คณะที่จะออกไปช่วยเหลือเจ้ากอนฟฟ์นำโดยเลดี้แอมเบอร์และสกิปเปอร์ ออกเดินทางจากบ้านของครอบครัวสติคเกิลก่อนท้องฟ้าสว่างสามชั่วโมง กู๊ดดี้ยัดเยียดกล่องบรรจุอาหารที่เธอทำให้คณะพรรคเอาติดตัวไปด้วยแล้วทำเสียงคลั่กๆในลำคออย่างกังวล “รักษาตัวให้ดีนะ อย่าให้เจ้าแมวบ้าพวกนั้นจับไปกินเป็นอาหารเสียล่ะ”

เลดี้แอมเบอร์หัวหน้าพวกหนูยิ้มขณะรับกล่องอาหารไป “อย่าบ่นไปนักเลยน่า กู๊ดดี้ อาหารที่เจ้าให้เราแบกไปด้วยจะทำให้เรามีภาระหนักเสียยิ่งกว่าพวกศัตรูเสียอีกน่ะนา”

สกิปเปอร์มองเข้าไปในกล่องอาหารของเขา “ว้าว ถ้าข้ากินแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นท้องของข้าก็คงเต็มไปด้วยครีม จนต้องเดินตัวงอเป็นอาทิตย์เชียวละ”

คณะพรรคเล็กๆที่เดินทางในครั้งนี้ประกอบด้วยพลธนูกระรอกของเลดี้แอมเบอร์และพวกนากของสกิปเปอร์ ซึ่งล้วนได้รับการคัดสรรมาอย่างดี สัตว์ทุกตัวตรวจตราอาวุธของตนเอง พวกนากเตรียมหนังสติ๊กและเลือกก้อนหินขนาดพอเหมาะ บางตัวก็ลองขยับน้ำหนักหอกซัดให้พอดีกับมือ พวกกระรอกขัดถูสายธนูด้วยน้ำยาแล้วลองดึงจนตึง

เบน สติคเกิลวิจารณ์กับภรรยาของเขาว่า “เป็นกลุ่มพวกสัตว์ป่าที่มีประสิทธิภาพที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็น หวังว่าพวกเขาคงจะช่วยกอนฟฟ์ได้สำเร็จ”

เจ้าเม่นน้อยเฟนดี้และคอกส์เดินเตร่เข้ามาร่วมกลุ่มนักรบ มันใส่เสื้อคลุมและมีหม้อเหล็กที่ใช้หุงข้าวสวมอยู่บนหัว ในมือมีท่อนฟืน ทั้งสองวางมาดให้เหมือนพวกนักรบกระรอกและนาก

สกิปเปอร์หัวหน้าพวกนากเอาอุ้งมือป้องตาและและพูดตะกุกตะกักแบบขำๆว่า “บอกข้าทีซิว่านี่ไม่ใช่เจ้าตัวร้ายกระหายเลือดสองตัว ถ้าเจ้าพวกแมวป่านั่นเห็นเจ้าสองตัวนี่คงต้องวิ่งหนีจนป่าราบด้วยความตกใจกลัว”

เฟอร์ดี้และคอกส์เดินวางก้ามไปเรื่อยๆแล้วสะดุดผ้าห่ม แต่ก็ยังทำท่าทางดุร้ายต่อไป เลดี้แอมเบอร์ซ่อนยิ้มขณะจับอุ้งมือของเจ้าสองตัวน้อยที่ทำท่าเป็นนักรบเอาไว้แล้วจูงออกไปนอกบ้าน พาไปยืนแยกกันที่ตรงสองข้างประตู เจ้าสองตัวทำเสียงโห่ร้องและฉวัดเฉวียนท่อนฟืนในมือไปมาในอากาศ พวกทหารกระรอกและนากพลอยเล่นไปกับมันด้วยโดยส่งเสียงโห่ร้องตอบรับเจ้านักรบน้อยทั้งสอง

สกิปเปอร์หลิ่วตาให้แล้วกวาดหางทรงพลังไปมาเป็นสัญญาณให้หยุดโห่ “เลิกเล่นกันเสียทีแล้วฟังข้า เจ้าเด็กน้อยท่าทางห้าวหาญสองตัวนี่ได้แสดงเจตน์จำนงชัดเจนแล้วว่าพร้อมที่จะหลั่งเลือดต่อสู้กับโกตีร์ ซึ่งเป็นงานกล้วยๆเท่านั้น เชื่อข้า ตอนนี้เราต้องการนักเลงโตสองตัวที่จะช่วยลาดตระเวณและปกป้องคุ้มครองกระท่อมนี้ระหว่างที่พวกเราไม่อยู่ ข้าขอบอกว่างานนี้ทั้งยากและมีอันตรายมาก เอาละ...ข้าขออวยพรให้เจ้าทั้งสองโชคดีและมีชีวิตอยู่เพื่องานปกป้องนี้ ถ้าเจ้าคิดว่าทำได้น่ะนะ”

เฟอร์ดี้และคอกส์ยืนระวังตรงรับคำสั่ง ขนตั้งชันและแก้มป่องอย่างเต็มไปด้วยพละกำลัง ตัวพองฟูไปด้วยความภาคภูมิใจกับความสำคัญของงานที่ได้รับมอบหมาย เจ้าเม่นน้อยทั้งสองตะเบ๊ะอย่างเข้มแข็งเมื่อกองทหารเคลื่อนตัวจากกระท่อมตรงไปยังทิศทางที่มุ่งสู่โกตีร์

แอมเบอร์ทำจมูกฟุตฟิตสูดสายลมอ่อนๆที่พัดมา “อีกสักสองชั่วโมงก็คงจะสว่างแล้ว”
สกิปเปอร์ถือหนังสติ๊กไว้ในอุ้งมือ “ใช่แล้ว คุณหญิง เราจะไปถึงก่อนสว่างถ้าเร่งฝีเท้าให้ดีๆ”


ณ ริมป่ามอสฟลาวเวอร์ ปราสาทโกตีร์ยืนทมึนอย่างน่าเกรงขามราวกับร่งของปีศาจและทรราชย์ รอคอยรุ่งอรุณที่กำลังจะมาถึง

มาร์ตินผลุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงเมื่อได้ยินเสียงนกร้องอยู่ข้างนอกหน้าต่าง เขาปลุกกอนฟฟ์ให้ตื่น “ตื่นเร็ว เจ้าขี้เซา อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะสว่างแล้ว”
เจ้าหนูหัวขโขมยลุกขึ้นนั่งใช้มือขยี้ตาที่เปิดขึ้นมาเพียงครึ่งๆแล้วมองขึ้นไปที่แสงสลัวของท้องฟ้าที่สาดส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง “ได้เวลาไปแล้วละ เพื่อน”
กอนฟฟ์ดึงใบมีดออกมาแล้วสอดเข้าไปในรูกุญแจประตูห้องขัง บิดไปมา “โอ ดีจัง งานกล้วยๆ”

กอนฟฟ์หลับตาทั้งสองข้าง มีรอยยิ้มอย่างพอใจปรากฏขึ้นบนแก้มป่องๆเมื่อมีเสียงดังคลิ๊ก “เปิดออกแล้วละ ช่วยดันประตูหน่อย”
มาร์ตินดันประตูเต็มแรงแต่เปิดไม่ออก “เปิดไม่ออก เกิดอะไรขึ้น?”
กอนฟฟ์ลองดันดูบ้าง มันออกแรงดันจนมีเสียงดังผลั้วะค่อยๆ “มีสลักขวางอยู่ ข้าต้องปีนขึ้นไป—ท่านช่วยส่งตัวข้าขึ้นไปได้ไหม?”

มาร์ตินแนบหลังตัวเองไว้กับบานประตู กำมือไว้แน่นพร้อมกับยืดไหล่ออกกว้าง“ลองดูซิ”

กอนฟฟ์ปีนขึ้นไปยืนอยู่บนไหล่ของมาร์ติน

มาร์ตินพยายามเกร็งไหล่รับน้ำหนักตัวของเจ้าหนูจอมขโมยไว้และหวังว่ามันคงจะทำได้สำเร็จ “เห็นอะไรบ้างล่ะ?” เขาถามอย่างกังวล

กอนฟฟ์ตอบกลับมาทันทีด้วยเสียงที่แสดงว่ากำลังรวบรวมสมาธิอย่างต็มที่ “ไม่มีปัญหามากนัก ไม่มีอะไรที่ขโมยอย่างข้าทำไม่ได้ ก็แค่สลักขึ้นสนิมอันหนึ่ง ข้ากำลังเอาน้ำมันจากเนยหยอดลงไปรอบๆข้อต่อแล้วเอาห่วงลวดนี่พันรอบๆมือจับสลัก อีกประเดี๋ยวก็จะดึงออกได้ นี่ไง ฮ่ะฮ่ะ ออกแล้วไง!!!”

มาร์ตินเกร็งไหล่รับน้ำหนักอีกครั้งหนึ่งเมื่อกอนฟฟ์ขยับตัวเปลี่ยนที่ยืน
“ตอนนี้ก็ล้อคอีกอันหนึ่ง ฮิฮิ ท่านช่างแข็งแรงดีจริงๆ แข็งแรงพอๆกับหินเลย”

“อาจเป็นไปได้” มาร์ตินคำราม “แต่ข้าไม่ได้หนาเหมือนหินหรอกนะ ฉะนั้นอย่าเดินไปเดินมาบนคอข้าแบบนั้น ข้าอยู่ในท่านี้มานานเป็นปีๆแล้ว”
กอนฟฟ์ไม่เคยจนมุม “นานเป็นปีๆเหรอ? ไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้ก็เกือบเสร็จแล้วด้วย ข้าเคยรู้จักพวกขโมยหรือโจรซื่อบื้อบางคนที่จะทำให้ท่านยืนอยู่อย่างนั้นจนหนวดหงอกเลย ท่านควรจะขอบใจโชคของท่านเองที่มีหัวขโมยที่ซื่อสัตย์อย่างข้ามาดูแล เอาละ เปิดได้แล้ว!!”

ประตูเปิดออกโดยทันกระทันหัน ทำให้เจ้าหนูทั้งสองกลิ้งล้มลงไปด้วยกันบนทางเดิน กอนฟฟ์หัวเราะก๊ากดังลั่น ทำให้มาร์ตินต้องยื่นอุ้งมือของเขาออกไปอุดปากมัน

“ชู๊ว์สสสสสสสสสสสส! ประเดี๋ยวไอ้พวกยามก็จะวิ่งมากันเต็มหรอก”
ว่าแล้วมาร์ตินก็รีบประตูลั่นดาลอย่างรวดเร็ว

กอนฟฟ์เดินนำหน้ามาตามทางเดินได้ครึ่งทางแล้วเมื่อสังเกตเห็นว่ามาร์ตินไม่ได้เดินตามมา มันเหลียวหลังไปมองและเห็นนักรบหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องสุดปลายระเบียงซึ่งเป็นที่ขังจินจิเวียร์ มาร์ตินกำลังพูดอะไรอยู่กับเจ้าแมวป่า

“ท่านจำข้าได้ไหม จินจิเวียร์? นักรบมาร์ตินไงล่ะ ท่านพยายามช่วยข้าตอนที่ถูกจับเป็นเชลยไง ข้าไม่เคยลืมบุญคุณของท่านเลยแม้เราจะอยู่คนละฝ่ายกันก็ตาม ข้าต้องไปแล้วละ แต่ถ้ามีอะไรที่ข้าจะทำให้ท่านได้ข้าจะช่วยเมื่อข้าเป็นอิสระแล้ว”

เสียงตอบของจินจิเวียร์ฟังอ่อนเปลี้ยและหมดหวัง “ดูแลตัวเองเถอะ มาร์ติน รีบออกไปให้ห่างจากที่นี่และน้องสาวข้า”
กอนฟฟ์ดึงมาร์ตินออกมาแล้วพูดขณะเดินผ่านว่า “ข้าคือกอนฟฟ์ เจ้าชายของพวกหนูหัวขโมย เราต้องรีบไปแล้ว ถ้าเจ้าเคยช่วยเพื่อนข้าเอาไว้ ข้าจะกลับมาช่วยเจ้าทีหลัง”

ระหว่างที่ทั้งสองเดินอย่างรีบเร่งไปตามทางเดิน เสียงของจินจิเวียร์ดังตามหลังมาว่า “ขอบใจมาก ขอให้เจ้าทั้งสองโชคดี”

เมื่อทั้งสองมาถึงสุดปลายทางเดินก็ขึ้นบันไดไป กอนฟฟ์หอบเบาๆทำให้มาร์ตินต้องหยุดคอยจนมันหายใจเป็นปกติ บันไดนั้นเป็นบันไดเวียนคดเคี้ยว สุดบันไดมีประตูไม้บานหนึ่ง กอนฟฟ์ยกอุ้งมือเป็นสัญญาณให้เงียบที่สุดแล้วค่อยๆเปิดประตูออก ทั้งคู่ก้าวผ่านประตูออกไปบนโถงทางเดินกว้างซึ่งมีทางแยกออกไปทั้งทางซ้ายและขวา

นักรบมาร์ตินยกมือขึ้นเกาหัว “ไปทางไหนล่ะ? ซ้ายหรือขวา?”
กอนฟฟ์วางใบมีดลงบนพื้นแล้วปั่นให้หมุน ทั้งสองจ้องมองจนมันหยุดหมุน

“ซ้าย ไปเร็ว สหาย”

ทั้งคู่เดินต่อไปบนทางเดิน มีหน้าต่างบานสูงซึ่งแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องผ่านลอดลงมาบนบันไดกว้างขั้นบนสุด กอนฟฟ์ครางว่า “โอ ไม่นะ เรามาสาย เรากะเวลาผิดเพราะห้องขังมืดเกินไป แต่ไม่เป็นไร ถ้าเราเร่งมือหน่อยพวกเขาอาจจะยังคอยเราอยู่ข้างนอก ไปทางไหนดีล่ะตอนนี้?”

เมื่อถึงตรงที่ขั้นบันไดหักเลี้ยวทั้งคู่พบตัวเองอยู่ในห้องโถงเล็กๆที่มีประตูตอนปลายสุดสองข้าง ได้ยินเสียงของนางทซาร์มิน่าชัดเจนที่ทำให้ทั้งสองตัวแข็งทื่อ

“ถ้าเรื่องนี้หลุดรอดออกไปแม้แค่คำเดียว ทั้งนางหมาจิ้งจอกและเจ้าแอชเลคจะถูกล่ามโซ่ย่างไว้บนเตาไฟ พวกทหารจะทำตามประกาสิตของผู้ปกครองที่ชอบธรรมเท่านั้น ตอนนี้พี่ชายข้าก็อยู่ในคุก ก็เหลือแต่ข้าเท่านั้นที่เป็นทายาทโดยชอบธรรมของพ่อข้า ข้าคือราชินีแห่งตาพันดวงเป็นผู้ปกครองทั้งอาณาจักรโกตีร์และป่ามอสฟลาวเวอร์”

ผู้หลบหนีทั้งสองถอยกลับลงมาบนบันไดที่เพิ่งผ่านขึ้นมาโดยมีเสียงของนางทซาร์มีน่าดังตามหลังมาตอนที่พวกเขาวิ่งตามบันไดที่วกหักไปมา มาร์ตินและกอนฟฟ์หันกลับไปเผชิญกับนางทซาร์มีน่า แอชเลคและนางฟอร์จูนาต้าที่กำลังเดินขึ้นบันไดตามหลังมาโดยไม่คาดฝัน!!