ท้องฟ้าสดใสไม่ว่าที่ใดบนโลกนี้..
จะไม่เคยถูกมองว่าสวยงามเลย
ถ้าที่ผ่านมา มันไม่เคย ยินยอม ให้เมฆฝนที่ทึบทะมึนมาบดบังตัวมันบ้าง..
แผ่นฟ้านี้จึงงาม แบบฟ้าหลังฝน..
ดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
แม้จะงดงามสวยเด่นเปล่งประกาย เต็มผืนฟ้ายามรัตติกาลสักเพียงใด
ก็ต้องเคยยอมลดตัวยอมรับ ความสุกสว่าง ของดวงจันทร์
ก็ต้อง ยินยอม เล่นบท พระรอง
ที่ช่วยส่งเสริมให้ ดวงจันทรา ดูโดดเด่นกว่าตัวมันในคืนเดือนหงาย..
บรรดาเหล่าดอกไม้สวยนานาพันธุ์ไม่ว่าที่ไหนๆ
ที่สามารถชูช่ออวดดอกใบกิ่งก้าน ให้ผู้คนหลงไหลในความงามของพวกมัน
ต่างก็ต้อง ยินยอม แบ่งปันเมล็ดพันธุ์และเกสรน้ำหวาน ให้กับเหล่าหมู่แมลง
เพียงเพื่อโอกาสในการขยายเผ่าพันธุ์
เพียงเพื่อไม่ให้พวกตนสูญเสีย ที่ยืน บนโลกใบนี้ไปอย่างถาวร..
บรรดาเหล่าสัตว์น้อยใหญ่
ไม่ว่าจะอยู่ตรงจุด ตำแหน่งใด ของห่วงโซ่อาหาร..
ต่างก็เคย ยินยอม แบ่งเลือดเนื้อและชีวิตของเชื้อสายเผ่าพันธุ์ของตน
ให้กับผู้ที่เข้มแข็งกว่า
เพียงเพื่อที่จะรักษาชีวิตของตน และ สมาชิกที่เหลือ
ให้สามารถดำรงรักษาเผ่าพันธุ์ของตนให้คงอยู่ต่อไปให้นานเท่านาน..
จิตใจของคนเราก็เช่นเดียวกัน
ต่างก็เคย ยินยอม ให้ความโลภโกรธหลง
เข้ามาครอบงำจิตใจมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน..
เพียงเพื่อตอบสนอง ความอยากและไม่อยาก ที่จะกระทำอะไรบางอย่าง.
จะโดย ความไม่รู้ หรือ เพียงแค่จะลองทดสอบ สันดานดิบเดิมแท้ ของตน
แต่สุดท้าย.. เมื่อความว่างเข้ามาเยือนจิตใจ ก็กลับหารู้จักไม่..
จิตใจที่ปลอดโปร่งจาก ความขุ่นข้องรำคาญ ปลอดจากความเร่งเร้าร้อนแรง
ที่เป็น ความงดงามแท้ๆ ของจิตใจเราเอง เป็นความสงบรำงับของจิตใจเราเอง
เรากลับมองผ่านมองเลยไปเสีย กลับมองว่าเป็นความขาดพร่อง ไม่อิ่มเต็ม
กลับกลายเป็นว่า เราต้องออกตัวเชื้อเชิญให้ความสับสนวุ่นวาย
เชิญชวนให้ กิเลสใหญ่น้อย เข้ามาวิ่งเล่นในหัวใจอีกบ่อยๆ ซ้ำไปซ้ำมา..
เราจึง ทุกข์ทนและทนทุกข์ แบบไม่มีวันเลิกลา
เพราะจิตใจไม่เหมือน ท้องฟ้า ดวงดาว ดวงจันทร์
ที่เราต่างหลงเฝ้าสังเกตปรากฏการณ์ ความแปรเปลี่ยนของมันอย่างใจจดจ่อ
แต่ในจิตใจ เรากลับไม่เคยสังเกตเห็น ทั้งที่มันเป็นของใกล้ตัวแท้ๆ
กลับปล่อยให้ความสับสนวุ่นวาย มาเล่นบทเจ้าของหัวใจไม่หยุดหย่อน
นั่นเป็นเพราะเราเองใช่ใหม..?
ที่ยินยอมพร้อมใจ ยกพื้นที่ความสุขสงบให้ ความไม่รู้ เข้าครอบครอง
นั่นอาจเป็นเพราะเรายังอ่อนต่อโลก ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมกิเลสน้อยใหญ่
แต่ไม่เป็นไร..
เอาใหม่.. จากนี้ไป ให้เราตั้งใจสังเกตจิตใจเราว่าตอนนี้ ใครเป็นเจ้าของห้องหัวใจ
ความโกรธ ความอยากนั่นอยากนี่ หรือ ความอิจฉา เสียดาย ความสงบ หรือ ความกวัดแกว่ง
อะไร อารมณ์ไหน ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในใจของเรา..
ไม่ต้องไปขับไล่เขา ไม่ต้องไปแสดงตัวว่าฉันเป็นเจ้าของห้อง
ให้แอบดูเขาแสดงบทดีร้าย แอบดูอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว จนกว่าเขาจะหายไปเอง
แค่เราเข้าไปรู้และดูเฉยๆ เขาอยากทำอะไรให้เขาทำไป จนเขาเลิกไปเอง
เห็นบ่อยๆ เจอบ่อยๆ จนจำหน้ากันได้
แค่นี้เขาก็จะค่อยๆคืนพื้นที่ความสุขให้เราทีละน้อยๆ..
รู้ไหมว่า..? ระหว่าง คนที่รู้ กับ คนที่ไม่รู้
ว่าควรที่จะเรียกร้องความเป็นอิสระจากความมัวหมองอย่างไร
มีความแตกต่างกันอย่างเดียวคือ
คนหนึ่งยอมให้กิเลสเข้ามาในหัวใจของเขาในฐานะ บทเรียน บททดสอบ ของจิตใจ..
ส่วนอีกคน ยินยอมให้กิเลสเข้ามาในฐานะ เจ้านายหัวใจ ก็เท่านั้นเอง..
แล้วเราหล่ะ จะยอมแบบไหนกันดี..?
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [