หากไม่ดูเป็นการรบกวน..
หากเวลากลางคืนของ คนนอนไม่หลับ มันช่างเชื่องช้ายาวนานฉันใด..
เวลาในวัฏสงสารของ ผู้รู้ธรรม ย่อมยืดเยื้อยาวนานเช่นนั้น..
แต่ต่างกันตรงที่ คนนอนไม่หลับ ย่อมกระสับกระส่าย พลิกกายซ้ายขวา ไปมา
แต่ ผู้รู้ธรรม ย่อมไม่แสดงอาการร้อนรน บีบคั้นตนเอง ไม่แสดงอาการวุ่นวายฟุ้งซ่านรำคาญใจ
เพราะรู้อยู่แก่จิตอย่างมั่นคงแล้วว่า เดี๋ยวมันก็จบ เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนแปรไป..
เป็นเช่นนั้น ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรมากเกินไปกว่านี้..
ตั้งแต่เราเกิดมา ลองถามตัวเองดูดีๆ ว่ามีอะไรในตัวเราที่มันไม่เปลี่ยนแปลง
มีอะไรในตัวเราที่มันมั่นคง ตั้งอยู่ท้าทายความเสื่อมสลาย ท้าทายกฏแห่งความธรรมดา
ตัวตน ร่างกายของเราหรือ..? ไม่ต้องพูดถึง
ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามันกำลังเดินหน้าเข้าสู่ความแตกดับอยู่ทุกลมหายใจ ทุกวินาที
แต่คนที่มองไม่ออก เพราะโดน สังขาร ความปรุงแต่ง มันหลอกตา หลอกใจอยู่
ให้เห็นว่าฉันยังหล่อ ยังสวย ยังเต่ง ยังตึง ยังเด้งดึ๋งดั๋ง ไม่หย่อนยาน..
แต่ก็หลอกตัวเองได้ไม่เกินร้อยปีหรอก
หรือจะเป็นเรื่อง ความคิด จิตใจ ความเห็นของเรา
อันนี้ยิ่งเปลี่ยนแปลงรวดเร็วเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
เพราะมันทั้งเปลี่ยน ทั้งปรุง ไม่หยุดหย่อน
แถมบางอย่างยังพอกพูน เจริญงอกงาม ก่อร่างสร้างตัวจนหนาทึบ
ปิดบังความเห็นที่ถูกตรง รุกรานความเห็นชอบต่อความจริงของชีวิตจนป่นปี้
บิดเบือน จนใจพิกลพิการ จนต้องยึดสิ่งที่ไร้แก่นสาร เอาไปเป็นที่พึ่งอย่างเหนียวแน่น..
เวลาในชีวิตของเราช่างมีน้อยนัก
หากใครคิดว่ามันยืนยาว ก็ขอให้คิดเสียใหม่ อย่าได้หลงกล ของสมมุติของปลอม
ถ้าเรามีโอกาสได้ลองเข้าไปถาม คนที่มีชีวิตอยู่ในช่วงโค้งสุดท้าย
คนเจ็บป่วยใกล้จะตาย คนที่เป็นโรคร้ายระยะลุกลาม ร้ายแรงยากเกินเยียวยา
คนแก่เฒ่าชรา ร่างกายสังขารกำลังอ่อนล้าอ่อนแรงเต็มที
ว่าตอนนี้พวกเขารู้สึกอย่างไร และอยากจะได้สิ่งใดมากที่สุด..?
คำตอบส่วนใหญ่คงไม่พ้น คำว่า เสียดาย..
เสียดายวันเวลา เสียดายชีวิตที่ผ่านมา..
อยากจะย้อนเวลาไปทำสิ่งที่ทำผิดพลาด อยากจะไปแก้ตัว
อยากจะขอต่อรองกับ มัจจุราช อยากจะขอซื้อเวลาไปอีกสักหน่อย
ไม่อยากจะไปตอนนี้ มันไม่ควรจะเป็นเวลานี้..
ยังไม่พร้อมที่จะโบกมือลา..
ถ้ารู้อย่างนี้จะไม่ทำอย่างนั้น ถ้ารู้อย่างนั้นจะไม่ทำอย่างนี้
แต่มันก็สายเกินไป..
เพราะชีวิตมีคุณค่า เวลามีความหมาย
ใครๆก็ไม่คิดว่า เขาจะให้เวลาแห่งความรื่นรมย์มาไม่เท่ากัน
ให้โอกาสได้มีเวลาหายใจสั้นยาวไม่เท่ากัน
คิดว่าชีวิตยังยืนยาว และสวยงามเกินกว่าจะไปคิดเรื่องอัปมงคล..
จึงขาดการระแวงระวัง หลงระเริง และประมาท
จึงหลงไปเบียดเบียนกันและกัน ที่แย่ที่สุดคือหลงไปเบียดเบียนตัวเอง รังแกจิตใจตัวเอง..
แต่ทุกอย่างก็ต้องจบลงในสักวันหนึ่ง
ราตรีที่ยาวนานย่อมเคลื่อนคลายสู่รุ่งอรุณ วัฏสงสารที่ยาวนานก็ย่อมมีวันสิ้นสุด
ทั้งคนนอนไม่หลับและผู้รู้ธรรม ย่อมรอคอยเวลาแห่งความคลี่คลาย แจ่มแจ้งสว่างชัด
เราทั้งหลายยังโชคดีกว่าหลายๆคนที่ยังมีโอกาสได้เจอยามเช้าที่สดใส
เรายังมีโอกาสได้เจอ ความจริง ที่เหล่าอารยะชนได้พบเห็น
ยังโชคดีกว่าหลายล้านคนที่ นาฬิกาชีวิตหมดลาน ไปก่อนได้พบแสงสว่าง
ขอให้ใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้ อย่างฉลาดตื่นรู้ ฉลาดปล่อยวาง
ขอให้ใช้ สังขารร่างกาย นี้อย่างรู้คุณค่า
ให้คิดเสียว่าร่างกายนี้ เราขอยืมเขามาใช้ชั่วคราว เดี๋ยวก็ต้องคืนเขาไป
หัดวางใจให้ถูก พูดถูก ทำถูก ทุกเวลาไม่ทำตัวเหลวไหลไร้สาระไปวันๆ
และถ้าหากไม่ดูเป็นการรบกวน
ก็อยากจะชวนให้ทำอะไรกันสักอย่างหนึ่ง นั่นคือ
นับจากอ่านบทความนี้จบลง ก็อยากจะเชิญชวนให้ปรับจิตใจให้ ยอมรับความตาย เสียแต่วันนี้
หัดยอมรับว่า ความตาย เป็นเสมือนของธรรมดาของชีวิต
ยินดีที่จะอยู่ร่วมกับเขาอย่างจริงใจ เหมือนเสื้อผ้าที่ต้องสวมใส่ทุกวัน
ไม่รังเกียจ ไม่ต่อต้าน จัดระเบียบชีวิตของเราเข้าสู่โหมด ความสงบระงับความดิ้นรน
เข้าใจคนที่สูญเสีย ใจเขาใจเรา ให้อภัยและเลิกลาต่อคนที่แม้จะเคยทำร้ายรังแกเรา
เพราะเข้าใจแล้วว่า ที่สุดของชีวิตก็คือ ทุกคนแยกย้ายกันไปแน่นอน..
ไม่รู้จะโง่แบกโลภ โกรธ หลง เอาไว้ให้หนักทำไม
แต่ก็ไม่รู้ว่า จะเป็นการรบกวนกันจนเกินไปหรือเปล่านะ..?
ขอขอบคุณเจ้าของรูปทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [