ตอนที่ 51- ขอโทษน่ะ-ขอบคุณฮ่ะ

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****


ที่สถานีโทรทัศน์
ในระหว่างทางที่ฮวางโบซึ่งกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่แผนกเอนเตอร์เทนเมนท์ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ชินบองซันก็กำลังเดินสวนมาจากอีกด้านหนึ่งพอดี ~
บองซันส่งเสียงเรียกและโบกมือทักทายเธอ” นี่ ฮวางโบ~”

ฮวางโบเงยหน้าขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเรียก โอ? หวัดดีจ้ะ

”เธอกำลังจะไปไหนเหรอ?”

ฮวางโบว่า “ชั้นมีนัดประชุมกับพีดีอีกรายการนึงน่ะ...”

”โอ งั้นเหรอ? รายการไหนเหรอ?”

”มันยังไม่แน่นอนเท่าไหร่เลยน่ะ”

จู่ๆบองซันก็เปลี่ยนเรื่องกระทันหัน “เออนี่ เธอไปเยี่ยมฮยอนจุงมารึยัง?”

<หา!> “ทำไมเหรอ?”

”อ้าว ก็เขาป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ? ได้ยินมาว่าเขาเข้าโรงพยาบาล..”

“ใช่แล้วจ้ะ”

”อย่างน้อยเธอก็ควรส่งดอกไม้ไปเยี่ยมเขาน่ะ”

”ทำไมชั้นต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?”

”ทำไมน่ะเหรอ? เขาไม่ใช่ชิลลางของเธอรึไง? เธอควรที่จะดูแลเขาในช่วงเวลาแบบนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแค่คู่แต่งงานหลอกๆในรายการเรียลลิตี้ก็ตาม?”

ฮวางโบหัวเราะเบาๆ “นี่ชั้นควรจะต้องทำแบบนั้นเหรอ...?”

”แล้วนี่ เธอคิดจะทิ้งให้เขานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนั้นโดยไม่ทำอะไรเลยน่ะเหรอ? ทำไมเธอถึงได้เป็นคนที่เย็นชาแบบนี้นะ? ฮยอนจุงเขาต้องผิดหวังในตัวเธอแน่ๆเลย..”บองซันยังใส่ฮวางโบต่อเป็นชุด

ฮวางโบถอนหายใจ “ผิดหวังเหรอ? ดูเหมือนว่าเขาน่าจะรู้สึกอึดอัดมากกว่าน่ะถ้าชั้นโผล่หน้าไปที่นั่น...และตัวชั้นเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน”

”อึดอัดเหรอ? ทำไมล่ะ? ใครๆเขาก็รู้ว่าพวกเธอเป็นคู่รักกันนี่นา...แล้วไงล่ะ?”

ฮวางโบหัวเราะคิก “นี่~ ทำไมเธอถึงเรียกพวกเราว่าเป็นคู่รักล่ะ? มันไม่ใช่เรื่องจริงซักหน่อย”

”นั่นแหละคือสิ่งที่ชั้นกำลังบอกเธออยู่! เธอไม่คิดหรือว่ามันเป็นเรื่องดีกว่าที่พวกเธอเป็นคู่รักหลอกๆในรายการเรียลลิตี้น่ะ? ถ้าพวกเธอเป็นคู่รักในชีวิตจริงแล้วล่ะก็ เธอก็ต้องคอยระวังว่าจะมีข่าวฉาวอะไรหลุดลอดออกไป แล้วก็เรื่องความคิดเห็นของคนอื่นๆในสังคม แล้วก็ยังมีเรื่องสื่ออีก” บองซันยักไหล่แล้วพูดต่อไปว่า “แต่สำหรับเธอคงไม่ต้องแคร์เรื่องแบบนั้นหรอก ใช่มั้ย?”

ฮวางโบมีสีหน้าเริ่มวิตกกังวล “ฮุ!”

บองซันหัวเราะแล้วพูดต่อ “ ดังนั้น เธอก็ควรมีความสุขกับมันในขณะที่เธอยังสามารถจะทำได้อยู่ เพราะว่าเธอไม่รู้หรอกว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่...พยายามทำดีกับเขาให้มากๆในขณะที่เธอยังมีโอกาสที่จะทำได้อยู่ มันน่าจะดีกว่าน่ะ เธอว่ามั๊ย”

”ทำดีกับเขาในขณะที่ชั้นยังสามารถทำได้เหรอ?” ฮวางโบกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ “นี่เธอไม่เคยดูรายการของพวกเราเลยรึไง? ทำไมไม่คิดว่าคนที่จะต้องได้ยินเรื่องนี้ควรจะเป็นเขามากกว่าชั้นน่ะ”

”เฮ้ ฮยอนจุงเขาไม่มีอะไรที่จะเสียหรอก...ใครกันน่ะที่ควรจะเป็นคนที่เสียใจมากกว่า ถ้ารายการนี้ต้องจบลงในตอนนี้? เธอ หรือว่า เขา? ช่วยบอกชั้นหน่อยสิ~~~”

”น่าจะเป็น...” <ใครกันที่จะเป็นฝ่ายที่เสียใจมากกว่า...?>

”ถ้าเธอยุ่งมากจนไม่มีเวลาล่ะก็...อยากจะให้ชั้นช่วยไปเยี่ยมเขาแทนมั้ยล่ะ?” บองซันพยายามเสนอตัวว่าจะช่วย “ ชั้นจะบอกเขาว่าชั้นเป็นตัวแทนของเธอที่มาเยี่ยมเขาดีไหม”

แต่ฮวางโบก็รู้ทันรีบพูดดักขึ้นมา “ฮ่าฮ่าฮ่า...นี่เธออยากจะเจอเขามากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?”

”ก็ใช่น่ะสิ~~” บองซันยอมรับอย่างหน้าตาเฉย

”ฮ่าฮ่าฮ่า~~ เฮ้อ” หัวเราะเสียงดังแต่แอบถอนหายใจเบาๆ
**********************************************************************************************

ที่ลานจอดรถของสถานีโทรทัศน์
ในขณะที่ฮวางโบกำลังจะสตารท์รถ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเนื่องจากมีข้อความใหม่เข้ามา

”ผมซ่อมนกกระดาษที่คุณวางเอาไว้เสร็จเรียบร้อยแล้วฮะ ช่วยกรุณาแวะเข้ามารับมันคืนไปด้วย ^^”

ฮวางโบนั่งยิ้มในขณะที่อ่านข้อความของฮยอนจุง

<ชั้นจะไปเมื่อไหร่ดีล่ะ? ตอนนี้เลยจะได้มั้ย?> เธอรีบส่ายหน้าแล้วคิดต่อไปว่า
<ถ้ามันไม่มีอะไรระหว่างเราสองคน ชั้นก็คงไปหาเขาได้อย่างไม่ต้องลังเลใจอย่างนี้..แต่นี่...” > คิดแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

เธอจึงส่งข้อความตอบกลับไปว่า

”ตอนนี้ชั้นค่อนข้างยุ่งอยู่ ชั้นจะไปรับมันคืนก่อนเวลาจะหมดเวลาเยี่ยมคนใข้ได้หรือเปล่า”

”คุณจะมากี่โมงฮะ”

”แล้วโรงพยาบาลห้ามเยี่ยมตอนกี่โมงล่ะ”
********************************************************************

ในห้องของฮยอนจุงที่โรงพยาบาล หลังจากที่เขาเห็นข้อความสุดท้ายของฮวางโบ ก็พยายามนึกว่าจะตอบกลับไปว่าอย่างไรดี

ฮยอนจุงจึงหันหน้าไปถามผู้จัดการของเขาว่า “พี่ฮะ วันนี้พี่จะกลับกี่โมงฮะ?”

ผู้จัดการถามด้วยความแปลกใจจึงถามกลับไปว่า “ ทำไมเหรอ? นี่นายกำลังจะอนุญาตให้ชั้นพักรึไง?”

เขายิ้มยิงฟันแล้วตอบว่า “ผมรู้สึกไม่ค่อยดีที่เป็นนอนพักผ่อนอยู่คนเดียว ในขณะที่พี่ต้องมานั่งเฝ้าผมแบบนี้”

”ฮ่าฮ่าฮ่า...โอเค งั้นเดี๋ยวชั้นจะกลับตอน 6 โมงเย็นก็แล้วกัน จริงๆมันจะเร็วเกินไปรึเปล่าเมื่อ...”

ฮยอนจุงชิงพูดขึ้นมาทันทีว่า “ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่จะไปให้เร็วกว่านั้นก็ยังได้น่ะฮะ”

”ไม่ล่ะ ชั้นจะอยู่จนถึง 6 โมง”

ได้ยินพี่ผู้จัดการตอบแบบนั้น เขาก็ยิ้มน้อยๆ...แต่แล้วก็แอบถอนหายใจเบาๆ

จากนั้นก็พิมพ์ตอบกลับไปว่า “ผมว่าเวลาที่ปลอดภัยและเงียบที่สุดก็หลัง 6 โมงเป็นต้นไป”

หลังจากนั้นสักครู่ ฮวางโบก็ตอบกลับมาว่า

”ชั้นจะไปที่นั่นได้หลังสามทุ่ม หากเธอเพลียก็หลับไปก่อนเลย”



”แล้วคุณจะได้หนีผมกลับไปอีกใช่มั้ย?”

”ชั้นไม่สามารถจะปลุกเธอขึ้นมาได้หรอก เพราะว่าตอนนั้นเธอกำลังหลับอย่างสบาย”

”ไม่เป็นไรหรอก เพราะว่าผมนอนมาทั้งวันแล้ว ยังไงคุณช่วยปลุกผมด้วย ถ้าเกิดผมกำลังหลับอยู่ตอนที่คุณมาถึง”

”ตกลงตามนั้น”

”สัญญากับผมก่อน ว่าคุณจะปลุกผม!”

หายไปอึดใจนึงก่อนที่ฮวางโบจะตอบกลับมาว่า...

”โอเค ชั้นสัญญา”

”ถ้าคุณหนีกลับไปอีก ต่อไปผมจะไม่นอนและจะลืมตารอจนกว่าคุณจะมา”

เงียบไปอีกอึดใจใหญ่ๆ จึงจะมีข้อความตอบกลับมาว่า

”โอเค ชั้นจะปลุกเธอแน่ อย่าห่วง”

เมื่อเขาส่งข้อความเสร็จเขาหันไปดูนาฬิกาและพูดกับตัวเอง “อีกตั้ง 7 ชั่วโมงยังไงผมก็จะรอน่ะฮะ”
*******************************************************************

ที่สนามแข่งรถ ฮวางโบปีนเข้าไปนั่งอยู่ในรถแข่งและใช้เท้าเหยียบคันเร่ง เธอพูดกับตัวเองว่า

<นานแล้วน่ะ ที่ชั้นผ่านพ้นความเจ็บปวดจนชั้นลืมไปแล้ว งั้นวันนี้ชั้นจะขับลงขับอีกสักครั้ง ชั้นจะไม่คิดถึงเรื่องอะไรอีกแล้ว ตอนนี้ขอแค่วันนี้เท่านั้น

ทนทางข้างหน้าที่ชั้นขับรถแข่งคันนี้ไป ชั้นไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรอีกบ้าง ชั้นจะต้องทนกับอะไรบ้าง เพราะสิ่งต่างๆชั้นผ่านมาหมดแล้ว แต่ถ้าวันนี้ชั้นจะเร่งรถให้แรงกว่านี้ล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น มันจะมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกมั๊ย แต่ชั้นคิดว่ามันคงจะไม่น่ากลัวเท่ากับความกลัวที่มีอยู่ในใจของชั้นตอนนี้แน่นอน

อะไรที่กำลังรอคอยชั้นอยู่ข้างหน้า? และจริงๆแล้วชั้นกลัวอะไรกันแน่? ฮวางโบ เฮจุง อะไรที่ทำให้เธอกลัวมากที่สุด บอกหน่อยซิ…?>

ความเจ็บปวดที่ชั้นจะต้องเผชิญ...? …แรงกดดันที่ฮยอนจุงจะต้องทนทุกข์กับมันงั้นหรือ?...เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากสังคมภายนอก?...ไม่! มันไม่ใช่เลยซักอย่าง...

สิ่งที่ชั้นกลัวมากที่สุดก็คือ....สิ่งที่ทำให้ชั้นรู้สีกเจ็บปวดมากที่สุดก็คือ...เพราะว่าชั้นยังไม่มั่นใจเต็มร้อยกับเรื่องนี้ใช่มั้ย?

<หรือว่าความรักของชั้นที่มีต่อฮยอนจุงเป็นเรื่องโกหก...? ถ้าไม่ใช่..งั้นชั้นไม่ควรเชื่อความรักที่เขามีต่อชั้นสิน่ะ...ไม่สิ ไม่ใช่!>

สิ่งที่ชั้นไม่แน่ใจมากที่สุดตอนนี้ คือ...เราสองคนเกิดมาเพื่อกันและกันรึเปล่า...>

“เดิมที..ผมไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ดีแบบนี้หรอกน่ะฮะ...ผมมักจะ..ขี้กลัว...มีหลายๆอย่างที่ผมไม่ยอมลงมือทำมันก็เพราะว่า..ผมกลัวไปก่อนล่วงหน้า...ถ้าการที่ได้พบกับคุณ...เป็นสิ่งที่ผมเลือกได้เอง...ผมอาจจะไม่ได้พบคุณเลยก็ได้. ต้องขอบคุณและโชคดีมากๆ..ที่มันเป็นสิ่งที่ผมไม่สามารถจะเลือกได้…ถึงแม้ว่าการได้รู้จักคุณจะไม่ได้มาการเลือกด้วยตัวผมเอง..แต่ผมรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ. บางคนอาจจะบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ...หรือ...เป็นเพราะพรหมลิขิต...”

พอนึกถึงคำพูดของฮยอนจุงที่เคยพูดกับเธอตอนที่ขับรถกลับจากฟาร์มด้วยกัน น้ำตาของฮวางโบก็เริ่มคลออีกครั้ง

<ทำไมชั้นถึงเป็นแบบนี้ ในขณะที่เธอดูมั่นอกมั่นใจขนาดนั้น? ชั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบทำให้เธอต้องลำบากใจ...และตัวชั้นก็กำลังให้ตัวเองลำบากใจด้วยเหมือนกัน

คิมฮยอนจุง...ทำไมเธอถึงได้มี...พลังมนต์วิเศษแบบนั้นอยู่ตลอดเวลาน่ะ...?>

น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม ฮวางโบขยับเท้าเหยียบเบรคเพื่อหยุดรถ

<ความสามารถในการคิดและพิจารณาเรื่องต่างๆมันหายไปหมดทุกครั้ง....ที่ชั้นได้เจอหน้าเธอ ชั้นได้แต่ลังเลและไม่มั่นคง...>

แต่ทุกๆครั้ง คำตอบมันมักจะอยู่กับเธอเสมอ...ในดวงตาของเธอ...ในคำพูดของเธอ...และในรอยยิ้มที่สวยงามของเธอ...>

<ชั้นอยากจะวิ่งไปหาเธอตอนนี้...เพื่อที่ชั้นจะได้หาคำตอบจากเธอจัง...>
************************************************************************************************
คืนนั้นที่โรงพยาบาล
ฮยอนจุงหันไปมองนาฬิกาบนกำแพงอีกครั้ง ซึ่งเวลาขณะนี้คือ สามทุ่มสี่สิบ เขาลุกขึ้นมานั่งอยู่ที่ริมขอบเตียงและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ซึ่งตอนนี้ฝนกำลังตกปรอยๆทำให้มีหยดน้ำเล็กๆเกาะที่กระจกหน้าต่างอยู่ทั่วบาน

เขารู้สึกหดหู่ “เมื่อไหร่คุณจะมาซักที? ฝนกำลังตกแล้วน่ะ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหมุนลูกบิดประตูห้องดังขึ้นเบาๆ ฮยอนจุงหันขวับไปมองที่ประตูทันที

ภาพที่เขาเห็นก็คือ ฮวางโบกำลังยืนอยู่ท่ามกลางช่อดอกไม้ป่าหลากสีที่เธอถืออยู่ในมือ ซึ่งมันก็ทำให้ใบหน้าของเขาดูสดใสขึ้นอย่างทันตา

ฮวางโบส่งยิ้มที่ดูเศร้าๆให้เขาและถามว่า....ทำไมเธอถึงป่วยได้ล่ะ...?”

เขายิ้มให้เธอแต่ไม่ตอบอะไร....

เธอถอนหายใจอย่างแรง ”เธอ..เป็นยังไงบ้าง?”

”ก็โอเคฮะ...มาตรงนี้สิฮะ~”

ฮวางโบเดินถือช่อดอกไม้เข้าไปหาเขา

”นี่คุณเอาขยะมาด้วยหรือฮะ?”

เธอหัวเราะกับความ 4D ของเขา “ฮุ.ฮ่าฮ่าฮ่า”

”ความพยายามและความตั้งใจของคุณมันเสียเปล่าจริงๆน่ะฮะ”

เธอหัวเราะ “เธอว่าอะไรน่ะ?”

”ผมรู้เสียใจกับดอกไม้พวกนี้ฮะ”

เธอถลึงตามองเขา “ ทำไมล่ะ?”

”ก็พวกมันดูหมองไปเลยเมื่ออยู่ใกล้ๆกับคุณน่ะสิฮะ!”

เธอยิ้มอย่างสดใสทันที “ ชั้นรู้สึกเหมือนเป็นโง่เลย”

”อ๋อ ข้อนั้นผมรู้อยู่แล้วฮะ”

เธอพยายามกลั้นหัวเราะและแกล้งถลึงตาใส่ “ทำไมล่ะ?”

”เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว แต่ทำไมคุณต้องพยายามทำให้ผมมั่นใจขึ้นไปอีกด้วยล่ะฮะ?”

”นี่ชั้นดูโง่มากในสายตาเธองั้นเหรอ?”

”ใช่ฮะ”

”ทำไมล่ะ?”

”ก็ผมบอกคุณไปตั้งหลายรอบแล้วว่า มันไม่เป็นไร คุณมาที่นี่ได้...แต่คุณก็ยังไม่ยอมเขื่อผม...”

เธอรู้สึกเสียใจ “แต่ชั้นคิดว่า...เธอยิ่งโง่กว่าชั้นอีกน่ะ”

”ก็อาจเป็นไปได้...แต่อย่างน้อย...”

”อะไรเหรอ?”

”ผมก็ไม่อยากพูดโกหก....มันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่จะทำ...”

เธอมองเขาด้วยสายตาที่ขมขื่น

”ผมคิดถึงคุณ..”

ฮวางโบมองฮยอนจุงด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า แล้วก็ขยับตัวเข้าไปโอบคอของเขา

”ชั้นก็คิดถึงเธอะ ชั้นคิดถึงเธอมากเลย ชั้นขอโทษน่ะที่ไม่ได้มาหาเธอให้เร็วกว่านี้” น้ำตาของเธอเริ่มไหล

ฮยอนจุงใช้แขนทั้งสองข้างของเขากอดเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาด้วยความรักและความคิดถึง...”ขอบคุณน่ะฮะที่มาหาผมตอนนี้” <ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับคุณมากแค่ไหนที่ต้องมาที่นี่...ผมขอโทษฮะ...ที่ผมไม่สามารถจะทำอะไรเพื่อคุณได้เลย...>

เงาสะท้อนของทั้งสองคนปรากฎอยู่บนกระจกหน้าต่างที่มีเม็ดฝนเกาะอยู่...ภาพที่เลือนรางของเขาและเธอซึ่งกำลังมอบรอยจุมพิตอันดื่มด่ำให้กันและกันด้วยหัวใจที่ปวดร้าว และช่อดอกไม้ป่าซึ่งตกกระจายอยู่บนเตียงและทั่วพื้นห้อง

โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 51

Create Date : 01 มิถุนายน 2553		18 comments
Last Update : 1 มิถุนายน 2553 21:37:56 น.
Counter : 909 Pageviews.
Share Tweet