ล่องใต้ ไปอีสาน ( ๓ ) ได้เวลาออกจากนราธิวาสแล้วครับ  จากบรรยากาศยามเช้าที่ชุ่มฉ่ำด้วยสายฝนต้นหนาว อากาศเริ่มแจ่มใสขึ้นตามลำดับ ก่อนที่พี่ใหญ่และแฟนอาสาขับรถไปส่งที่สถานีขนส่งนราธิวาส ซึ่งผมซาบซึ้งในน้ำใจมา ณ ที่นี้ ที่นี่ เพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของสวนลองกองตันหยงมัส บอกว่ากำลังบึ่งรถเอาลองกองมาฝาก จะปฏิเสธก็เกรงเสียน้ำใจเพื่อนฝูง เลยรับมาเพียงหนึ่งกล่อง ซึ่งแกบอกว่าถ้าขับรถมาเองหรือนั่งเครื่องมา จะขนมาให้ยิ่งกว่านี้  แต่ทั้งผมและแกพยากรณ์ตรงกันว่า คงไม่ไปถึงอุตรดิตถ์แน่นอน เพราะผมยังเอ้อระเหยอีกหลายจังหวัดในภาคใต้  หลังจากกล่าวขอบคุณทั่วทุกคนแล้ว ล้อรถก็เริ่มหมุนสู่หาดใหญ่ จากนราธิวาส ผ่านทางเลี่ยงเมืองปัตตานี เข้าสู่ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 43 เลาะชายหาดสะกอม ซึ่งแต่ก่อนสวยงามด้วยต้นสนทะเลที่ปลูกไว้สองข้างทาง แต่ถูกโค่นล้มไปจากโครงการขยายถนนสายนี้เป้นสี่เลนในเวลาต่อมา น้องมุสลิมะห์ ที่นั่งชิดหน้าต่างรถด้านติดทะเล ขยับเบี่ยงตัวให้ผมถ่ายรูปได้ถนัดๆ ถึงแม้จะได้รูปมาเท่าที่เห็น ผมก็ขอบคุณในน้ำใจเอื้อเฟื้อครั้งนี้  แต่ไม่นานนัก ฝนต้นหนาวก็ตกลงมาเต็มที่แถบ อ.จะนะ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของชาวบ้านแถบนี้ รวมทั้งผมด้วย ทำให้รีบเดินทางมาเยือนปักษ์ใต้ก่อนที่ฝนจะตกหนักกว่านี้ ซึ่งใช้เวลาประมาณ ๒ - ๓ เดือน กว่าจะเข้าสู่ภาวะปกติ  ด่านตรวจบนถนนหลวงแห่งสุดท้าย ที่ อ.นาหม่อม จ.สงขลา  ที่สถานีขนส่งหาดใหญ่ ผมเพิ่งเห็นคาราวานรถตู้อันมากมายน้องๆ เครื่องบินโลว์คอสที่นี่เอง แถมมีคนเต็มคันก็ออกด้วยสิ มีตั้งแต่รถไปเกาะสมุย ภูเก็ต สุราษฎร์ธานี นครศรีธรรมราช พัทลุง ปัตตานี ยะลา นราธิวาส สตูล เบตงทั้งฝั่งไทยและฝั่งมาเลเซีย สงขลา และ ฯลฯ  ในเวลาบ่ายแก่ๆ ผมได้มาถึงพัทลุง ซึ่งจังหวัดนี้ ผมเคยผ่านแต่สี่แยกนอกเมือง ไม่เคยเข้าไปในเมืองสักที ดังนั้น จึงมึนตึ้บ จึงอาศัยบริการมอเตอร์ไซต์รับจ้างมาส่งยังโรงแรมที่ผมจิ้มตามกูเกิ้ลแม็ปเอง คือ โรงแรมพัทลุงไทยโฮเต็ล ถึงแม้จะค่อนข้างเก่า แต่เป็นโรงแรมที่หมั่นปรับปรุงห้องพักเสมอ แถมใกล้แหล่งของกินสำหรับคนเบี้ยน้อยหอยน้อยอย่างผม นั่นคือตลาดโต้รุ่งที่สถานีรถไฟพัทลุงนั่นแล พูดถึงเรื่องนี้ ยังเคืองเจ้าของมอเตอร์ไซต์รับจ้างหน่อยๆ ตรงถามว่า มีรถกะป๊อเข้าเมืองไหม แกบอกว่ามี แต่รถแล้วรถเล่า รถกะป๊อก็ไม่มา เดินวนไปมาถามแกอีกหนหนึ่ง บอกว่าคิวรถกะป๊ออยู่ด้านหลังสถานีขนส่ง แต่ผมขี้เกียจรอแล้ว เลยจ้างแกไปส่งที่โรงแรม โดยให้วางกล่องลองกองไว้ตรงช่องว่างหน้ารถ แต่แกสามารถซอกแซก ลัดเลาะเข้าไปในเมืองได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ จนถึงที่หมายสมดังปรารถนา ส่วนรถกะป๊อที่มีน้อยนั้น ตรงกับวันหยุด คนน้อยครับ เขาเลยจอดนอนอยู่ที่บ้าน  กล่องลองกองที่บัดนี้กลายเป็นภาระของผมที่ต้องหอบหิ้วไปไหนต่อไป แถมลูกโตด้วยสิ ทำลายหลักฐานแทบทุกวันก็แล้ว แต่ก็ไม่ทันความงอม จนต้องมอบให้เพื่อนซี้อีกคนแจกให้เพื่อนฝูงที่ภูเก็ตนั่นเอง   สำรวจห้องพัก ดูบานประตูห้องน้ำของโรงแรมแล้วก็งง เพราะนอกจากตัวล็อกอันกระจิ๋วตัวเดียวแล้ว กุญแจล็อกดันไม่มีอะไรที่แสดงว่าล็อกด้วยสิ งงงันมากเลย   จากการสอบถามบ๋อยประจำโรงแรม ได้รับคำอธิบายว่า แหล่งของกินนั้นเดินไปทางไหน ? ดังนั้น ราวๆ ๒๐ นาที ผมพบตัวเองอยู่ที่ทางตัดที่สถานีพัทลุงด้านใต้กับถนนอภัยบริรักษ์ ไปหาดลำปำ  พอมีเวลาอีกนิด เลยขอเดินชมสถานีพัทลุงสักหน่อย  ป้ายสถานีถัดไปทั้งด้านทิศเหนือและทิศใต้ แต่สิ่งที่น่าสนใจอยู่บริเวณหลังป้ายมากกว่า   ต้องเดินเข้าไปในอาคารสถานี แล้วออกมาข้างหน้า จะเห็นตลาดโต้รุ่งอยู่ด้านซ้ายมือครับ  นั่นไง.... แต่ร้านส่วนใหญ่จะให้บริการกับลูกค้าประเภทหิ้วถุงกลับบ้านมากกว่า  มีอยู่ไม่กี่ร้าน ที่มีโต๊ะให้ลูกค้านั่งทานที่ร้านเสร็จสรรพ พอเห็นลูกค้ามุงอยู่ตรงร้านผัดไท - หอยทอดนี้ เลยตัดสินใจทันทีว่าเอาที่ร้านนี้แหละ อมยิ้ม01 หลังจากอิ่มท้องจนขี้เกียจเดินลากขากลับโรงแรม ผมจึงใช้บริการมอเตอร์ไซต์รับจ้าง จึงรู้ว่า ใกล้นิดเดียว ในราคาค่าบริการเพียง ๒๐ บาท เท่านั้น คืนนั้น มีปุจฉาให้คิดว่า ก่อนกลับหาดใหญ่ จะหาทางไปเที่ยวหาดลำปำได้อย่างไรดี ?  เช้าวันต่อมา ท่ามกลางสายฝนที่เพิ่งจะหยุดตกไปเมื่อเช้าตรู่ ผมได้ไปถามพี่วินมอเตอร์ไซต์เสื้อสีม่วงที่วิ่งบริการระหว่างตัวเมืองกับหาดแสนสุขลำปำ (ชื่อเป็นทางการเขาล่ะ) และอื่นๆ ด้วย  ทราบว่ามีรถกระป๊อวิ่งบริการ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละครับ อยู่ในช่วงวันหยุดเสาร์ - อาทิตย์ แถมฝนยังตกอีกด้วย ลูกค้าแทบจะไม่มี พวกเลยนอนอยู่ในบ้านสบายใจกว่า  ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านไป ไม่ยักมีรถกระป๊อแล่นมาสักคัน ผมเลยตัดสินใจใช้บริการรถมอเตอร์ไซต์รับจ้าง ทั้งๆ ที่อยู่ในเขตเทศบาลเมืองพัทลุง แต่มีระยะทางยาวร่วม ๘ กม. และมาถึงหาดแสนสุขลำปำสมปรารถนา  พี่วิน ยังให้เบอร์มือถือไว้เผื่อเรียกกลับ เพราะที่ลำปำ ไม่มีคิวมอเตอร์ไซต์หรือรถกระป๊อตั้งอยู่เหมือนกัน พอเจรจาต้าอ่วยกันเสร็จสรรพ แกปล่อยให้ผมเป็นอิสระสมดังปรารถนา ขอเซลฟี่ตัวเองกับรูปปั้นแสดงสัตว์น้ำในทะเลสาบ ซึ่งมีปลาโลมาน้ำจืด หรือปลาโลมาอิรวดี ซึ่งเป็นสัตว์หายาก แถมยังเป็นสัตว์สงวนอีกด้วย   พระราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ที่อยู่บริเวณเขื่อนริมทะเลสาบสงขลา  ที่หอชมทะเลสาบสงขลาตอนในที่ผมอุตส่าห์ไต่บันไดขึ้นไปชม จะเห็นบริเวณทะเลสาบสงขลาตอนในอันกว้างใหญ่ ฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นเขต อ.กระแสสินธุ์ จ.สงขลา  ศาลาลำปำที่รัก ศาลากลางน้ำสำหรับชมทิวทัศน์ทะเลสาบสงขลา แต่ดูระยะทางกับเมฆครึ้มที่กำลังพัดเข้ามาใกล้ทุกทีแล้ว ขอสละสิทธิ์ดีกว่า  เก็บภาพจากหอชมทะเลสาบเป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่จะลงหอหนีฝนล่ะครับ  มีป้ายเชิญชวนให้อาหารปลาบริเวณทางเดินไปสู่ศาลาลำปำที่รักด้วยนะ  แต่บริเวณใกล้ๆ กันนั้น มีจุดแสดงเครื่องจับปลาสมัยก่อนของชาวบ้านริมทะเลสาบสงขลา ดูแล้วมันขัดๆ อย่างไรกันอยู่   ปากคลองลำปำ ยามที่ฝนมาพอดี และทำให้ผมไม่ได้เดินไปชมตลาดนัด OTOP ไปด้วย  พอฝนขาดเม็ด ผมเดินต่อไปยังสวนสาธารณะของเทศบาลเมืองพัทลุง มีรถบดถนนพลังไอน้ำ จอดประดับสวนอยู่ ๑ คัน  ป้ายประวัติความเป็นมา และบริษัทผู้สร้างรถบดถนนคันนี้ ผมเพิ่งทราบว่าถนัดแต่สร้างรถจักรไอน้ำเสียอีก  บั้นท้ายติดเหล็กขูดผิวจราจรเดิม ดูน่าเกรงขามจริงๆ  สำหรับผู้ที่มีคู่ หรือกำลังสู่อารมณ์รักหวานแหวว ควรมาถ่ายรูปบริเวณนี้เป็นที่ระลึก แต่สำหรับผมนั้น ตกรุ่นแล้วครับ ขอสละสิทธิ์   พอได้เวลา ผมโทรฯ หาพี่วินมอเตอร์ไซต์ให้มารับไปยังโรงแรม ระหว่างรอ มองไปรอบๆ เห็นตัวหนังตะลุงยืนแนะนำตัวให้ผู้มาเยือนได้ทราบ แต่เสียดายที่คำบรรยายเลอะเลือนไปเกือบหมดแล้ว ไอ้หนูนุ้ย ตัวตลกชื่อดังของหนังตะลุง หรือหนังเมืองพัทลุง  และไอ้เท่ง คู่หูบันเทิง ปากจัด แหลงใต้ถูกใจคนดูนักเชียว หลังจากนั้น มอเตอร์ไซต์รับจ้างรายนั้นก็ส่งผมที่โรงแรมโดยสวัสดิภาพ ค่าที่แกบริการดี เลยขอให้จอดรอให้ผมเช็คเอ้าท์ (ความจริงจัดไว้ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว) นำสัมภาระและตัวผมไปส่งที่สถานีขนส่งพัทลุงอีกต่อหนึ่ง ก่อนที่จะเดินทางไปสู่เมืองหาดใหญ่อันวุ่นวายต่อไป
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [