Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ลูกไม้เปลี่ยนสี ตอนที่ 18

<<

พฤษภาคม 2552

>>

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

19 พฤษภาคม 2552

ละคร ลูกไม้เปลี่ยนสี ตอนที่ 18

ตอนที่ 18

หลังจากตำรวจให้ตฤณอ่านจดหมายที่ได้มาในตัวของบัญชาแล้ว ตำรวจจึงแจ้งให้ทราบว่า เมื่อมีผลดีเอ็นเอที่อ้างในจดหมายนายบัญชา ตำรวจจึงต้องขอเจาะเลือดตฤณไปตรวจสอบ และจะเชิญตฤณมาสอบ เพิ่มเติมอีก...ตฤณนึกถึงคำพูดที่บัญชาโทร.หาเขาก่อนตาย ให้เรียกบัญชาว่าพ่อ ตฤณได้แต่พึมพำเรียก "พ่อ" ด้วยความเสียใจและเสียดายที่จะไม่ได้พบกันอีกแล้วในชาตินี้
ตฤณยังนึกถึงตอนที่เขาแอบฟังบัญชากับแม่ฤทัยพูดกัน ฤทัยขอร้องไม่ให้บัญชามาพบเธออีก นอกจากบัญชาจะยอมรับไม่มายุ่งครอบครัวฤทัย แต่ยากที่จะห้ามไม่ให้พบตฤณอีก ในที่สุดบัญชาก็ยอมรับจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเธออีก และจะไม่เอ่ยถึงอดีตให้ใครฟังแม้แต่ตฤณ

ตฤณกลับไปที่บ้านบัญชา...กลับไปบ้านพ่อของเขา และค้นหาหลักฐานอะไรอีกอย่างที่บัญชาเขียนเล่าไว้ว่า ถ้าเขาเห็นรูปที่บ้าน จะรู้ว่าเขากับฤทัยเคยรักกันมาอย่างไร...เมื่อตฤณมาค้นพบอัลบั้มรูปบัญชากับฤทัยถ่ายด้วยกันสมัยเป็นนักศึกษา ตฤณยอมรับว่านี่คือแม่ของเขากับบัญชาที่เป็นพ่ออย่างแท้จริง และรูปสุดท้ายเป็นรูปเดียวกับที่น้ำหนึ่งกับตฤณเห็นในบ้านริมทะเลของบัญชา...และบัญชาเคยปฏิเสธว่า เป็นเพียงภาพในจินตนาการ ไม่มีตัวตนจริงเลย...

ตฤณเข้าไปในสตูดิโอของบัญชา เปิดภาพบนขาหยั่งดูอีกครั้ง ภาพนั้นคือภาพแม่ฤทัยของเขาภาพนั้นเอง...ตฤณถึงกับทรุดลงอย่างอ่อนแรง

ooooooo

ส่วนน้ำหนึ่ง...พอเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ในวันรุ่งขึ้น นักเขียนชื่อดังถูกรถชนตาย น้ำหนึ่งรู้ว่าบัญชา หรือใจเดียวไม่เคยบอกว่ามีญาติที่ไหน น้ำหนึ่งจึงรีบเข้ากรุงเทพฯไปสืบข่าวบัญชาอีก ให้ป้ามาลัยช่วยดูพ่อประสพและแม่ทิพย์ด้วย...

เช้าวันเดียวกัน ชาตรีกำลังนั่งทานอาหารกับฤทัย เขายื่นหนังสือพิมพ์ให้ฤทัยดูข่าว ว่านักเขียนที่ตฤณไปอยู่ด้วย เขาถูกรถชนตายแถวบ้านเรานี่เอง...ฤทัยเห็นภาพบัญชานอนจมเลือด แทบสำลักข้าวต้ม บ่นสามีว่า ทำไมเอารูปแบบนี้มาให้ดูตอนกำลังกิน แล้วบ่นหนังสือพิมพ์ที่เอาภาพแบบนี้มาลง ชาตรีจึงขอโทษเมีย แล้วถามถึงตฤณ ฤทัยจำต้องบอกว่า ตฤณยังไม่กลับบ้านทั้งคืน ชาตรีจะให้ตำรวจช่วยตาม ฤทัยใจหายวาบเมื่อได้ยินคำว่าตำรวจ รีบห้ามอย่าให้ถึงตำรวจจะเป็นเรื่องใหญ่ เธอกลัวเป็นข่าว ไม่อยากให้นักข่าวมายุ่ง ฤทัยบอกแล้วยกแก้วน้ำมาจิบมือสั่นเทา...

เมื่อน้ำหนึ่งมาถึงกรุงเทพฯ เธอไปพบมารตีที่ทำงาน มารตีรู้ข่าวการจากไปของใจเดียวแล้ว ทั้งสองพากันเสียใจที่เขาจากไปเร็วเกินคาด น้ำหนึ่งได้รู้ว่า ตอนนี้ตฤณกำลังเป็นธุระให้กับใจเดียวที่เขารักและบูชา มารตีบอกว่า ก่อนตาย

ใจเดียวยังโทร.หาตฤณเลย มารตีแปลกใจมากว่า ทั้งสองคนมีความผูกพันกันมาก...น้ำหนึ่งเองก็รู้สึกเช่นนั้น

"หนึ่งรู้สึกเหมือนกันค่ะ เขาสองคนดูเหมือนผูกพันกันยิ่งกว่าญาติด้วยซ้ำ"

ooooooo

ตฤณไปที่แผนกนิติเวช...เขาได้รับผลการตรวจดีเอ็นเอของเขาและของบัญชา...ตฤณเห็นว่าเขาและบัญชาเป็นพ่อลูกกัน ถึงกับยืนน้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว... จากนั้นเจ้าหน้าที่นำเขาเข้าไปในห้องดับจิต ดึงซองศพแช่แข็งออกมาให้ดูหน้า

"พ่อครับ...พ่อ...ทำไมผมเพิ่งมารู้เอาตอนนี้ ทำไมแม่ถึงต้องหลอกทุกคน ผมเอาแต่สำมะเลเทเมาให้พ่อเป็นห่วง... เสียดายเหลือเกิน ผมเพิ่งรู้ว่าพ่อเป็นพ่อของผม เมื่อมันสายไปแล้ว ผมขอโทษครับพ่อ"

ตฤณกราบพ่อ กอดเท้าพ่อไว้อย่างสุดแสนอาลัยรัก...

ทันทีที่ตฤณกลับถึงบ้าน ฤทัยผวาเข้ามาหาลูกอย่างดีใจ เพราะเป็นห่วงทั้งคืน ละล่ำละลักกอดลูก ถามจนตอบไม่ทัน แต่ตฤณกลับเบี่ยงตัวหนีแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง...ฤทัยร้องถาม แล้ววิ่งตามลูกไป แต่ประตูห้องล็อก จึงตบประตูร้องเรียกให้ลูกเปิด แล้วตะโกนสั่งสำราญให้ไปเอากุญแจห้องมาด่วน

พอเปิดประตูได้ ฤทัยเห็นตฤณกำลังเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แม่จึงถามแทบไม่หายใจ แล้วแม่ฤทัยหัวใจหล่นลงถึงตาตุ่ม "ผมจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"

"ลูกจะไปอยู่ที่ไหน นี่บ้านของลูกนะ"

"ไม่ใช่ ผมไม่มีสิทธิ์มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม"

"อะไรกัน...พ่อของลูกเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ลูกอยู่มาตั้งแต่เล็กจนโต มันต้องเป็นบ้านของลูกสิ"

"ผมไม่ใช่ลูกของหมอชาตรี...แล้วผมจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ตฤณตะโกนก้อง ฤทัยผงะตาถลน

"ตฤณ...นี่ลูกเอาอะไรมาพูด ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของหมอชาตรีนะ ใครๆก็รู้ว่าลูกเป็นลูกของเขา ใช้นามสกุลวังวิเศษ...มาแต่เกิด"

"แม่เลิกหลอกผม หลอกทุกคนซะทีเถอะ ผมไม่ใช่ลูกของพ่อชาตรี แต่เป็นลูกของพ่อบัญชาต่างหาก" ว่าแล้วหยิบรูปถ่ายคู่ของบัญชากับฤทัยออกมาให้ดู "นี่ไงครับ ภาพถ่ายของแม่กับพ่อบัญชา และยังมีจดหมายที่พ่อบัญชาเขียนถึงผมอีก ตอนนี้ตำรวจเก็บไว้ ผมรู้ว่าผมเป็นลูกท่านก็สายไปแล้ว พ่อบัญชาตายแล้ว และผมก็ไม่อยากคิดว่า ทำไมท่านถึงต้องตาย"

"แม่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย" ฤทัยรีบปฏิเสธเสียงสั่น ทั้งๆที่พยายามสะกดไว้เต็มที่

"แม่รู้...แม่เก็บความลับที่ผมเป็นลูกพ่อบัญชามาตลอด จนป่านนี้แล้วแม่ยังไม่ยอมรับอีกเหรอครับ ว่าที่แต่งงานกับพ่อชาตรีเพราะอะไร" ตฤณจ้องหน้าฤทัยอย่างคาดคั้น ฤทัยจับตัวลูกเขย่า

"แม่ทำเพื่อลูกนะ ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ลูกสบาย"

"แม่ทำเพื่อตัวเองต่างหากล่ะครับ แม่ไม่อยากอยู่กับคนจนๆอย่างพ่อบัญชา แม่ไปแย่งพ่อชาตรีมาจากอาน้ำทิพย์ ทำลายความรักของพวกเขา แล้วกรรมก็มาตกที่ผมกับน้ำหนึ่ง ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย แม่แย่งความสุขสบายมาจากคนอื่นแบบนี้ ผมไม่ต้องการ และผมจะไม่ยอมรับมันอีกแล้ว ขอโทษนะครับแม่"

ตฤณหิ้วกระเป๋าเดินออกจากห้องไปทันที ฤทัยร้องไห้โฮ เรียกลูกให้กลับมา แล้ววิ่งตามไป ทั้งแม่ทั้งลูกออกมาพ้นห้อง ต้องชะงัก เมื่อเห็นชาตรียืนนิ่งเป็นหุ่นคอยอยู่แล้ว

"ผมได้ยินหมดแล้ว"

"พ่อ..." ตฤณก้มลงกราบแทบเท้าชาตรี "ขอบคุณนะครับ ที่เลี้ยงดูผมมาอย่างดีจนผมโตเป็นผู้เป็นคนอย่างทุกวันนี้ แต่ผมขอโทษ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว"

"ตฤณ..." ชาตรีประคองตฤณขึ้นมา "ลูกพ่อ...ถึงยังไงลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อตลอดไปนะ"

ตฤณพยักหน้า แล้วเดินออกไป...ชาตรีเดินหนีไปอีกทาง ฤทัยร้องเรียกตฤณไว้แต่ไม่เป็นผล ฤทัยตัดสินใจวิ่งตามชาตรี

ก่อนชาตรีจะเข้าห้อง ฤทัยตามมาทัน ดึงแขนเขาไว้

"ตรีคะ...ฟังฤทัยก่อน สิ่งที่คุณได้ยินเมื่อกี้มันไม่ใช่..."

"จนป่านนี้แล้วคุณยังปฏิเสธอีกหรือ ผมเพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าความจริงมันเป็นยังไง"

"มันไม่ใช่ความจริงนะคะ ฤทัยถูกใส่ร้าย บัญชาต้องการแบล็กเมล์ฤทัย ถึงได้วางแผนทั้งหมด"

"ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว ผมไม่ต้องการฟังคำโกหกหลอกลวงอีก ผมอยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องเปิดเข้ามาด้วย" ชาตรีเข้าห้องปิดประตูทันที ฤทัยครางเบาๆ เร่าร้อนไปทั้งตัว หันรีหันขวาง...
จากนั้นไม่นาน...ฤทัยกำลังกดโทรศัพท์เรียกหาตฤณ จะบอกว่าแม่ไม่สบาย...แต่จนแล้วจนรอด ตฤณไม่ยอมรับสาย...

ฤทัยตาเหลือกทันที เมื่อเห็นชาตรีหิ้วกระเป๋าจะออกจากบ้านอีกคน ฤทัยรีบไปดึงไว้ ถามเอาเรื่อง

"ผมจะไปนอนโรงแรม ผมอยู่กับผู้หญิงหลอกลวงอย่างคุณไม่ได้อีกแล้ว"

"คุณต้องเข้าใจนะชาตรี ฉันทำไปก็เพื่อลูก"

"คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจที่สุดเท่าที่ผมเคยพบมา คุณทำลายชีวิตคนอื่นอย่างเห็นแก่ตัว จิตใจคุณทำด้วยอะไร หือ... บอกผมสิ ฤทัย"

"ฤทัยทำเพื่อลูก และฤทัยก็รักคุณมากด้วย ถึงได้ทำทุกอย่างให้ได้คุณมาเป็นพ่อของตฤณ"

"คุณแย่งผมมาจากทิพย์ ทั้งๆที่ทิพย์ดีกับคุณทุกอย่าง คุณทำลายเขาทั้งชีวิต ทำไมใจร้ายอย่างนี้"

"ทิพย์เขามีหมอประสพแล้วนี่คะ ถ้าเขารู้จักปล่อยวาง ก็จะไม่เป็นอย่างนี้"

"คุณเห็นแก่ตัวจริงๆ แล้วคุณยังทำลายชีวิตผมไปด้วย... ขอบอกว่าผมไม่เคยลืมทิพย์เลย ผมอยู่กับคุณไม่ได้อีกแล้ว" ชาตรีเดินหนี ฤทัยตามกอดพัวพันไว้ รำพันถึงการอยู่ร่วมกันมายี่สิบกว่าปี เขาก็รักตฤณ เธอจะตามตฤณกลับมาอยู่กันเป็นครอบครัวเหมือนเดิม "ยกโทษให้ฤทัยนะคะตรี"

"โชคดีที่ผมไม่เคยรักคุณ ไม่อย่างนั้นผมจะเกลียดคุณมากกว่านี้"

ชาตรีสะบัดตัวออกห่างอย่างรังเกียจ เดินหนี...ฤทัยร้องโฮใหญ่ ขอร้องให้เขากลับมา...แล้วฤทัยกลับทรุดลงด้วยความคับแค้น เดียวดาย...

ชาตรีนึกถึง...เขากับทิพย์มานั่งที่สวนสาธารณะ เห็นพ่อแม่จูงลูกหยอกล้อ เขาเคยบอกทิพย์ว่า ถ้าเขากับเธอมีลูก จะพากันเอาลูกมาเดินในสวน...แล้วยังคิดไปถึงตอนแก่เฒ่าจูงกันมารำไทเก็ก
ชาตรีนึกถึงเช้าที่เขาตื่นขึ้นมา พบนอนอยู่กับฤทัย เขาตกใจจะรีบกลับ ฤทัยคว้าแขนไว้ ให้เขารับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...จากนั้นฤทัยก็บอกทิพย์ต่อหน้าชาตรีว่า เธอตั้งท้อง ทิพย์ฟังแล้วเสียใจจนแทบไม่มีชีวิตอยู่ ประกาศตัดสินใจเด็ดขาดกับชาตรี

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก จากนี้ไปชีวิตฉันจะไม่มีคนชื่อชาตรีกับฤทัยอีกต่อไป" ทิพย์ตบหน้าเขาฉาดใหญ่

ชาตรีนั่งกุมขมับ...เสียใจมาก เมื่อนึกถึงความหลังอันเจ็บปวดนั้น...ชาตรีได้แต่พึมพำขอโทษทิพย์ ด้วยความเสียดายกาลเวลาที่ล่วงลับไปแล้ว

ooooooo

ลุงทองดีเข็นรถพาประสพรับอากาศสดชื่นในสวน ขณะที่บนบ้าน แม่ทิพย์กำลังพลิกดูอัลบั้มอยู่...ไม่ห่างกันนัก น้ำหนึ่งกำลังคุยกับกำพลที่เพิ่งมาถามอาการแม่ทิพย์ น้ำหนึ่งบอกเขาว่า อาการแม่ค่อยๆดีขึ้น ตอนนี้ปรับตัวเข้ากับยารักษาซึมเศร้าได้แล้ว...น้ำหนึ่งพยายามไม่ให้พ่อกับแม่พบกัน พ่อจะเห็นแม่ห่างๆ ถ้ามารู้อาการแท้จริง พ่ออาจไม่มีแรงรักษาตัว เพราะตอนนี้พ่อเริ่มกระดิกนิ้วได้เท่านั้น แต่ยังเขียนหนังสือไม่ได้

"หนึ่งครับ แล้วหนึ่งพร้อมจะให้พี่มาช่วยดูแลพ่อกับแม่ของหนึ่งได้หรือยัง" น้ำหนึ่งอึ้ง "พี่กำลังทวงคำตอบจากหนึ่ง เพราะพี่รอมานานแล้ว ถ้าหนึ่งตกลง เราจัดงานแต่งแบบเล็กๆกันก็ได้"
"พี่พลคะ..." น้ำหนึ่งจับมือกำพลไว้ "หนึ่งขอบคุณในความหวังดีค่ะ แต่ถึงหนึ่งจะไม่ได้แต่งกับตฤณ หนึ่งก็แต่งงานกับพี่พลไม่ได้ คนเราถ้าไม่รัก อย่าฝืนใจแต่งงานกัน เพื่อลบความผิดหวังหรือชดเชยอะไรเลย มันจะกลายเป็นทุกข์ ทรมานเหมือนกับที่แม่หนึ่งกับพ่อใช้ชีวิตร่วมกันมา เขามีเหตุผลจำเป็นต้องอยู่ร่วมกัน แต่เรา...ไม่มีเหตุผล"

"ความรักของพี่ไงล่ะหนึ่ง คือเหตุผล"

"ความรักข้างเดียว เหตุผลไม่เพียงพอ ขอบคุณที่พี่พลดีกับหนึ่ง กับครอบครัวมาตลอด แต่ยังไงหนึ่งก็คิดกับพี่พลเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น มันคงเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วค่ะ"
"ครับ...พี่คงต้องยอมรับการตัดสินใจของหนึ่ง" กำพลยิ้ม แต่มันอ่อนล้า โหยหา เศร้าๆเท่านั้น

ooooooo

หมอชาตรีที่โด่งดังเรื่องการผ่าตัดหัวใจ... แต่ในวันนี้เขาเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ปลดผ้าปิดปากออก ท่าทีอ่อนล้า ทรุดนั่งลง...พยาบาลตามออกมา

"อย่าให้ผมผ่าตัดตอนนี้เลย" พยาบาลจะขอร้อง ชาตรีโบกมือห้าม "ผมไม่อยากเสี่ยงชีวิตคนไข้ คุณช่วยให้หมออื่นมาผ่าตัดแทนผมก็แล้วกัน" ชาตรีเดินหนี พยาบาลได้แต่นิ่วหน้าเสียใจ

อ่านต่อ

เครดิต //www.thairath.co.th

Create Date : 19 พฤษภาคม 2552

Last Update : 19 พฤษภาคม 2552 13:09:52 น.

2 comments

Counter : 180 Pageviews.

ขอบคุณค่ะ หาอ่านอยู่

โดย: แก้ว IP: 58.136.114.134 วันที่: 20 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:49:33 น.

ชอบพี่เบ้นซ์มาก

โดย: นิรนาม IP: 118.172.251.54 วันที่: 6 มิถุนายน 2552 เวลา:11:33:24 น.

Heavenworth

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ

Webmaster - BlogGang

[Add Heavenworth's blog to your web]

Bloggang.com