พินิจงานรถไฟสายอีสานด้วยค่าโดยสารเพียง 50 บาท (5)  หลังจากมื้อเช้าที่โรงแรมแล้ว ผมกับทีมงานอีกหนึ่งคน ก้าวเดินผ่านถนนที่เปียกด้วยฝนตกกระหน่ำเมื่อใดก็ไม่ทราบ ผ่านตลาดหัวรถไฟไปยังสถานีนครราชสีมา  ขากลับ ชาวคณะตกลงใช้บริการของรถโดยสาร ข.234 (สุรินทร์ - กรุงเทพ) โดยมีกำหนดถึงนครราชสีมาราวๆ 08.00 น. ยังเป็นห่วงทีมงานอีกหนึ่งคนกับลูกชายที่จะมาสมทบ แต่ติดขัดที่รถสองแถวจากหน้ามหาวิทยาลัยราชมงคลมายังตัวเมืองนั้น รอแล้วรอเล่า ก็ไม่โผล่มาสักที  คงเหมือนเหตุการณ์ที่ผมเคยเจอแถวตัวเมืองพัทลุง ถ้าเป็นวันหยุด มักจะช้า หรือไม่ก็ไม่มีวิ่งเลย เพราะผู้โดยสารไม่ออกมาใช้บริการนั่นแหละ ร่ำๆ จะใช้แผน 2 คือ ผมกับทีมงาน จะขึ้น ข.234 ไปก่อน แล้วลงที่สถานีปากช่อง รอให้คนที่เหลือกับลูกชายขึ้นรถเร็วสายอุบลราชธานีมาสมทบ ก่อนที่จะซื้อตั๋วขึ้นไปพบในขบวนรถ  และแล้วทีมงานคนสุดท้ายกับลูกชายก็โผล่มาทันเวลา โดยให้เหตุผลตามที่คาดการณ์ไว้ จึงเร่งให้ไปจัดการเรื่องตั๋วฟรี ส่วนทีมงานที่มากับผมนั้น แยกวงไปถ่ายภาพหัวรถจักร "ฮาโนแม็ก" ที่หน้าสถานี ก่อนที่กลับมาสมทบรอขึ้น ข.234 ต่อไป  ตั๋วฟรี ราคา 0 บาทเช่นเคยครับ   บนเส้นทางรถไฟหลวงสายแรกของสยาม ผมพยายามเก็บภาพสถานีต่างๆ ให้มากที่สุด เพราะใกล้เวลาก่อสร้างเส้นทางรถไฟทางคู่ ระหว่างสถานีมาบกะเบา - ชุมทางถนนจิระ เข้ามาเต็มทีแล้ว (ยกเว้นช่วงยกระดับผ่านตัวเมืองนครราชสีมา ที่กำลังออกแบบแก้ไขกันอยู่) ไล่เรียงดูแล้ว ตกหล่นสถานีหนองบัว จ.สระบุรี ไปเพียงหนึ่งสถานี ใครมีโอกาส ช่วยเก็บภาพซ่อมให้ด้วย  รถดีเซลรางฟรี จากชุมทางแก่งคอย จอดรอทางไปยังขอนแก่น ซึ่งจะมี ข.430 จากชุมทางบัวใหญ่ มายังนครราชสีมา กับ ข.234 จากสุรินทร์ที่พวกผมจะโดยสารไปกรุงเทพฯ เข้าเทียบชานชาลาก่อน  หลังจาก ข.234 แล่นเข้าเทียบเข้าชานชาลาตามกำหนดเวลา ทีมงานได้ขึ้นรถจัดแจงหาที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ขยับกล้องเตรียมเก็บรูป รอรถออกกันล่ะ และก็ได้ภาพแรกสมใจ คือรถจักรดีเซล Davenport ขนาด 500 แรงม้า หมายเลข 520 ซึ่งการรถไฟฯ ได้รับมาใช้งานตั้งแต่ปี พ.ศ.2495 โน้นแน่ะ ตอนนี้เหลือใช้งานจริงอยู่เพียง 3 คันเท่านั้น ที่สถานีนครลำปาง โรงงานอุตรดิตถ์ และโรงรถจักรนครราชสีมา  กับ ข.430 ที่เพิ่งจะมาถึงก่อนหน้านั้น จอดรอเตรียมวิ่งเข้าโรงรถจักรนครราชสีมา  ทางแยกไปยังคลังน้ำมันของกองบิน 1 (นครราชสีมา) และ บชร.2 ครับ  สถานีภูเขาลาด สถานีแรกบนเส้นทางถัดจากสถานีนครราชสีมา เช้ากรุงเทพฯ  สถานีโคกกรวด ยังมีรูปทรงเก่าแก่คล้ายคลึงกับสถานีบนเส้นทางสายเหนือ  สถานีกุดจิก ครับ  สวนหย่อม บริเวณหน้าอาคารสถานี หนึ่งในทีมงานบอกว่า จะมีการส่งเข้าประกวดชิงรางวัลประจำปีจากการรถไฟฯ ด้วย  สนใจใคร่รับไปเลี้ยงสักตัวไหมครับ ? ติดต่อโดยตรงได้ที่นายสถานี   เข้าสู่สถานีประจำ อ.สูงเนิน แล้วครับ  ตัวอาคารสถานี ได้รับการอนุรักษ์โดยชุมชนในท้องถิ่นและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ในขณะที่อีกหลายแห่ง อนาคตยังไม่แน่นอน ถ้าโครงการก่อสร้างทางรถไฟทางคู่จากสถานีมาบกะเบา - ชุมทางถนนจิระ เริ่มดำเนินการ  คำว่า "สูงเนิน" ยังเป็นชื่อของรถจักรไอน้ำรางแคบขนาด 60 ซม. ขนฟืนจากป่ามาเป็นเชื้อเพลิงให้กับบรรดารถจักรไอน้ำที่วิ่งบนทางสายใหญ่ในอดีตอีกด้วย ทราบว่ายังมีอยู่ในสภาพสมบูรณ์เพียง 1 คัน ซึ่งเก็บรักษาไว้ที่โรงงานรถไฟมักกะสัน แต่คนภายนอกคงจะมีโอกาสเห็นได้น้อยเต็มที  สถานีโคกสะอาด เท่าที่สังเกต มักจะมีคำว่า "สะอาด" ต่อท้ายชื่อหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ หรือแม้แต่สถานีรถไฟในภาคอีสาน ยังหาความหมายนี้ไม่พบครับ   เข้าสู่สถานีสีคิ้ว ซึ่งเป็นสถานีประจำ อ.สีคิ้ว ด้วย อำเภอนี้ มีชื่อเดิมว่า อ.จันทึก ในเวลาที่ผ่านมา ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ ต.จันทึก ซึ่งมีไข้ป่าชุกชุม ย้ายมาตั้งหลักแหล่งที่ ต.สีคิ้ว จนกลายเป็นชุมชนใหญ่ ทางการเลยเปลี่ยนชื่ออำเภอเพื่อให้ตรงกับข้อเท็จจริงว่า อ.สีคิ้ว ส่วน ต.จันทึก ภายหลัง ชุมชน ต.ปากช่อง ได้เจริญขึ้นจากถนนมิตรภาพตัดผ่าน ทางการจึงได้จัดตั้งขึ้นเป็นกิ่งอำเภอ และ อ.ปากช่อง ในที่สุด และ ต.จันทึก ได้ถูกโอนเข้ามาอยู่ในเขต อ.ปากช่อง นี้  พอดีขบวนรถด่วนพิเศษดีเซลรางปรับอากาศ ข.21 (กรุงเทพ - อุบลราชธานี) ซึ่งเป็นรถไฟขบวนแรกจากกรุงเทพฯ เข้ามาจอดรอหลีก ก่อนที่จะเดินทางไปสู่ปลายทางต่อไป ช่างรวดเร็วดีแท้ๆ  คราวนี้ มาเจอสถานีที่มีชื่อตรงข้ามบ้าง สถานีหนองน้ำขุ่น  ชานชาลาสถานีหนองน้ำขุ่น  สถานีบ้านใหม่สำโรง คงไม่ใช่อยู่แถวสำโรง ใน กทม.แน่ๆ   ชานชาลาและตัวอาคารสถานีบ้านใหม่สำโรงครับ  และเราได้มาถึงสถานีลาดบัวขาว คลับคล้ายคลับคลาว่า จะเป็นชื่อสกุลของนักมวยชื่อดังของประเทศด้วยล่ะ   ตัวอาคารสถานียังทรงรูปเดิม แต่ชั้นล่างได้ดัดแปลงเป็นอาคาร คสล.