ตาหลับ.. ใจตื่น
เวลาและสายน้ำไม่เคยรอใคร
เคยมีคนบอกว่า สายน้ำนั้นมีเสน่ห์อยู่ที่ความไม่หยุดนิ่งของมัน
การเคลื่อนที่ไหลเรื่อยตามแรงผลักดันมหาศาล ลิ่วล่องลงสู่ท้องทะเล..
อันเป็นจุดหมายปลายทางของสายนที จนบรรจบรวมกันทั้งสายน้อยใหญ่
ส่วนชีวิต ก็มีความงดงามตรงที่ ชีวิตของคนเรานั้นต้องไม่หยุดนิ่ง
หากหยุดเมื่อไหร่ ก็คือวันที่หมดลมหายใจ ไร้ความหมาย
กลายเป็นที่มาของคำว่า ชีวิตต้องมีจุดหมาย ชีวิตต้องมีจุดจบ ชีวิตต้องเจอจุดหยุดพัก
ไม่วันใดก็วันหนึ่ง..
แต่เวลานั้นแตกต่างกับสายน้ำ ตรงที่..
เราอาจจะกักเก็บแหล่งน้ำเอาไว้ได้ เราอาจจะหยุดสายน้ำทั้งสายเอาไว้ได้
แต่เราไม่สามารถหยุดยั้ง หรือกักเก็บวันเวลาเอาไว้ได้เลย
เวลาเป็นสิ่งที่เราจับต้องไม่ได้
เราสัมผัสกับเวลาได้เพราะเรา อาศัยอ้างอิงธรรมชาติมามีส่วนร่วม
พระอาทิตย์ ดวงจันทร์ กลายมาเป็นส่วนประกอบในการ สมมุติ เป็นช่วงเวลต่างๆ
ที่เดินหน้าไปเรื่อยๆ ไม่เคยหยุดพัก ไม่เคยรอใคร
ขึ้นแล้วก็ลงอยู่อย่างนั้น มั่นคง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ความจริงแล้วไม่ว่าใครคนใด หรือสิ่งใดๆในสากลจักรวาลนี้นั้น
ล้วนแต่ก็ต้องอยู่ภายใต้อำนาจของกาลเวลาทั้งสิ้น
ไม่มีสิ่งใดสามารถต้านทาน และหยุดยั้งอำนาจที่ยิ่งใหญ่ของมันได้
แม้ในเวลาที่เรานอนหลับ
ซึ่งเป็นช่วงที่เหมือนว่าเราจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนั้น
กายสัมผัส ประสาทสัมผัส ของเราหยุดนิ่งไม่รับรู้ผัสสะทั้งหลายทั้งภายในและภายนอก
เป็นช่วงที่เราเหมือน จำลองความตาย เอาไว้ชั่วคราว
แต่เราอาจจะไม่เคยได้เรียนรู้ว่า เราใกล้ความตายอยู่ทุกวัน อยู่ทุกค่ำคืน
เพียงแต่เราเรียกมันว่า การนอนหลับ ไม่ได้เรียกมันว่า การตายชั่วคราว เท่านั้นเอง..
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตอันแสนสั้นและเปราะบางของเรานี้
วันคืน ก็ยังคงล่วงไปอย่างไม่แยแส สงสาร หรือเห็นใจใครๆ
มันก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างเที่ยงตรง แม่นยำ ซื่อสัตย์อย่างยิ่ง
มีแต่เราเท่านั้น ที่ยังหน่วงเหนี่ยว อยากฉุดรั้งสิ่งต่างๆเอาไว้ด้วยความเห็นแก่ตัว
หากเรารู้คุณค่าของเวลาแล้วไซ้ร
ต่อให้วันนี้ เวลานี้ วินาทีนี้ จะเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ หรือ ย่อยยับของชีวิตเรา
เราทุกคนย่อมไม่หลงลืม ความจริงอย่างหนึ่งว่า
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอุ่นๆหล่อเลี้ยงกายสังขารนี้อยู่
เรายังมีเวลาพอที่จะพาชีวิตเราไปสู่จุดหมายปลายทางที่เราได้เลือกแล้วเสมอ
ไม่ว่าจะยังหลงท้อแท้หรือฮึกเหิมลำพองแค่ไหน เรามีโอกาสเท่าๆกันทุกคน
ลองหลับตานึกถึงสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตดูสิว่า
มีอะไรบ้างที่เรายังหลงลืมไป เรายังไม่ได้ทำสิ่งสำคัญอะไรแก่ชีวิตบ้าง
เราได้ทอดทิ้งใครให้เดียวดายอ้างว้างหรือเปล่า
และเรายังเหลือเวลาให้แก้ไขแก้ตัวกับสิ่งเหล่านั้น อีกนานสักเท่าไหร่..?
ปลุกความ รู้ตัว ให้ทั่วพร้อม
ปลุกความ รู้เท่าทันความคิดจิตใจ ให้สุกสว่าง
แม้ว่าร่างกายเราจะอ่อนแอ อ่อนล้า ใกล้ถึงเวลาหยุดพักเต็มที
คิดเสียว่า หากการหลับครั้งนี้ มันอาจจะเป็นการหลับตาครั้งสุดท้ายของเรา
ก็ไม่เห็นเป็นอะไร เพราะไม่วันนี้ก็วันหน้า เราก็ต้องเจอกับมันอยู่ดี
แต่ขอให้ ใจเราตื่นพร้อมรับความเปลี่ยนแปลง
ขอให้จิตใจ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวนี้ ตื่นรู้อยู่กับความจริงของชีวิต
ไม่ดีดดิ้น ทุรนทุราย ฟูมฟายเมื่อต้องพลาดท่า
พ่ายแพ้ต่อ อำนาจของกาลเวลาอีกครั้ง
ก็ขอให้มันเป็นการหลับตาครั้งสุดท้าย.. แต่ขอให้ใจเราตื่นชั่วนิรันต์..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [