให้ผมรู้ว่า แม่คือตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่ของผม แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าแม่เฝ้ารอโทรศัพท์อวยพรวันเกิดจากผมไม่รู้กี่ปีมาแล้ว
ตอนที่ผมอายุได้ 24 ปี แม่ใช้เงินฝากผมเข้าทำงานส่วนราชการของแม่ แม่สอนผมว่าคนที่ไม่เคยใส่ใจในการเรียนเอาเสียเลย
จบมาก็มีงานทำดีๆได้ แถมเป็นงานสบายเอาเสียด้วยสิ แต่ผมไม่รู้เลยว่าแม่ต้องขอร้องใครบ้าง และใช้เงินไปกับเรื่องนี้เท่าไหร่
ตอนที่ผมอายุได้ 27 ปี ผมคบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ก็ผมหน้าตาดี พวกผู้หญิงเหล่านั้นพอคบผมได้ไม่นานพวกเธอก็ขอเลิก
พวกเธอบอกว่าผมไม่เอาถ่าน เป็นลูกแหง่ที่ไม่รู้จักโต พวกเธอบอกว่าผมเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ
แต่แม่ก็บอกกับผมว่า อย่าไปสนใจพวกหล่อนเลย พวกหล่อนไม่ใช่เนื้อคู่ของผม พวกหล่อนไม่คู่ควรกับผมเลยสักนิด
แม่สอนให้ผมรู้ว่า การที่พวกหล่อนพลาดจากผมไปเป็นความโชคร้ายของพวกหล่อน
แต่ผมไม่รู้เลยว่าแม่พยายามวิ่งเข้าบริษัทจัดหาคู่ไม่รู้กี่แห่งเพื่อให้พวกหล่อนได้รู้จักกับผม
ตอนที่ผมอายุได้ 32 ปี ผมถูกรังควานจากเจ้าของบ่อนที่ผมไปเล่นเสียไว้ แม่โกรธจนล้มป่วยไปหลายอาทิตย์
แต่สุดท้ายแม่ก็เป็นคนเข้าไปเคลียร์หนี้สินกับเจ้าของบ่อนเอง
แม่สอนให้ผมรู้ว่า ไม่ว่าผมจะทำอะไรยังไง จะผิดหรือจะถูก แม่นี่แหละที่เป็นคนคอบรับผิดแทนผม และเป็นคนแก้ไขปัญหาให้กับผมทุกครั้ง
แต่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเงินทองเหล่านั้นคือเงินสะสมที่แม่ต้องการเก็บไว้ใช้ในช่วงบั้นปลายของชีวิตแม่
ตอนที่ผมอายุได้ 35 ปี ผมไม่สามารถขอเงินจากแม่ได้อีกต่อไป ผมฆ่าคนเพื่อชิงทรัพย์ ศาลพิพากษาให้ประหารชีวิตสถานเดียว
แม่ได้แต่ก่นด่าสวรรค์ที่คอยแต่กลั่นแกล้งแม่ ทำให้แม่และผมต้องมาประสบกับเหตุการณ์ในวันนี้ได้แบบนี้
แม่ครับ ผมเพิ่งเข้าใจในวันนี้เอง เพราะคำว่า รักผม เพียงคำเดียวที่ทำให้แม่ขโมยทุกสิ่งไปจากผม มันทำลายชีวิตของผมตลอดมา
มันทำให้ผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ และเห็นแต่ประโยชน์ส่วนตน โดยไม่เคยคำนึงถึงใครคนอื่นเลย
ผมเพิ่งรู้ในวันนี้เองว่าผมไม่เคยโตเป็นผู้ใหญ่แม้แต่วันเดียว
ผมเพิ่งรู้ว่าการที่แม่รักผมในทางที่ผิดผลลัพธ์กลับย้อนมาทำร้ายแม่และผมในวันนี้จนได้
แม่ครับ แม่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะครับ พรุ่งนี้ผมก็ต้องถูกประหารแล้ว ผมหวังว่าผมจะได้เรียนรู้การรับผิดชอบต่อสิ่งที่ผมเป็นคนกระทำด้วยตัวของผมเอง
จากลูกคนนี้ที่ไม่เคยโตเป็นผู้ใหญ่แม้แต่เพียงวันเดียว
  ขอขอบคุณ
ภาพ.......จากอินเตอร์เน็ท
ข้อคิดสอนใจจาก..... นุสนธิ์บุคส์ 18 เมษายน 2559
https://www.facebook.com/NusonBooks/posts/595514280616668:0
เครื่องแต่งบล็อก ..... จากบล็อกชมพร /บล็อกญามี่ ธรรมสวัสดี
ร่มไม้เย็นค่ะ 
| Create Date : 15 สิงหาคม 2559 |
|
44 comments |
| Last Update : 21 สิงหาคม 2559 18:48:51 น. |
| Counter : 4564 Pageviews. |
|
 |
|
ปาฏิหาริย์ไม่ใช่การเดินบนน้ำ หรือบินอยู่บนอากาศ แต่ปาฏิหาริย์คือการเดินอยู่บนผืนดินและมีความสุขในทุกย่างก้าว
ธรรมสวัสดี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 127 คน [
แม่มักเป็นเช่นนี้ ไม่มากก็น้อย
ถ้าโชคดีได้อธิบายว่าทำไมแม่ต้องทำเช่นนั้น
ก็อาจแก้ไขได้ทันทวงที แต่ส่วนมากมักไม่ได้ทำ
เรื่องราวแบบนี้จึงเกิดขึ้นได้เรื่อยๆ
รักลูกผิด ไม่ทันคิดจนลูกตาย
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ที่เห็นและเป็นมา Home & Garden Blog ดู Blog
ออมอำพัน Literature Blog ดู Blog
ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog