ตอนที่ 56 ~ มีอะไรอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่ได้ทำ

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****



ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านของคู่ผักกาดหอม
โปรดิวเซอร์เดินมายื่นซองมิชชั่นส่งให้ฮยอนจุง ซึ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นนิดๆ

ฮวางโบพยายามทำชิลๆถามไปว่า “มิชชั่นของสัปดาห์นี้ นี่คืออะไรน่ะ?”

เขาทำท่าลังเลยังไม่กล้าเปิดซอง :”นั่นสิฮะ มันคืออะไรกันน่ะ...?” เขาพูดไปพร้อมกับแอบมองหน้าเธอไปด้วย

“เปิดดูเลยสิ” ฮวางโบว่า

เขาค่อยๆเปิดซองแล้วหยิบการ์ดมิชชั่นออกมา แล้วรีบคว่ำหน้าลงบนโต๊ะกาแฟ “บูอิน...ผมไม่กล้าอ่านมันฮะ”

ฮวางโบพยายามซ่อนความกระวนกระวายของตัวเอง “ เอ๊ะ...มันคืออะไรกันน่ะ...?” แล้วก็เอื้อมมือไปจับการ์ดที่อยู่บนโต๊ะพลิกกลับขึ้นมา

บนการ์ดเขียนว่า ทริปอำลา: ทำสิ่งที่คู่รักอยากจะทำด้วยกันมากที่สุดสำหรับครั้งสุดท้าย! ทั้งสองคนต่างก็อึ้งพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจล่วงหน้ามาบ้างแล้วก็ตาม

”........”

”……..”

<จริงๆน่ะเหรอ...ที่คราวนี้เป็นทริปอำลาน่ะ.?> ฮยอนจุงนั่งนิ่งคิดอยู่ในใจ

<มันคงไม่เป็นไรหรอกน่ะที่พวกเราแสดงท่าที่ดูสับสนงงวยกันแบบนี้? ถ้าเราทำท่าชิลๆสบายอกสบายใจมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดูน่าขันมากกว่าใช่มั้ย...? แต่ว่า...ตอนนี้ชั้นอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆน่ะ...T-_T>

<ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? พวกเรายังอยู่ในรายการได้ไม่นานเท่าไหร่เลยน่ะ.> “นี่มัน...อะไรกัน...?”

ฮวางโบยังไม่สามารถจะพูดตอบเขาไปได้ < ชั้นคิดว่าชั้นคงจะร้องไห้ออกมาแน่ๆถ้าขืนเปิดปากพูดออกไป...T_T)?>

<ทำด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย....ครั้งสุดท้าย..หรือว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเราจริงๆ..?> ฮยอนจุงนั่งคิดอยู่ในใจด้วยความสับสน

<ชั้นเคยคิดว่ามันคงไม่เป็นไร...ชั้นเคยคิดว่ามันไม่น่าจะมีผลอะไรกับในชีวิตจริงของพวกเรา..> “นี่มัน...”

“อะไรน่ะฮะ..?” <ไม่เป็นไรหรอกฮะ...มันไม่ใช่ว่าพวกเราต้องเลิกกันจริงๆซักหน่อย...เราก็แค่เล่นบทตามน้ำไป.>

พยายามจะปรับน้ำเสียงให้ดูสงบ “เรามา...”

<เข้มแข็งไว้ฮะ บูอิน!> “เรามาเน้นตรงจุดที่ว่า อะไรที่พวกเราอยากจะทำด้วยกันมากที่สุดจะดีกว่ามั้ยฮะ แทนที่จะไปเน้นเรื่องทริปอำลาน่ะ”

รู้สึกประทับใจกับคำพูดเขา “ถ้างั้น เรา... “ ว่าแล้วก็หยิบการ์ดมิชชั่นขึ้นมา

“อย่าไปสนใจมันก็แล้วกันน๋ะ” จากนั้นก็ค่อยๆบรรจงฉีกส่วนที่มีคำว่าทริปอำลาโยนทิ้งไป

ฮยอนจุงท่าทางดูพอใจมากและคิดอยู่ในใจ <ใช่เลย ต้องแบบนี้สิฮะ บูอิน! พวกเราจะไม่ยอมเลิกกันง่ายๆหรอกน่ะ.> “ผมหมายความว่า...พวกเราไม่ได้เต็มใจที่จะหย่ากันซะหน่อย...ทำไมพวกเขาถึงมาสั่งให้เราแต่งงานแล้วก็ให้หย่ากันตามอำเภอใจแบบนี้ล่ะฮะ” <จริงๆแล้ว..ผมอยากจะขอบคุณที่ให้พวกเราแต่งงานนะฮะ...^^>

”ส่งซองมิชชั่นมาหน่อยสิ” หลังจากฮยองจุงยื่นซองให้ ฮวางโบก็ใส่การ์ดที่ถูกฉีกแหว่งๆ กลับลงไป <เราจะมาเริ่มกันใหม่อีกรอบนะ มาดูซิ>

เขาดึงการ์ดขึ้นมาจากซองและอ่านเสียงดัง “ ให้คู่รักทำสิ่งที่อยากจะทำด้วยกันมากที่สุด”

”แล้วมันคืออะไรล่ะฮะ?”

”อืมม เราอยากทำอะไรด้วยกันมากที่สุดเหรอ...? “ <เอาล่ะ ไม่ต้องแกล้งเล่นละครจะดีกว่า พวกเราไม่ค่อยจะได้เรื่องเท่าไหร่...ชิลลาง..แล้วเธอจะโอเคมั้ยเนี่ย กับความสามารถในการแสดงแบบนี้ ตอนที่เธอต้องไปถ่ายละคร F4 น่ะ...? T__T>

<ไม่รู้ว่าทำไม...แต่ผมรู้สึกแปลกๆ..เหมือนกับว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับพวกเรา <ผมจะถือว่าคราวนี้เป็นการถ่ายทำครั้งสุดท้ายของพวกเราจริงๆ และจะปฎิบัติต่อคุณให้ดีๆ ให้มากที่สุดเท่าที่ผมต้องการ?>

เธอรู้สึกหวานอมขมกลืน “ใช่จ้ะ...ชั้นก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน” <ใช่แล้วล่ะ เรามาทำเรื่องนี้ด้วยกันอย่างมั่นใจถึงแม้ว่ามันจะเป็นตอนสุดท้ายของพวกเรา...เพื่อเห็นแก่เธอ>

“ งั้น...เรามาเขียนลงบนกระดาษ ว่าแต่ละคนอยากจะทำอะไรกันบ้าง”

”สิ่งที่ผมอยากทำเหรอฮะ?”

”ใช่ แล้วเราค่อยมาเลือกกันอีกทีจากลิสต์ที่เราอยากจะทำ”

”โอเคฮะ”

คู่ผักกาดต่างนั่งเขียนสิ่งที่อยากจะทำลงบนกระดาษ



<ชั้นอยากจะไปเดินเล่นด้วยกันกับเธอ แล้วก็จับมือกันไปตลอดทางโดยไม่ต้องแคร์สายตาใคร...ชั้นจะทำแบบนี้ได้อีกเมื่อไหร่กัน ถ้าไม่ใช่วันนี้น่ะ...? ถ้าไม่ทำแบบนี้....เพราะว่าเธอยังดูเพลียๆอยู่เลย...มันจะเป็นไรมั้ย ถ้าเราจะอยู่กันแค่ในบ้านน่ะ...?>

<ชั้นอยากจะเห็นว่าบูอินจะอึดได้ซักแค่ไหน...อย่างน้อยคุณก็ต้องจะมีแรงพอที่จะรับมือกับการแข่งวิ่งมาราธอนได้ ถึงแม้จะยังไม่ใข่การเดินทางไปที่ดาวบ้านเกิดของผม...อืม..เราน่าจะเตรียมตัวสำหรับต่อสู้กับการเดินทางที่ยาวไกล...ลองไปเดินเล่นบนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนอย่างเมียงดงกับบูอิน มันก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ? ทุกคนที่นั่นจะจ้องพวกเราเป็นตาเดียวเลยมั้ย? ยังไงก็แล้วแต่...ชั้นอยากจะออกไปเดทข้างนอกกับบูอินจริงๆนะ...อืมม..ไปที่สวนสนุกก็น่าจะดีเหมือนกัน....เอ..แต่บูอินจะร้องไห้แบบโซลบิรึเปล่าน่ะ? บางครั้งเธอก็กลัวอะไรได้ง่ายๆเหมือนกัน...>

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น ฮยอนจุงก็นึกไปถึงใบหน้าที่หวาดกลัวของฮวางโบ ตอนที่อยู่บนเรือยอร์ชขณะที่ถ่ายทำตอนแรกที่เจอกันบนเกาะเจจู

<ถึงแม้ว่าคุณจะพยายามทำตัวเข้มแข็งซักแค่ไหน...แต่ผมก็มองคุณได้ทะลุปรุโปร่งว่าจริงๆคุณเป็นคนแบบไหน...ถ้าคุณร้องไห้...ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถโอบกอดคุณเอาไว้แน่นๆได้หรือเปล่าในขณะที่คนอื่นๆกำลังจ้องมองพวกเราอยู่...แต่เพราะว่าคราวนี้มันคือครั้งสุดท้ายของพวกเรา...ดังนั้นเราอย่าไปสนใจเรื่องนั้นเลย..ฮุ! อีกอย่างนึงก็คือ ผมต้องได้เห็นบูอินทำท่าน่ารักด้วยนะ...^^>

ฮวางโบชำเลืองดูฮยอนจุงที่นั่งอมยิ้มไปเขียนไป เธอนึกใจขึ้นมาว่า <นี่ตอนนี้เธอมีแผนการอะไรในใจอีกล่ะเนี่ย? ...สำหรับชั้นนะ...อยากจะรู้เรื่องโทรศัพท์มือถือของเธอจัง...เธอมีเพื่อนแบบไหนอยู่ในรายชื่อบ้างนะ?...มีใครบ้างรึเปล่าที่ชั้นไม่สมควรจะรู้น่ะ? ยังมีอีก...ฮุ! เธอจะกล้าเล่นบันจี้จัมพ์มั้ยเนี่ย? ถ้าเราไปกระโดดด้วยกันมันก็น่าสนุกดีนะ? แต่ว่ามันคงไม่ได้ออกอากาศแน่เลย...ฮิฮิฮิ..>ฮวางโบคิดไปก็แอบขำไป)

”ผมเขียนเสร็จแล้วฮะ”

”ชั้นก็เหมือนกันจ้ะ”

คู่ผักกาดหอมเอาลิสต์รายการของแต่ละคนมานั่งดูด้วยกัน

สิ่งที่ฮวางโบอยากจะทำ

1. จูงมือกันเดินเล่น
2. นอนกลิ้งไปมาอยู่ที่บ้าน โดยไม่ต้องทำอะไร
3. กระโดดบันจี้จัมพ์ด้วยกัน
4. แลกโทรศัพท์มือถือกัน 1 วัน
5. แนะนำให้คู่ของตัวเองรู้จักบุคคลที่ยอดเยี่ยมหนึ่งคน

สิ่งที่ฮยอนจุงอยากจะทำ

1. วิ่งมาราธอน
2. ไปเดินเล่นตามถนนที่เมียงดง
3. ไปเที่ยวคลับ
4. ไปเที่ยวสวนสนุก
5. ทำท่าน่ารัก.

”แล้วเราควรจะทำอันไหนดีล่ะ...?” ฮวางโบถามเขาหลังจากดูลิสต์ซึ่งไม่ค่อยมีอะไรที่ตรงกัน

”………..” เงียบ

”แล้วเธออยากจะทำอะไรล่ะ ชิลลาง? เธอว่าอันไหนน่าจะเหมาะที่สุด?”

”……….” ยังทำหน้านิ่ง ไม่มีปฎิกริยา

”มีอะไรรึเปล่าน่ะ?” ฮวางโบชักสงสัยที่เขาเงียบผิดปกติ

”นี่คุณกำลังพยายามที่จะทำให้มันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆใช่มั้ยฮะ?”

”อะไรน่ะ?”

เขาชี้ไปที่ลิสต์ข้อที่ 5 ของฮวางโบ :5. แนะนำให้คู่ของตัวเองรู้จักบุคคลที่ยอดเยี่ยมหนึ่งคน:

เธอตอบเขาไปอย่างเยือกเย็นว่า “อยากจะให้ชั้นแนะนำ “เรน” ให้รู้จักกับเธอมั้ยล่ะ?”

เขาหูผึ่งและตาโตด้วยความตื่นเต้น “รุ่นพี่ “เรน” 'งั้นหรือฮะ?”

เธอยิ้มจนกว้างเมื่อเห็นท่าทางของเขา “ก็เธอเคยพูดว่าอยากจะให้เขามาเป็นแขกตอนงานขึ้นบ้านใหม่นี่ เธอไม่ชอบ “เรน” หรอกเหรอ?”

”ชอบสิฮะ!!! ^^”

เธอหัวเราะแล้วถามกลับไปว่า “แล้ว เธอจะแนะนำให้ชั้นรู้จักใครกันล่ะ?”


”……....” เงียบไม่ตอบ

”ว่าไงล่ะ หืมม?”

เขายกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆแล้วพูดว่า “คนที่ยอดเยี่ยมคนเดียวที่ผมรู้จักก็คือ...แม่ของผมเองฮะ”

เธอรู้สึกประหม่าเล็กๆ แต่ก็ยิ้มออกมาแล้วถามเสียงตะกุกตะกักว่า “จริ..จริงเหรอ?”

”…………” ไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มกว้าง

”เธออาจจะทำแบบนั้นก็ได้น่ะถ้าเธอมีโอกาสน่ะ”

”ว่าแต่..”

”จ้ะ ว่าไง?”

เขาอดถามเธอในใจไม่ได้ว่า <นี่คุณสนิทกับรุ่นพี่ “เรน” ขนาดไหนกันฮะ...?> แล้วก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ โอ๊ะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ”

“เอาล่ะ งั้นเรามารีบตัดสินใจกันดีกว่าน่ะ”

ทั้งคู่ตัดสินใจเลือก วิ่งมาราธอน

”งั้นตกลงเราจะแข่งวิ่งมาราธอนด้วยกันใช่มั้ย?” เธอเงยหน้าถาม

“ใช่ฮะ...แล้วก็..”

”แล้วอะไร?”

”ถ้าเราวิ่งกันเฉยๆมันก็จะดูธรรมดาเกินไปไม่เหมาะกับโอกาสพิเศษแบบนี้...เราน่าจะมาทำเสื้อสำหรับใส่วิ่ง”

”เสื้อที่จะใส่วิ่งเหรอ?”

”ใช่ฮะ..เราจะได้ใส่ด้วยกันเป็นคู่ไง”

ยิ้มแล้วถามไปว่า “เราควรจะทำมันใช่มั้ย?” <เฮ้อ ชั้นควรจะสลัดคำว่า”ครั้งสุดท้าย” ให้ออกจากหัวไปน่ะ...มันคอยทำให้ชั้นรู้สึกเศร้าอยู่เรื่อยเลย...>

เขาชี้ไปที่กล่องเก็บจักรเย็บผ้าที่วางอยู่มุมห้องแล้วถามเธออย่างเอาใจว่า “ผมควรจะยกนั่นมาให้คุณใช่มั้ยฮะ?”

”ใช่จ้ะ”

เขารีบลุกขึ้นไปลากจักรเย็บผ้ามาวางไว้ข้างโต๊ะกาแฟ

”ชั้นยังไม่ได้บอกเธอเลยด้วยซ้ำว่าให้เอาวางไว้ตรงนี้.”

”ก็เพราะคุณเคยบอกว่าคุณจะไม่เอ่ยปากขอร้องอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมก็ควรจะจัดการมันด้วยตัวของผมเอง”

หัวเราะคิกแล้วพูดว่า “ ชั้นน่าจะพูดแบบนั้นให้มันเร็วกว่านี้.”

คู่ผักกาดถือผ้าสีขาวอยู่กันคนละปลาย ฮวางโบออกคำสั่งว่า “เธอต้องดึงให้มันตึงๆน่ะ!”

เขาเริ่มกังวลเล็กๆแต่ก็ตอบไปว่า “ได้ฮะ”

เธอใช้กรรไกรตัดผ้าจากด้านของเธอมาจนถึงอีกด้านหนึ่ง ก่อนที่กรรไกรจะเข้ามาใกล้เขามากเกินไป ฮยอนจุงก็รีบปล่อยมือออกจากชายผ้าทันที

เธอเห็นก็ยิ้มแล้วแกล้งถามว่า “มีอะไรบ้างมั้ยที่เธอไม่กลัวน่ะ?”

”ไฮยีน่า ไงฮะ!” รีบตอบอย่างภูมิใจ

ฮวางโบหลุดหัวเราะออกมาแบบยั้งไม่อยู่ “หุหุ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เขายังพูดต่อไปอีกว่า “เพราะว่าผมจะไปเกิดใหม่เป็นสิงโต...”

ฮวางโบก้มหน้าซุกอยู่ที่ตักของตัวเอง แล้วก็หัวเราะออกมาแบบหยุดไม่ได้...

พอหายขำก็หยิบชิ้นผ้าขึ้นมาแล้วถามฮยอนจุงว่า “จะเอาแบบ คอวี หรือว่า คอกลมดีล่ะ? ชิลลาง เธออยากได้แบบไหน?”

”ผมได้หมดฮะ เอาแบบที่บูอินอยากได้แล้วกัน..”.

เธอหันไปมองหน้าเขาแบบประหลาดใจ “เธออยากจะได้แบบเดียวกับชั้นเหรอ?”

”ใช่ฮะ”

” แบบเป็นเสื้อคู่รักน่ะเหรอ?”

”ฮะ ผมว่ามันโอเคที่เราจะใส่มันในวันนี้.”<ไม่เป็นไรฮะ..ผมไม่อายหรอกที่จะใส่เสื้อคู่กับบูอินของผม>

“จริงๆเลยน่ะ...เธอนี่..เป็นเพราะว่ามันคือครั้งสุดท้ายใช่มั้ย” <เธอช่วยทำตัวให้เหมือนตอนนี้บ่อยๆจะได้มั้ย? ถ้าชั้นอยากจะได้อะไรมากกว่านี้....มันจะแปลว่าชั้นกำลังขอมากเกินไปใช่รึเปล่า?.>

ฮวางโบมองหาปลั๊กที่จะเสียบสายไฟสำหรับจักรเย็บผ้า ฮยอนจุงเห็นก็รีบยื่นมือแล้วบอกเธอ”ส่งมาให้ผมสิฮะ”

”นี่จ้ะ” แล้วก็ยื่นสายไฟของจักรเย็บผ้าให้

จากนั้นฮยอนจุงก็จัดการเสียบเข้ากับปลั๊กให้เธออย่างเรียบร้อย

เธอยิ้มกว้างแล้วอดพูดออกมาไม่ได้ว่า” วันนี้เธอ...กำลังใช้ความพยายามอย่างมากจริงๆเลยน่ะ...?”

”ใช่ฮะ” ...<นี่มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ต่อหน้ากล้องด้วยกัน.> “ผมรู้สึกว่า...ผมต้องทำอะไรบางอย่าง...”

<หุหุ.^^> “ตอนนี้เธอกำลังรู้สึก..สิ้นหวังหน่อยๆใช่มั้ยเพราะเธอคิดว่ามันเป็นครั้งสุดท้ายของเรา...?” <ครั้งสุดท้าย...ทำไมช่างเป็นวลีที่ฟังแล้วรู้สึกหดหู่แบบนี้น่ะ...?>”ใช่ฮะ...ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกสับสนจริงๆ”

เธอถอนแล้วคิดในใจว่า <ตอนนี้เธอกำลังแสดงตัวตนจริงๆของเธอออกมาแบบเต็มร้อยเลยน่ะฮยอนจุง..ชั้นกำลังพยายามทำตัวให้ดูสงบเยือกเย็นให้เหมือนกับการอำลาปกติทั่วไป...แต่มันดูจะกลายเป็นเรื่องยากสำหรับชั้นไปแล้วเพราะว่าเธอแสดงท่าทีอย่างนี้ออกมา...>

คู่ผักกาดหอมนั่งอยู่บนพื้นห้องต่างคนต่างพยายามใส่ความรู้สึกที่ดีๆลงไปในการตกแต่งเสื้อกั๊กสำหรับจะใส่วิ่งแข่งที่พวกเขาทำให้กันและกัน



ระหว่างนั้นฮวางโบก็ถามขึ้นมาว่า มีอะไรที่ทำให้เธอเสียความรู้สึกมากที่สุดในช่วงที่พวกเราอยู่ด้วยกันน่ะ?

”ทำให้ผมเสียความรู้สึก?”

”ใช่จ้ะ”

”จริงๆ...มันก็ไม่มีอะไรนี่ฮะ” <ผมมีความสุขจะตายไปเวลาที่อยู่กับคุณ...ผมรู้สึกขอบคุณตลอดเวลาที่คุณอยู่เคียงข้างผมแต่ขณะเดียวกันผมก็รู้สึกเสียใจด้วยเช่นเดียวกัน...>

”แต่ยังไง มันไม่มีบ้างเลยเหรอซักเรื่องนึงที่มันรบกวนจิตใจเธอน่ะ? “ <ชั้นขอโทษน่ะ ที่ชั้นไม่อดทนให้มากกว่านี้...ชั้นขอโทษที่คอยบ่นว่าเธอถึงแม้จะรู้ดีว่าเธอเหนื่อยมากขนาดไหน...แล้วจู่ๆเธอก็เริ่มรู้สึกอารมณ์อ่อนไหวขึ้นมา ขอบคุณนะที่คอยทำให้ชั้นหัวเราะอยู่เสมอๆ...>

<คุณไม่มีทางที่จะทำร้ายความรู้สึกของผม...คุณกำลังช่วยให้พละกำลังและความแข็งแกร่งกับผม เพียงแค่การมาอยู่ใกล้ๆผมแบบนี้.> “ถ้าให้ผมต้องเลือกจริงๆล่ะก็...”

ฮวางโบก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น “ จ้ะว่าไง?”

”คงจะเป็นตอนที่เราไปหมู่บ้านฟาร์มบูแรมิคราวนั้น...”

”อ๊า <(ชั้นว่าชั้นรู้แล้วล่ะว่าอะไรกำลังจะตามมา...>

”ตอนที่คุณพูดว่า...”ต่อไปถ้าชั้นได้แต่งงานไปจริงๆ...”

หัวเราะ แต่ก็คิดในใจว่า < วิ้ว งานเข้ารึเปล่านะเนี่ย> “จ้ะ...”

”ถึงแม้ตอนนั้นผมจะหัวเราะออกมาในตอนนั้น...”

”อือ ฮึ “ เธอหัวเราะต่อ แต่ก็แอบคิดว่า <ถ้านั่นเรียกว่า ”หัวเราะออกมา” แล้วล่ะก็ ชั้นนึกไม่ออกเลยว่าเวลาที่เธออารมณ์เสียสุดๆหน้าตาจะเป็นยังไงน่ะ>...

เขาทำท่าลังเลก่อนจะพูดต่อไปว่า “ตอนนั้นผมคิดว่า...”เธอเป็นอะไรของเธอกันเนี่ย?” <คราวนั้น..ผมรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเพราะว่าผมไม่รู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม...ผมนึกสงสัยอยู่ในใจว่านอกจากผมแล้ว คุณยังเดทกับคนอื่นอยู่รึเปล่า”>

”หุหุ! ฮ่าฮ่าฮ่า” <(นี่เรากำลังพูดจริงจังเกินไปรึเปล่านะเนี่ย? มันจะเริ่มดูอันตรายไปแล้วน่ะ.สำหรับการถ่ายทำตอนนี้...!!>

”ผมกำลังนึกถึงภาพในช่วงเวลาที่ผ่านมาน่ะฮะ”

”โอ๊ะ งั้นเหรอ?” เธอเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยความแปลกใจ

<ผมเริ่มมองว่าคุณเป็นผู้หญิงคนนึง ตอนที่คุณมาหาผมที่โตเกียว แต่ว่าผมไม่เคยบอกคุณเรื่องนี้เลย.>

”ชิลลาง...เธอเป็นคนที่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้ดีจริงๆน่ะ”

”ผมเหรอฮะ?”

”ใช่จ้ะ”

”สัญญาอะไรหรือฮะ?”

”จำได้มั้ยที่เราเขียนคำ “สัญญารัก” ตอนที่เราไปฮันนีมูนกันน่ะ?”

”จำได้ฮะ”

”เหมือนกับที่เธอเขียนเอาไว้...ถ้าชั้นไม่สบายเธอจะซื้อยามาให้ชั้น”

เขายิ้มกว้างแล้วคิดในใจว่า <เรื่องจิ๊บๆฮะ มากกว่านี้ผมก็ทำให้คุณได้> “ใช่ฮะ”

”และเธอก็เขียนไว้ว่าจะเป็นชิลลางที่เหมือนกับอ็อกซิเจน...?”

”อือ ฮึ” <ผมต้องขอบอกว่า...ประโยคนั้นมันเจ๋งสุดยอดจริงๆนะฮะ...คิดได้ไงก็ไม่รู้...^^'>

”จะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างชั้นตลอดเวลา” <(จริงๆน่ะ ตอนนี้...ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะสามารถหายใจได้ถ้าเธอไม่ได้อยู่ใกล้ๆน่ะ...)

เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า ”จริงเหรอฮะ? <บูอินก็เป็นอ็อกซิเจนสำหรับผมเหมือนกัน...ตอนนี้ผมไม่คิดว่าจะสามารถทำอะไรได้ถ้าไม่มีคุณ.>

<รายการนี้ทำให้เรื่องของเราเป็นไปได้...ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีอุปสรรคต่างๆที่รอคอยอยู่ข้างหน้ามากมายเพียงใด...แต่ชั้นก็ยังรู้สึกขอบคุณ...เพราะว่าชั้นได้รู้จักเธอ...คนที่มีค่าอย่างมากมายสำหรับชั้น...คิมฮยอนจุง...>

<ผมอยากจะทำอะไรอีกมากมายร่วมกับคุณ...ผมอยากจะพูดคุยและหัวเราะไปกับคุณให้สุดเหวี่ยง ถึงแม้ว่ามันจะอยู่ท่ามกลางสายตาของทีมงานก็ตาม...ผมรู้จักคุณช้าเกินไป...ผมอยากจะมีเวลาให้มากกว่านี้..เพื่อที่ว่า..ผมจะได้แสดงให้คนอื่นๆได้เห็นว่าผมรักคุณมากขนาดไหนฮะ บูอิน.> น้ำตาเริ่มคลอที่ตาของฮยอนจุง

<นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ? อย่าลืมว่าเรากำลังอยู่ระหว่างการถ่ายทำน่ะ...ไม่น่ะจริงๆแล้ว มันคงจะไม่เป็นไรใช่มั้ยถ้าเกิดร้องไห้ออกมาบ้างในวันเศร้าๆแบบนี้..? > “อ๊า..ชั้นคิดว่าชั้นกำลังจะร้องไห้แล้วล่ะ T_T”

ฮยอนจุงได้ยินก็แอบหัวเราะในใจ <หุหุ! ถ้าพวกเราร้องไห้ออกมาตอนนี้ล่ะก็ ชั้นไม่คิดว่าเราจะสามารถหยุดมันได้ ดังนั้น บูอิน.เราต้องเข้มแข็งฮะ! เราต้องทำวันนี้ให้เป็นที่สนุกที่สุด เราจะได้มีความทรงจำที่ดีด้วยกันมากที่สุด.!> พยายามยิ้มออกมาแล้ว เชียร์ตัวเองในใจว่า <สู้สู้!!!>

โปรดติตตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 57

คำอธิบายท้ายบท
1. เมียงดง เป็นย่านของแหล่งช็อปปิ้งที่มีชื่อเสียงในโซล มักจะแออัดไปด้วยผู้คนที่เป็นชาวเกาหลีเองและนักท่องเที่ยวต่างชาติ ในย่านนี้จะเต็มไปด้วยร้านค้าแบรนด์เนม ห้างสรรพสินค้า ร้านอาหารและคาเฟ่

2. เรน นักร้อง/นักแสดงแนวหน้าของเกาหลีซึ่งทุกคนคงจะรู้จักกันดี และยังเป็นเพื่อนของฮวางโบด้วย

มาแปะทดแทนวันศุกร์ที่ไม่ได้ลงน่ะ ช่วงนี้เหตุการณ์หลายๆมันเข้ามาทำให้เราอาจหวั่นไหว ดังนั้น เชื่อมันในกันและกันนะคะ

ยาย(นาจา)
We love SSangchu Couple & SS501

Create Date : 19 มิถุนายน 2553		12 comments
Last Update : 19 มิถุนายน 2553 19:33:19 น.
Counter : 1152 Pageviews.
Share Tweet