ไปแล้ว เข้าใจว่า อาคารเดิมคงถูกปลวกกัดกิน จนต้องรื้อทำใหม่  ดูกันใกล้ๆ อีกสักรูปนะครับ   สถานีคลองไผ่ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของแนวทางรถไฟสร้างใหม่ เลียบอ่างเก็บน้ำลำตะคอง โดยมีอาคารสถานีต้องสร้างใหม่เพื่อหนีระดับน้ำที่กักเก็บ รวม 2 สถานีด้วยกัน ก่อนกลับเข้าสู่เส้นทางเดิมที่สถานีซับม่วง อ่า... รวมถึงถนนมิตรภาพด้วยครับ ที่ต้องก่อสร้างแย้ายหนีระดับน้ำในอ่าง จะเห็นแนวทางเดิมในช่วงแล้งจัดๆ เท่านั้น  ยังมีผู้โดยสารรอขึ้นรถอยู่ครับ ผิดจากสองสถานีถัดไป เพราะตั้งอยู่ห่างชุมชน มีไว้เพียงให้ขบวนรถหลีกกันเท่านั้น  ตั้งแต่ช่วงนี้ไปจนถึงสุดเขตอ่างเก็บน้ำลำตะคอง ฝนเพิ่งตกผ่านไปหมาดๆ  ตัวเขื่อนลำตะคอง ที่นานๆ ครั้งถึงจะสังเกตเห็นผ่านพุ่มไม้ที่ขึ้นบังไว้ครับ  หากใครเคยไปทัวร์รถไฟจัดโดย Rotfaithai.Com เมื่อหลายปีก่อน คงจะจำที่สถานีแห่งนี้ได้  พนักงานต้อนรับประจำสถานี ยามค่ำคืน ยังรับ job เป็น รปภ.เฝ้าสถานีให้ด้วย  มองข้ามอ่างเก็บน้ำไปทางฝั่งสวนน้าชาติครับ บางช่วง จะเห็นแนวก่อสร้างมอเตอร์เวย์สาย สระบุรี - นครราชสีมา ได้ชัดเจน มอเตอร์เวย์สายนี้ จะแยกจากถนนมิตรภาพ ข้ามทางรถไฟแถวๆ อ.สีคิ้ว ไปยังทางเลี่ยงเมืองนครราชสีมาด้านเหนือครับ  ด้านกว้างที่สุดของอ่างเก็บน้ำไปยังท้ายอ่าง  เส้นทางลำลองเข้าไปยังสถานีคลองขนานจิตร  ก่อนจะสุดเขตอ่างเก็บน้ำ ยังมีร่องรอยฝนตกไปหมาดๆ  สถานีรถไฟและ ต.จันทึก เป็นชื่อเดิมของ อ.สีคิ้ว จ.นครราชสีมา ตอนหลัง ชาวบ้านได้อพยพหนีไข้ป่าจาก ต.จันทึก ไปอยู่ที่ ต.สีคิ้ว และทางการได้เปลี่ยนชื่อเป็น อ.สีคิ้ว เพื่อให้ตรงกับข้อเท็จจริงในเวลาต่อมา ภายหลังมีการตั้ง อ.ปากช่อง ตำบลนี้เลยย้ายมาขึ้นอยู่กับ อ.ปากช่อง ด้วย สาเหตุที่มีนักการสถานีเดินถือสมุดในภาพของหลายๆ สถานีนั้น เพราะตู้โดยสารที่ผมนั่งอยู่ ได้จัดส่วนหนึ่งเป็นที่ทำการของ พรร. ทำหน้าที่ลงเวลาและเซ็นชื่อลงในสมุดประจำสถานี  เคยคุยกับเพื่อนบ้าน เกี่ยวกับเรื่องการเกษตร แกให้ความเห็นว่า ชาวนาชาวไร่ส่วนใหญ่มักจะประกอบอาชีพด้วยความเคยชิน ครั้นจะหันไปประกอบอาชีพอื่นตามที่หน่วยงานต่างๆ แนะนำก็ไม่ถนัด แถมเป็นหนี้็เป็นสินที่กู้ยืมมาอีกด้วย ใครพอมีทางแก้ไขปัญหานี้ได้บ้างครับ ?  สุดเส้นทางสายเลียบอ่างเก็บน้ำลำตะคองที่สถานีซับม่วง กลับเข้าสู่เส้นทางเดิมต่อไป  รอให้ พรร.ประจำขบวนรถเซ็นชื่อก่อน  เซ็นชื่อเรียบร้อย เขียวดีครับ  สถานีปากช่อง เคยคึกคักด้วยเป็นสถานีสุดระยะรถจักรไอน้ำช่วยทำการทั้งดุนและดันจากสถานีชุมทางแก่งคอย ก่อนที่จะกลับไปรอช่วยทำขบวนต่อไป น่าจะนำเอารถจักรไอน้ำ "การัตต์" มาตั้งเป็นสง่าที่สถานีแห่งนี้มากกว่า เพราะเกี่ยวข้องกับประวัติอันลึกซื้ง ยาวนานกว่าที่แห่งใด  ชานชาลาสถานีปากช่อง แม้แต่ขบวนรถด่วน รถเร็ว สายอีสานแทบทุกขบวนต้องหยุดรับผู้โดยสารที่นี่ และตรวจสอบระบบห้ามล้อ ก่อนล่องใต้ผ่านเทือกเขาดงพญาเย็น ยกเว้นขบวนรถที่ผ่านเส้นทางสายชุมทางแก่งคอย ชุมทางบัวใหญ่  ขบวนรถพ่วงขนปูนซิเมนต์จากบริษัทของเจ้าสัวประชัย เตรียมไปส่งที่คลังสินค้าทางภาคอีสาน  บันไดม้า คาดว่าในอดีต คงเป็นที่ลาดชันมาก จนม้าต้องกระโจนผ่านนั่นแหละ  มีพนักงานต้อนรับประจำสถานีเช่นเคย  ปางอโศก จริงๆ แล้ว อยู่ไม่ไกลจากถนนมิตรภาพมากนัก แต่ทำไมบรรยากาศดูเหงาๆ ชอบกล ?   บรรยากาศฟ้าหลังฝนครับ  นึกถึงสมัยเด็กของผมเลย แต่สีที่ทาขอบหน้าต่างจะเป็นสีครีมขาว  ดูเมฆฝนคลอเคลียอยู่ที่บริเวณเทือกเขาใหญ่  สำหรับผู้ที่ขับรถผ่านตลาดกลางดง เรื่องที่จะหยุดซื้อข้าวของกลับบ้านเห็นจะไม่มี เพราะตัวตลาดใหญ่กว่าหลายๆ อำเภอด้วยซ้ำไป แต่ถ้ามองจากรถไฟ เหมือนดูหนังคนละม้วนเลยครับ อ้อ... มีแม่ค้าหิ้วน้อยหน่าขึ้นมาขายบ้างเหมือนกัน  ดูจากจำนวนผู้โดยสารก็ได้ ทั้งๆ ที่เป็นเวลาใกล้เที่ยงแล้ว  จากสถานีกลางดง ขบวนรถได้ชลอความเร็วไหลผ่านโค้งจากแผ่นดินอีสานลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงสะพานข้ามห้วยมวกเหล็กอันถือว่าเป็นเขตแดนระหว่างภาคอีสานกับภาคกลางไปด้วยในตัว สะพานแห่งนี้ เมื่อก่อนเป็นสะพานแบบโครงเหล็กล่าง เพิ่งเปลี่ยนเป็นสะพานโครงเหล็กด้านบนเคลือบกัลวาไนซ์ ซึ่งสามารถรับน้ำหนักขบวนรถได้มากกว่าเดิมเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง  สมัยผมยังอยู่ในวัยรุ่น การรถไฟฯ ได้จัดรายการรถไฟนำเที่ยวน้ำตกมวกเหล็ก และน้ำตกเจ็ดสาวน้อย โดยพ่วงตู้โดยสารจำนวน 2 ตู้ไปกับขบวนรถเร็วกรุงเทพ - อุบลราชธานี (เที่ยวเช้า) ก่อนที่จะตัดพ่วงไว้ที่รางหลีก ปล่อยให้นักท่องเที่ยวพักผ่อนเล่นน้ำตามอัธยาศัย ตระเวนซื้อหานมสดตราวัวแดงที่มีขายเป็นถุงมาดื่ม ก่อนที่รถเร็วขาล่องจะรับพ่วงกลับ แต่รายการท่องเที่ยวนี้เลิกไปนานแล้วครับ อาจเป็นเพราะไม่ได้รับความนิยมก็ได้  หลุมฝังศพนายช่างชาวเดนมาร์ก ซึ่งเสียชีวิตด้วยไข้ป่า คราวควบคุมงานก่อสร้างทางรถไฟสายนครราชสีมาและถูกนำมาฝังไว้ที่นี่ R.I.P. ชั่วนิรันดร์... 
ขอบคุณที่แบ่งปัน
โดย: Kavanich96
 วันที่: 28 กันยายน 2560 เวลา:3:26:17 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [