ละคร วิวาห์ว้าวุ่น ตอนอวสาน
ตอนที่ 19รถธราดลพุ่งมาอย่างแรง จอดลงที่ว่างห่างจากบ้านเปลี่ยวหลังนั้นพอสมควร ปุ๊กกี้ลงมาตามด้วยปวีร์ และธราดล ปุ๊กกี้ชี้บอกว่ารถมันอยู่นั่น ธราดลรีบดึงปุ๊กกี้ไว้ สั่งให้เธอรอข้างนอก ไม่อยากให้เธอเข้าไป กลัวอันตราย"เอางี้นะ คุณรีบโทร.ไปตามตำรวจมาด่วนที่สุด ผมกับไอ้ปวีร์จะรีบเข้าไปข้างใน"ธราดลสั่งแล้วหันมา ปรากฏว่าปวีร์หายเข้าไปในบ้านนั้นแล้ว จึงรีบอธิบายให้ปุ๊กกี้ฟัง ก่อนจะตามปวีร์เข้าไป...ขณะเดียวกัน ตุลย์ถูมือไปมาเหมือนเห็นไอรดาเป็นเหยื่ออันโอชะ มันเหน็บปืนใส่เอว จัดท่าพร้อมบุก จับสองแขนไอรดาไว้ มันตะโบมจูบซุกไซ้ ไอรดาดิ้นรนต่อสู้เท่าที่จะทำได้ สู้ไปร้องไห้ไป แล้วสายตาก็เหลือบไป ใจชื้นด้วยความหวัง เห็นปวีร์แง้มประตูเข้ามา...ตุลย์ชะงักเมื่อสอง มือเหล็กตะปบที่คอเสื้อ แล้วมันก็ถูกกระชากเหวี่ยงหมุนมา ร้องถามว่าอะไรเว้ย...ขาดคำปากนั้น ก็เจอกำปั้นทุบปากครึ่งจมูก ยืนเซแซดๆเข้าจังหวะตีน ตวัดใส่ก้านคอมันจนล้มลงคาตีน ตุลย์แยกเขี้ยวใส่ มือตะปบปืน ปวีร์คว้าหมับไว้ทัน อีกมือจึงตะบันใส่ดั้งจมูกมันไม่ยั้งมือ ปากคำรามถามเอาเรื่อง มันทำอะไรไอรดาบอกมา...ไอรดาเองนั่งตัวสั่นบน เตียง เพราะตอนนี้ทั้งสองกำลังออกแรงยื้อแย่งปืนกันอุตลุด แล้วเสียงปืนดังเปรี้ยงสนั่นขึ้น ไอรดาตาเหลือก เมื่อเห็นตุลย์ลุกขึ้นมายืนหอบตัวโยน แต่ ปวีร์เอนอยู่กับพื้น ที่เสื้อเลอะไปด้วยสีเลือดแดงฉาน โดยเฉพาะที่เหนือสีข้าง ตุลย์ยังไม่หนำใจ ยังเล็งปืนไปที่ปวีร์อีก"ในที่สุด ฉันก็จะได้ฆ่าแก...ด้วยมือฉันเอง""อย่า...อย่ายิงเขา" ไอรดาวิ่งไปกอดปวีร์ไว้ ร้องห้ามเสียงหลง"คุณหลบไป ผมจะฆ่ามัน ผมไม่อยากฆ่าคุณ""เขาไม่เกี่ยว...ปล่อยเขาไปเถอะ คุณจะเอาอะไรจากฉันบอกมา ฉันให้คุณทุกอย่าง""ไม่...ยิ่งเห็นคุณห่วง มันอย่างนี้ ผมยิ่งอยากฆ่ามัน""คุณไอ...คุณรีบหนีไป" ปวีร์ร้องสั่ง ไอรดาแย้งทันที"ไม่...ฉันไม่หนี ถ้าไม่มีคุณไปด้วย"ตุลย์ ตวาดสั่งให้ไอรดาหลบ เธอยืดอกใส่ โต้ไปทันทีไม่หลบ...ตุลย์ตวาด"งั้น ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่หลบก็รับลูกปืนไปแทนมัน...หนึ่ง..." ตุลย์ไม่รู้ว่าธราดลโผล่มาที่ประตู เห็นภาพนั้นตกใจกลัวแทบตาย ต้องหลบวูบไป พอตุลย์นับสอง ธราดลตัดสินใจตะโกน"หยุดนะ..." หลับตาปี๋ด้วยความกลัว แข็งใจสั่ง "นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ...ล้อมไว้หมดแล้ว"ตุลย์ ชะงัก หันไปมองทางเสียง พอหันมา ปวีร์ชาร์จเข้าใส่ สองคนปะทะหันถลาไป ปืนกระเด็นหลุดมือ...ทั้งสองจึงใช้วิธีวัวชนขวิดกันคนละทีสองที ปวีร์บาดเจ็บจากกระสุนปืน ตกอยู่ในฐานะเสียเปรียบ สั่งให้ไอรดารีบหนีไป...ธราดลตัดสินใจวิ่งมาหยิบปืน สั่งไอรดา"รีบ หนีไป ไม่ต้องห่วงทางนี้ ผมจัดการเอง รีบออกไปเร็ว" ธราดลไม่สนไอรดา หันปืนไปทางตุลย์ สั่งดังลั่น "หยุด... ไม่งั้นฉันยิงแกจริงๆด้วย"สิ้น เสียงธราดล ตุลย์หยุดชะงัก แต่ปวีร์ทรุดลงกุมสีข้างอย่างสุดทน แล้วยังเงยหน้าถามธราดลว่า ไปอยู่ไหนมา ทำไมเพิ่งโผล่ ธราดลตัดบทให้รีบไปโรงพยาบาลก่อน ทางนี้เขารอตำรวจเอง พลางปืนจี้เอวตุลย์ให้ทำตามด้วยการเดินลงไปข้างล่าง...ก่อนที่จะออก ประตู ตุลย์ยังไม่หมดฤทธิ์ ได้จังหวะ มันใช้ไหล่กระแทกธราดลใส่กรอบประตูอย่างแรง จนธราดลปืนกระเด็นหลุดมือไป ตุลย์รีบคว้าปืนมาได้ จี้ไปทางปวีร์ที่โผนใส่ กลับถูกอัดเข้ารอยกระสุนลงไปเค้เก้หมดท่า ตุลย์ยิงใส่ ปวีร์ เห็นกระโจนหลบหวุดหวิด ธราดลมากระชากแขนปวีร์พาหลบ ปิดประตูหลบรอดกระสุนอีกครั้ง ตุลย์เปิดประตูออกมาถือปืนไล่ล่าอย่างเอาเป็นเอาตายด้านนอก ไอรดากับปุ๊กกี้ได้ยินเสียงปืนอกสั่นหวั่นใจ พอรถตำรวจมาถึง ตำรวจสี่ห้านายลงรถวิ่งมา ไอรดาร้องบอก"ระวังนะคะ คนร้ายมีปืน กำลังเล่นงานพวกเราสองคนอยู่ข้างใน"เสียงปืนจากในบ้านดังขึ้น อีก...ตำรวจกระจายกำลัง ประตูบ้านเปิดผาง ธราดลประคองปวีร์เลือดโซมออกมา เสียงปืนยิงไล่หลัง...ตำรวจสองนายรีบประคองปวีร์หลบกระสุนตุลย์ถือ ปืนวิ่งตามออกมามองซ้ายขวา เล็งปืนใส่ตำรวจ ยิงพลาดอีก"วางปืน เดี๋ยวนี้...อย่าคิดต่อสู้ วางปืน ยกมือขึ้น" ตุลย์ ไม่สยบ มันยอบตัวลงยิงปืนใส่ ตำรวจนายหนึ่งลั่นกระสุนอย่างปรานี แขนตุลย์ถูกยิงห้อย เสียงร้องอย่างเจ็บปวด ปืนกระเด็นไปไกล...ตุลย์ตกอยู่ในฐานะเป็นเป้า จึงยืนจังก้าไม่ยอมยกมือ แต่ตำรวจไม่ยิงอีก ได้แต่ใส่กุญแจมือ ตุลย์สิ้นฤทธิ์ไปในทันที ปุ๊กกี้จะเข้าไปตบ แต่ไอรดาห้ามไว้ ย้ำใครทำกรรมอะไรไว้ ก็ต้องได้รับกรรมไปตามนั้นปวีร์เริ่มครางเจ็บแผล เลือดไหลจะหมดตัวแล้ว ไอรดาเตือนว่าอย่าสำออย ไกลหัวใจตั้งสิบนิ้ว ธราดลไม่ฟัง ให้ช่วยกันลากตัวไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปโรงพยาบาล...ส่วน นายตุลย์ถูกตำรวจหิ้วปีกเลือดไหลที่แขนเป็นทางพาไปหาหมอ...ตุลย์เหมือนสำนึก ผิด แต่ไม่มีใครช่วยเขาได้แล้ว...oooooooขณะที่รุจน์เดิน จากที่ทำงานลงมายังลานจอดรถ คนขี่มอเตอร์ไซค์สวมหมวกกันน็อกนั่งคร่อมรถติดเครื่องไว้ พอได้จังหวะจึงขับรถอ้อมมาหารุจน์ที่ตรงมายังรถของเขาแม่ค้า ลอตเตอรี่จะมาขายให้รุจน์พอดี แม่ค้าเห็นมือปืนหมวกกันน็อกเล็งปืนใส่ ตัวเองรีบยกแผงลอตเตอรี่บังหน้า กรีดร้องกลัวตาย รุจน์หันหน้ามามองแตกตื่น รีบพุ่งตัวหลบ แต่ช้าไป กระสุนเจาะที่หัวไหล่ลงไปเลือดกระจายที่พื้น แม่ค้าปากสั่นร้องช่วยด้วย มีคนถูกยิง...ขณะที่มือปืนควบมอเตอร์ไซค์หนีไปแล้วรุจน์ลืมตามอง คนที่ชะโงกหน้ามาคือแม่ค้าลอตเตอรี่แล้วภาพที่รุจน์เห็นก็รางเลือนวูบหาย ไป...กว่ารุจน์จะรู้สึกตัวก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว คนที่รู้ข่าวก่อนเพื่อน แล้วมาประคับประคองรุจน์อย่างสุดหัวใจก็คือมาตติกานั่นเอง...แล้วคนที่มา เยี่ยมพร้อมช่อดอกไม้คนต่อมาคือไอรดา มาตติกาถามถึงปวีร์ ไอรดาบอกไม่เป็นอะไรมาก พอถามรุจน์ เขารีบบอกว่าเขาดวงดี แคล้วคลาดทุกอย่างแล้ว มาตติกาบอกเรื่องคนร้ายว่ายังไม่ได้ตัว แต่คงเป็นมือปืนรับจ้าง รุจน์เองก็บอกไอรดา"ผมไม่เคยมีศัตรูที่ไหน ถ้าจะมีก็...อาจจะเป็นคุณธีร์ เพราะผมกับเขาเพิ่งมีเรื่องกัน ผมกำลังประสานงานกับตำรวจอยู่""เฮ้อ...เพราะมาตแท้ๆ คุณรุจน์ต้องมารับเคราะห์แบบนี้""เคราะห์อะไรกัน ได้นอนเฉยๆ แล้วมีคุณมาตมาดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ แฮปปี้กว่าตอนไม่โดนยิงเสียอีก""ทำปากดีไป...คุณรุจน์เนี่ย...พูดเล่นอะไรก็ไม่รู้" มาตติกาเขิน เลยทุบเข้าให้ รุจน์ร้องลั่นเพราะถูกแผลที่ไหล่ มาตติกาเองตกใจสำนึกผิด รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ทั้งโอ๋ ถามว่าเจ็บมากไหมเนี่ย ไอรดาเห็นการเอาอกเอาใจดูแลกันของคนทั้งสองแล้วอดยิ้มด้วยความยินดีกับพวก เขาไม่ได้...ขณะที่มาตติกาออกมาส่งไอรดา มีการถามถึงโรงเรียนสอนโยคะ ซึ่งเธอก็บอกว่าหลังจากคุณรุจน์ลงโฆษณาในหนังสือของเขาแล้ว มีนักเรียนเพิ่มมากขึ้น ไม่เกินปีคงส่งเงินธนาคารหมดแน่ ไอรดายินดีอีกครั้ง...ขณะทั้งสองเดินไปนั้น ไม่ได้มองที่เคาน์เตอร์ นายธีร์กำลังมาสอบถามเจ้าหน้าที่อยู่ทางรุจน์กำลังนอนในห้อง ได้ยินเสียงคนเข้าห้องมา คิดว่าเป็นมาตติกา จึงถามว่าส่งไอรดาแล้วหรือ ทำไมเร็วจัง... พอมองไป นายธีร์เดินยิ้มร่าเข้ามา ตอบคำถามอย่างวางมาด"ผมจะมาทำไมล่ะ ก็มาเยี่ยมคุณมั่งไม่ได้เรอะ""นี่คุณไม่รู้เหรอว่าคุณมีส่วนในเรื่องนี้น่ะ""อ้าว...อย่ามาใส่ร้ายกันสิครับ ผมอุตส่าห์มีน้ำใจมาเยี่ยม พูดจาแบบนี้ไม่น่าฟังเลยนะคุณ""คุณธีร์ เราอยู่กันสองคน พูดกันมาตรงๆดีกว่า คุณมาทำไม คิดจะมาฆ่าปิดปากผมเหรอ""พูดเป็นหนังการ์ตูน...นี่ในโรงพยาบาลนะ จะให้ผมมาฆ่าคนแล้วเดินลอยนวลไป ตลกน่ะ""งั้นบอกมาตรงๆ มาทำไม""ถามเซ้าซี้จริงๆ ก็ได้ เมื่อเราก็รู้ๆกันอยู่" ชี้ไปที่แผล "คราวนี้คุณโชคดีที่กระสุนมันเลยหัวใจคุณไปคืบนึง คราวหน้าคิดว่าจะโชคดีอีกไหม""ก็คงจะไม่..." รุจน์ตอบห้วนๆ"ถูกต้อง มือปืนพวกนี้ระดับอาชีพ พวกมืออาชีพเขาไม่พลาดซ้ำสอง ฟังนะ ผมให้โอกาสคุณ ถ้าคุณเลิกยุ่งกับมาตซะ ผมจะเลิกยุ่งกับคุณ""คุณขู่ผมเหรอ""ไม่ได้ขู่ ที่ผมพูดมานี่ เรื่องจริงล้วนๆ ชัวร์""เรื่องจริงล้วนๆเลยเหรอครับ" คำพูดของรุจน์ทำให้ ธีร์ยืนงง แล้วก็ร้องอ๋อ เมื่อรุจน์ชูเครื่องอัดเทปให้ดู "ผมอัดเสียงคุณไว้หมดแล้ว""ไอ้บ้านี่ แกจะลองดีกับฉันเหรอ" ธีร์คำรามใส่ สองมือขย้ำคอรุจน์"หยุด....อย่าขยับ" ตำรวจสองนายมายืนจังก้าพร้อมปืน นายหนึ่งสับกุญแจมือใส่รวบสองข้าง"อะไรเนี่ย คุณตำรวจ มาจับผมทำไม ผมทำผิดอะไรเหรอ" รุจน์ส่งเครื่องอัดเสียงให้ตำรวจ "นี่แกวางแผนเล่นงานฉันใช่ไหม""เป็นแผนของตำรวจต่างหาก ผมแค่คอยตะล่อมให้คุณพูดออกมาเท่านั้น""แก...ไอ้..." ธีร์ทำท่าจะเล่นงาน ทั้งๆที่คากุญแจมือ แล้วต้องชะงักเมื่อมาตติการ้องสั่งให้หยุด"กระทั่งคุณรุจน์บาดเจ็บ คุณยังจะทำร้ายเขาอีกเหรอ" หันไปหาตำรวจ "ขอโทษนะคะ ก่อนจะนำตัวคนร้ายไปโรงพัก มาตขอ..." มาตติกาตบธีร์จนหน้าหัน ธีร์หันไปหาตำรวจ"มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าผู้หญิงคนนี้ทำร้ายร่างกายผม"ธีร์มอง...ตำรวจสองนายยิ้ม หันไปถามกันไปมาเห็นไหมแล้วต่างก็สั่นหัวว่าไม่เห็นมาตติกาเสริมอีกคนว่าไม่ เห็น นายธีร์แค้นจัดตะโกนด่าหาว่ารุมรังแก รุจน์จึงโวยบ้าง"ไอ้ที่คุณจ้างคนมายิงผมล่ะ...หา คิดจ้างวานฆ่า คุณก็รับกรรมของคุณไปเถอะ...เข้าไปในคุกแล้วไม่ต้องห่วงคุณมาต ผมจะดูแลให้เอง"นายธีร์คำรามใส่รุจน์เหมือนอยากจะกัดใบหูมาเคี้ยวเล่น แต่ตำรวจไม่ยอม รีบหิ้วนายธีร์ออกไปทันที...มาตติกากับรุจน์มองตากัน เรื่องร้ายผ่านไป ต่างให้กำลังใจกันและกัน...oooooooปวีร์นอนหลับบนเตียงในโรงพยาบาล พอพลิกตัวหันมาเห็นไอรดานั่งเฝ้า มือเท้าคางมองปวีร์ แต่หลับตาสัปหงก...ปวีร์ยิ้มยื่นหน้าเข้าไปหาใกล้ๆ ไอรดาลืมตาตื่น ปวีร์รีบหลับตานิ่ง...ไอรดารีบมองสำรวจ จับผ้าห่มให้ปวีร์ยิ้มอย่างมีความสุข รีบจับมือเธอมากุมไว้ ไอรดาตกใจเพิ่งรู้ว่าเขาตื่น"คุณรักผมแล้วใช่ไหม""เพิ่งตื่น...ยังทำท่าเบลอๆ เพ้อเจ้อใช่ไหมเนี่ย""ยอมรับเถอะน่า...ลึกๆคุณก็ยังรักผมอยู่""ฉันจะบอกให้ฟังช้าๆและชัดๆนะ...ฉันไม่ได้รักคุณ...ชัดเป๊ะ เด๊ะโชะไหม"ยังไม่ทันจะเอ็นจอยปากกันต่อ ไข่มุกก็วิ่งมาร้องเรียกพ่อปวีร์ แม่ไอ โดยมีขวัญตาวิ่งตามมาถามอาการปวีร์ ไข่มุกวิ่งมากอด ปวีร์ร้องลั่นเพราะเจ็บแผล ไอรดารีบถามว่าเจ็บมากไหม ปวีร์รีบสำออยถึงขั้นจะตาย ไอรดาจึงรู้ว่าสำออยร้อยเล่ห์ จึงรีบบอกว่า ยังไม่ตายง่ายๆ ไกลหัวใจตั้งคืบขวัญตาขอโทษแทนไข่มุก ปวีร์บอกไม่เป็นไร สั่งให้ไข่มุกมาหอมพ่อปวีร์หนึี่งฟอดเมื่อปวีร์เสนอว่าขวัญตามาก็ดีแล้ว ให้ไอรดาลงไปหาอะไรทานได้แล้ว...ไอรดาจึงขอตัวไปหาอะไรรองท้องเสียที...แต่เมื่อไอรดาลงไปสั่งอาหารในร้านโรงพยาบาลทาน พออิ่มยกน้ำดื่มยังไม่ทันหมดแก้ว ขวัญตาวิ่งอ้าวมาบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว คุณปวีร์หกล้มที่ห้องน้ำ อาการหนักขอให้รีบไปดูด่วนไอรดาวิ่งเข้าไปในห้อง ขวัญตาตามหลัง เห็นไข่มุกยืนร้องไห้ฮือๆ ปากบ่นกลัวพ่อปวีร์ตาย...เข้าไปดูเห็นปวีร์นอนหมดสภาพในห้องน้ำ ช่วยกันประคองกับขวัญตา ดูแล้วไม่มีอะไร แต่พอเห็นเลือดแดงไหลจากปาก ขวัญตาบอกว่าเลือดตกในน่ากลัว ดีไม่ดีถึงตาย...ไอรดาตาเหลือก ให้ขวัญตารีบไปตามหมอมาเร็วๆไอรดาประคองปวีร์ มองแล้วสงสารมาก เขาเริ่มปากสั่น เลือดย้อยออกมา"ผม...ผมคงไม่ไหวแล้ว ผมฝากลาทุกคนด้วย...โอ๊ย..." พร้อมกันนั้น เลือดไหลจากปากมากขึ้น เธอจึงปลอบว่า ให้ไปตามหมอมาแล้ว ใจแข็งไว้ "โอย...ไม่ทันแล้ว..." ไอรดาใจเสีย ร้องขานเสียงขา...อย่างยืดยาวสุดรักสุดห่วง "คุณรักผมไหม...ก่อนผมตาย...คุณช่วยตอบผมที""คุณก็รู้อยู่แก่ใจแล้วนี่ ถ้าไม่รักฉันจะยอมเสี่ยงเอาตัวเข้าช่วยคุณทำไม""แสดงว่าคุณรักผมจริงๆ" เมื่อไอรดาตอบทันทีว่ารักมาก...ปวีร์ถามอีก "รักมากแค่ไหน""ฉันไม่รู้...รู้แต่ว่าตั้งแต่เราห่างกัน ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงคุณ ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่รักคุณ""งั้นช่วยจูบผมเป็นครั้งสุดท้าย...ได้ไหม"ฟังแล้วใจหาย เหมือนว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกชั่วนิรันดร์...ไอรดาค่อยๆก้มลงจูบปวีร์ ไข่มุกตาพองยกนิ้วทั้งห้าปิดหน้า ไอรดาจูบแล้วถอนริมฝีปากออกมา พลันรู้สึกผิดปกติบางอย่าง ยกนิ้วแตะเลือดที่ปากปวีร์ที่ติดมาที่ริมฝีปากเธอ... พอเอาลิ้นแตะดู ตาเหลือกโพลง"นี่มันน้ำแดงนี่..." สิ้นคำไอรดา ปวีร์สำลักน้ำหวานในปากผงะขึ้น กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่"เฮ้ย...นี่เล่นกันแบบนี้เหรอ...หา" ตั้งท่าได้ระดมหมัดเท้าเข่าศอกใส่ไม่นับ...ปวีร์ปิดป้องหัวร่อร่าแล้วก็ร้อง ลั่น เมื่อเจอแผลเข้าหนึ่งหมัด ร้องขอว่า นี่มันแผลจากกระสุนปืนนะ ไอรดาด่าไม่หยุด หาว่าเล่นบ้าๆแบบนี้ เธอเสียใจเสียรู้ขนาดไหน... ซัดเข้าที่แผลอีกที เห็นปวีร์ร้องโอดโอย จึงสมน้ำหน้ามาหลอกกันได้ ปวีร์รีบจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ ขณะที่ไอรดาหยุดหายใจหอบด้วยความแค้น"คุณรักผมแล้วใช่ไหม...หายโกรธแล้วใช่ไหม""ใครบอก เล่นบ้าๆแบบนี้ได้ไง อย่าหวังว่าฉันจะยอมดีกับคุณเลยนะ" ไอรดาสะบัดหน้าเดินหนี โกรธที่เสียรู้ปวีร์ครั้งนี้"คุณ...