ยามเช้า สดใสร่าเริง อยากรู้ อยากค้นหาความหมาย..

สับสน ไม่มั่นใจ ไม่รู้ว่าถูกคืออะไร ผิดเป็นเช่นใร..

ยามสาย หัดก้าวเดิน ล้มแล้วมีคนประคองให้ลุกใหม่ สนุกกับการล้มแล้วลุก..

แข็งแรง รวดเร็ว ไม่มีข้อจำกัด ทุกสิ่งเป็นไปได้

เร่งเรียนรู้ ทะยานอยาก มั่นใจ โลกเป็นของเรา กว้างใหญ่ไม่สิ้นสุด..

ยามบ่าย เดินได้เต็มเท้า มั่นคง รู้แล้วว่าหากล้มแล้วมันจะเจ็บ ไม่สนุกกับการล้มอีกแล้ว..

มองโลกอย่างเข้าใจว่า ไม่ใช่เราเพียงผู้เดียวที่ใช้มันเป็น ผิดเป็นอย่างนี้

ถูกเป็นอย่างนั้น ผู้คนที่ไม่เหมือนเดิม โลกที่ไม่เหมือนเดิม..

ยามเย็น ทบทวน บอกเล่า เรื่องราวที่ผ่านมาเหมือนความฝัน เสียดาย เวลา

อ่อนแอ เชื่องช้า เหงา ว้าเหว่ ไม่อยากรู้โลกภายนอกแล้ว ร่างกายเริ่มทรยศ เจ็บป่วยซ้ำซาก

เข้าใจโลกแล้ว ว่า มันก็แค่นั้น เป็นเช่นนั้น... ไม่สนุกเลย 

ยามปัจฉิม หวาดกลัว แม้หายใจยังเหนื่อย กังวล พร่ามัว ไม่แน่ใจ เดียวดายไร้มิตร อ่อนล้าเต็มที

คนที่รักจำได้บ้างไม่ได้บ้าง บางครั้งหลงลืมแม้แต่ตนเอง รอเวลาวินาทีสุดท้าย

ที่ไม่รู้จะมาถึงเมื่อไหร่..  พรุ่งนี้ กับ ชาติหน้า อะไรจะมาถึงก่อนกัน..