เขามาแน่..
ก็ในเมื่อสิ่งใดๆในโลกย่อมมีเป็นคู่อยู่เสมอ..
เหมือนกับเหรียญย่อมมีสองด้าน.. ความสว่างย่อมคู่กับความมืด
มีขาวก็ย่อมมีดำ มีรวยก็ย่อมมีจน มีความใสก็ต้องมีความขุ่นมัว..
มีความรู้ก็ต้องมีความไม่รู้ มีความสงบก็ต้องมีความฟุ้งซ่าน..
โลกย่อมให้อะไรๆมาแบบ สมดุลย์ อยู่แล้ว เหมือนกับจะเอาไว้มา คานอำนาจ ซึ่งกันและกัน
ไม่ให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งมันหนักหรือเบาเกินไป..
เหมือนกับปรัชญาของ เซน คำหนึ่งที่กล่าวเอาไว้อย่างน่าคิดว่า
" ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาแล้วในโลกนี้ย่อมถูกต้องเสมอ มีเพียง ความเห็นของเราเท่านั้น
ที่ผิด ที่บิดเบี้ยวไป "
นั้นหมายความว่า สถาวะธรรมใดๆที่เกิดขึ้นมาแล้ว ปรากฏอยู่แล้ว แสดงตัวตนของมันอยู่แล้ว
ถูกต้องเสมอ มีแต่ความเห็นของเราเท่านั้น ที่ไปใส่ค่าใส่ราคาให้มันเป็นบวกหรือลบ..
เสมือนหนึ่งว่าเราไม่เข้าใจในความมีความเป็นของมัน เราจึงต้องสุขและทุกข์ไปกับมัน..
ทั้งที่มันก็เป็นของมันอยู่อย่างนั้น มีมาตั้งแต่ก่อนมีตัวตนของเราด้วยซ้ำ..
เมื่อเราไปให้ความสำคัญกับสิ่งใดๆ หัวใจเราก็ต้องไปผูกติดอยู่กับสิ่งนั้นๆอย่างช่วยไม่ได้..
ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนเป็นชอบชัง ตามสิ่งที่มันกระทบประสาทสัมผัสของกายและใจ
เหมือนประหนึ่งว่ามีงานของใจไม่รู้จักหยุดหย่อน เสร็จจากงานนี้ ก็มีงานใหม่เข้ามาไม่ขาดสาย
ไม่เคยปล่อยให้จิตใจได้พักผ่อนบ้างเลย กายพักแต่ใจกลับพลุ่งพล่าน..
ก็ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างในโลกมีสองด้านเสมอไม่ใช่หรือ..?
แล้วทำไมเราถึงไม่ยอมเรียนรู้ สภาวะคู่ขนาน นั้นให้ถ่องแท้..
เมื่อใจยังสาละวนกับความหอมหวาน เอร็ดอร่อยของโลก ก็อย่าลืมเพื่อนของมัน
ความขมขื่น เน่าเหม็น มันมาแน่.. เพราะมันเป็นของคู่กัน..
เมื่อวันนี้มีความสุขสำราญ ไม่ช้านานความทุกข์ระทม ก็ต้องมาเยือนเราแน่ หลบไม่พ้น..
คนที่เข้าใจโลกเข้าชีวิต ย่อมได้รับสาระธรรมจาก สภาวะคู่ แบบนี้มาจนซึ้งแก่หัวใจ
จนไม่กล้าเพลอตัวเพลอใจ ไปยินดียินร้ายกับอะไรๆในโลกอีกแล้ว..
เจ็บตัวทั้งนั้น.. ขออยู่อย่างอิสระจาก คู่หูพันธุ์นรก นี่เสียบัดนี้..
วางตัววางใจใหม่เสียก่อนที่จะโดน ลากไปต้มยำทำแกง อย่างเลือดเย็น..
ขอเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ดีกว่าถูกความสุขทุกข์จอมปลอมหลอกย่ำยีหัวใจ..
เพราะรู้แล้วว่าหากสิ่งไหนโพล่หน้ามาก่อน อีกสิ่งหนึ่งเขาจะตามมาอย่างแน่นอน..
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [