ละคร สวรรค์สร้าง ตอนที่ 15

ตอนที่ 15


เมื่อกลายเป็นคนพิการที่ต้องนั่งรถเข็น นักคิดก็สติแตกหงุดหงิดอาละวาดเกรี้ยวกราดใส่พวกคนใช้จนใครก็เข้าหน้าไม่ติด ยิ่งเห็นสภาพของตัวเองความแค้นต่อนักรบก็ยิ่งพลุ่งโพลง วางแผนจัดการนักรบให้หายแค้น

ดังนั้น เมื่อสายรายงานมาว่า วันนี้นักรบนั่งเรือข้ามฟาก ไปคนเดียว นักคิดคำรามอย่างสะใจ

"แกเสร็จฉันแน่"

ด้วย การบงการทุกขั้นตอน มือปืนรับจ้างได้รับคำสั่งจากนักคิดให้เอาเงินฟาดหัวคนขับเรือแล้วขับเรือ ที่นักรบจ้างไปเอง สั่งกำชับอย่างเหี้ยมเกรียมว่า

"ทำตามแผนของฉัน เรือถึงกลางทะเลเมื่อไหร่ ฆ่าไอ้นักรบทิ้งได้ทันที!"

การ หายไปเพื่อค้นหาคำตอบให้กับตัวเองเกี่ยวกับภาพที่ตามหลอกหลอนในความคิดตลอด เวลาของนักรบ ทำให้ ที่ไทเกอร์คิงวุ่นวายไปหมด โดยเฉพาะทองทิวกับเจ้าหน้าที่ห้องควบคุม

ทองทิวสั่งเจ้าหน้าที่ค้นหาสัญญาณจีพีเอสของนักรบ พอเจ้าหน้าที่เริ่มจับได้ ครู่เดียวสัญญาณก็ถูกตัด

"แล้วทีนี้จะตามหาตัวคุณนักรบได้ยังไง คุณนักรบนะคุณนักรบ ไปไหนทำไมไม่บอก" ทองทิวเครียดหนัก

ooooooo

นักรบ ไปถึงท่าเรือแล้ว พอเขาจอดรถมือปืนที่ปลอมตัวเป็นคนขับเรือก็เข้ามาเชื้อเชิญอย่างพินอบพิเทา นักรบเดินลงเรือไปอย่างไม่เอะใจ แต่พอผ่านพวกมือปืนไปแล้วเขาหันขวับมาบอกว่า

"ฉันไม่ต้องการคนขับ" มือปืนไม่ทันตั้งตัวขู่เขาว่าไปคนเดียวอันตราย นักรบไม่สนใจตวาด "หมดหน้าที่ของนายแล้ว ส่งกุญแจมาให้ฉัน"

เห็นท่าทางขึงขังดุดันของนักรบ มือปืนทั้งสองก็อึกอัก สุดท้ายก็ต้องส่งกุญแจเรือให้นักรบ จากนั้นรีบรายงานนักคิด

นักคิดสั่งให้ทำตามแผนสองเอาให้นักรบตายให้ได้!

นักรบลงเรือไปแล้วมองไปที่ข้างเรือเห็นระเบิดเวลาติดอยู่มีสัญญาณไฟสีแดงวาบๆ เสียงปิ๊ดๆเบาๆ

"ระเบิด!" นักรบตกใจ วินาทีนั้นเอง เสียงปืนก็แผดรัวสนั่น มือปืนกระหน่ำใส่เรือนักรบไม่ยั้ง นักรบเข้าเกียร์เร็วขับเรือหนี มือปืนที่ขับเรือสปีดโบ๊ตตามมา กระหน่ำยิงไม่ยั้ง

เสียงปืนที่ยิงตอบโต้กันกึกก้องไปทั้งท้องทะเล

และ แล้ว เรือของนักรบก็ถูกยิงเข้าที่เครื่องจนดับไปทันที นักรบหันขวับมองเครื่องเรือที่ดับสนิทและสัญญาณระเบิดที่กะพริบถี่ขึ้นเพราะ ใกล้เวลาระเบิดแล้ว เขาเหลียวหาทางแก้ปัญหา พลันก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนร้องลั่น "อ๊ากกกก!" เสียงมือปืนจากเรืออีกลำหนึ่งประกาศกร้าว ก่อนขับเรือหนีว่า

"ให้มันระเบิดไปพร้อมเรือนี่แหละ!"

นักรบ ปวดหัวรุนแรงขึ้นทุกที แต่สัญชาตญาณนักรบทำให้เขาไม่จำนนยังคิดหาทางแก้ปัญหา จนนาทีสุดท้าย เรือระเบิด แรงระเบิดกระแทกเขาจากข้างหลังจนหน้าคว่ำตกน้ำไป!

ooooooo

อุ่น ใจไปโปรยดอกไม้ให้เอื้อที่เกาะ บอกกล่าวพี่ชายว่าตนหลงเชื่อคนผิดที่เปิดโอกาสให้เข้ามาทำร้ายครอบครัวเรา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้สัญญากับพี่ชายว่า

"ต่อไปนี้ อุ่นจะไม่ใจอ่อนกับนายนักรบอีก อุ่นสัญญาค่ะพี่เอื้อ"

โปรย ดอกไม้กอบสุดท้ายลงทะเล คลื่นซัดลอยออกไป อุ่นใจมองตามแล้วก็ตกใจ เมื่อเห็นร่างใครคนหนึ่งคว่ำหน้าลอยเข้าฝั่ง เธอรีบลุยลงไปพลิกร่างนั้นขึ้นมาร้องเรียก

"คุณคะ...คุณเป็นอะไรรึ เปล่า..." แล้วเธอก็ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นเป็นนักรบ พาเขาขึ้นฝั่งแล้วมองหาคนช่วยแต่ก็ไม่มีใครผ่านมาเลย ร้องเรียกให้เขาฟื้นแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเธอตัดสินใจใช้ปากผายปอดให้เขา จนนักรบสำลักน้ำพรวดออกมา

อุ่นใจโล่งอกที่ช่วยชีวิตเขาได้ แต่อีกใจก็รู้สึกผิดที่ช่วยคนที่ทำร้ายครอบครัวตัวเอง

จน เมื่อลุงชาวประมงคนนั้นมาพบ จึงช่วยกันพานักรบไปพักที่กระท่อมหลังเดิมของแก แต่พอนักรบได้สติขึ้นมา เขากลับอาละวาดโวยวาย ปัดอ่างน้ำที่อุ่นใจเอามาเช็ดตัวให้กระเด็น ตะโกนให้ปล่อยตน อุ่นใจฉุนขาดตวาด "เป็นบ้าอะไรของคุณ"

"เธออีกแล้วเหรอ" นักรบมองหน้าอุ่นใจอย่างชิงชัง ยิ่งเมื่อเห็นตัวเองอยู่ในชุดชาวประมง เสื้อกางเกงเก่าๆซีดๆ เขาก็หันขวับตวาด "เอาผ้าขี้ริ้วที่ไหนมาให้ฉันใส่ เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน!"

"เสื้อมันเปียก ลุงเอาไปตากให้" ลุงชาวประมงตอบอย่างใจเย็น ใจดี แต่อุ่นใจทนไม่ได้ ด่าเขาอย่างเจ็บใจ

"อกตัญญู!! ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคน หนูบอกลุงแล้วใช่ไหม ช่วยคนแบบนี้มันไม่มีประโยชน์"

อุ่นใจมองนักรบด้วยสายตาเจ็บแค้น ปวดร้าว ในขณะที่สายตานักรบที่จ้องจิกเธอนั้นวาววาบอย่างไม่พอใจ!

ooooooo

ที่ บ้านทองใบ ขณะที่ทองใบ ดอกจัน และโอ๋ กำลังช่วยกันจัดผักใส่รถซาเล้งเพื่อเอาไปขายที่ตลาดนั้น ดอกจันบ่นๆว่าพักนี้อุ่นใจทำตัวแปลกๆ ไปไหนมาไหนไม่ค่อยบอกใคร ทองใบมองในแง่ดีว่าอุ่นใจคงเกรงใจดอกจันหรือไม่ก็คงอยากคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ

"ปกติ อุ่นใจไม่เคยเป็นแบบนี้" ดอกจันพูดไม่ทันขาดคำก็มีรถเก๋งหรูคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ไม่ทันที่คนทั้งสามจะตั้งตัว ดารารายกับซูซี่ก็กรีดกรายลงจากรถเดินเข้ามาหา ซูซี่ถามว่านักรบอยู่ไหน ดอกจันโพล่งสวนไปทันทีว่า

"ที่นี่ไม่เคยต้อนรับพวกคุณหรือนายนักรบ"

ดารา รายเหยียดปากพูดว่าตนก็ไม่อยากเหยียบมาที่นี่ให้เสียรองเท้า ซูซี่บอกดารารายว่าอุ่นใจไม่อยู่ นักรบก็ไม่อยู่ สงสัยสองคนนี้ต้องนัดกันไปที่ไหนสักแห่งแน่ๆ

โอ๋โพล่งไปว่าอาอุ่นไม่ได้ไปกับนายนักรบ ดอกจันก็บอกย้ำว่าพวกเราเจ็บแล้วจำ

ดารารายกับซูซี่ยังแสดงท่าทีและคำพูดเหยียดหยามพวกอุ่นใจ จนทองใบหมั่นไส้คว้ามะเขือเทศเน่าโยนใส่ ดารารายกับซูซี่ร้องอย่างขยะแขยง ยิ่งทำท่ารังเกียจก็ยิ่งทำให้ทองใบ ดอกจัน และโอ๋หมั่นไส้ เลยตะโกนให้ลุยกัน ทั้งสามคว้ามะเขือเทศทั้งเน่าและไม่เน่าขว้างปาใส่สองสาวอุตลุด จนทั้งสองวิ่งหนี

"คอยดูนะ ฉันจะให้คุณพ่อพาคนมาจัดการพวกแก" ดารารายอาฆาต

แต่ทั้งทองใบ ดอกจัน และโอ๋กลับเห็นเป็นเรื่องน่าสมเพช พากันหัวเราะเยาะท้าทายกันสนุกสนาน จนทั้งสองขับรถออกไปแทบไม่ทัน

แต่พอรถลับตาไปแล้วดอกจันก็อดเป็นห่วงอุ่นใจขึ้นมาไม่ได้

ooooooo

นักรบ พยัคฆ์ราชา อาละวาดหนักสั่งลุงชาวประมงว่าไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ต้องหาเรือพาตนกลับฝั่ง ให้ได้ ลุงบอกว่าพายุตั้งเค้าแบบนี้ไม่มีใครออกเรือกันหรอก นักรบได้ยินเสียงฟ้าคำรามน่ากลัวก็สงบลง ถามว่าตนต้องทนอยู่ในกระท่อมบ้าๆนี่หรือ

"อย่างน้อยคุณก็ควรสำนึกว่าเป็นที่พักของคุณ" อุ่นใจเตือนสตินักรบ ทำท่าจะหันไปด่าอุ่นใจ แต่แล้วก็ชะงักตกใจหน้าตาตื่นเมื่อมีตุ๊กแกตัวหนึ่งหล่นตุ้บลงมาข้างๆเขา อุ่นใจเห็นท่าทางนักรบแล้วจำได้ว่าเขากลัวตุ๊กแกมาก

"เอาไอ้ตัวนี้ ออกไปไกลๆฉัน" นักรบขยับหนี ลุงบอกว่าบนเกาะนี้มีตุ๊กแกเต็มไปหมด นักรบใช้เงินแก้ปัญหาทันที บอกลุงว่า "ฉันจ้างจับตุ๊กแกไปทิ้งตัวละห้าพัน ถ้าฉันกลับมาอย่าให้ฉันเห็นพวกมันอีก"

พูดแล้วเดินหนีออกไปจาก กระท่อมอย่างหงุดหงิด อุ่นใจมองตามไปอย่างไม่พอใจมาก เธอตามไปอบรมเขาว่า ชาวบ้านไม่ใช่คนรับใช้ของเขา เขาไม่มีสิทธิ์สั่งใครที่นี่ทั้งนั้น

ทั้งคู่พูดกันไม่กี่คำก็โต้เถียงกัน จนนักรบอยากไปห้องน้ำ ถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน อุ่นใจบอกว่าตรงไหนก็ได้ นักรบคิดว่าถูกกวนประสาท อุ่นใจพูดให้ชัดขึ้นว่า

"บนเกาะนี้นายอยากทำธุระตรงไหนก็เลือกเอาตามสบาย แค่ไม่ให้มันอุจาดตาก็พอ"

นักรบทำหน้างงๆถามว่าหมายความว่าที่นี่ไม่มีห้องน้ำ อุ่นใจไม่ตอบแต่พูดกวนประสาทว่า

"ครั้งแรกในชีวิต ที่นายนักรบ พยัคฆ์ราชา คิดช้า!"

เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้องแล้วสายฟ้าก็ฟาดเปรี้ยงเป็นแสงวาบ พริบตาเดียวฝนก็เริ่มลงเม็ด อุ่นใจแหงนมองท้องฟ้าแล้วรีบวิ่งกลับไปที่กระท่อม นักรบเหลียวซ้ายแลขวาหวาดๆแล้ววิ่งตามไปด้วย

ooooooo

ทั้งสอง วิ่งหนีฝนตามกันมา เผชิญทั้งสายฝน พายุ สายฟ้า และภยันตรายจากกิ่งไม้ที่หักโค่นลงมา ในภาวะคับขันเช่นนี้ แม้นักรบจะเหมือนโกรธเกลียดอุ่นใจจนเข้ากระดูกดำ แต่เขาก็ไม่อาจดูดายเมื่อเธออยู่ในภาวะอันตราย

เมื่อกิ่งไม้หักโค่น ลงมาจะทับเธอ เขาก็พุ่งเข้าไปคว้าตัวเธอหลบไปได้หวุดหวิดจนกอดกันกลิ้งไปกับพื้น แต่พอลุกขึ้นได้จะวิ่งต่อ อุ่นใจก็ข้อเท้าพลิกจนทรุดลง นักรบอีกนั่นแหละที่เข้าประคองไว้ทัน เมื่อเห็นว่าเธอเดินไม่ไหวจริงๆ เขาก็อุ้มฝ่าสายฝนไป ทำไม่รู้ไม่ชี้กับเสียงโวยวายและดิ้นรนของอุ่นใจ

จนกระทั่งมาถึงกระท่อม นักรบทิ้งเธอลงบนแคร่ดังพลั่ก จนอุ่นใจเจ็บเอ็ดเขาว่า

"ถ้าไม่เต็มใจ ทีหลังไม่ต้องช่วย"



"ก็ แค่เกะกะลูกตา ไม่อยากให้เป็นภาระชาวบ้านแถวนี้" นักรบกระชากเสียงใส่ แล้วลุกเดินไปค้นหายาตามซอกมุมในกระท่อม เจอยาหม่องซุกอยู่ในชั้นเก่าๆ ก็หยิบมาบอกว่า "ยาหม่องนี่คงยังใช้ได้" แล้วเข้าไปกระชากข้อเท้าอุ่นใจอย่างแรงเพื่อทายาหม่องให้ พูดอย่างไม่แยแสว่า "ฉันไม่อยากได้ยินเสียงใครร้องเจ็บขา ถ้าฉันต้องติดเกาะอยู่กับเธอที่นี่ทั้งคืน"

ทั้งคู่ยังกัดๆจิกๆกัน ไม่เลิก จนกระทั่งหลังคาที่อุ้มน้ำฝนจนชุ่มเริ่มรั่วทีละจุด...ทีละจุด ทั้งนักรบและอุ่นใจต่างขยับหาที่ไม่รั่ว แต่ขยับไปขยับมาก็มากระจุกอยู่ใกล้กัน จนกลายเป็นนั่งเบียดกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ตกดึกอุ่นใจหนาวสั่นแต่ก็ยังพยายามเกร็งตัวไว้ ไม่ให้ใกล้ชิดนักรบเกินไป นักรบสังเกตเห็นเลยหันมากอดเอาดื้อๆ พูดให้เห็นว่าไม่ตั้งใจช่วยว่า

"ฉัน เห็นเธอขาดความอบอุ่นก็เลยอยากช่วย" เมื่ออุ่นใจบอกว่าไม่ต้องการความหวังดีจอมปลอมของเขา นักรบก็ตะแบงไปว่า "ฉันแค่ไม่อยากเห็นคนหนาวตาย ก็เท่านั้น"

"ปล่อย..." อุ่นใจพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกเขากอดแน่น จนกระทั่งขู่ว่า

"ถ้าเธอไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ฉันอาจจะทำมากกว่ากอดก็ได้"

ได้ผล! อุ่นใจชะงักกึก แต่นักรบก็ยังกอดอยู่อย่างนั้น เหล่มองแล้วแอบยิ้มขำท่าทางของเธอ

ส่วนที่บ้านหรูหราของดาราราย...

ดารารายกับซูซี่ตามหานักรบไม่เจอซ้ำยังถูกปาด้วยมะเขือเทศเน่าจนเหม็นไปทั้งตัว กลับบ้านชำระล้างแล้วก็ยังไม่หายเหม็น ดารารายพูดอาฆาตว่า จบเรื่องนักรบเมื่อไรจะเอาคืนจากดอกจันให้สาสม

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของดารารายมีข้อความเข้า เธอกดดูอย่างสงสัยกับเบอร์แปลกๆ อ่านด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ "เก็บซากนักรบกลางทะเล"

ทั้งสองมองหน้ากันขวับอย่างสงสัย ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักรบ

ooooooo

นักรบ ยังเกรี้ยวกราดดุดันกับคนรอบข้างไม่เลิก เขาปัดขันน้ำข้างตัวอย่างไม่พอใจมากถามว่าเอาน้ำบ้าอะไรมาให้ตนกิน อุ่นใจเข้ามาเจอตำหนิว่ามีกินยังเรื่องมากอีก คนอย่างเขาไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากใครเลยสักนิดเดียว

"สกปรกอย่างนี้ใครจะกินลง" นักรบตวาด

"แค่ทำใจให้สะอาด จะกินน้ำอะไรหรืออยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น" อุ่นใจสวนไป แต่แทนที่นักรบจะคิดกลับพาลหาเรื่องกับเธอ ถามว่า

"ทำไมเธอต้องคอยตามฉันทุกครั้งไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน เธอต้องการอะไรบอกฉันตรงๆได้ไหม ชื่อเสียง...เงินทอง...หรือแค่อยากมีความสุขกับผู้ชายที่มีพร้อมอย่างฉัน"

อุ่นใจตบหน้าเขาผัวะ! ด่าว่าทำไมสวรรค์ปล่อยให้คนชั่วอย่างเขามีชีวิตอยู่แทนที่จะเป็นพี่เอื้อ ถูกนักรบดูถูกว่าชีวิตนักรบ พยัคฆ์ราชา มีค่ามากกว่ายามกระจอกอย่างพี่ชายของเธอ เลยถูกอุ่นใจเงื้อจะตบอีก คราวนี้ถูกเขาจับมือไว้แน่น เธอดิ้นสะบัดจนหลุด ตบหน้าเขาอีกผัวะจนได้

นักรบ โมโหกระชากแขนเสื้อเธอจนขาด อุ่นใจดิ้นสุดฤทธิ์ แต่แรงเธอสู้ร่างกำยำของนักรบไม่ได้ถูกเขาระดมจูบจนดิ้นไม่หยุด กระทั่งค่อยๆอ่อนแรงลง

ขณะที่ทั้งคู่ต่างเคลิ้มกับรสสัมผัสของกันและกันนั้นเอง จู่ๆนักรบก็ผลักอุ่นใจออก สะบัดความรู้สึกอ่อนไหวทั้งหมดทิ้ง มองเธอและพูดอย่างรังเกียจ

"ผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอ ฉันไม่ปล้ำให้เสียศักดิ์ศรีหรอก" พูดแล้วลุกสะบัดไปอย่างไม่แยแส

อุ่นใจน้ำตาไหลพราก เจ็บปวดกับการกระทำและคำพูดที่ทิ่มแทงใจของนักรบ

ooooooo

นักรบออกคำสั่งให้ลุงชาวประมงพาตนไปขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้ ลุงปฏิเสธอย่างรังเกียจว่าไม่มีใครอยากช่วยคนเห็นแก่ตัวอย่างเขา นักรบหว่านเงินจ้างหนึ่งล้านให้คนที่พาตนไปขึ้นเกาะได้ มีชาวบ้านหลายคนตาลุกอยากได้เงินพากันแย่งตัวนักรบ เขาหันไปเยาะเย้ยอุ่นใจว่า

"เห็นรึยัง อำนาจเงินซื้อได้ทุกอย่าง"

"คนที่เปรียบการใช้ชีวิตของตัวเองเป็นผู้ล่าและมองคนอื่นเป็นเหยื่อ จิตใจของเขาไม่ต่างอะไรกับสัตว์" อุ่นใจด่าอย่างเจ็บแสบ

"ทุกชีวิตต้องเอาตัวรอด ฉันจะซื้อทั้งเกาะนี้มาพัฒนาให้เป็นรีสอร์ตหรูระดับห้าดาวและไล่ชาวบ้านออกไปให้หมด"

อุ่นใจด่าเขาว่าสกปรกและเลวที่สุด พุ่งเข้าไปเงื้อมือจะตบ ถูกเขาจับมือตรึงไว้กระชากเข้าหาตัวแล้วแกล้งสูดซอกคอ เธอแต่พูดหยามว่า

"อย่าพยายามหาเรื่องเพื่อเข้าใกล้ผมเลย ผู้หญิงอย่างคุณไม่มีค่าอะไรให้ผมจดจำ"

อุ่นใจสะบัดมือจากนักรบน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บแค้นชอกช้ำใจ

ขณะนั้นเองมีเรือหรูลำหนึ่งแล่นเข้ามาที่เกาะ ลุงและชาวบ้านเห็นพากันตื่นตาตื่นใจกับความหรูของเรือ ส่วนนักรบยิ้มกริ่มมั่นใจว่ามีคนมารับตนแล้ว

ดารารายกับซูซี่และทองทิวนั่นเอง นักรบงงว่าเขาไม่ได้ ติดต่อไป ทองทิวงงว่าแล้วใครติดต่อตน ดารารายปรายตามองอุ่นใจอย่างดูถูกถามว่ามาได้ยังไง แล้วชวนนักรบรีบกลับจะได้ ไปเตรียมงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่และสมศักดิ์ศรีของเราสองคน นักรบทำเป็นชวนอุ่นใจแต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องขอร้องขออาศัยเรือตนจึงจะให้ไปด้วย อุ่นใจปฏิเสธอย่างทระนงในศักดิ์ศรีของตัวเอง

ก่อนไปนักรบปรามกับทองทิวว่าใครพาอุ่นใจไปส่งที่ฝั่งให้ถือว่าเป็นศัตรูกับตน ถูกอุ่นใจด่าว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตไหนบนโลกจะเลวได้เท่าเขา นักรบหันมาผลักเธอจนเซ ดีที่จอมทัพโผล่พรวดมาประคองไว้ได้ทันด่านักรบว่า

"ทำร้ายผู้หญิงไม่สมเป็นลูกผู้ชายเลยนะครับคุณนักรบ"

"ข่าวไวสมกับเป็นนักธุรกิจด้านการสื่อสาร แต่เสียดายที่คนอย่างนายเป็นได้ก็แค่ที่สองรองจากฉัน"

จอมทัพไม่สนใจความหยาบคายโอหังของนักรบ เขาบอกอุ่นใจว่าเรือของเขาจอดไว้อีกฟากของเกาะย้ำว่า "ผมมารับคุณ"

"หมดฉันแล้วก็มีผู้ชายมารอต่อคิว ผู้หญิงอย่างเธอมันง่ายขนาดนอนกับใครก็ได้จริงๆ" นักรบหันมาด่าอุ่นใจอีก จอมทัพทนไม่ได้พุ่งเข้าชกหน้าจนนักรบเซเสียหลัก ทองทิวรับไว้ทันแต่จอมทัพก็ซัดกำปั้นใส่อีกหมัดปรามว่าจะดูถูกตนยังไงก็ได้แต่อย่าดูถูกอุ่นใจ

นักรบไม่ยอมให้ใครทำฝ่ายเดียวอยู่แล้ว ทั้งคู่จึงชกต่อย กันนัวเนียจนทองทิวกับอุ่นใจต้องเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกันอุ่นใจตะโกนให้จอมทัพหยุดและหันไปถามเขาว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

นักรบรู้สึกสะเทือนใจวาบขึ้นกับความห่วงใยของอุ่นใจต่อจอมทัพ แต่ถูกดารารายจูงไปขึ้นเรือทองทิวยังหันมองอุ่นใจ ด้วยความไม่สบายใจที่ไม่รู้จะช่วยเธออย่างไร

ขึ้นฝั่งมานั่งรถกลับ ดารารายคุยถึงโครงการแต่งงานว่าคุณพ่อเธออยากให้หาสถานที่ที่รับรองแขกได้เยอะๆ โอ่อ่าสมกับหน้าตาของคุณพ่อ แต่คุยแล้วเห็นนักรบนิ่งเงียบเหมือนใจลอย เพราะในใจเขายังคิดถึงและเห็นแต่ภาพของอุ่นใจ จนดารารายถามว่าฟังตนพูดหรือเปล่า เขาจึงรู้สึกตัวกลบเกลื่อนว่า

"คุณเสนอไอเดียงานแต่งของเราได้เลย ผมตามใจคุณทุกอย่าง"

ดารารายจ้องหน้าเขาอย่างจับพิรุธ นักรบเลี่ยงเมินมองไปนอกรถด้วยสีหน้าเครียดแกมกังวล

ooooooo

นักคิดโมโหมือปืนที่ทำงานพลาดสั่งให้หลบไปกบดานที่อื่นก่อนจนกว่าเรื่องจะเงียบ บ่นกับตัวเองว่า "อุตส่าห์ส่งข้อความไปบอกให้ดารารายตามไปเก็บศพ ไอ้นักรบ ดันกลายเป็นไปรับมันกลับ!"

นิมมานให้กำลังใจว่ามันต้องมีวันพลาดอีก เราต้องช่วยกันทำลายมัน บอกนักคิดว่า

"แม่จะเอาเอกสารใหม่ที่เราเอามาช่วงที่นักรบไม่อยู่ เอาไปให้จอมภพช่วยจัดการ"

"ยืมมือคนอื่นจัดการ พอสำเร็จเราก็ชุบมือเปิบ เป็นความคิดที่เยี่ยมมากครับแม่" นักคิดชื่นชมแล้วสองแม่ลูกก็หัวเราะกันอย่างเจ้าเล่ห์

คืนเดียวกัน จอมทัพพาอุ่นใจไปหาจอมภพบอกว่าเขาจะแต่งงานกับอุ่นใจคนนี้ จอมภพฉุนขาดถามว่าผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมที่เป็นสาเหตุให้เขาไม่เข้าประชุม บอกว่าจะแต่งงานกับคนไม่มีสกุลรุนชาติคนนี้ไม่ได้ ถ้าทุกคนรู้ว่าประธานบริษัทแต่งงานกับผู้หญิงข้างถนนจะเชื่อมั่นต่อบริษัทได้อย่างไร

จอมทัพชี้แจงว่าอุ่นใจเป็นคนอ่อนหวานมีจิตใจดีงาม ตนไม่ได้รักเธอที่ฐานะเงินทองตนรักเธอด้วยใจ ก็ถูกย้อนว่าแล้วความรักนั่นกินได้ไหมมีแต่จะทำให้หายนะต่างหาก

จอมทัพรับไม่ได้ อุ่นใจขอร้องเขาให้เชื่อคุณพ่อ เราสองคนเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางบรรจบกันและตนก็ไม่อยากเป็นแกะดำในกลุ่มพวกเขา ขอบคุณเขาที่มอบความรู้สึกดีๆให้ แล้วเธอก็เดินหนีไป

"เดี๋ยวก่อนอุ่นใจ" จอมทัพขยับจะตาม ถูกจอมภพยื่นคำขาดว่าห้ามตามไป เขาหันมายื่นเงื่อนไขบ้างว่า "ถ้าคุณพ่ออยากให้ผมลงสนามสู้กับนักรบ คุณพ่อต้องยอมให้ผมแต่งงาน กับอุ่นใจ" พูดแล้วเขาวิ่งตามอุ่นใจไป ทำให้จอมภพขบกรามอย่างเครียดจัด

จอมทัพวิ่งตามไปยัดแหวนใส่มืออุ่นใจขอให้เธอเก็บไว้ สักวันตนจะทำให้เธอยอมใส่แหวนนี้ด้วยตัวเอง อุ่นใจอึ้งกับท่าทีจริงจังของเขา

ooooooo

เช้าวันต่อมา ขณะอุ่นใจเตรียมออกข้างนอกก็เจอกับเปลวแสงนำกองทัพนักข่าวมาออกันอยู่เต็มหน้าบ้าน ขณะอุ่นใจกับโอ๋ยืนอยู่นั่นเอง เปลวแสงก็ถือกล้องวีดิโอเข้ามาพลางบรรยายว่า

"นี่แหละค่ะ โฉมหน้าของผู้หญิงสาวปริศนาที่เป็นขวัญใจ คนใหม่ของประธานไทเกอร์คิง นายนักรบ พยัคฆ์ราชา และหญิงสาวคนนี้เป็นต้นเหตุของการกว้านซื้อเกาะครามของนายนักรบ จนทำให้ชาวบ้านต้องเดือดร้อนและออกมาประท้วงค่ะ"

อุ่นใจตกใจกับการถูกกล่าวหาในเรื่องที่ตนไม่รู้เรื่องด้วย พยายามอธิบายแต่เปลวแสงไม่ฟังทั้งยังอ้างหน้าที่สื่อมวลชนที่ต้องรายงานตามความจริงด้วย


อุ่นใจถูกเปลวแสงและชาวเกาะที่ยกขบวนมาประท้วงเธอต่อหน้านักข่าวจำนวนมาก กล่าวหาว่าเธอเป็นต้นเหตุให้นักรบกว้านซื้อที่ดินบนเกาะมาสร้างเรือนหอทำให้ชาวบ้านบนเกาะเดือดร้อนกันถ้วนหน้าและบ้างก็กำลังถูกไล่รื้อถอนบ้านอยู่

จนเมื่อนั่งคุยกันในบ้าน อุ่นใจพยายามชี้แจงกับเปลวแสง สุดท้ายเธอก็จับได้ว่าเปลวแสงพยายามปล่อยข่าวทำลายตน ก่อนกลับไปเปลวแสงบอกเธอว่าถ้าอยากแก้ความเข้าใจผิดตนก็พร้อมจะช่วยแต่เธอต้องทำในสิ่งที่ตนต้องการ พูดทิ้งไว้ว่า พร้อมเมื่อไรให้ติดต่อมาก็แล้วกัน

สิ่งที่เปลวแสงต้องการกว่าซีดีแผ่นที่เอื้อกล่าวโทษบริษัท ไทเกอร์คิงคือ ยังมีอีกคลิปหนึ่งที่เอื้ออัดไว้และพยายามลบทิ้งแต่ยังค้างอยู่ในกล้องที่ส้มโอเอามาซ่อมเวลานี้ตนเก็บไว้ นั่นคือคลิปที่เอื้อเปิดโปงธาตุแท้ของนักรบที่บังคับให้เขาเซ็นปิดปากเรื่องอุบัติเหตุไฟไหม้เพราะทางบริษัทไม่ได้ทำประกันชีวิตให้ พนักงานนั่นเอง

แต่อุ่นใจก็บอกดอกจันว่าที่เอื้อพยายามลบเพราะถ้าเรื่องนี้หลุดไปนักรบต้องถูกเล่นงานและถ้าบริษัทล้มพนักงานทุกคนก็ต้องเดือดร้อนไปหมด ตนจึงทำไม่ได้ไม่อยากเอาชีวิตคนอื่นมาแลกเพื่อสั่งสอนคนคนเดียว
ซึ่งดอกจันฟังเหตุผลแล้วก็เข้าใจ

ooooooo

มรสุมซัดกระหน่ำเข้าสู่ชีวิตของอุ่นใจกับโอ๋อย่างรุนแรงอีกครั้ง เมื่อทางโรงพยาบาลส่งบิลค่ารักษาพยาบาลของแม่นวลไปให้นักรบเซ็นแต่นักรบไม่อยู่นายิกาจึงรู้เรื่องนี้เข้า ตรงดิ่งไปหาแม่นวลที่โรงพยาบาล ซ้ำยังทำให้แม่นวลรู้ด้วยว่าเอื้อเสียชีวิตไปนานแล้ว

แม่นวลช็อกเพราะตลอดเวลามายังรอคอยการกลับมาของเอื้อเพราะอุ่นใจกับโอ๋บอกว่าเอื้อไปทำงานต่างจังหวัด และในที่สุดแม่นวลก็เสียชีวิตไปอีกคน

อุ่นใจ โอ๋ และดอกจัน เสียใจจนแทบทนอยู่ต่อไปไม่ได้ ในยามนี้มีแต่จอมทัพเท่านั้นที่ยังอยู่เคียงข้างคอยช่วยเหลือให้กำลังใจเธอตลอดเวลา ส่วนดอกจันไม่อาจทำใจสัมพันธ์กับทองทิวได้อีกต่อไป ประกาศตัดขาดจากเขาที่เป็นพวกนักรบคนใจร้ายอำมหิต

ทองทิวถามดอกจันจนรู้ว่านายิกาไปพูดเรื่องราวต่างๆและบอกว่าเอื้อตายไปนานแล้ว สะเทือนใจแม่นวลจนช็อกและเสียชีวิตทำให้ทองทิวเองก็รับไม่ได้ กลับไปที่บ้านนักรบเจอนายิกาเขาถามว่า

"คุณท่านรู้ไหมครับว่าทำอะไรลงไป นั่นมันชีวิตคนทั้งคนเชียวนะครับ"

แทนที่จะรู้สึกรู้สากับการกระทำของตัวเอง นายิกากลับ ขู่ว่าสำเหนียกเสียบ้างว่าตัวเองเป็นใคร อย่าบังอาจมาขึ้นเสียง ถ้าไม่พอใจก็ให้ลาออกไปเสียจะได้พ้นหูพ้นตาไป

นักรบมาพอดีถามว่าเกิดอะไรขึ้น พอนายิกาบอกว่าแม่นวลตายเพราะรับไม่ได้ที่รู้ว่าลูกชายถูกรถชนตาย พูดแล้วหัวเราะหึๆเดินขึ้นห้องไป นักรบฟังแล้วอึ้งกับเหตุการณ์ที่รุนแรงอย่างคาดไม่ถึง

ooooooo

นักรบไปตัดพ้อต่อว่านายิกาว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย นายิกาพูดอย่างไม่แยแสกับความรู้สึกของนักรบว่า เพราะเขาเสียเงินให้กับการดูแลครอบครัวนี้ไป โดยไม่จำเป็น นักรบติงว่าถ้าบอกตนตรงๆก็จะสั่งยกเลิกการรักษาพยาบาลและให้ พวกเขากลับบ้าน

"นั่นมันไม่ใช่วิธีของแม่ ลืมไปแล้วเหรอว่า งูถ้าจะตีมันก็ต้องตีให้ตาย ถ้าไม่ใช้วิธีเด็ดขาดกับนังอุ่นใจ สักวันมันก็จะกลับมาพัวพันกับลูกอีก!"

แต่นายิกาหารู้ไม่ว่า การตายของแม่นวลทำให้อุ่นใจบอกกับดอกจันด้วยความแค้นในวันเผาศพแม่นวลว่า

"ฉันยอมพวกเขามามากแล้ว ต่อไปนี้ถึงเวลาที่ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน"

ดัง นั้น หลังงานเผาศพแม่นวล ดอกจันกับอุ่นใจในชุดดำ ก็ถือรูปของเอื้อกับแม่นวลพร้อมทั้งโกศใส่อัฐิของทั้งสองบุกไปที่บริษัทไท เกอร์คิง ตรงเข้าไปในห้องประชุมที่นักรบและนายิกากำลังประชุมกับลูกค้าอยู่ เธอตรงเข้าไปถามนักรบว่าจะให้วางรูปพี่ชายกับแม่ตนไว้ที่ไหนดี นักรบถามว่านี่มันอะไรกัน

"จำไม่ได้เหรอ แม่กับพี่ชายอุ่นใจไง คนสองคนที่พวกคุณฆ่าตายกับมือ!" ดอกจันบอก

"ฉัน ต้องการให้คุณจำให้แม่นๆว่า ที่ครอบครัวฉันต้องพังพินาศย่อยยับก็เพราะการกระทำของคุณคนเดียว คุณนักรบ!" อุ่นใจพูดตรงหน้านักรบด้วยสีหน้าเคียดแค้นแล้วเทอัฐิลงบนโต๊ะ ทองทิวพยายามห้าม แต่อุ่นใจก็ทำจนเสร็จ ทั้งยังประกาศกร้าวว่า

"คุณจำเอาไว้นะคุณนักรบ นี่คือการประกาศสงครามของฉัน ต่อไปนี้ถ้าคุณทำร้ายฉันก่อน ฉันจะตอบโต้ให้ถึงที่สุด"

นักรบ ลุกพรวดสั่งให้หยุด นายิกาสั่งให้จับทั้งสองคน โยนออกไปเดี๋ยวนี้ ทองทิวจึงเข้าปลุกปล้ำลากดอกจันออกไป ส่วนนักรบก็เข้ากระชากลากถูอุ่นใจออกไป พาขึ้นไปบนดาดฟ้าบริษัทด่าว่า

"เธอ เป็นผู้หญิงที่บ้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยนะ มีหัวคิดบ้างหรือเปล่า" ทั้งยังปรามาสว่า ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอ และโง่มากที่เอาเถ้ากระดูกแม่กับพี่ตัวเองมาโปรยเล่น

อุ่นใจบอกว่า ฝุ่นผงพวกนั้นไม่ใช่เถ้าถ่านของแม่กับพี่ชายตน มันเป็นแค่เศษขี้เถ้าที่ตนเอามาหลอกเขาเท่านั้น ด่านักรบว่า พวกเขาเป็นคนไม่มีหัวใจ คนอย่างพวกเขาต่างหากที่สมควรตาย ไม่ใช่แม่กับพี่ชายตน!

ooooooo

และแล้ว ในงานฉลองวันเกิดของจอมภพนั่นเอง เขาประกาศแต่งตั้งจอมทัพเป็นประธานฟีนิกซ์แทนเขา แขกที่มาร่วมงานต่างแสดงความยินดี บ้างก็พากันแซวว่ามีสาวๆให้เลือกหรือยัง บ้างก็เสนอว่าจะฝากหลานสาวมาให้พิจารณาสักคน

"มีแล้วค่ะ" เสียงหวานใสดังขึ้น ทุกคนหันมองร่างหนึ่งเดินย้อนแสงขึ้นมาเป็นภาพเงา แต่พอต้องแสงใสสว่าง ทุกคนก็มองตะลึงกับความสวยสง่าของหญิงสาวนั้นเธอคืออุ่นใจนั่นเอง! เธอเอ่ยกับจอมทัพอย่างอ่อนหวานฉะฉานว่า

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ปรากฏตัวช้าไปหน่อย จนเกือบทำให้ลูกหลานใครต่อใครมีหวังในตัวคุณซะแล้วสิ"

ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังบอกแก่จอมทัพท่ามกลางความไม่พอใจของจอมภพว่า

"ไหนๆงานนี้ก็เป็นงานเปิดตัวคุณในฐานะผู้บริหารแล้ว ฉันว่าเราถือโอกาสประกาศข่าวอย่างเป็นทางการเลยก็ดีนะคะ"

นั่นคือเธอประกาศรับหมั้นจอมทัพ ทำเอาแขกพากันฮือฮา แต่จอมภพมองตะลึงแทบช็อก

จอมทัพประคองมืออุ่นใจขึ้นสวมแหวนให้อย่างทะนุถนอมแล้วดึงตัวเข้าไปกอดอย่างแสนรัก

"ยินดี ด้วยนะคะคุณจอมภพ วันเกิดปีนี้ได้ของขวัญเป็นว่าที่ลูกสะใภ้เลยทีเดียว" แขกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทุกคนพากันหัวเราะอย่างชื่นชม ในขณะที่จอมภพทำหน้าไม่ถูก ยิ้มรับเจื่อนๆ แต่ในใจนั้นแทบลุกเป็นไฟ

ooooooo

เมื่อ กลับบ้านอยู่กันตามลำพัง จอมภพประกาศเด็ดขาดกับจอมทัพและอุ่นใจว่าจะไม่ยอมรับการหมั้นนี้เด็ดขาด แต่จอมทัพไม่ทุกข์ร้อนบอกว่าตนจริงใจกับอุ่นใจและจะแต่งงานกับเธอให้เร็ว ที่สุด ไม่ว่าคุณพ่อจะว่าอย่างไรก็ตาม ว่าแล้วก็จูงมืออุ่นใจออกไป จอมภพแทบจะคลั่งกับการแข็งข้อของลูกชาย

จอมทัพพาอุ่นใจไปส่งที่บ้าน ดอกจัน โอ๋ตื่นเต้นมากชมว่าอาอุ่นสวยมากไปไหนกันมา ดอกจันลุกมาชะเง้อดูอุ่นใจที่กำลังยืนคุยกับจอมทัพอยู่หน้าบ้าน

อุ่น ใจถามว่าคืนนี้จะกลับไปค้างที่บ้านได้หรือ เขาบอกว่าไม่เป็นไรกลับไม่ได้ก็นอนโรงแรมสักสองสามคืน เธอขอโทษที่ทำให้เขาลำบากใจ แล้วอุ่นใจก็บอกเขาว่า ตนอยากพิสูจน์ตัวเองด้วยการทำงานที่บริษัทของเขา คุณพ่อเขาจะได้เห็นว่าตนทำตัวให้เป็นประโยชน์

"ได้สิครับ ผมดีใจจริงๆเลยที่คุณตัดสินใจแบบนี้" จอมทัพดึงตัวอุ่นใจเข้าไปกอดอย่างตื่นเต้น ในขณะที่อุ่นใจจิกตาคมกริบอย่างมีแผนการ

ooooooo

เมื่อเข้าไปในห้องนอน ดอกจันถามว่าไปงานไหนมาหรือ ไม่เห็นชวนกันบ้างเลย

"งานที่บ้านคุณจอมทัพน่ะ วันเกิดพ่อของเขา แกไม่ชอบหน้าพ่อเขานี่ฉันก็เลยไม่ได้บอก"

ดอกจัน เห็นแหวนที่นิ้วถามว่าแหวนอะไร เดาว่าเป็นแหวนหมั้น อุ่นใจบอกว่าใช่มันคือแหวนหมั้นของจอมทัพ ตนเพิ่งตกลงหมั้นกับเขาวันนี้เอง แล้วพรุ่งนี้ก็จะเริ่มไปช่วยงานเขาที่บริษัทด้วย

"อะไรน่ะอุ่น ทำไมปุบปับแบบนี้ เพิ่งจะผ่านงานศพไปไม่กี่วันเอง" ดอกจันแปลกใจ

"ก็ เพราะอย่างนั้นน่ะสิ ฉันถึงต้องรีบตกลงให้เร็วที่สุด ฉันต้องการเข้าไปทำงานในบริษัทของคุณจอมทัพ เพราะมันถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องลงสนามแข่งขันกับนายนักรบ"

ดอกจันอึ้ง ถามว่า "นี่หมายความว่า แกหมั้นกับคุณจอมทัพเพราะเรื่องนี้เหรอ"

อุ่นใจชะงักรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูกแต่ก็ต้องทำ บอกดอกจันว่า

"คุณจอมทัพเป็นคนดี บางทีฉันอาจจะรักเขามากขึ้นเรื่อยๆหลังจากนี้ก็ได้"

อุ่นใจเดินไปแล้วแต่ดอกจันยังมึนอยู่ เธอไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจแบบนี้ของอุ่นใจเลย...

ooooooo

การก ลายเป็นคนพิการที่เดินไม่ได้ ทำให้นักคิด วันๆคิดไม่ตกอารมณ์ร้าย แม้แต่กับซูซี่ที่คอยดูแลปรนนิบัติเขาอย่างดีก็ถูกดุด่าอย่างรุนแรง เอายามาให้กินก็ไม่ยอมกิน ไล่ตะเพิดไปให้พ้น นิมมานเข้ามาถามว่าเป็นอะไร นักคิดระเบิดความแค้นว่า

"ทำไมต้องเป็นผมด้วยครับคุณแม่ ทำไมไอ้คนขาเป๋เดินไม่ได้ถึงไม่ใช่ไอ้นักรบ คอยดูนะผมจะคิดบัญชีกับมัน!" นักคิดตีอกชกหัวอย่างแค้นใจ

ซูซี่ก้มเก็บเศษจานที่ถูกนักคิดปัดตกแตกอย่างเซ็งๆ พอเดินออกมานอกห้องก็เบ้หน้าพึมพำ

"ถ้าไม่ใช่เพราะแกมีเงินถุงเงินถัง แกไม่มีวันได้โขกสับฉันแบบนี้แน่ไอ้ง่อย!"

ooooooo

จบตอนที่ 15
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 01 ตุลาคม 2553		2 comments
Last Update : 1 ตุลาคม 2553 14:59:50 น.
Counter : 1124 Pageviews.
Share Tweet