ตอนที่ 8- ปาร์ตี้ขึ้นบ้านใหม่ ใครว่าไม่ยาก

****ฟิค (แปล) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้สับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ ที่แพร่ภาพให้ชม ****



ตอนเย็น เพื่อนๆของฮวางโบมาถึงก่อน พวกเธอกำลังนั่งคุย หัวเราะกันเสียงดังอยู่แถวๆโซฟา ฮยอนจุงยืนห่างออกมาจากตรงนั้นในระยะ 2-3 ฟุตท่าทางกระสับกระส่าย

“อึนยี :นี่ ฮยอนจุง มาตรงนี้หน่อยสิ” อึนยีตะโกนเรียกเขา

”พี่คะ ช่วยระวังน้ำเสียงหน่อยนะเวลาพูดกับชิลลางของคนอื่นน่ะ” ฮวางโบเตือนเบาๆ


”หา น้ำเสียงชั้นเป็นยังไงกันเหรอ”

“ก็พูดจาห้วนๆแบบนี้นะซิ ดูซ่ะ ต้องพูดแบบนี้ ฮยอนจุงจ๊ะ ช่วยหาอะไรเย็นๆให้พวกเราดื่มหน่อยได้มั้ยจ๊ะ” ฮวาจุงจ้องหน้าอึนยีด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันไปพูดกับอยอนจุง

“ซักครู่ฮะ” เขาพูดจบพลางเดินไปที่ครัว

(ฮวางโบรู้สึกสงสารสงสารที่มีท่าทางลนลานจึงพูดขึ้นว่า “พวกพี่ช่วยทำตัวดีๆกับเค้าหน่อยนะ ก่อนหน้านี้เค้าก็ได้แผลมาแล้ว”

” ได้แผลเหรอ ใครทำ”

”หรือว่าเค้าตอกตะปูโดนนิ้วตัวเอง” ฮวาจุงเดาเกือบถูก

”ไม่ใช่หรอก เค้าทำมีดบาดตัวเองน่ะ”

”แผลจากมีดทำครัวเหรอ” ชีอึนถามต่อไป

“ใช่แล้ว” ฮวางโบพยักหน้าตอบรับ

”เธอใช้ให้เค้าทำอาหารเหรอ” อึนเยเริ่มเป็นกังวลแทน

”ชั้นเปล่านะ~~” ฮวางโบรีบปฏิเสธก่อนจะเล่าต่อ” เขาช่วยชั้นแล้วเขาก็โดนมีดบาด”

“ชั้นก็ไม่แน่ใจนะว่า เค้าเต็มใจจะช่วยเหรือเป็นเพราะชั้นบังคับเค้า” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจ

“เครื่องดื่มมาแล้วฮะ” เขายกถาดเครื่องดื่มออกมา

”ฮวางโบบอกว่าเธอได้แผลเหรอ ไหนให้ชั้นดูหน่อยซิ” ชีอืนถามด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“นิดหน่อยเองฮะ ผมไม่เป็นไรแล้ว” เขาพูดพลางซ่อนมือตัวเองให้ข้างหลัง

“ฉันเห็นเธอแปะพลาสเตอร์ไว้ที่นิ้วด้วยนี่ น่าสงสารจัง”ฮวางจุงแอบมองนิ้วของเขาจากด้านหลัง

”เธอได้แผลเป็นเพราะว่าเธออยากจะช่วยเจ้าสาวทำอาหารใช่มั๊ย เธอนี่นอกจากจะหน้าตาดี และ ยังมีน้ำใจอีกนะ” อึนยีพูดจบพลางเอามือตีก้นของฮยอนจุงไป 1 ทีและพูดอีกว่า “เด็กดีจริงๆเลยน่ะ”

ฮยอนจุงยืนตะลึงไปชั่วครู่ แล้วก็ถอยหลังผละออกมาจากอึนยีแล้วรีบเดินไปที่อื่น

”พี่คะ!!! พี่ทำอะไรลงไปเนี่ย” ฮวางโบตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

อึนยีชายตามองพร้อมกับหัวเราะ “ฮิ ฮิ~~~”

“ขนาดชั้นเป็นภรรยาของเขา ชั้นยังไม่กล้าทำแบบนั้นเลย” ฮวางโบยังคงรู้สึกช๊อคกับเหตุการณ์เมื่อกี้

“ว้าว ตอนนี้ยังไม่กล้า อีกหน่อยเธอก็กล้า”

”งั้นจะรอไปทำไม จับเลยสิ แต่แย่หน่อยนะมีคนชิงตัดหน้าไปก่อนแล้ว” ฮวาจุงรีบพูดก่อน

”พวกพี่หยุดได้แล้ว เดี๋ยวเค้าก็หัวใจวายตายหรอก” เธอห้ามปราบบรรดาเพื่อนๆให้หยุดทันที <นี่มันอะไรกันเนี่ย ผู้หญิงพวกนี้หื่นหือกันจริงๆ T-T>
*************************************************************************

เสียงกริ่งดังขึ้น ฮวางโบเป็นฝ่ายเดินไปเปิดประตู พร้อมกับตะโกนเรียกฮยอนจุง เขาอารามดีใจรีบวิ่งไปต้อนรับสมาชิกด้วยความรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างยิ่ง

”พวกเรามาแล้วฮะ ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะฮะพี่” จุนเบบี้กล่าวออกมาพร้อมอย่างเขินๆกับที่ตัวเองพูดไป

เข้ามาข้างในก่อนสิ” เขายิ้มออกและบ่นพึมพำกับตัวเอง <ขอบคุณพระเจ้าที่มาช่วยทันเวลา>

อึนยีเอียงคอมองดูว่ามีใครมาบ้าง ฮวาจุงนั่งวางท่าสังเกตการณ์อยู่ที่โซฟา ในขณะที่ชิอึนกำลังพยายามจะลุกขึ้น

“สวัสดีจ้ะ ยินดีต้อนรับนะจ๊ะ น้องเขย” ฮวางโบกล่าวต้อนรับที่ได้เห็นน้องๆมาเยี่ยมที่บ้าน
”น้องเขยหรือฮะ?” จุนเบบี้พยายามกลั้นหัวเราะ

“สวัสดีครับ” ยองแซงคำนับ ส่วนคยูจงคำนับและยิ้มอายๆ

“นี่พวกนายรู้จักบูอินของชั้นกันแล้วใช่มั้ย” เขาเริ่มแนะนำเพื่อนๆแต่ละคนให้เธอรู้จัก ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ

ฮวางโบยิ้มอายๆเช่นกัน “ยินดีที่รู้จักทุกคนจ้ะ ว่างๆก็แวะมาที่บ้านเราเมื่อไหร่ก็ได้นะ

”ฮึ บูอิน?” ยองแซงพูดและกลั้นหัวเราะ

“สวัสดีฮะ” คยูจงยิ้มให้เธอ

”เอ๊ะ เมื่อกี้เธอเพิ่งสวัสดีพี่ไม่ใช่หรือ”

“ไม่ใช่ผมฮะ” คยูจงส่ายหน้าแล้วตอบเบาๆ

“ฮ่า ฮ่า โทษที พี่จำผิดคน” เธอรู้สึกอายเล็กน้อย

“นี่เราจะยืนคุยกันตรงนี้เลยเหรอ” ยองแซงถามในขณะที่มือก็ถือมุ้งกันยุงไว้ไม่ยอมวาง

“ไป พวกเราไปตรงโน้นกันดีกว่า” ฮยอนจุงนำบรรดาน้องเขยไปที่ห้องนั่งเล่น

“ว้าว ที่นี่ดูดีมากเลยฮะ” จุนเบบี้อ้าปากหวอและอึ้งที่เห็นบ้านหรูหราเช่นนี้

”ใช่แล้ว บูอินของชั้นน่ะเค้ามีตังค์เยอะนะ” ฮยอนจุงพูดออกมาเล่น ซึ่งบังเอิญฮวางโบได้ยิน < อ้าย ทำไมเค้าต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ>

”เฮ้ ดูสิมีชั้นบนด้วย “จุนเบบี้ตื่นเต้นอีกครั้งสไตล์น้องเล็ก

“ใช่ พวกนายอยากจะขึ้นไปดูมั้ยล่ะ ชั้นพาไปเอง” ฮยอนจุงนำน้องๆขึ้นไปชั้นบน

สามหนุ่มพร้อมใจกันตอบทันที “อยากสิ” แล้วเค้ากับน้องๆก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปทันที ฮวางโบมองดูพวกเขาขึ้นไปชั้นบน <พวกเธอคงอยากจะไปจากตรงนี้เร็วๆสินะ >
************************************************
ที่ห้องนอนชั้นบนฮยอนจุงและน้องๆเริ่มบทสนทนากัน
”ว้าว ห้องนอนนี่มันใหญ่จริงๆเลยนะ” ยองแซงเอ่ยชมก่อน

” ว่าแต่ พวกพี่นอนตรงนี้หรือฮะ” จุนเบบี้ถามและยิ้มอย่างมีเลศนัย

”ใช้แค่งีบเท่านั้นแหล่ะ” ฮยอนจุงตอบเหมือนรู้ทัน

“มันดูน่านอนมันเลย พวกนายลองดูสิ” ยองแซงนอนลงแล้วขย่มเตียงเล่น

“พี่คงไม่ว่าอะไรใช่ไม่ฮะ” จุนเบบี้หันไปถามฮยอนจุงก่อนจะขึ้นไปบนเตียง

”ไม่หรอก ทำไมฉันต้องว่าด้วยล่ะ” ฮยอนจุงถาม


”คือผมไม่อยากทำให้พี่สะใภ้ไม่พอใจน่ะฮะ” จุนเบบี้รู้สึกกังวลใจ

”พี่สะใภ้เหรอ!!!” คยูจงถาม

”เธอไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าชั้นอธิบายให้เธอฟัง” ฮยอนจุงตอบพร้อมเอามือปัดฝุ่นบนเตียงลง

”ว่าแต่วันนี้นายเป็นไงมั่ง โอเคมั้ย” ยองแซงถามต่อไป

”ก็โอน่ะ แต่ว่าก่อนหน้าที่พวกนายจะมาถึงนะ ชั้นเกือบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว แค่บูอินคนเดียวชั้นก็อึดอัดจะแย่แล้ว นี่ยังต้องมาเจอเพื่อนๆของเธอเข้าไป ยิ่งอึดอัดหลายร้อยเท่าเลยอ่ะ” ฮยอนจุงเริ่มเล่าอย่างออกอาการ

”ขนาดนั้นเชียว” ยองแซงซักไซ้ไล่เลียง

”ช่าย มีคนนึงนะ เอามือมาตีก้นชั้นด้วย” เขาเล่าด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย

“มีคนนึงมาจับก้นชั้นด้วย” ฮยอนจุงเล่าด้วยความรู้สึกสยอง


“หา พี่พูดจริงๆ รึเปล่าเนี่ย” คยูจงตกใจ

“ใครจับก้นพี่ หรือว่าเป็นพี่ฮวางโบ” จุนเบบี้ถามพร้อมกับใบหน้าสยิวกิ้ว

”เฮ้ ไม่ใช่เธอหรอก” เขารีบปฏิเสธ < ว่าแต่ว่าชั้นจะรู้สึกยังไงน้า ถ้าเธอเป็นคนจับ>

“ถ้าไม่ใช่บูอินของนายแล้วจะเป็นใครกัน” ยองแซงถาม

”พี่ซองอึนยี พวกนายระวังตัวไว้ด้วยล่ะ” ฮยอนจุงเตือนสมาชิกไว้

”ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ .พี่ฮะ พวกเรานั่งเล่นอยู่บนนี้เลยได้มั้ย ผมกลัวอ่ะ” จุนเบบี้ออกตัวขออยู่ต่อบนห้องนอน

”ชั้นก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ว่าเราจะไม่มีบทพูดพอที่จะเอาไปออกอากาศน่ะสิ” ฮยอนจุงพูดด้วยความกังวลใจ

”บทพูดเหรอ? นี่เค้ากำลังถ่ายพวกเราอยู่ด้วยเหรอ โฮะโฮะ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ถ้าภาพพวกนี้ได้ได้ออกอากาศไปแบบนั้นอ่ะ” จุนเบบี้สีหน้าตกใจเล็กน้อย

