หากชีวิต คือ การเดินทาง ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข หรือ ทุกข์สาหัสการเดินทางครั้งนี้ไม่เคยหยุดแม้แต่วินาทีเดียว หากจะหยุดได้ก็ต่อเมื่อ เราต้องมีอัน อำลาโลกนี้ชีวิตนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ..
คนที่มีช่วงเวลาที่ดี ย่อมเสียดายหวงแหน รสชาติอันแสนสุขของชีวิตไม่อยากจากไปแม้เศษนาที
แต่คนที่มีช่วงเวลา ที่สุดแสนขมขื่น ทรมาน ย่อมอยากให้การเดินทางครั้งนี้สิ้นสุดลงเสียที..
เพราะทนรับ ทุกขเวทนาทั้งกายและใจ แทบไม่ไหวแล้ว อยากไปวัดดวงกันในชาติหน้าหากมันมีจริง..
แต่น้อยคนที่จะมีเวลาคิดถึงความตาย ที่มองว่า ยังมาไม่ถึง และเป็นเรื่องที่ไกลตัว
ไม่น่าเอามาคิดแม้สักในเสี้ยวความคิด ให้เป็น อัปมงคล..
หากเปรียบชีวิตของเราเหมือน ขบวนรถไฟสายหนึ่งและเราเป็นผู้โดยสารคนหนึ่งในรถไฟขบวนนั้น
การที่ได้มาเจอ ผู้โดยสารมากหน้าหลายตา ทั้งชั่วดีมีจนปะปนเข้ามาให้เราเห็น ย่อมเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจไม่น้อย
ในเมื่อในขบวนรถไฟหนึ่งขบวนย่อมมีหลายตู้โบกี้แล้วทำไมเราจึงต้องมาพบเจอคนที่เข้ามาขึ้นโบกี้เดียวกับเรา
หลายคนที่ได้เจอบางคนก็จะไปทางเดียวกับเรา บางคนก็มีจุดหมายต่างกับเราไม่เหมือนกันเลย
แม้บางคนที่จะไปทางเดียวกันแต่ก็มีอันต้องลงก่อนถึงที่หมายก็มีไม่น้อย ต้องทิ้งครอบครัว พี่น้อง
มิตรสหาย ให้นั่งรถไฟต่อไป ส่วนตัวเองต้องลงรถไฟจากไปก่อนเสียนี่..
นี่คือ รถไฟชีวิต เมื่อถึงที่ลง ก็ต้องลงทุกคนแม้ว่าใจอยากจะนั่งไปต่อแต่เขาก็ไล่ให้ลง ไม่สามารถไปต่อรอง
ไปลง สถานีหน้า ใดๆได้เลยตั๋วของท่าน บอกว่าต้องสิ้นสุดการเดินทางที่ สถานีนี้ ที่นี่เท่านั้น
บางคน สนุกสนานเพลิดเพลิน กับวิวทิวทัศน์ข้างทางจนลืมดูว่า ตั๋วของตนหมดเวลาสิ้นระยะทางแค่นี้
เขาให้คุณนั่งได้แค่นี้ ยังไม่ทัน ตั้งตัว ทำจิตทำใจ เตรียมตัวลงสถานีข้างหน้าโดนนายตรวจ บอกให้ลง
ก็ขัดขืนเขาไม่ได้ ..
หากรถไฟชีวิต สายนี้มีหน้าที่รับ ผู้โดยสารหน้าใหม่ที่พร้อมเดินทางสู่จุดหมายเดียวกัน และต้องส่ง
ผู้โดยสารหน้าเก่า ลงในที่สถานีต่างแล้วผู้โดยสารใหม่ย่อมตื่นเต้นไปกับการเดินทาง ที่เหมือนการ ผจญภัย
ในโลกใหม่ที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก โดยไม่รู้ว่า สุดท้ายรถไฟขบวนนี้ก็ต้องส่งคุณลง ในสถานีใด สถานีหนึ่ง
ข้างหน้าแน่นอนแต่จะเดินทางได้ ใกล้ไกลแค่ไหน อยู่ที่ ตั๋วเดินทาง ที่เราซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนขึ้นรถไฟ
ผู้ที่ขึ้นรถไฟหลายๆครั้งหลายๆเที่ยวคงไม่อยากที่จะนั่งต่อไปอีกเพราะรู้ว่าเมื่อนั่งแล้วก็ต้องลง
ลงเสร็จแล้วก็ต้องกลับมานั่งใหม่ ซ้ำๆซากๆ ไม่น่าพิสมัย ไม่น่าตื่นเต้นอีกต่อไป
มีแต่จะหาวิธีที่ลงแล้วลงเลย ไม่ต้องย้อนกลับมานั่งรถไฟคันเดิมให้เหน็ดเหนื่อยกายใจอีก
อยากหา สถานีที่ชื่อ นิพพาน ให้เจอแล้วลงจากรถไฟขบวนนี้อย่างถาวรเสียที
เพราะวนเวียนขึ้นล่องบน รถไฟสายปรโลก นี้มานับไม่ถ้วน เบื่อเต็มทน
แล้วคุณหล่ะอยากลงที่ สถานีไหน..หรืออยากจะนั่งรถไฟขบวนนี้ต่อไปตลอดกาล...
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [