คุยกับตัวเอง
วันก่อนหงุดหงิดๆ เพราะว่าไปอ่านเจอในนิตยสารเล่มหนึ่ง เขียนเกี่ยวกับเรื่อง blog และ space เขาก็ตั้งคำถามว่าเขียนเรื่องของตัวเองให้คนอื่นอ่านทำไม มันก็เข้าทำนองว่าอยากอวด อยากโชว์ อ่านที่เขาเขียนแล้วชวนให้นึกถึง camfrog หรือ webcam อะไรประมาณนั้น
ถ้าคุณว่าฉันอยากอวด คุณก็อย่าไปอ่านมัน ถ้าคุณอ่าน มันก็เข้าทำนองพวกอยากรู้เรื่องเรื่องชาวบ้านเหมือนกันนั่นแหละ คนเขาเขียนเพราะเขามีแรงบันดาลใจจะให้เขียน บางคนถ้าเขาไม่ได้เขียนแล้วมันจะอึดอัดตาย บางคนก็เขียนเพราะอยากจะมีมหากาพย์เรื่องยาวของตัวเอง บางคนก็อยากจะมีไดอารี่สวยๆไว้อ่าน เปิดมามีเพลงฟัง มีรูปดู แล้วก็มีบางคนที่เขาเขียนเพราะเขาอยากจะระบายความรู้สึก อยากจะให้คนอื่นได้มารับรู้ เขาอาจจะต้องการกำลังใจ ต้องการคำแนะนำ ไม่ใช่แค่เป็นพวกอยากอวด อยากโชว์อย่างที่ใจคุณคิดแต่จะมองหรอก
ส่วนฉันน่ะหรือ...เขียนทำไมไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่อยากเขียน พยายามแล้วที่จะไม่เขียน ไม่บ่นอะไรบ้าๆบอๆอย่างไร้สติอย่างนี้ เพราะไม่อยากทำตัวเป็นคนมีปัญหา กลัวใครๆจะรำคาญ แต่ขอทีเถอะนะ ขอมีตัวเองเป็นคู่สนทนา และเมื่อนั้น ฉันจะได้คุยกับตัวเอง
เป็นอะไรไปหรือ...ตัวเอง...
ไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังเท่าตอนนี้ ไม่เคยรู้สึกสมน้ำหน้าชีวิตเท่าตอนนี้ ไม่เคยรู้สึกไม่เห็นหนทางที่จะไปอย่างตอนนี้ ไม่เคยรู้สึกชิงชังตัวเองมากเท่านี้มาก่อน
นี่เราเป็นอะไรนี่ แล้วเราควรจะทำอย่างไรต่อไป ในวันที่อะไรๆก็ผิดพลาดไปหมดอย่างนี้ นอนคุยกับตัวเองเมื่อยามข่มตาหลับ ซึ่งก็นอนไม่ค่อยหลับ หรือเพราะคุยกับตัวเองมากไป ยิ่งเห็นคนรอบข้างดีเท่าไหร่ เรายิ่งรู้สึกแย่ ความอิจฉาริษยามันเป็นไฟ ไฟที่ดับไม่ลง และเผาไหม้ตัวเอง อย่าไปเปรียบเทียบสิ ใครหลายคนบอกไว้ ก็ถ้ามันทำได้ง่ายๆ ชีวิตคนก็คงไม่ติดอยู่ในความทุกข์อย่างนี้หรอก
บอกตัวเองอยู่ทุกครั้งว่า ...แล้วมันก็จะผ่านไป พอถึงพรุ่งนี้ เรื่องที่ผ่านมามันก็เล็กนิดเดียว สิ่งต่างๆที่พบเจอมันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต ปัญหาอยู่ตรงนี้แหละ ชีวิตเราอยู่ที่ไหน สารัตถะของชีวิตเป็นเพียงแค่ลมหายใจเข้าออก...งั้นหรือ? เมื่อเรื่องราวต่างๆเข้ามา แล้วก็ผ่านไป หยิบฉวยอะไรไว้ไม่ได้ ไม่ว่าความสุขหรือความทุกข์ ดังนั้นสิ่งที่พอจะเหลืออยู่ก็คือความภาคภูมิใจในตัวเอง แต่ว่า...มันยังคงเหลืออยู่ตรงไหนอีกหรือ....
เมื่อพยายามค้นหาหนทางให้ชีวิต กลับพบว่าไม่มีอะไรตายตัว เวลาและโอกาสมักจะพามันผิดไปจากความตั้งใจเสมอ สิ่งที่ได้ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ สิ่งที่ต้องการกลับหลุดลอยไป และเมื่อดิ้นรนไขว่คว้า กลับพบว่าเราไม่เหลืออะไรเลย สุดท้ายก็เลยปล่อยมันไปตามยถากรรม อย่างไรก็เอาเถอะ แต่แล้วกลับเหมือนยิ่งดิ่งลงเหว เหวลึกไร้ที่สิ้นสุด ลงต่ำได้อีก ได้อีก และได้อีก เรื่อยไปไม่หยุด ชีวิตคนเรามักจะเป็นอย่างนี้เอง
Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
9 comments |
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2550 8:32:29 น. |
Counter : 1347 Pageviews. |
|
|
|
ทำไมวิสัยทัศน์คับแคบจัง
"บล็อก" เป็นส่วนสำคัญในการหาข้อมูล
ซึ่งเราจะได้ข้อมูลจากผู้ที่สัมผัสจริงๆ
ไม่ใช่ในเวบไซต์ ที่ส่วนใหญ่จะมีแต่
โฆษณา และก็ ประชาสัมพันธ์
ถ้าคุณต้องการหาข้อมูลร้านอาหารสักร้าน
ว่าอร่อยมั๊ย
คุณอ่านในบล็อก
จะน่าเชื่อถือได้มากกว่า
เข้าไปดูเวบไซต์ของร้านอาหารร้านนั้น
เนอะ