บล๊อกประจำวัน จันทร์ /  ศุกร์

เมื่อสองเดือนก่อน ได้เขียนถึง ไปทำสวน ในป่า อ.แก่งหางแมว

บางคนถามว่า ชื่ออำเภอพึลิก นี่อยู่ตรงส่วนไหนของไทย

ถ้าใครเคยไป เขาชะเมา เดินขึ้นน้ำตกหลาย ๆ ชั้น เขานี่แหละเป็นเทือกเขาที่ยาว

กลุ่มใหญ่ ทอดยาวระหว่าง ระยอง จันทบุรี... อ.แก่งหางแมวจะอยู่ด้านหลัง

ของภูเขาเทือกนั้น แต่ความที่มันมีอาณาบริเวณที่กว้าง มีสัตว์ป่า ช้าง กวาง หมูป่า

ออกจากป่า ท่องไปหาน้ำ หาอาหารในเขต อ.แก่งหางแมว ดูไกล.. แต่ที่ไกลกว่านั้น คือ ตัวผมเองทำงานในเมือง ผูกไทค์ แล้ว ต้องทำสวน ในป่า มันจะยุ่งยาก หนทางไกล..จากความสำเร็จ มากมาย

ถ้ายัง งง..อยู่ ใครเคยไป อ.สอยดอย นั่นแหละครับ ที่ราบระหว่างเขาสอยดาว

กับเขาชะเมา คือ อ.แก่งหางแมว

อำเภอนี้ เป็นป่าเสื่อมโทรม มาหลายสิบปี ตามที่ราชการบันทึกไว้นะครับ แต่ความ

เป็นจริง ชาวบ้านได้ เอกสาร ส.ท.ก. ปลูกยางพารา กรีดยาง หรือตัดยางมา กว่า 30 ปี

จนต้องปลูกยางใหม่แทน ต้นเดิมที่อายุเยอะกว่า 25 ปี เรียกว่า แก่ หมดน้ำยา 555

เปล่าว่าใครนะเออ..

อำเภอนี่แปลกนะครับ ผมเคยไปพบนายอำเภอ เพื่อปรึกษา การรับโอนที่ดิน

ท่านบอกว่า พี่ไม่ต้องห่วงว่า ตำรวจเขาจะจับ ในข้อหาบุกรุกที่ดิน

ขนาดที่ดินของ อาคารอำเภอยังไม่มีโฉนดเลยพี่ ส่วนใหญ่ก็ซื้อขาย ที่ดินด้วยการ

ทำสัญญาซื้อขาย ระหว่างกัน พี่ก็ให้กำนัน หรือผู้ใหญ่บ้านเซ็นเป็นพะยานซิครับ

วันนั้นคุยกับนายอำเภอนาน ท่าน ว.วิทยุ ถึงกำนัน ให้มาพบที่ห้องทำงาน

แนะนำให้รู้จักผม บอกว่า พี่ไวน์นะ กำนันช่วยแนะนำต่าง ๆ ให้พี่ผมด้วย

555 ทีนี้ไวน์เลยได้ยืด ไปอีกนาน..

ที่ดินในอำเภอที่ว่า มีทั้งโรงเรียน โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพ วัด สำนักงานสงฆ์

แถมอีกนิด แหะ ๆ มีเมรุ เผาศพด้วย นะ

ทุกที่ เป็นพื้นที่ ส.ท.ก. คำเต็มก็ สิทธิที่ทำกิน มีหมายเลขหมุด ที่ดิน แบบ

โฉนดเป๊ะเลย ราชการออกให้ มีถนนลาดยาง ไฟฟ้าพร้อม

ส่วนของผมเอง ปลูกผลไม้ ขนุน มะม่วง เงาะ สะตอใต้(ดาน) กะจะปลูกขาย

หาก งานไม่ดี ขุดสระน้ำใหญ่ลึกลูกละ 6 เมตร จำนวน 3 ลูก จ่ายค่าขุดไปเยอะมาก

เนื้อที่ 30 กว่าไร่ ที่เหลืออยู่สองไร่ได้มั้ง เลยไปหา กิ่งพันธ์น้อยหน่าที่ปากช่องมาลง

อันนี้ไม่ได้กะขาย เอาไว้กินกับแจกเพื่อน ๆ ผลไม้ชนิดนี้

เวลาสุก มันสุกพร้อม ๆ กัน เก็บช้า เละ.. ขายไม่ค่อยทันหรอกครับ ไม่เหมือนชนิดอื่น

หลังจากที่ผม ไปขอเลขบ้าน แล้วต้องถ่ายภาพห้องส้วมให้แพทย์ดู เขาจึงออกหนังสือ

รับรองให้ เลยได้เลขที่บ้านมาหมายเลข 7 หมู่ 8 ดีจังเลย

เพื่อน ๆ คิดดูหมู่ 8 มีบ้านน้อยเพราะอยู่ในป่า ของผมหลังที่ 7 เอง น่ากลัวพิลึก

ตอนกลางคืน กลัว ผ.สระอีนะครับ 555

แต่ที่ผมกลัว คือ กลัวการขาดน้ำ รดต้นไม้ มากกว่า จึงขุดสระน้ำใหญ่ไว้สำรอง

2 ลูก ลูกเล็กอีก 1 ลูก ที่นั่น เป็นเนิน แล้วลาดลง เก็บน้ำไม่ค่อยอยู่

แต่โชคดี มีลำห้วยหรือลำราง ที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ พาดผ่านสวน ยาวมาก ๆ

อย่างว่าน้ำมันไหลจากที่สูง ไปสู่ที่ต่ำกว่า ไม่รักดีเลยเนาะ...เลยดัด นิสัยให้มัน

ไหลช้าลง ช่วยกับคนสวน ตัดไม้ไผ่รวก ก็ของในสวนนั่นแหละ ไปตอกกั้น ลำห้วยช่วง

ที่แคบ ในฤดูแล้ง เสี้ยมปลายให้แหลม จิ้มลงพื้นลำห้วย ใช้ค้อนปอนด์ใหญ่ ๆ ตอก

ฝังลึกไปเกือบครึ่งเมตร เรียกว่าตอกสลับ นำหิน เศษไม้ไปทิ้งให้ทับถม ขุดดินโรย

อัดให้แน่นด้วยจอบ และเท้ากระทึบ จริงนะครับ กระทึบ ๆ

นำกระสอบปุ๋ย ใส่ดินมัดแน่น ไปเสริมให้แน่นทั้งตรงกลาง แบบที่เขาทำฝายแม้ว

ทีนี้ก็ต้องรอ ฝน ด้วยความหวัง จะได้ดักแล้วกักน้ำไว้ ที่ดินแถวนั้นหวังว่าดินจะชุ่มชื้น

เดือน มิถุนายน ฝนตกลงมา เลยขับรถจาก ที่ทำงาน แถวนิคมบางปู ไปดูไปค้างบ้าน

สวนที่สุดแสนจะกระจอก อย่างที่เคยถ่ายภาพให้เพื่อน ๆ ดู

พอเห็นน้ำขัง เอ่อล้น สมกับความตั้งใจ ยิ้มซิครับ หญ้ากับต้นไม้แถวนั้นเขียวชะอุ่ม

กบป่า และเขียด กระโดดให้เห็น

สวนเรามีน้ำในสระน้ำ 3 ลูก แถมน้ำในลำห้วยที่พาดผ่าน สบายแน่แล้ว

กลับบ้านที่กรุงเทพ ด้วยใบหน้าระรื่น เฮ้อ..สบายใจ

ก่อนหน้านั้น ช่วยกันกับ คนสวน เดินท่อน้ำสีเทา วางระบบน้ำ สปริงเกลอร์ไว้ที่

สวนขนุน สวนเงาะ สวนมะม่วง รวม 15 ไร่ หมดเงินไปเยอะ

เราซื้อท่อเกษตร สีเทาอ่อน ไม่ได้ใช้ท่อสีฟ้านะครับ นั่นมันแพง ติดตัวเหวี่ยงน้ำ

เมื่อมีแรงน้ำดันจาก เครื่องปั้มน้ำ ตัวเหวี่ยงเราเรียกว่า หูกระต่าย

การติดตั้งไม่ยาก ใช้ท่อทากาว ต่อข้อต่อ พาดไปตามจุดที่กะไว้ หน้าแล้งเมื่อใด

ก็จะเปิดเครื่องปั้มน้ำที่สูบจากสระน้ำ ไปตามจุดของสวน ไม่ได้เปิดพร้อมกันนะครับ

กลัวน้ำมันจะหมด.. สระหรือบ่อเก็บน้ำลูกเล็ก อยู่ใกล้ลำห้วยที่สุด เป็นบ่อ น้ำซับ ไม่มีตาน้ำ บ่อนี้แหละ ที่ผมเกรงว่า ช้างป่ามากินน้ำ ตกลงไปขึ้น ไม่ได้เป็นเรื่องแน่

ส่วนสวนสะตอ 5 ไร่ กับสวนน้อยหน่า ไม่ได้ลงสปริงเกลอร์ ไม่ต้องให้น้ำ..

ปีต่อมา ก็ผ่านพ้นน้ำแล้งไปด้วยดี เราใช้วิธี ให้น้ำ 4 วันครั้ง ส่วนโคนต้นใช้

เตียนโล่ง ใช้ใบยางพารา กับหญ้าแห้ง โปรย กันความชื้นระเหย

เป็นงานหนัก ที่ต้องไปโกย ใบยางมาโปรย พื้นที่กว้าง...

ส่วนลำห้วยที่กักเก็บน้ำไว้ มีต้นไม้ใหญ่สองฝั่ง เถาวัลย์พันเกี่ยว ให้เลี้ยวลด เราตัด

หญ้าทิ้งให้เตียน กลัวครับ กลัวงู

สิงหาคม มาถึงพร้อมกับสายฝน ที่ตกหนัก ก็ขับรถพิคอัพ เข้าไปดูสวน ด้วยความ

ลำบาก ถนนที่เข้าสวนผ่านป่ายาง ถนนเละ ลำบากเป็นหลุมเป็นบ่อ

ไปถึงบ้านเกือบ 4 โมงเย็น นำของเข้าเก็บในตัวบ้าน เสียบตู้เย็น ปัดกวาดห้อง

ใส่บูท ไปดูสวน หญ้าขึ้นเยอะ ต้นไม้เขียวชะอุ่ม น่าชื่นใจ..

เลยเดินไปดูลำห้วย อ้าว... น้ำแห้ง..ไง งั้น

ย่ำเท้าไปดู ฝายแม้ว ตาย ๆๆๆ ... ฝายแม้วพัง กักน้ำไว้ไม่ได้ ไม้ไผ่รวกที่ลำ

ขนาดข้อมือ ที่เราตอกปักขวางไว้ เอาไม่อยู่ น้ำเลยไหลผ่านไปอย่างน่าเสีย

ดายสุด ๆ

อ้าว พี่มาเมื่อไหร่.... คนสวนเดินตามมาพบพอดี

เพิ่งมา... ไงเป็นงั้นไปละเอม..

เจอน้ำป่ามา พังเลย ต้องทำใหม่ พี่อยู่ได้กี่วัน เที่ยวนี้นะ

อยู่ได้ถึง วันอังคาร

ดีเลยพี่ ไผ่ของเรายังเล็ก ไปขอซื้อจากบ้าน เฮียตี๋ มาตอกใหม่นะพี่

เออ..ดีเหมือนกัน..

ต้องกัดฟัน... ทำต่อ... เพราะขนุน กำลังงาม เริ่มให้ผล

ส่วนเงาะ กับมะม่วง อีกสองปีน่าจะ ออกผลให้แล้ว

แต่ก็อดวิตก ไม่ได้ คนรับซื้อขนุน ที่เคยคุยว่า จะไปรับซื้อถึงที่สวน ก็ยัง ไม่โผล่ให้เห็นหน้า แล้ว เงาะ มะม่วง สงสัยจะต้องขับรถไปขาย ส่งที่ตลาดเขาสุกิม

คิด ๆ ๆ ครับ

ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ end visit บล๊อก 593,787 st = งานเขียนประเภท Diarist เพื่อน จากเฟซบุค/บล๊อกแกง แวะมาเยือน กรุณาทิ้งร่องรอยไว้ ที่กล่องความเห็น.. ผมจะได้แวะไปเยือน ตอบแทนครับ ขอบคุณล่วงหน้า

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2558
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2558 5:25:50 น.		25 comments
Counter : 1563 Pageviews.
Share Tweet