”ถามได้ นายก็จะได้เห็นตัวเองในทีวียังไงล่ะ” ยองแซงตอบออกมาหน้าตาเฉย
************************************************
ที่ชั้นล่าง ฮวางโบและเพื่อนๆช่วยกันเตรียมของ และ เริ่มเม้าท์กัน ฮวางโบแหงนหน้าไปข้างบน

”ดูสิ พวกเค้ายังไม่ยอมลงกันมาเลย” อึนยี่พูดขณะที่ถือกระป๋องเบียร์ในมือ

“เพราะพี่ไปทำแบบนั้นกับเค้า พวกเค้าเลยไม่กล้าลงมา” ฮวางโบหันไปพูดกับอืนยี

“สงสัยชั้นคงจะเล่นมากเกินไปหน่อย” อึนยีรู้สึกอายที่ทำเช่นนั้น

”ว่าแต่ที่วันนี้ฉันทำอะไรไปมันจะได้ออกอากาศทั้งหมดหรือเปล่า” ชีอึนถามฮวางโบ

”ก็อาจจะออกอากาศทั้งหมดนะ” ฮวางโบตอบด้วยความไม่แน่ใจ

”อย่าบอกนะว่าทีมงานจะเอาภาพตอนที่ชั้นตีก้นเขาออกอากาศ”

“ชั้นเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” ฮวางโบตอบออกมาเบาๆ

”อ๊ายยยยย แล้วชั้นจะทำไงดีเนี่ย” อืนยีเริ่มนึกถึงผลที่กำลังจะตามมา

”ทำไมจู่ๆถึงเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาล่ะ” ฮวาจุนถามอืนยี

”ก็พวกแฟนคลับสาวๆของฮยอนจุงน่ะสิที่ทำให้ชั้นกลัว”

”เธอเองก็เหมือนกันนะ ควรจะระวังไม้ระวังมือตัวเองให้มากกว่านี้ ถึงแม้ว่าการเจอกับพวกไอดอลมันจะดูสนุกดีแต่บางทีมันก็ทำให้พวกเราเสียเซลท์ได้เหมือนกันนะ แล้วเราจะทำยังไงให้ผ่อนคลายจากแรงกดดันพวกนี้กันดีล่ะ” ฮวาจุนรีบเตือนฮวางโบให้ระวังตัว

”ข้อนี้ชั้นรู้ดีและขอโทษด้วยที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ยังไงพวกเธอก็โชคดีที่อยู่กับเขาแค่ 2-3 ชั่วโมง แต่ชั้นนี่สิ ต้องอยู่กับเค้าทั้งวันเลย” ฮวางโบพูดด้วยความไม่สบายใจ

”เธอเป็นห่วงเรื่องที่ทำให้เค้าเป็นแผลด้วยใช่มั้ย” ชีอืนถาม

”จริงๆนะ ตอนที่ชั้นเห็นนิ้วเค้าเลือดออก ชั้นคิดว่าหัวใจชั้นเกือบจะหยุดเต้น” ฮวางโบตอบออกมา

นี่ ชั้นว่าเธอจะเกินไปหน่อยแล้วล่ะ มันแค่แผลเล็กๆเอง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เป็นคนเอามีดไปหั่นนิ้วเค้าซะหน่อย

”ยังไง มันก็เป็นเพราะชั้นที่ทำให้เค้าได้แผลน่ะ ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”

”จริงๆแล้วเธอเป็นห่วงฮยอนจุง หรือ แฟนคลับกันแน่” ฮวาจุงถาม

“แน่นอนก็ต้องชิลล-- ไม่ไม่... ชั้นหมายถึงพวกแฟนคลับเค้าตังหาก”

“จริงรึ”

”นี่เธอเป็นห่วงผลที่จะตามมาจากบรรดาแฟนคลับเขาเค้างั้นหรือ”

”ไม่ใช่อย่างนั้น ปกติชั้นก็มักจะกังวลเมื่อมีคนได้รับบาดเจ็บ ก็มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ พวกเธอก็คงจะเป็นแบบเดียวกันใช่มั้ย”

”ชั้นก็ว่างั้นแหละ ยิ่งถ้าคนๆนั้นเป็นฮยอนจุงด้วยนะ” อืนยีถาม
”เห็นมั้ย ชั้นไม่ได้เป็นแบบนั้นคนเดียวซักหน่อย”

”ว่าแต่เมื่อไหร่พวกเราจะได้กินกันซักทีทีล่ะ”

”พวกเธอคงหิวแล้วสินะ” ฮวางโบพูดจบพลางตะโกนขึ้นไปข้างบน

“ชิลลางงง ลงมาทานข้าวกันได้แล้ว”
************************************************

บนห้องนอนชั้น 2 ท่ามกลางความรู้สึกสยองขวัญของพวกเขาและน้องเขย

“โอเคฮะ เดี๋ยวพวกผมจะลงไป” เขาหันไปมองน้องๆพร้อมกับพูดว่า”ลงไปข้างล่างกันได้แล้ว”

”ต้องลงไปจริงๆหรือฮะ ผมไม่กินมื้อเย็นได้มั้ยอ่ะ” จุนเบบี้เก็บอาการกลัวไว้ไม่อยู่

”จุ๊จุ๊ อย่าเสียงดังไป เดี๋ยวพวกเขาก็ได้ยินหรอก” ฮยอนจุงเอ่ยปากห้ามพูดอะไรไม่ออก

”เฮ้..นี่ก็เป็นส่วนนึงของงานเหมือนกันนะ ยังไงพวกเค้าคงไม่กินเราเป็นอาหารเย็นหรอกน่า” ยองแซงหน่วยกล้าอายเป็นฝ่ายพูดขึ้น

”ถึงยังไงพวกเราก็ต้องออกกล้องอยู่ดี” คยูจงช่วยพูดเสริม

”แต่นั่นมันไม่ได้ช่วยหยุดพี่อึนยีเลยนะ” ฮยอนจุงพูดบ้าง

“ตกลงพี่จะให้พวกเราลงไปหรือไม่ต้องลงกันแน่ฮะ” จุนเบบี้เริ่มสยองอีกครั้ง

”ยังไงเราก็ต้องลงไป ชั้นแค่จะเตือนให้พวกนายระวังตัวแค่นั้นเอง” ฮยอนจุงบอกและตะโกนลงไปข้างล่างว่า

“ ฮะ พวกผมจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้ว”
************************************************
ที่ชั้นล่าง ทุกคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหาร ต่างคนต่างกินอย่างเงียบๆ

“เห็ดชิ้นนี้มันดูแปลกๆนะ เธอพยายามจะบดขยี้มันเหรอ มันถึงได้เป็นแบบนี้” ฮวาจุงพูดพลันมองเห็ดที่อยู่ในจานตัวเงอ

”ผม เอ่อ ไม่ใช่ฮะ ผมว่ามันคงไม่ค่อยเต็มใจให้เรากินเท่าไหร่ ก็เลยพยายามวิ่งหนีออกไปอยู่เรื่อย” ฮยอนจุงตอบ

“อาฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอคิดได้ยังไงเนี่ย” ฮวาจุงหยุดชะงักไปก่อนจะระเบิดเสียงออกมา

เธอนี่...น่ารักจริงๆ” อึนยีมองฮยองจุงด้วยสายตากระลิ้มกระเหลี่ย

“ชั้นบอกแล้วใช่มั้ย ว่าเค้าออกจะแนว 4D หน่อยๆน่ะ” ฮวางโบเห็นปฏิกริยาของเพื่อนๆ

”ฮา ฮา” ฮยองจุงหัวเราะด้วยความหวาดระแวงพวกเธออยู่ ได้แต่หัวเราะตามไปแบบฝืนๆ




ในระหว่างที่นั่งทานอาหารเย็นอยู่บริเวณหน้าสระน้ำด้วยกัน อึนยีได้ออกไอเดียเพื่อช่วยทำให้บรรยากาศครื้นเครงขึ้น โดยเสนอให้มีการร้องเพลงให้แต่ละฝ่าย ซึ่งฮยอนจุงและน้องๆ ในวงช่วยกันร้องแคปเป-ล่าเพลง “In the rush” ครั้งแรกน้องๆ ต่างก็ไม่ยอม แต่สุดท้ายเมื่อพี่ชายตัวดีเสนอว่าจะให้ค่าตัวให้ ทุกคนจึงยอมที่จะร่วมร้องเพลงนี้ ซึ่งก็นำความเขินอายมาให้กับฮวางโบเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำลงท้ายที่ฮยอนจุงตั้งใจพูดให้เธอ

“ผมรักคุณ ฮวางโบ”

แต่เพื่อแลกกับการที่จะต้องแสดงความรักออกทางทีวีและอาจจะเสี่ยงกับบรรดาแฟนคลับ เขาจึงเลือกที่จะร้องเพลงเดี่ยวให้เธอ

“โอ๊ะ ทำไมผมรู้สึกตื่นเต้นจัง ผมยังไม่เคยร้องเพลงให้พี่ฮวางโบเลยน่ะ” เขาพูดผมกับแลบลิ้นแก้อาการเขิน และเธอเองก็ถูกกระแสคนรอบข้างให้ออกมายืนต่อหน้าเขาเช่นกัน



“ผมรักคุณ มีแค่คำว่าผมรักคุณ ไม่มีคำใดที่อยากเอ่ยออกมาอีกแล้ว นั่นคือ ผมรักคุณ” เมื่อร้องจบเขาถึงกลับอายยิ้มหน้าแดงท่ามกลางกองเชียร์ที่คอยให้กำลังใจ

ในใจของเธอตอนนี้ รู้สึกมีความสุขมากที่ฮยอนจุงร้องเพลงให้ เธอคิดว่ามันน่าจะมีความสุขมากกว่าที่พวกเธอจะมากอดกันออกหน้ากล้อง เธอรู้สึกขอบคุณเขามากมาย ส่วนเธอเองก็ร้องกลับให้เขาตามแรงยุของบรรดาน้องเขย

"อยู่เคียงข้างฉันแบบนี้ตลอดไป อย่าทิ้งฉันไปไหน แม้ต้องเสียทุกอย่างในโลกนี้ไป ฉันก็ยอม ขอเพียงแต่เธออยู่เคียงข้างชั้น แค่นั้นก็เพียงพอ” เขารู้สึกขอบคุณกับเพลงที่เธอตั้งใจเตรียมมาร้องเพื่อเขาโดยเฉพาะ

หลังจากนั้นก็เป็นกิจกรรมจับฉลากหาผู้โชคดีประเดิมกระโดดลงสระน้ำ ซึ่งยังไม่มีใครเคยลงไปเลย และผู้โขคดีก็ตกเป็นของน้องเขยคยูจง และ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเขาจึงได้เสนอให้เจ้าบ่าว อุ้มเจ้าสาวลงสระน้ำและเดินไปรอบๆสระซึ่งบ่าวสาวทั้งสองคนต่างก็เขินด้วยกันทั้งคู่ แต่ลึกๆแล้วในใจพวกเขามีความสุขกับกิจกรรมนี้ราวกับว่าทั้งสองได้แต่งงานกันจริงๆ

และแล้วงานเลี้ยงก็ย่อมมีวันเลิกรา ต่างฝ่ายต่างกล่าวอำลำกันและกัน แต่ความทรงจำของพวกเขายังอยู่ในใจกันและกันตลอดไป
************************************************

สองอาทิตย์ต่อมา-การถ่ายทำครั้งที่ 3 ที่บ้านหลังเดิม ฮยอนจุงและฮวางโบมาถึงที่บ้านใหม่ของพวกเค้า

”พวกเรากลับมาแล้ว” ฮวางโบตะโกนเสียงดัง

”อ่า” ฮยอนจุงงง

“นี่เธอกำลังคิดเหรอว่าชั้นคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของเราจริงๆน่ะ” ฮวางโบพุดพลางจ้องหน้าเขา

”เปล่าฮะ”

“ชั้นก็แค่พยายามจะทำให้ตัวเองเชื่อว่าเป็นอย่างนั้นอยู่น่ะ เหมือนกับสะกดจิตตัวเองอะไรทำนองนั้น” ฮวางโบพูดพลางถอนหายใจ

”สะกดจิตตัวเอง” ฮยอนจุงงงกับสิ่งที่เธอพูด

“ใช่แล้วล่ะ ชั้นรู้ว่าที่นี่มันไม่ใช่บ้านของพวกเราจริงๆ แต่ถ้าเราลองใช้วิธีนี้ดู มันจะทำให้เราอินกับบ้านหลังนี้มากขึ้น มันก็จะยิ่งเป็นผลดีกับการถ่ายทำนะ”

ฮยอนจุงมองไปรอบบ้านด้วยมุมมองความคิดใหม่ ทันใดก็พูดออกมาดังๆ ”ผมกลับมาแล้วฮะ~~~”

“เธอทำให้ชั้นตกใจนะ” ฮวางโบสะดุ้งโหยง <เอ้ย อะไรเนี่ย>

“มันจะได้ช่วยเร่งการสะกดจิตของคุณไงฮะ” อีกแล้วที่เขาตอบออกมาหน้าตาเฉย

”โอเคเธอนี่ ทำอะไรไม่ปรึกษาเลยนะ” ฮวางโบเริ่มอ่อนใจ

”แล้ว วันนี้เราต้องทำอะไรกันบ้างฮะ” เขาเริ่มหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมา

”ทำไมเธอไม่ไปเอาซองมิชชั่นมาเปิดดูกันล่ะ” เธอเริ่มออกคำสั่งทันทีที่เห็นเขาเตรียมอ่านการ์ตูน

ฮยอนจุงหยิบซองมิชชั่นออกมาอ่านดังๆว่า” “ให้คู่แต่งงานใช้เวลาในวันหยุดด้วยกัน”

”ใช้เวลาในวันหยุดด้วยกัน?” เธอตกใจกับภารกิจที่ได้รับ

”อืม ยังไงวันนี้เราก็ต้องอยู่ที่นี่ทั้งวันอยู่แล้ว งั้นเราก็ต้องทำให้เหมือนว่าเป็นวันหยุดจริงๆ ใช่มั๊ยฮะ” เขาเริ่มสงสัย

“ใช่ แล้วยังไงต่อล่ะ” ฮวางโบเริ่มรู้สึกอึดอัด

“งั้นเราก็นอนพักผ่อนนอนกลิ้งเล่นกันเฉยๆไม่ต้องทำอะไร ผมก็จะอ่านการ์ตูนแล้วก็กินราเมน จากนั้นก็หลับซักงีบ”

“จริงๆ ชั้นก็อยากจะทำแบบที่เธอว่านะ แต่ว่าตอนนี้เรากำลังถ่ายทำรายการกันอยู่ เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” เธอตอบพร้อมๆกับถอนหายใจ

“ก็ใช่ แต่ว่าวันนี้เราก็ถือว่าเป็นวันหยุดธรรมดาของคู่แต่งงานที่สามารถจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่หรือฮะ” เขาพยายามยกประเด็นขึ้นมาพูด

เธอยิ้มก่อนจะพูดว่า “เรากำลังอยู่ในรายการวีก๊อตแมรี่นะ ไม่ใช่สารคดี 24 ชั่วโมงชีวิตหลินปิงอ่ะ”

“สารคดีอะไรนะฮะ”

“ช่างมันเถอะ ชั้นขี้เกียจมาเถียงกับเธอแล้ว”

“คุณนี่รู้จักเรื่องอะไรเยอะแยะมากมายจังนะฮะ นั่นคงเป็นเพราะคุณอยู่มานานกว่าผมแน่เลย” เขาทำหน้าตายและพูดออกมา

ฮวางโบเหวี่ยงสายตาใส่ฮยอนจุงทันที

“โอ๊ะ ผมล้อเล่นน่ะฮะ” ฮยอนจุงรีบยิ้ม


เธอเดินไปหยิบอุปกรณ์ถักนิตติ้งออกมาจากกระเป๋า “งั้นวันนี้ชั้นทำนี่แล้วกัน” เธอหยิบนิตติ้งขึ้นมาถักต่อ

“อันนี้ใช่จากคราวที่แล้วรึเปล่าฮะ” ฮยอนจุงถามพลันเอามือจับผ้าพันคอที่เธอกกำลังถักอยู่

“ใช่แล้ว” เธอรู้สึกดีจัยที่เขาจำของชิ้นนี้ได้


ย้อนกลับมาวันที่ย้ายเข้าบ้าน ฮวางโบกำลังหยิบไหมพรมออกมาจากกล่อง

“เค้าจะชอบของชิ้นนี้หรือเปล่านะ” เธอพึมพำกับตัวเอง

“อันนั้นสำหรับนิตติ้งเหรอฮะ” เขาหันไปถามเธอ

“ใช่แล้ว นี่ไง” เธอพูดพร้อมกับโชวผ้าให้ดู

“คุณถักเป็นด้วยเหรอฮะ” เขาถามด้วยพลางสงสัย

“เป็นสิ มันไม่ยากเท่าไหร่หรอกนะ” เธอ

“นี่ผู้หญิงทุกคนจะทำแบบนี้เป็นกันหมดเลยหรือฮะ” เขาเริ่มเอามือมาจับไหมพรม

“ชั้นก็ไม่แน่ใจนะ แต่มันหัดทำได้ง่ายมากเลยล่ะ”

“ทายสิ ว่าชั้นถักอะไรให้เธอ”

“อืม เสื้อกั๊ก”

“เธออยากได้เสื้อกั๊กเหรอ” เธอเริ่มลังเล

“คุณทำได้จริงๆน่ะเหรอ”

“ได้สิ นิตติ้งน่ะถักออกมาได้เกือบทุกอย่างแหละ”

“ผมว่าผมเคยเห็นผ้าพันคอไหมพรม..”

“ผ้าพันคอน่ะเหรอ นั่นน่ะทำง่ายสุดเลย”

“คุณถักผ้าพันคอชิ้นนี้ให้จริงๆเหรอฮะ”

“จริงสิ ถ้าไม่ให้ให้ชิลลางแล้วจะให้ใครล่ะ ผ้าพันคอผืนนี้ถักตั้งแต่ตอนที่เราแต่งงานกันใหม่ๆไง แต่ตอนนี้ยังไม่เสร็จเลย ชั้นจะพยายามทำให้เสร็จเร็วๆ เธอจะได้ใช้มัน” เธอถึงผ้าพันคอออกจากถุงพลาสติก

“สัญญานะฮะ”

“สัญญา”

“งั้นผมจะซ้อมเปียโนเพลงโบโกชิบดาให้จบ”

“เธอพูดจริงนะ” เธอรู้สึกคาดหวัง

“ฮะ” เขาตอบด้วยความมั่นใจ

“โอเค งั้นชั้นจะทำให้สุดฝีมือเลย” เธอรู้สึกดีใจจริงๆ

“ผมก็จะทำให้สุดฝีมือเหมือนกันฮะ”

โปรดติดตาม “คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 9 – ตอน เที่ยวสวนน้ำกันเหอะ

ท้ายบท
1. การตบก้น : ในเกาหลีผู้ใหญ่มักจะตบก้นเด็กเล็กๆเพื่อเป็นการแสดงความเอ็นดู อย่างไรก็ตามที่อึนยีทำไปรู้สึกจะเกินเลยไปหน่อย ถึงแม้ฮยอนจุงจะเป็นเจ้าบ่าวเด็กที่น่ารักขนาดไหนก็ตาม เค้าก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดังนั้นการกระทำของเธออาจจะถูกมองว่าเป็นการล่วงเกินได้

2. โด-รยอน-นิม เป็นคำเรียก น้องชายของสามี(น้องเขย) อาจจะใช้ในความหมายว่า นายน้อยก็ได้

3. ฮอง-ซู-นิม คำเรียกภรรยาของพี่ชาย(พี่สะใภ้)

4. โบโกชิบดา แปลว่า ชั้นคิดถึงเธอ เป็นชื่อเพลงบัลลาดโรแมนติกที่ดังมาก ร้องโดย คิมบัมซู ตอนฉากย้ายบ้านจริงๆใน WGM ฮยอนจุงเล่นเปียโนเพลงนี้แค่ท่อนแรก ทำให้ฮวางโบรู้สึกผิดหวังที่เค้าเล่นได้ไม่จบเพลง

Create Date : 03 เมษายน 2553		12 comments
Last Update : 11 เมษายน 2553 10:11:10 น.
Counter : 1433 Pageviews.
Share Tweet