|
ตอนที่ 7- เรือนหอของเรา
ก่อนหน้าวันถ่ายทำที่บ้านของคู่รักผักกาดหอม ทางทีมงานได้พาฮวางโบมาดูบ้านที่จะใช้ถ่ายทำเป็นเรือนหอ เธอรู้สึกพอใจและขอบคุณทีมงานที่ได้เตรียมบ้านแบบที่เธอคิดว่า ฮยอนจุงน่าจะชอบ
ในขณะเดียวกับที่ฮยอนจุงอยู่ที่บ้านของพ่อ-แม่ และกำลังเก็บสิ่งของและเครื่องใช้ส่วนตัวเพื่อนำไปไว้ที่บ้านนั้น แม่ของเขาก็เดินเข้ามาในห้อง
ฮยอนจุง ลูกควรจะอยู่ที่บ้านนี้ให้นานอีกสักหน่อยไม่ดีเหรอลูก ลูกจะได้มีเวลาหลับเอาแรง นานแล้วนะ ที่ลูกของแม่ไม่ได้กลับมานอนบ้านเลย คุณแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงลูกชายคนนี้ไม่ได้
ผมไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วฮะแม่ ผมมาเนี่ยเพื่อมาเก็บของพวกนี้ เขาพูดในขณะที่หอบหิ้วกีต้าร์ออกจากห้องนอน
แล้วลูกจะขนของพวกนี้ไปไหนกัน คุณแม่ถามพร้อมกับมองเขาขนย้ายสิ่งของ
ผมเกือบลืบบอกแม่ไปว่าตอนนี้ผมมีที่ใหม่แล้วนะฮะ
ที่อยู่ใหม่ !!!!
ใช่ฮะ ที่อยู่ใหม่ที่ใช้ถ่ายทำในรายการ วีก๊อต ฮ่ะแม่
งั้นหรือ
ฮะ ทางทีมงานบอกว่าพรุ่งนี้เราต้องเข้าไปอยู่แล้ว
ลูกกำลังจะบอกแม่ว่า ลูกต้องอยู่ที่บ้านนั้นตามลำพังกัน 2 คนหรือ คุณแม่ถามลูกชายด้วยความสงสัย
ฮ่ะ แม่
อะไรน่ะ
เราแค่อยู่บ้านหลังนั้นเพื่อใช้ถ่ายรายการสองอาทิตย์ครั้งนะฮะ
อืม แม่เข้าใจแล้ว คุณแม่พูดออกมาด้วยความโล่งใจ
แล้วถ้าต้องถ่ายทำทั้งวันทั้งคืน ลูกต้องนอนที่นั่นด้วยหรือเปล่า
ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมคิดว่าแค่งีบหรือพักชั่วคราวมากกว่าฮะ ฮยอนจุงตอบพร้อมกับหยิบการ์ตูนใส่ถุงดำ
แล้วมันจะดีหรือลูก แม่ว่า... คุณแม่เริ่มกังวลอีกแล้ว
แม่ฮะ ผมโตเป็นหนุ่มแล้วนะ แล้วผมก็เป็นผู้ชาย ส่วนพี่ฮวางโบเป็นผู้หญิง เขาตอบด้วยน้ำเสียงขำขัน
ข้อนั้นแม่รู้ ...ว่าแต่ ทำไมแม่ถึงรู้สึกแบบนี้ได้ก็ไม่รู้สิ
แม่รู้สึกยังไงหรือฮะ
แม่รู้สึกเหมือนกำลังส่งลูกชายของตัวเองไปในที่ที่ไม่สมควรไป แม่รู้สึกแบบนั้นอ่ะ แม่อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ฮยอนจุงจ้องหน้าแม่และคิดในใจ < แม้แต่แม่ยังเป็นแบบนี้ และนี่ชั้นก็ดันมีพี่เจ้าสาวเพิ่มเข้ามาอีก ...เฮ้อ > ************************************************ แล้ววันถ่ายทำก็มาถึง ฮยอนจุงกับฮวางโบมาเจอกันหน้าบ้าน พวกเราตั้งใจทำงานชิ้นนี้ออกมาให้ดีๆ กันเถอะเธอยื่นมือให้เขาจับ
ตกลงฮะ เขาพูดพลางจับมือเธอเช่นกัน
ภายในบ้านใหม่ทั้งคู่เดินชมสถานที่รอบๆ ห้อง เขาเดินมองดูรอบห้องแล้วร้องเสียงหลงว่า ว้าว
เธอชอบมั้ย?
เขาอ้าปากค้าง พร้อมๆกับแหงนมองเพดาน) โห มันใหญ่มากเลยฮะ
ใช่แล้ว
เขาหันมาถามเธอ เซ็นสัญญาเช่า 1 ปีหรือฮะ
นี่เธอถามว่าเช่าแบบรายปีเลยเหรอ
ใช่ฮะ ผมว่ามันคงแพงน่าดู เขาตอบปนน้ำเสียงรู้สึกเสียงดาย
เธอไม่ตอบแต่คิดในใจ <สัญญาเช่ารายเดือนตะหากล่ะ T.T>
แต่ถ้าเช่าแบบรายเดือน มันจะยิ่งแพงขึ้นไปอีกนะฮะ เขายังคงรู้สึกเสียดาย
ไม่นะ แบบรายปีแพงกว่าน่ะ ฮวางโบแย้งพร้อมๆกับเดินดูห้องครัว
ถ้าหากเช่าแบบรายปีเราก็จะได้เงินมัดจำคืน แต่แบบรายเดือนมันเหมือนกับทิ้งเงินไปโดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลยนะฮะ เธอได้แต่มองหน้าและเดินตามเค้าไป
โอ้ะ มีชั้นสองด้วย ว่าแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป เธอรู้สึกว่าฮยอนจุงคงเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากของชีวิตมา จึงรู้สึกว่าเค้าเป็นคนที่มีวินัยเกี่ยวกับเรื่องเงินๆทองๆมากทีเดียว จากนั้นก้เดินตามขึ้นบันไดไป ************************************************ ที่ห้องนอนชั้น 2 ซึ่งมีแค่เตียงใหญ่วางอยู่กลางห้อง มีเฟอร์นิเจอร์ไม่เพียงกี่ชิ้นเท่านั้น เขาเดินเข้าไปในห้องแล้วชะงักไปชั่วครู่
นี่คือห้องนอนของพวกเราเหรอฮะ
ใช่แล้ว เธอตอบแบบอายๆเล็กน้อย
เขาเอานิ้วปาดลงบนผ้าคลุมเตียงแล้วพูดว่า สะอาดมากเลยฮะ
ของใหม่เลยน่ะยังไม่เคยใช้งานมาก่อนด้วย <โอ๊ยตาย พูดอะไรออกไป ทำไมมันดูโง่อย่างนี้นะ ชั้นควรจะหุบปากตัวเองเอาไว้จะดีกว่า>
งั้นเหรอฮะ
ทั้งสองเดินกลับลงมาด้านล่าง เธอเปิดประตูห้องน้ำที่มีขนาดใหญ่ให้เขาดูจากนั้นก็พาเขาไปที่มุมห้องนั่งเล่นโดยมีเขาเดินตาม ************************************************ บริเวณห้องน้ำ/ห้องนั่งเล่น มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ทั้งยาวทั้งลึกตั้งอยู่ที่มุมของห้องนั่งเล่นใกล้กับทางเข้าห้องน้ำ
ว้าว เรามีสระว่ายน้ำในบ้านด้วยหรือฮะ
เธอยิ้มแล้วตอบ มันใหญ่โตมโหฬารเลยเนอะ
มันใหญ่ขนาดที่ผมลงไปว่ายได้เลยนะเนี่ย
เธอยิ้มและคิดว่าเค้าคงจะชอบมันจริงๆด้วย
แต่ว่า...
<อะไรกันล่ะเนี่ย ชักเริ่มกังวล> ว่าไงหรือ
พวกเราจะต้องจ่ายค่าน้ำแพงมากๆเลยนะฮะ อาบน้ำครั้งเดียว ก็เกือบจะเท่าค่าตัวงานนึงแล้ว ถ้าเราเติมน้ำจนเต็มอ่างนี่ ผมว่าผมคงต้องหาเงินให้ได้เยอะๆแล้วล่ะ เขาพูด
เธอหัวเราะเสียงดังตัวแทบทรุด ฮ่าฮ่าฮ่า..... นี่เธอเป็นห่วงเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ
จำไม่ได้หรือฮะ ว่าผมเคยบอกว่าแล้วว่าเดือนนี้ผมมีแค่ 2 งานเท่านั้น เธอยังคงนั่งหัวเราะอยู่อย่างนั้น จำได้สิ
มีงานนึง
เธอได้เงินมาแล้วเหรอ เธอถามเขาเพราะสังเกตุจากใบหน้าเค้าดูเบิกบานมาก <คงได้รับเงินมาเยอะแน่ๆเลย >
เขายิ้มแล้วตอบออกมา เปล่าฮะ พวกเราเพิ่งจะรู้ว่างานนั้นเป็นงานของคนรู้จัก
อือ แล้วไงต่อ
พวกเราก็เลยต้องทำงานนั้นให้ฟรีๆฮะ เขาตอบพลางหัวเราะอย่างอายๆ
<ชั้นคิดว่าเค้าดูมีความสุขเพราะว่าได้เงินมา แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด> แย่จังนะ ทำงานเหนื่อยแต่เธอไม่ได้อะไรเลย
เขายังคงยิ้มก่อนจะตอบ ไม่เป็นไรหรอกฮะ เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นได้เสมอถ้าคุณอยู่บนโลกนี้มานานพอสมควร
ใช่แล้วจ้ะ นั่นแหละคือชีวิต เธอตอบ < แต่ชั้นน่ะอยู่มานานกว่าเธออีกนะ> ************************************************
ที่ห้องนั่งเล่นทั้งสองกำลังตรวจดูกล่องขนย้ายที่วางตั้งเรียงรายอยู่เต็มห้อง ฮวางโบชี้ไปที่กล่องที่วางอยู่ข้างๆ เปียนโน กล่องที่วางตรงนั้นน่าจะป็นของชั้นหมดเลยนะ
นั่นมันหลายกล่องอยู่นะฮะ เขายืนดูกล่องมากมาย
ใช่ <ชั้นก็รู้ว่ามันเยอะเกินไปหน่อย >
ของผมอยู่ตรงนั้นฮะ เขาชี้ไปที่กล่อง 2-3 ใบและกล่องใส่กีตาร์ที่วางอยู่ โอ๊ะ เธอเอากีตาร์มาด้วยหลายตัวเลยนะ ถ้าเธอไม่เอาเงินไปซื้อของพวกนี้ เธอน่าจะซื้อบ้านได้ตั้งหลังนึงเลยน่ะ
ใช่ฮะ
ว่าแต่คุณช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมฮะ เขาหยิบกระเป๋าใส่กีต้าร์ใบนึงมาให้เธอดู
คืองี้ฮะ ผมได้มันมา
เขาพูดพลางเอามือจับกระเป๋ากีตาร์อย่างระมัดระวัง
ยังไงเหรอ เธอถามด้วยความประหลาดใจ
จากแฟนคลับที่ฮ่องกงนะฮะ แต่ว่าผมทำกุญแจหาย
แล้วไงต่อ? เธอชักเริ่มกังวล
เค้ายิ้มอย่างไร้เดียงสาแล้วพูดกับเธอว่า รบกวนช่วยเปิดให้หน่อยจะได้มั๊ยฮะ
<ทำไมต้องถามแบบนั้นด้วยละ ถ้าชั้นตอบว่า "ไม่" อะไรจะเกิดขึ้น> นี่เธอกำลังขอให้ชั้นช่วยเปิดให้ใช่มั๊ย
ใช่เลยฮะ คุณต้องเปิดมันได้แน่ๆ
<ทำไมเธอถึงได้มั่นอกมั่นใจขนาดนั้นว่าชั้นจะเปิดมันได้น่ะ> ใบนี้เหรอ
ใช่แล้ว ตอนนั้นที่เกาะเจจู บูอินเก่งมากเลย ตอนที่ใช้ช้อนเปิดโค้กอ่ะ
<ชั้นเป็นภรรยาเธอนะ ไม่ใช่สารพัดช่าง> แล้วชั้นจะเปิดมันยังไงดีล่ะเนี่ย?
ยังไงก็ได้ฮะ แค่เปิดมันให้ได้ก็พอ เขาช่วยยกกระเป๋ากีตาร์ให้เธอ
เธอชี้ไปที่ตัวล๊อค ชั้นอาจจะต้องงัดมันออกมานะ มันจะเสียได้น่ะ
ไม่เป็นไรฮะ ไม่ต้องห่วง ผมแค่อยากจะดูบูอินเปิดมันเท่านั้นแหละ
<อะไรล่ะเนี่ย นี่มันรายการโชว์พิศดารรึไงกัน> นี่เธอ
ฮะ
ทำไมเธอถึงแต่งงานกับชั้นล่ะ เธอยิ้มพร้อมกับถามออกมา
<ผมเป็นคนเลือกหรือฮะ > เพื่อชีวิตที่สุขสบายไงฮะ"
<ชั้นต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ จะไปหวังคำตอบอะไรจากเค้ากัน> ชีวิตที่สุขสบายงั้นเหรอ เธอยิ้มแห้งๆ
เค้ารีบพูดปลอบเธอ ผมล้อเล่นนะฮะ
นี่ชั้นยังหาอะไรที่เหมาะๆมาเปิดมันไม่ได้เลยนะ เธอถาม <ยังไงชั้นก็ต้องเปิดให้ได้ใช่มั้ย>
รอเดี๋ยวนะฮะ เดี๋ยวผมมา เขาเดินไปหาทีมงาน
ขอโทษนะฮะ
ทีมงานงงก่อนจะถามต่อไป มีอะไรเหรอ
ผมต้องขอโทษจริงๆ ฮะที่ต้องรบกวน แต่คุณช่วยหาเครื่องมือให้พวกเราหน่อยได้มั้ยฮะ พวกค้อนหรือ คีมก็ได้ฮะ เขาถามทีมงานด้วยความเกรงใจ
เธอตกใจเมื่อได้ยินที่เขากล้าเดินไปขอเครื่องมือกับทีมงาน เฮ้ คิมฮยอนจุง
ว่าไงฮะ เขาหันกลับมาหาเธอ
เธอไปขอเครื่องมือจากเค้าได้ไงน่ะ
ทำไมถึงไม่ได้ล่ะฮะ มันก็เหมือนกับอุปกรณ์ประกอบฉากนั่นแหละ เค้าควรจะช่วยหามาให้พวกเราสิฮะ
เธอคิดในใจว่าเค้าก็พูดมีเหตุผลที่กล้าเอ่ยปากขอเครื่องมือจากทีมงานพลันหันไปพูดกับพีดี จะรบกวนพวกคุณมากเกินไปมั้ยคะ
ทีมงานวางกล้องที่กำลังถ่ายทำอยู่โดยอัตโนมัติ พวกคุณแปล๊บนึงนะ เดี๋ยวผมจะโทรบอกให้ทีมงานไปเอากล่องเครื่องมือมาให้
เห็นมั้ยล่ะฮะ ว่าไม่มีอะไรที่พวกเราทำไม่ได้ หน้าตาของเขาดูสดใสขึ้นทันที
ไม่นานกล่องเครื่องมือก็มาถึง ได้แล้วฮะ อยากได้อะไรบอกมาเลยฮะ เดี๋ยวหยิบให้เอง เขาเอากล่องเครื่องมือมาวางลงพร้อมๆกับนั่งข้างๆ เธอ
เขาเริ่มสำรวจเครื่องมือในกล่อง ก่อนจะหยิบค้อนขึ้นมา อันนี้น่าจะใช้ได้นะฮะ
ฮวางโบพูดกับตัวเองว่า ในที่สุดเธอคงจะต้องเป็นคนเปิดแน่นอน อืม ส่งมาสิ เธอบอกให้เขายื่นค้อนให้
นี่ฮะ เขายื่นค้อนให้ความดีใจที่เธอยินดีจะเปิดให้
เธอพยายามใช้แรงที่มีอยู่งัดกุญแจ ในขณะที่เขายื่นมาช่วยเธอเปิดเช่นกัน ระหว่างที่ยื่นมือมาจับนั้น เธอคิดอยู่ในใจ <ที่ว่างมีตั้งเยอะแยะ ทำไมจะต้องมาจับมือชั้นด้วยน่ะ นี่เธอไม่รู้จริงๆหรือ แฟนคลับเธอกำลังดูพวกเราออกรายการอยู่> เธอคิดพลางวางค้อนลงอย่างเนียนๆ พร้อมตะโกนเสียงดังขึ้นว่า
ที่บ้านเธอไม่มีเครื่องมือพวกนี้บ้างเลยรึไง
แต่แล้วในที่สุด หลังจากใช้ความพยายามอยู่สักพักจนเหงื่อเริ่มบนหน้าผากเริ่มออก เธอก็เปิดมันสำเร็จ
เค้าตะโกนด้วยความตื่นเต้นสุดๆ ว้าว นี่เป็นครั้งแรกเลยนะฮะ ที่ผมได้เห็นกีตาร์ตัวนี้ เยี่ยมมากฮะบูอิน คุณเจ๋งมากเลย
ไม่เป็นไรเธอตอบไปอย่างเหนื่อยอ่อน
ในเวลาต่อมาฮวางโบรื้อข้าวของจากกล่องออกมาจัดให้เป็นระเบียบ จัดเตียง ตู้เก็บจานชาม แล้วก็สุดท้ายทำความสะอาดห้องนั่งเล่น ระหว่างนั้นเธอแหงนหน้าขึ้นไปมองโปสเตอร์ซิลค์สกรีนขนาดยักษ์ที่ติดอยู่ข้างกำแพงเหนือเปียโน นึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เธอคุยกับเขาเมื่อ 2-3ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ฮยอนจุงกำลังคลี่ม้วนโปสเตอร์และพูดว่า โปสเตอร์รูปนี้น่าจะถ่ายตอนออกอัลบั้มชุดแรกใช่หรือเปล่า คุณเหมือนคนอินเดียเลยน่ะ
<ผู้หญิงอินเดียเหรอ> ชั้นเอารูปนี้มาด้วยเพราะมันติดอยู่ผนังในห้องนอนของชั้นตลอด เธอไม่ว่าอะไรใช่มั้ยถ้าชั้นเอามาติดที่บ้านนี้น่ะ
ไม่เป็นไรฮะ แล้วจะให้ติดที่ไหนดี เขาหยิบโปสเตอร์พลางแปะสก๊อตเทปไว้ด้านหลัง
จริงเหรอ ไม่เป็นไรแน่นะ
ฮะ
โอเคจริงๆนะ < ทำไมชั้นรู้สึกไม่เชื่อใจเขาเลยน่ะ>
ฮะ
วันนี้จะมีแขกมางานปาร์ตี้ขึ้นบ้านใหม่ด้วย มันไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้าพวกเพื่อนๆ เธอมาเห็นรูปนี้อ่ะ
โอ๊ะ งานปาร์ตี้เหรอฮะ ไม่เป็นไร ไม่เห็นจะต้องอายซักหน่อย เขายืนมองดูรูปก่อนจะตอบเธอ
< หรือเธอคิดว่ารูปนี้น่าอายหรือ> งั้นก็ โอเค
เขาปีนเก้าอี้ขึ้นไปติดโปสเตอร์ที่ผนังเหนือโต๊ะเปียนโนให้เธอ ก่อนจะปีนกลับลงมา เรียบร้อยและดูดีหรือยังฮ่ะ
ใช่ ดูดีมากๆ เลย ขอบคุณนะ เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
ไม่เป็นไรฮะ เรื่องแค่นี้ ชิลชิลล์ เขาพอใจกับคำขอบคุณที่เขาได้รับจากเธอ
ขณะที่ฮวางโบกำลังนั่งอมยิ้มคิดถึงเหตุการณ์อยู่คนเดียวนั้น เธอต้องสะดุ้งเพราะเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอ
ใครมาคะ เธอรีบเดินมาที่หน้าประตู
ผมเองฮะ เขาตะโกนจากด้านนอกพร้อมกับผลักประตู
เสร็จงานแล้วเหรอ เธอเปิดประตูให้เขา
ฮะ ผมกลับมาเร็วมั้ย
ที่เธอกลับมาเร็วเป็นเพราะชั้นรึเปล่า เธอถามด้วยน้ำเสียงดีจัย
ใช่สิฮะ ผมกลัวว่าบูอินจะเหนื่อยเกินไปถ้าต้องทำความสะอาดที่นี่ทั้งหมดคนเดียว
จริงเหรอ เธอดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่
เอ๊ะ แต่ว่าคุณทำเสร็จหมดแล้วนี่นา เขาเดินสำรวจไปรอบๆห้อง
ใช่มันเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าตอนนี้เรามาช่วยกันเตรียมอาหารสำหรับงานปาร์ตี้ดีกว่านะ
คุณที่สุดยอดจริงๆเขาชมเธอออกมาดังๆ
แน่นอนอยู่แล้ว เธอตอบพลางคิด <ชาติที่แล้วเธอคงเคยเป็นแม่ครัวหรือคนรับใช้มาก่อนแน่ๆเลย>
ขณะที่ฮวางโบกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร เธอเห็นฮยอนจุงนั่งเอามือกวักน้ำในสระไปมาอยู่เงียบๆ เธอจึงเอ่ยปากขึ้นว่า ชิลลาง เธอช่วยไปเติมน้ำในอ่างให้เยอะกว่านี้หน่อยได้มั้ย
ทำไมล่ะฮะ เขาถามพร้อมกับหันมาหาเธอ
เราจะเอาน้ำแข็งแล้วก็เครื่องดื่มใส่ไว้ในนั้นไง มันน่าจะเท่ห์กว่านี้นะถ้าเราเอาเครื่องดื่มจากในนั้นขึ้นมาเสริฟน่ะ
ก็น่าจะดีฮะ เขาเห็นด้วยกับความคิดเธอ
เขาจัดการเติมน้ำจนเกือบจะเต็มสระ จากนั้นก็เดินกลับมานั่งดูเธอทำอาหารต่อ
ชั้นว่าเวลามันผ่านไปเร็วมากเลยนะ เป็นเพราะว่ามีอะไรให้ทำเยอะแยะเต็มไปหมด
แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำ ถ้าอย่างนั้นผมขออ่านนี่ได้มั้ยฮะ เขาหยิบหนังสือการ์ตูนออกจากกระเป๋าขึ้นมาให้เธอดู
เธอมองการ์ตูนที่เขาหยิบขึ้นมาและมองเค้าด้วยสายตาเพชรฆาต
ผมว่า...คงจะไม่ได้ใช่มั้ยฮะ เขาตอบเพราะรู้สึกกลัวกับสายตาที่เธอมอง
นี่เธอคิดว่าเขาจะเอาภาพที่เธอมัวแต่นอนอ่านการ์ตูน แล้วชั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารน่ะ ออกอากาศโดยที่ไม่มีการพูดคุยกันงั้นหรือ ฮวางโบถามทันทีที่เห็นเขานั่งเล่นน้ำ
ทำไมละฮ่ะ คุณไม่คิดเหรอว่า นี่มันเป็นภาพที่เห็นตามปกติของคู่แต่งงานทั่วไปน่ะ เขากวักน้ำขึ้นมาเล่นอีก
เธอคิดว่าแบบนั้นน่ะคือคู่แต่งงานปกติเค้าทำกันเหรอ ชั้นว่าน่าจะเป็นคู่ไม่ปกติมากกว่านะ ฮวางโบรู้สึกผิดหวังที่ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ฮยอนจุงเงียบไม่ตอบ
ที่เธอพูดมาน่ะ ฟังดูเหมือนเราเป็นคู่ที่อยู่กินกันมานานอย่างนั้นอ่ะ
ก้อจริงนี่ฮ่ะ จริงๆแล้วบูอินอาจจะดูดีเหมือนกับผู้หญิงที่แต่งงานมานานแล้วน่ะ
<เธอพูดแบบนี้ออกอากาศ ทำไมไม่ฆ่าชั้นให้ตายรู้แล้วรู้รอดไปเลย > เธอนี่ก็... เราควรจะทำตัวเป็นคู่แต่งงานใหม่นะ แม้แต่คู่ที่อยู่กินกันมานาน เขาก็คงไม่ทำแบบนี้ตอนแรกๆหรอก
ขอโทษด้วยฮะ แต่บังเอิญผมยังไม่เคยอยู่ใกล้กับคู่แต่งงานใหม่มาก่อนเลยฮะ เพราะนี่เป็นการแต่งงานครั้งแรกของผม เขาพูดพลางค่อยๆเก็บหนังสือการ์ตูน
แล้วเธอไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนกัน
ก็คุณพ่อคุณแม่ผมไงฮะ
พ่อกับแม่เธอท่านเป็นแบบนั้นเหรอ ชั้นว่ามันดูน่าเบื่อออกนะ
น่าเบื่อหรือฮะ ผมก็เห็นท่าน 2 คนดูมีความสุขดี
แล้วชั้นจะพูดกับเธอถึงเรื่องนี้ไปทำไมเนี่ย เปลี่ยนเรื่องเหอะ
เดี๋ยวสิฮะ คุณไม่เคยคิดบ้างเหรอว่ามันมีความผูกพันอะไรบางอย่างระหว่างคู่แต่งงานที่ทำให้พวกเค้าเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องพูดออกมาน่ะฮะ เขายังคงดื้นรั้นคุยเรื่องเดิม
มันคงเป็นไปได้กับคู่ที่อยู่กันมานานมากๆรึเปล่า เธอคิดว่าเธอจะทำแบบนั้นได้หลังจากแต่งงานเลยน่ะเหรอ เธอตอบก่อนจะหันกลับไปสนใจทำอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า
เขาขยับเข้ามาใกล้เธอแล้วพูดต่อ แต่ยังไงโดยพื้นฐานมันก็ต้องมีความเชื่อมั่นต่อกันและกันใช่มั้ยฮะ ถึงแม้จะเป็นคู่แต่งงานใหม่ก็ตาม
เฮ้อ ชั้นคงจะเถียงสู้เธอไม่ได้แน่
แล้วนี่ ผมจะช่วยทำอะไรดีฮะ
อย่าบอกนะว่าเธอจะช่วยทำกับข้าว เธอถามด้วยความประหลาดใจ
ผมจะนั่งเล่นเฉยๆ โดยที่บูอินกำลังทำงานง่วนอยู่อย่างนี้ได้ยังไงกันฮะ เขาเขยิบตัวเข้าไปใกล้เธออีก
ชั้นเดาใจเธอไม่ถูกจริงๆเลยน่ะ ชั้นไม่รู้ว่าจะรับมือกับเธอยังไงดี
นั่นเป็นเพราะว่าผมยังไม่ได้แสดงออกตัวตนที่แท้จริงออกมาตังหาก คุณจึงหาไม่เจอ เขาตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยทำเอาฮวางโบถึงกับอึ้งไปเลย
ผมน่ะ ยังไม่เคยต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆกับคนที่เพิ่งจะรู้จัก แล้วก็อยู่กันสองต่อสองแบบนี้เลย เขาเริ่มหยิบมีดขึ้นมาก่อนจะพูดต่อ
มันอึดอัดจริงๆนะฮะ
ชั้นก็เหมือนกัน เธอก็เห็นด้วย
งั้นเราต้องพยายามให้มากขึ้นอีกนะฮะ ระหว่างเราสองคนจะได้ไม่ดูอึดอัดแบบนี้ ฮยอนจุงพูดพลางให้กำลังจัย
ตกลงตามนี้ เธอพูดพร้อมๆกับยิ้มออกมา
แล้วจะให้ผมทำอะไรดีตอนนี้ผมพร้อมแล้วฮะ เขาพูดพร้อมกับชูมีดขึ้นมา
งั้นเธอช่วยเห็ดให้หน่อยได้มั้ย เธอยื่น
ได้สิฮะ ผมจะหั่นมันให้ออกมาสวยๆเลย
เธอหั่นเป็นใช่มั๊ย เธอถามเพราะเห็นเขาเก้ๆกังๆกับการหั่น
แน่นอนอยู่แล้วฮะ
เธอไปเรียนรู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ
ตอนที่ที่ผมไปตกปลา ผมก็เอาปลาที่ตกได้มาทำซาชิมิกิน
อ๋อ ตกปลา เธอนึกถึง <เค้าทำซาชิมิเป็นด้วยเหรอ>
ฮยอนจุงกำลังยุ่งอยู่กับการหั่นอยู่ สักพักเค้าก็ทำท่าเอียงคอเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
บูอิน..ผมว่ามีดนี่มันไม่ค่อยคมเลยฮะ
ทำไมล่ะ มันหั่นไม่ค่อยออกเหรอ
ฮะ เขาตอบแล้วก้มลงมองกองเห็ดที่เพิ่งหั่นเสร็จแล้วแบบเศร้าๆ
ทำไมเห็ดพวกเนี้ย ขอบมันดูขยุกขยิกไม่เท่ากันเลยน่ะ เธอหยิบเห็ดที่หั่นเสร็จแล้วขึ้นมาดู
ผมรู้ฮะ แต่ไม่ใช่ความผิดของผมเลยนะ เป็นเพราะมีดต่างหากที่ไม่คม
ไม่เป็นไรหรอก เห็ดพวกนี้มันก็หั่นยากอยู่แล้วด้วยล่ะ เธอตอบพลางถอนหายใจเบาๆ
งั้นเหรอฮะ แต่คงไม่เป็นไรเพราะถึงหั่นไม่สวยแต่ยังไงรสชาติมันก็ออกมาเหมือนกันอยู่ดี
เข้าใจพูดจริงนะ เธอเตรียมจะแซวเขาแต่กลับตกใจร้องเสียงหลง
นี่เธอโดนมีดบาดเหรอเนี่ย
อ๋อ นี่หรือฮะ เขามองเธอก่อนที่จะใช้นิ้วมือกดแผลที่กำลังเลือดออก
โอ ไม่นะ ทำไมเธอไม่บอกชั้นก่อนหน้านี้ล่ะ เธอรีบวิ่งไปหา แล้วเอาผ้าสะอาดพันนิ้วของเค้าไว้
ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ล่ะฮะ
นี่ เธอเห็นเห็ดพวกนี้มันสำคัญกว่าแผลของเธองั้นเหรอ เธอควรจะบอกชั้นเรื่องมีดบาดก่อนสิ เธอใช้ผ้าค่อยๆทำความสะอาดแผลเขา
ยังไงเห็ดพวกนี้ก็ต้องสำคัญกว่าอยู่ดี เพราะเราคงจะไม่มีเวลาไปหาซื้อใหม่ ถ้ามันออกมาดูไม่ดี
ช่างมันเถอะน่า เราก็ไม่ต้องใช้มันก็ได้ เธอพูดพลางหยิบพาสเตอร์และยาฆ่าเชื้อขึ้นมา
ไหนขอชั้นดูนิ้วเธอหน่อยซิ เธอแกะผ้าเช็ดจานที่พันอยู่ออกแล้วยื่นนิ้วที่ยังเลือดไหลอยู่ให้ดู
ชั้นไม่น่าให้เธอช่วยหั่นเห็ดเลย ชั้นคิดอะไรอยู่นะตอนนั้น เธอรู้สึกเสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องได้รับบาดเจ็บ เธอจึงช่วยทำแผลและทายาจากนั้นก็ติดพลาสเตอร์ให้ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล ในขณะที่เค้านั่งมองดูเธออย่างเงียบๆ
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 7 ชื่อตอน ปาร์ตี้ขึ้นบ้านใหม่ ใครว่าไม่ยาก
ท้ายบท
1. สัญญาเช่า 1 ปี : ที่เกาหลีจะมีสัญญาการเช่า 2 แบบ แบบแรกเป็นรายปี- ผู้เช่าจะต้องจ่ายมัดจำเป็นเงินก้อนใหญ่ล่วงหน้า เจ้าของจะได้รับดอกเบี้ยจากเงินมัดจำนั้นเป็นค่าเช่า เมื่อสัญญาหมดลงเจ้าของจะคืนมัดจำทั้งหมดให้ผู้เช่า แบบที่
2 เช่ารายเดือน -จะไม่ยุ่งยากเท่าแบบแรก ผู้เช่าจะจ่ายค่าเช่าแบบรายเดือน แต่จะไม่ได้รับเงินมัดจำคืน
Create Date : 01 เมษายน 2553 |
|
16 comments |
Last Update : 3 เมษายน 2553 20:07:56 น. |
Counter : 2202 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: 1985pumpui IP: 118.172.193.118 1 เมษายน 2553 20:38:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: J> FC.Joongbo IP: 119.31.126.141 1 เมษายน 2553 21:08:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: สายลับ IP: 124.122.7.21 1 เมษายน 2553 22:57:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: wa..wa IP: 202.149.97.71 2 เมษายน 2553 7:05:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: rjumma ชม IP: 125.24.218.193 2 เมษายน 2553 10:16:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: ning IP: 124.122.90.241 2 เมษายน 2553 17:47:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: ning IP: 124.122.90.241 2 เมษายน 2553 19:29:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: joy&yoo IP: 114.128.164.57 3 เมษายน 2553 1:06:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: noyhnasangchu2010 IP: 118.173.239.142 6 เมษายน 2553 15:32:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: kaprow IP: 124.120.139.54 7 เมษายน 2553 16:16:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: แป๋ว (put123) IP: 124.121.213.34 14 เมษายน 2553 8:40:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: kanjabo IP: 192.168.182.59, 124.122.121.145 19 พฤษภาคม 2553 20:41:22 น. |
|
|
|
| |
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
ทำไมมาเป้นคนแรกหละเนี้ยก็ยัง งง อยุ่แต่อีกแล้วหนุว่าตอนนี้มีตอนที่ไม่มีหลายอย่างเลยน่ะ
มีการทำสนธิสัญญาสันติภาพว่าจะสู้ด้วยกันด้วยอ่ะ
ชอบๆๆๆหนูก้ชอบน่ะที่จุงพยายามอ่ะ
หนุบอกแล้วถ้าไม่ใช่โบจุงก็ไม่พยายามหรอกนิ