ลักษณะทั่วไป

• ต้น: เป็นพรรณไม้ล้มลุก ที่มีขนาดเล็ก ลำต้นตั้งตรง มีความสูงเพียง 5-18 นิ้ว แตกกิ่งก้านเป็นจำนวนมาก
• ใบ : เป็นใบเดี่ยว ลักษณะของใบเป็นรูปหอกแคบ ขนาดเล็ก ริมขอบใบเรียบไม่มีหยัก ใบออกเป็นคู่ ๆ ตรงข้ามกัน โคนใบจะเชื่อมติดกันเล็กน้อย
• ดอก : ดอกออกตรงบริเวณปลายยอด มี 1-3 ดอก ลักษณะของดอกมีกลีบรองกลีบดอก ยาวราว 16-24 มม. โคนกลีบจะเชื่อมติดกัน ส่วนปลายแยกออกเป็นแฉกแหลม ตั้งตรงมี 5 แฉก และกลีบดอกมีขนาดยาวราว 1-25 มม. ริมขอบกลีบจะหยักเป็นซี่ ๆ ห่างกัน มีสีแดงแกมขาว หรือสีแดงหรือสีแดงดำ กลางดอกมีเกสรตัวผู้ 10 อัน ท่อเกสรตัวเมียแยกเป็น 2 แฉก
• ผล : ผลมีลักษณะ ปลายผลหยักเป็นซี่เลื่อย 4 ซี่ สีแห้ง

การขยายพันธุ์ : เป็นพรรณไม้ที่นิยมปลูกกันเป็นไม้ประดับ เจริญเติบโตได้ดีในที่มีลักษณะเป็นดินอุดมร่วนซุย มีการขยายพันธุ์ด้วยการเพาะเมล็ด

ส่วนที่ใช้ : ลำต้น

สรรพคุณ : ลำต้น ใช้เป็นยาแก้โรคมะเร็งผิวหนัง แก้โรคเรื้อน ขับระดู ขับปัสสาวะ เป็นยารักษาบาดแผล รักษาโรคโกโนเรีย และโรคแผลเน่าเปื่อย

ข้อห้ามใช้ : ห้ามใช้กับสัตว์ที่มีครรภ์ เพราะอาจจะทำให้ลูกในท้องแท้งได้

ถิ่นที่อยู่ : แก้วลืมวาง เป็นพรรณไม้พื้นเมืองในเขตอบอุ่นแถบเหนือ

อ้างอิง : พจนานุกรม สมุนไพรไทย ดร.วิทย์ เที่ยงบูรณธรรม