เชื่อว่าเราๆท่านๆ ที่กำลังอ่านบทความนี้อยู่..
ก็คงมีทักษะในการอ่าน เขียนทางภาษาไทยกันพอสมควร
ตามขบวนการเรียนรู้ ทางภาษา ที่ถูกปลูกฝังกันมา ตั้งแต่เล็กๆ..
เริ่มจากการฟังออก พูดได้ สุดท้ายก็การอ่านเขียน คิดวิเคราะห์
พยัญชนะไทย ที่เราทราบๆกับมีทั้งหมด สี่สิบสี่ตัว
ไล่ตั้งแต่ ตัว กอ ไก่ เรื่อยไป ถึง ฮอ นกฮูก
ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีเสน่ห์อยู่ในตัว มีความเป็นเอกลักษณ์อย่างยิ่ง..
เราเคยชื่นชมคนที่เขียนภาษาไทย ได้สวยงาม อ่านเรียงความได้ไพเราะ
ถูกต้องตามหลักการอ่านเขียน น่ายกย่องผู้ที่ประดิษฐ์ คิดค้นอักษรภาษาไทยขึ้นมา
ทำให้เรามีภาษาเขียนเป็นของตัวเอง เป็น ความภาคภูมิใจยิ่่งใหญ่ ที่หลายคนอาจมองข้ามไป
ในบรรดา ตัวอักษรไทยหลายตัวมีความเป็นเอกลักษณ์ ของตัวมันเอง
ง่ายที่สุด เราทุกคนต้องรู้จัก กอ ไก่ อย่างลึกซึ้ง..
เพราะมันเป็น พยัญขนะไทยตัวแรก ที่พอพูดถึง กอ ไก่ ก็จินตนาการกันออกทันที
แต่ยังมีตัวอักษรตัวหนึ่งที่น่าสนใจไม่แพ้กัน นั่นคือตัว พอ พาน
ตัว พอ พาน เป็นตัวอักษรที่มีความหมายถึง ภาชนะชนิดหนึ่งที่มีไว้ วางใส่สิ่งของ
มีลักษณะมีฐานสูง กว่าภาชนะชนิดอื่นๆ ข้างบนมีลักษณะคล้ายๆขัน
พาน อาจมีรูปร่างหลายอย่าง หลายทรง แล้วแต่การนำไปใช้งาน
หากนำไปใส่ดอกไม้ ก็เรียกว่าพานดอกไม้เป็นต้น หากนำไปใส่เครื่องบูชา
เป็นพวกดอกไม้หรือเครื่องหอมพวกธูปเทียนก็เรียกกันไปตามลักษณะการใช้งานไป
ตัว พอ พาน ยังมีเสียงพ้องกับคำว่า พอ ที่เป็นภาษาพูด หมายถึง หยุด
หยุด เป็นกริยาอาการทางกายก็ได้ หรือทางใจก็ได้..
คำว่า พอ หมายถึงการที่เราทำอะไรแล้ว ได้อะไรตามเป้าหมายแล้วก็ต้องหยุด
เพราะพอใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำต่อ
เป็นการหยุด เพราะข้อจำกัดต่างๆก้ได้ เช่นหมดแรงจึงหยุด หมดความท้าทายจึงหยุด
เพราะสิ่งที่กำลังเอาหมดแล้วจึงหยุด ฯลฯ
ในความเป็นมนุษย์ คำว่าหยุด หรือ พอ นั้นเป็นเพียงอาการที่เกิดขึ้นได้ไม่เท่ากันทุกคน
บางคนพอใจในสิ่งที่ตนเองมีแล้ว ไม่ไปค้นหาให้เหนื่อยยากอีก พอใจแค่นี้..
บางคนพอใจเท่าที่ได้แล้วในระยะแรก แต่พออยู่ไปก็ต้องการเพิ่มเติมอีก
เพราะคิดว่าของตนเองยังน้อยอยู่ ยังด้อยกว่าคนอื่น..จึงต้องหาเพิ่ม
หรือเรียกกันว่า พวกไม่รู้จักพอ นั่นเอง
บางคนมีเงินมากเท่าไหร่ก็ไม่พอ คิดว่าตัวเองยังจนอยู่
น่าสงสารใน ความโง่เป็นทาสความโลภ จึงต้องเบียดเบียนตนเองและผู้อื่นเรื่อยไป
บางคน มีเมีย มีผัว คนเดียวแล้วก็ไม่อิ่มไม่พอ ไปเสาะแสวงหาเพิ่ม
สร้างปัญหาครอบครัว และสังคม ให้วุ่นวายเป็นลูกโซ่
หากเรามีความรู้สึกอิ่มแล้ว พอแล้ว กับสิ่งที่เรากำลังมีกำลังเป็นอยู่
ปัญหาความวุ่นวายในโลกนี้ก็จะลดลงไปได้มากมาย..
หากเราทำตัวทำใจให้ แก้วแห่งความอยาก ของเรามันมีขนาดที่เล็กลง
แก้วใบเล็กๆพอเติมอะไรเข้าไปมันก็เต็มง่าย..
คนที่มีขนาดความต้องการเล็กๆ เขาจะมีความสุขได้ง่ายกว่าคนที่มี แก้วใบใหญ่..
คำว่าพอ ไม่ได้หมายความว่าหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่าง ทอดธุระ ไม่เอาอะไรทั้งนั้น
แต่หมายถึง พอเพียงตามกำลัง ตามความเหมาะสม ไม่สิ้นเปลืองแต่ก็ไม่ถึงกับขาดแคลน
เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นทางใจ มีความพอใจ ไม่ดิ้นรนให้เกินงาม จนทุกข์ทรมานใจ
หากยังไม่เข้าใจก็ให้ มองคนที่เขาพออยู่พอกินตาม อัตภาพ มีความสุขได้แม้ไม่ร่ำรวยอะไร
หันมารู้จักตนเองว่า เรารู้จัก พ. พาน ดีหรือยัง..
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [