ตอนที่ 21 – ความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป

***ฟิค (แปล) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***

ที่ห้องถ่ายรูปในสตูดิโอเตรียมถ่ายภาพเดี่ยวของฮวางโบซึ่งกำลังยืนให้ช่างแต่งตัวประดับผ้าลูกไม้บนศรีษะของเธอ โดยมีฮยอนจุงยืนอยู่ข้างๆช่วยถือกิ๊ปติดผมให้

เขาเดินไปใกล้และยื่นกิ๊ปติดผมให้เธอ ”ส่งมาให้ผมสิ ผมอยากช่วยบูอิน”

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นทำเองได้”

“ส่งมาเถอะฮะ”

เธอไม่อยากขัดใจจึงส่งกิ๊ปติดผมให้ จู่ๆเขาก็ถามเธอขึ้นมา “ผู้ชายคนนั้น..เขาได้ทำเหมือนที่ผมกำลังทำตอนนี้หรือเปล่าฮะ”

<ผู้ชายคนนั้น..ใคร, อะไร ที่เธอพูดนี่เธอหมายถึงใคร> เธองงที่อยู่ดีดีเขาก็ถามคำถามนี้

เขานิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“นี่ชิลลาง เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร ผู้ชายคนนั้น ชั้นเริ่มจะงงแล้วนะเนี่ย”

<คุณคงคิดว่าผมคงจะหึงคุณอีกแล้วใช่มั๊ย> “ ไม่มีอะไร ช่างมันเถอะฮะ”

เธออึ้งที่อยู่ดีดีเขาเปิดคำถามแล้วก็ปิดคำถามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอเก็บความสงสัยและเดินไปโพสท่าถ่ายเดี่ยวโดยมีฮยอนจุงที่ยืนให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง<ท่าทางเธอคงจะเหนื่อยน่าดูเลยนะที่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ชิลลางวันนี้เธอดูแปลกๆน่ะ>

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดแต่งงานเป็นชุดที่สอง ซึ่งอยู่ในชุดที่ดูสวยหวานและเรียบง่าย ส่วนฮยอนจุงอยู่ในเสื้อเชิ๊ตสีฟ้า กางเกง 3ส่วน และผูกหูกระต่ายสีแดง



“เดี๋ยวพอเรานับ 1-3 พวกคุณก็กระโดดพร้อมกันเลยนะครับ” ช่างภาพยืนสั่งการอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ทั้งสองคนกระโดดขึ้นพร้อมกัน<โอ๊ะ บูอิน คุณกระโดดไม่ไหวหรือฮะ ผมจับมือคุณดีมั๊ยฮะ คุณจะได้กระโดดได้ถนัดๆหน่อย” จู่ๆเขาก็ยื่นมาเพื่อจะไปจับเธอ

<เฮ้อ แค่ยืนด้วยกันก็ยากจะแย่อยู่แล้ว เฮ้อ ถ่ายรูปแต่งงานนี่มันช่าง...T.T> เธอบ่นอยู่ในใจไม่ทันได้เห็นมือของเขาที่พยายามจะคว้ามือเธอ

“ตอนนี้ ให้พวกคุณจับมือกันและกระโดดขึ้นพร้อมๆกันนะครับ”

<จับมือกันเหรอ แล้วชั้นจะทำยังไงดีเนี่ย> “ค่ะ ได้ค่ะ” เธอพูดพร้อมๆกับยื่นมือไปให้เขา

<คุณไม่อยากจับเหรอฮะ> เขาหันไปมองหน้าเธอพร้อมๆกับจับมือของเธอไว้

“เอาละน่ะ 1-2-3 กระโดด” ช่างภาพตะโกนส่ง

“คราวนี้กระโดดให้สูงกว่าเดิมนะครับ”

เขาคิดสักพักก่อนจะพูดกับช่างภาพว่า “เธอคงกระโดดได้สูงเท่านี้ละฮะ”

<ก็กระโปรงตัวนี้มันทั้งหนักแล้วก็ยาวนี่นา T.T>”ฮาฮ่า” เธอหัวเราะออกมาและเอื้อมไปที่เขา <ตกลงชั้นควรจะกระโดดให้สูงกว่านี้ใช่มั๊ย เฮ้อ ตอนนี้ชั้นอยากจะสาบให้ตัวเองเป็นกระต่ายซ่ะจริงๆเลย>

“พร้อมนะครับ คู่บ่าวสาวจับมือกันด้วยครับ”

“เอาน่า บูอิน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว” เขาคว้ามือของเธอมาจับทันที

“คู่บ่าวสาวมองตากันด้วยครับ พร้อมละนะ 1-2-3”



เขากำมือของเธอไว้แน่นพร้อมกับกระโดดขาคู่เหมือนลอยอยู่บนอากาศดูเท่ห์มากมาย ในขณะที่เธอเองกระโดดแต่ก็ยังไม่ยอมสบตาเขา เธอพยายามควบคุมลมหายใจตัวเอง เพราะฮยอนจุงยังไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ

“พวกคุณช่วยมองตาและแสดงความรักต่อกันได้มั๊ยครับ”

<ชั้นทำอะไรผิดเหรอเนื่ย> “ทำไมค่ะ ตอนนี้พวกเราก็กำลังแสดงความรักต่อกันอยู่นะค่ะ”

ช่างภาพเดินเข้าไปหาและยื่นกล้องให้พวกเขาดูรูปที่เพิ่งจะถ่ายไปเมื่อตะกี้ “ดูนี่สิฮะ ดูเหมือนพวกคุณกำลังงอนกันนะครับ”

<ทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้นะ> สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่ค่อยพอใจกับรูปที่ถ่ายออกมาเท่าไร

“ฮ่ะ ผมเข้าใจฮะ”

“สำหรับเจ้าบ่าวคุณทำได้ดีแล้วครับ ยกเว้นแต่สีหน้าของเจ้าสาวเท่านั้นครับ”

<ชั้นก็พยายามทำให้มันออกมาดีแล้วนะ ขอโทษด้วยที่เป็นแบบนี้ ชั้นไม่ใช่มืออาชิพนะคะ> เธอหันไปมองหน้าแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ”

เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดีจึงปลอบใจเธอ”ไม่เป็นไรหรอกฮะ เรายังมีเวลาอีกตั้งเยอะแยะ อย่ากังวลไปเลยฮะ”

“ที่ชั้นทำได้ไม่ดีก็เพราะชั้นคิดว่านี่มันคือการแต่งงาน เขาทำออกมาได้ดีเพราะเขาคิดว่านี่มันคืองาน” เธอหันไปพูดกับช่างภาพ

<ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ละ บูอิน> เขานิ่งไม่ตอบโต้

เธอหันไปมองเขาด้วยสีหน้าดูไม่ค่อยพอใจ”ชั้นพูดถูกใช่มั๊ย”

“มันใช่ที่ไหนกัน” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

<ถ้าเธอไม่ได้คิดแบบนั้น ทำไมเธอถึงทำออกมาได้ดีขนาดนี้ล่ะ> “หรือว่าที่ชั้นพูดออกมาใม่จริง”

“เพราะผมคิดว่านี่มันคืองานแต่งงานจริงๆ ต่างหากละ ผมจึงอยากทำออกมาให้ดี”

<เธอคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ> เธอค่อยๆฉีกยิ้มด้วยความดีใจ หลังจากนั้นพวกเขาก็กระโดดจนได้ภาพออกมาเป็นที่น่าพอใจของช่างภาพ

“ต่อไป เราจะถ่ายภาพ ทำตามพวกเขานะครับ” ช่างภาพบอกและชี้ไปที่ทีมงานมาสาธิตท่าให้ดูเป็นตัวอย่าง
โดยการยื่นแขนข้างหนึ่งจับมือเจ้าสาว และอีกข้างหนึ่งทำมุม 45 องศาแยกเท้าออกและกระโดดจูบ

<อ๊า ท่าพวกนี้จะพิสดารไปไหนเนี่ย หรือว่าพวกเขาพยายามที่จะเล่นพิเรนท์แล้วออกอากาศกันเนี่ย> “นี่คุณจะให้พวกเราถ่ายแบบนี้กันจริงๆเหรอค่ะ นี่คงไม่ใช่รายการ “ยิ้มหน่อยน่าดาราจำเป็น-just kidding” หรือพวกรายการซ่อนกล้องใช่มั๊ยค่ะ”

“เจ้าบ่าวครับ ช่วยทำปากจู๋เหมือนจะจูบด้วยครับ”
สายตาของเขางงๆเล็กน้อยแต่ก็ยังทำตามคำสั่งของช่างภาพอยู่
“เอาละนะ 1-2-3”

สิ้นเสียงนับของช่างภาพ เขาก็กระโดดตัวลอย แต่ลืมทำปากจู๋ ช่างภาพซึ่งดูไม่ค่อยพอใจกับรูปที่ออกมาสักเท่าไรจึงบอกให้เขาทำอีกครั้ง “เมื่อตะกี้คุณไม่ได้ทำปากจู๋นะครับ รบกวนช่วยทำอีกครั้งนะครับ”

<ก็เพราะผมมัวแต่ยิ้มนี่ฮะ “งั้นหรือฮะ งั้นเอาใหม่ฮะ”

ตอนนี้เธอรู้สึกสงสารเขาจึงพูดให้กำลังใจ “มันยากเกินไปใช่มั๊ย”

เขาหันมายิ้มในขณะที่มือยังกุมเธออยู่ “ไม่ฮะ” พูดจบก็หันไปโพสท่าเดิมรอช่างภาพนับ

“พร้อมน่ะครับ 1-2-3” ในที่สุดเขาก็ทำมันสำเร็จ

“เยี่ยมมากครับ ครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ” ช่างภาพหันมาพูดหน้าตาเฉย

<นี่เขาจะให้โพสท่านี้กันกี่ครั้งเนี่ย> “เอ่อ ขอโทษนะฮะ พวกคุณรู้ความหมายของคำว่า “สุดท้าย” ใช่มั๊ยฮะ”

<ว้าว ชิลลางของชั้นเจ๋งมากเลย> “ฮา ฮ่า ฮ่า” เธออดหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้

ในที่สุด “สุดท้าย” จริงๆของพวกเขาตอนนี้ก็สำเร็จเสียที
***************************************************
จากนั้นก็เป็นการถ่ายชุดแต่งงานชุดที่ 3 ฮวางโบซึ่งสวมชุดแต่งงานเป็นกระโปรงลูกไม้สีขาวสั้นและเปิดไหล่และกำลังเดินออกมาเพื่อถ่ายทำฉากกลางแจ้ง ฮยอนจุงเหลือบมองช่วงขาของเธอแล้วบ่นเรื่องกระโปรง

“ทำไมคุณใส่กระโปรงสั้นจังฮะ”

“สั้นเหรอ ” เธอก้มลงไปดูกระโปรงตัวเอง

“คุณไม่เคยเชื่อผมเลย ผมเคยบอกคุณว่าอย่าใส่ชุดที่มันโป๊ะหรือสั้น แต่ชุดนี้มันทั้งโชว์ขาและโชว์ไหล่ คุณจะโชว์ให้ใครดูเหรอฮะ”

<เธอนี่ทำตัวเหมือนสามีจริงๆของชั้นเลยน่ะ> “ทำไมเธอไม่ลองคิดว่าชุดสั้นๆแบบนี้ มันจะช่วยทำให้ชั้นดูเด็กล่ะ”

เขาหันไปพูดแหย่เธอทันที “คุณรู้หรือเปล่า ว่าจริงๆแล้วรายการนี้เขาจะเลือกถ่ายเฉพาะใบหน้าเพื่อออกทีวีเท่านั้น ดังนั้นชุดพวกนี้ต่อให้คุณใส่แค่ไหน มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้หรอกฮะ”

“นี่!!!!!”เธอหันไปตีเขาด้วยช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือ
“ฮ่าฮ่า ผมพูดเล่นน่ะ”
*****************************************************************************
ทั้งสองคนกำลังนั่งเตรียมถ่ายชุดต่อไปอยู่บนกระโปรงรถ ฮยอนจุงยังคงมีสีหน้าบูดบึ้งเนื่องจากกระโปรงสั้นของเธอแล้ว ยังไม่พอใจที่ทีมงานช่างภาพมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆเธออีก เขาเหลือบมองเธอบ่อยครั้งด้วยเกรงว่าเธอจะโป๊ออกทีวีและอาจทำให้ทีมงานได้เห็นอะไรดีดีด้วย



“เอาละ ตอนนี้คู่บ่าวสาวมองตากันนะครับ” ช่างภาพเริ่มออกคำสั่ง

“อีกแล้วเหรอ” เธอถามขึ้นทันที

<พี่ฮะ พี่ไม่รู้จริงๆหรือฮะ ว่าสำหรับผมมันยากจริงๆ> เขาถอนหายใจและถามช่างภาพ”เราต้องมองตากันอีกแล้วหรือฮะ”

“เอาน่า รู้หรือเปล่าพวกคุณถ่ายภาพนี้ออกมาได้ดีมากเลย มันดูเป็นธรรมชาติ เหมือนกับเขินอายด้วยกันทั้งคู่” ช่างภาพกล่าวชมออกมา

<นี่คุณคิดว่าพวกเราแกล้งอายงั้นเหรอ พระเจ้า ชั้นอยากจะบ้าตายจริงๆ>เธอหันไปมองเขา

เขาเลียริมฝีปากตัวเองก่อนที่จะหันไปมองเธออีกครั้ง ทันทีที่สายตาของพวกเขาประสานกัน อาการเขินอายก็ออกมาอย่างอัตโนมัติทันที

“เยี่ยมมากครับ พวกคุณนี่ดูดีจริงๆเลยนะครับ ต่อไปเราจะถ่ายรูปเจ้าบ่าวจูบแก้มเจ้าสาวนะครับ”

“จูบเหรอฮะ” เขาตกใจหน้าเหวอออกมา

<เฮ้อ จูบ!! ชั้นอยากจะเป็นลม> เธอได้แต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร

“คราวที่แล้วเราถ่ายภาพเจ้าสาวจูบเจ้าบ่าว ตอนนี้ก็ต้องเปลี่ยน ให้เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวบ้างไงครับ ผมเชื่อว่าภาพจะต้องออกมาสวยงามมาก”

<ฮยอนจุง เพื่อให้สมกับการเป็นมืออาชีพ ยังไงมันก็เป็นส่วนหนึ่งของงานน่ะ> “เธอจะไม่ถ่ายฉากนี้ก็ได้น่ะ แต่ว่า ทำไมเธอไม่ลองคิดว่าฉากนี้มันน่ามหัศจรรย์หรือชวนขนลุกล่ะ” เธอกระซิบบอกเขา

เขายังคงนั่งหน้าเหวอมึนๆ “ผมก็กำลังจะคิดแบบนั้นฮะ ขอผมเตรียมตัวก่อนฮะ”

“เอาละ เจ้าบ่าวครับ ตอนนี้ให้คุณคิดว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆคุณคือภรรยา เธอเป็นคนที่สวยมาก ตอนนี้คุณจะต้องแสดงความรักออกมาด้วยการจูบแก้มเธอนะครับ”

“จูบเหรอฮะ แม้แต่คุณแม่ผมยังไม่จูบเลยน่ะฮะ” เขาพูดด้วยความเขิน

<ทำไมพูดถึงท่านตอนที่เธอกำลังจะจูบชั้นด้วยล่ะ ฟังดูแล้วเหมือนว่าเธอกำลังจะจูบผู้สูงอายุเลยน่ะ> “เอาน่า ไหนๆก็ไหนๆ ไฟต์ติ้ง ยู้ฮู”

< ท่านให้ผมจูบเป็นของขวัญวันเกิดผมยังไม่ทำเลย แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจมอบให้คุณเลยนะ> เขาค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ และกระซิบที่หูของเธออย่างเนียนๆ “บูอิน ท่องไว้นะ ว่ามันคืองาน”

เธออดขำกับสิ่งที่เขากระซิบบอกเธอไม่ได้

“เจ้าบ่าวครับ ช่วยจูบให้โดนแก้มครับ ไม่ใช่หอมแก้ม” ช่างภาพคนเดิมได้ที

“หรือว่าชั้นควรจะฉีดน้ำหอมเพิ่มใช่มั๊ย ฮา อ่า”

“ผมไม่ได้หอมแก้มนะฮะ”

“เจ้าบ่าวครับ ลองอีกครั้งนะครับ”

เขายื่นริมฝีปากเข้าไปใกล้แก้มเธอ ในขณะที่เธอหลับตาค่อยๆเอียงแก้มหลบอย่างเอียงอาย เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปให้ใกล้อีกครั้ง แต่เขาก็ต้องระเบิดเสียงออกมาด้วยความเขิน “ฮ้า~~~~ ” เขาพูดพร้อมเขยิบตัวเพื่อนั่งให้ถนัดขึ้น

“คราวนี้ถ้าคุณยังทำไม่ได้อีก เราคงต้องให้เจ้าสาวเป็นฝ่ายจูบคุณนะครับ”

<ให้บูอินจูบ...อีกแล้วเหรอ> “อะไรกันฮะ นี่มันเป็นประชาธิปไตยแบบไหนกันฮะ”

เธอรู้สึกยิ่งเขินจนต้องเอามือปิดปากที่กำลังฉีกยิ้มพร้อมกับความคิดของเธอ <ฮยอนจุง ได้โปรดเถอะ ฮยองจุง เธอแค่คิดว่ารีมฝีปากคือแปรงปัดแก้ม แล้วเธอก็แค่ประทับลงไปแค่นั้นเอง>

เขายิ่งดูตื่นเต้นและประหม่า แต่ก็ค่อยๆ เอียงใบหน้าเขาไปใกล้ๆ และกระซิบบอกเธออีกครั้ง “บูอิน นี่คือของขวัญครบรอบ 100 วันจากผมนะฮะ”

เขาประทับรอยจูบลงไปพร้อมกับเสียงเต้นของหัวใจที่กำลังเต้นแรงยิ่งขึ้น<ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จแล้ว> เขาหันหน้าออกและเผลอจับริมฝีปากตัวเองโดยไม่ตั้งใจ

“ผมจูบเธอแล้วนะฮะ” พูดจบเขาเอามือทาบหน้าอกของตัวเอง

<ฮยอนจุง เมื่อกี๊เธอพูดอะไรนะ ชั้นได้ยินไม่ถนัด ว่าแต่เธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจชั้นหรือเปล่านะ> เธอเองก็รู้สึกโล่งออกที่ภารกิจนี้เสร็จสิ้น

“ดีมากครับ คู่บ่าวสาว ตอนนี้เราจะพักกันสักครึ่งชั่วโมงเพื่อถ่ายฉากอื่นนะครับ” แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนโดยที่ไม่ยอมหันมาคุยกันเลย
**************************************************************************
ช่วงพักการถ่ายภาพ ฮวางโบเดินอยู่ในบริเวณสตูดิโอซึ่งดูเงียบเชียบ เธอหันไปเห็นเตียงนอนพอดี เธอจึงเดินและทิ้งตัวนอนลง

“เฮ้อ ทำไมถึงได้เมื่อยและเหนื่อยอย่างนี้นะ ยังพอมีเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง ชั้นควรจะพักซักงีบดีกว่า”

ฮยอนจุงเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว <บูอินอยู่ไหนเนี่ย> เขาเดินหาเธอโดยรอบทั้งด้านนอกและด้านในแล้วก็เหลือบไปเห็นเธอนอนสลบไสลอยู่บนเตียง “อยู่นี่เอง”



เขาเห็นเธอนอนหลับในขณะที่มือยังเผลอกำช่อดอกไม้ไว้ อดนึกขำท่านอนของเธอไม่ได้ แล้วเขาก็เอื้อมไปเขย่าแขนเธอ “ตื่นได้แล้ว” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากเธอ

<คุณจะนอนแบบนี้ไม่ได้นะ> “ตื่นได้แล้วฮะ”

ครั้งนี้ได้ผลเธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาและต้องตกใจเมื่อพบกับใบหน้าของเขายืนอยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกอายและพยายามลุกขึ้นนั่ง

“คุณอยากนอนแบบนี้จริงๆหรือฮะ หรือว่าเราควรจะถ่ายรูปกันตรงนี้ดี” เขาชี้ไปที่เตียงนอน

“โอ๊ะ ขอโทษที ชั้นคงเหนื่อยมากไป จึงเผลอหลับไปไม่รู้ตัว” เธอพยายามสบัดหัวเพื่อให้หายงัวเงีย

<คุณคงเหนื่อยจริง ขอโทษนะฮะที่ต้องปลุกคุณ> เขานิ่งได้แต่มองเธออย่างเข้าใจ

“แต่ตอนนี้ชั้นหายเหนื่อยเพราะได้งีบแล้ว ว่าแต่เธอไม่เหนื่อยเหรอ” เธอลุกจากเตียงและถามเขา
“ไม่ฮะ เพราะผมยังหนุ่มยังแน่น ผมเลยไม่เหนื่อยเหมือนคุณ” เขาโปรยยิ้มให้เธอ

“นี่ !!!ล้อชั้นอีกแล้วนะ”

“ฮาฮ่า” เขาอดขำกับท่าทางขี้งอนของเธอไม่ได้

ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปถ่ายภาพด้าน ฮยอนจุงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน

“เฮ้อ ถ่ายรูปแต่งงานนี่เหนื่อยจริงๆเลยน่ะฮะ” เขาเดินกางร่มให้เธอ

“เธอพูดถูก มันคงจะดีถ้าพวกเราจะถ่ายรูปแต่งงานครั้งนี้ครั้งเดียว” เธอยกน้ำที่อยู่ในมือขึ้นดื่ม

“ใช่ฮะ ผมก็ไม่คิดว่าผมจะถ่ายรูปแต่งงานอีกครั้งนะฮะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

<ขอบคุณนะ ที่เธอคิดแบบนี้ > “วันนี้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเจ้าหญิงในนิยายเลย” เธอพูดพร้อมกับดื่มน้ำอีกครั้ง

“ผมก็เคยได้ยินเหมือนกันว่าผู้หญิงจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงก็ตอนที่ใส่ชุดแต่งงานนี่แหละ”

เธอก็รู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ ว่าแต่ เธอน่าจะลองทำแบบนี้กับชั้นนะ “วันนี้เธอช่วยดูแลชั้นให้เหมือนกับเจ้าหญิงได้มั๊ย”

“แล้วทุกวันนี้ผมดูแลคุณเหมือนกับคนใช้หรือฮะ”

“ฮา ฮ่า ชั้นไม่ได้ความอย่างนั้นซักหน่อย” เธอหัวเราะอีกแล้ว

“ยังไงก็ตาม ผมก็ทำไม่ดีกับคุณไว้ตอนที่คุณไปหาผมที่ญี่ปุ่น” เขาพูดพร้อมๆกับภาพที่เธอทำความสะอาด และ ทำอาหารให้เธอที่ญี่ปุ่น

“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ”

น้ำเสียงของเขาดูเหมือนรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อวันนั้น”คุณคงใช้ความพยายามอย่างมากที่ต้องปลุกผมให้ลุกขึ้นมากินข้าว แล้วผมก็ยังทำไม่ค่อยดีกับคุณอีกด้วย ผมว่ายังมีอะไรอีกหลายๆอย่างน่ะฮะ”

“เธอรู้สึกเสียใจเหรอ”

“ฮะ” เขายิ้มออกมา

เธอรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเขาก็รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป “เฮ้อ ชั้นควรร้องไห้ดีมั๊ยเนี่ย”

“อย่าเลยฮะ เพราะร้องไปก็ไม่ได้ยินเสียงแมลงร้องดังขนาดนี้”

“ฮา ฮ่า” <เธอทำให้ชั้นหัวเราะทั้งๆที่ชั้นกำลังเสียใจอยู่เนื่ยน่ะ>

เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง”ว่าแต่ วันนั้นคุณถ่ายรูปเยอะมั๊ยฮะ”

“ว่าไงนะ” เธอหันไปมองเขา

“รายการที่คุณใส่ชุดแต่งงานกับหนุ่มๆคนอื่นที่ไม่ใช่ผม???”

เธอหันไปมองพร้อมๆกับเครื่องหมายคำถาม???

“รายการ Infinity Girls!!ไงฮ่ะ”

“อ๋อ” เธอเริ่มรู้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร

“คุณทั้งยิ้มทั้งหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข คุณคงมีความสุขมากเลยใช่มั๊ยฮะ” เขาพูดโดยที่ไม่หันไปมองเธอ

<นี่เธอหึงชั้นอีกแล้วเหรอ> “อ๋อ ชั้นรู้แล้ว ตอนนั้นชั้นถ่ายรายการในสตูดิโอนี่นา แต่เดี๋ยวนะ เธอดูรายการนั้นตั้งแต่เมื่อไร”

“ประมาณกรกฎาฮะ”

“แต่ตอนนั้นเธออยู่ที่ญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ”

“ที่ญี่ปุ่นก็มีเคเบิ้ลทีวีช่องรายการของเกาหลีนะฮะ”

“งั้นหรือ” แล้วคำพูดที่เธอเคยคุยกับเขาก็แล่นออกมาจากความทรงจำของเธอ.....

”ก็ในรายการผมเห็นคุณหัวเราะตลอด แล้วก็ดูมีความสุขมากด้วย ผมเดาว่าที่คุณเคยพูดว่านอนไม่หลับตอนที่ชิลลางไม่อยู่...มันคง...”

”ไม่ใช่นะ ที่ชั้นหัวเราะแบบนั้นก็เพราะมันคืองานน่ะ”

”บูอินทำให้ผมผิดหวัง”

“ไม่จริง ชั้นน่ะคิดถึงเธอตลอดเวลาที่ถ่ายรายการนั้นน่ะ

“นี่เธอกำลังพูดถึงรายการนี้ใช่มั๊ย”

“อะไรน่ะฮะ”

“ไม่มีอะไร” เธอแอบปลื้มอยู่ในใจที่อย่างน้อยแม้ไม่ได้เจอกันเขาก็ยังติดตามผลงานของเธอ

ตอนนี้ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงม้านั่งในสวน ช่างภาพคนเดิมอีกครั้งออกคำสั่ง

“ตอนนี้ให้เจ้าสาวเอียงหัวไปซบไหล่เจ้าบ่าวนะครับ ส่วนเจ้าบ่าวก็ค่อยๆเอามือโอบบ่าเจ้าสาวด้วยนะครับ”

เธอค่อยๆเอียงหัวไปซบไหล่เขา<ทำไมไหล่ของชั้นถึงได้ร้อนเป็นไฟแบบนี้นะ ชั้นไม่น่าใส่ชุดเปลือยไหล่เลย>

“ดีมาก เอาละตอนนี้เจ้าบ่าวเปลี่ยนไปโอบเอวของเจ้าสาวด้วยครับ”

<โอ๊ะ ทำไมหัวใจของชั้นเต้นเร็วแบบนี้นะ > “ชั้นไม่คิดว่าวันนี้เราจะต้องทำแบบนี้เลยนะ”

“ใช่ฮะ วันนี้มีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นมากมายจนผมรู้สึกกลัว”

<เธอก็กลัวเหมือนกันเหรอ>”เธอกลัวอะไรเหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกกลัว” เขาพูดโดยไม่สบตาเธอ

“บอกมาเถอะน่า ว่าเธอกลัวอะไร” เธอยังถามเขา <ชั้นคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมชั้นถึงอยากรู้นักนะ>

“ก็แค่ วันนี้มีิัำิอะัไรหลายอย่างเปลี่ยนไป” เขายิ้มด้วยความเขินอาย

“วันนี้น่ะเหรอ?? ฮ่าฮา” <เธอคงไม่ได้คิดเหมือนที่ชั้นคิดใช่มั๊ย..ฮยอนจุง>

ติดตามอ่านคู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ตอนที่ 22 - เพราะรักฮวางบูอิน..ผมจึงเป็นเช่นนี้"

ของฝากจาก(ยาย)
หากตอนที่ทั้งสองคนถ่ายทำกัน ทั้งบทสนทนาและความคิดของทุ้งคุ่เป็นดั่งในฟิคจริงๆ พวกเราคงสุขมากมายน่ะ ว่ามั๊ย
ยาย(นาจา)
14/4/53

Create Date : 21 เมษายน 2553		10 comments
Last Update : 5 พฤษภาคม 2553 16:11:40 น.
Counter : 1834 Pageviews.
Share Tweet