เดี๋ยวสิ...ว้า..." หันไปบ่นกับไข่มุก "ดูสิ ทำขนาดนี้ยังง้อไม่สำเร็จอีก"ปวีร์นั่งก้มหน้าดูดิน มีมือน้อยๆของไข่มุกมาแตะปลอบใจแทนoooooooรุจน์นอนหลับบนเตียงในโรงพยาบาล ขณะรักษาแผล มาตติกานั่งข้างเตียงมองรุจน์ด้วยความรักและสงสาร แล้วก็มาลงโทษที่รุจน์เจ็บเพราะเธอเป็นต้นเหตุ และรู้ว่านายธีร์เป็นคนอาฆาตคน ตราบใดที่รุจน์ยังมาเกี่ยวข้องกับเธอ นายธีร์พ้นโทษอาจต้องมาทำร้ายเขาอีก เธอควรเป็นฝ่ายถอย เพื่อความปลอดภัยของรุจน์พูดถึงการต้องจากกัน น้ำตามาตติการื้นขึ้นมา...ไหลลงอาบหน้า พอรุจน์ลืมตาตื่นขึ้นมา มาตติการีบหลบหน้าปาดน้ำตา เขากลับแปลกใจที่เห็นมาตติการ้องไห้ จึงถามหาสาเหตุว่าร้องไห้ทำไม เธอรีบปัดปฏิเสธ เมื่อเขาคะยั้นคะยอ มาตติกาจึงจำต้องเปิดใจ"คือ...มาตคิดว่า มาตควรจะออกไปจากชีวิตคุณรุจน์""ทำไม...พูดอย่างนั้น" รุจน์แทบหัวใจหยุดเต้น"ก็ดูสิคะ คุณรุจน์เป็นคนดี มีชีวิตที่ดี เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อม""ผมก็มองคุณมาตเป็นแบบนั้น คุณมาตก็เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม""ไม่จริงค่ะ มาตเป็นผู้หญิงที่มีแต่ปัญหา มีแต่เรื่องราว ทำให้คุณรุจน์เดือดร้อนไม่จบสิ้น ถ้าไม่มีมาตซะคน คุณรุจน์คง...""ไม่จริงครับ ผมเจอแต่สิ่งดีๆ ตั้งแต่คุณมาตเข้ามาในชีวิตผม""ที่คุณรุจน์โดนยิงนี่นะคะดี...ไม่ค่ะ ต่อไปนี้มาตจะ ไม่ทำให้คุณรุจน์เดือดร้อนอีกแล้ว""นี่คุณกำลังจะบอกเลิกกับผมใช่ไหม""มาตตัดสินใจแล้วค่ะ คุณรุจน์จะต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ กับผู้หญิงที่ดีกว่ามาต..."รุจน์รับรู้ มันเป็นความหวังดีที่เจ็บปวดที่สุด จะหาคำพูดที่ดีๆที่ไหนมาทำให้เธอเปลี่ยนใจ จะหาคำพูดชนิดไหนมาง้อ มาให้เธอมองเห็นหัวใจที่แท้ของเขาได้...oooooooธงชัยทำหน้าที่ขับรถพาปวีร์ออกจากโรงพยาบาลกลับบ้าน ขวัญจิตพาไข่มุกกลับเข้าบ้านไปก่อน ไอรดาประคองปวีร์เข้าบ้าน เขาแกล้งเซกอดเธอ จนไอรดาเตือนว่ามากไปแล้ว และเธอขอส่งตรงนี้ ปวีร์ยังเฝ้าง้อขอร้องให้ เข้าไปนั่งในบ้านก่อน พบคุณพ่อคุณแม่ในบ้านจะดีกว่า"ฉันอยากทำ แต่คิดว่าคุณหญิงท่านคงสบายใจกว่า ถ้าไม่เห็นหน้าฉัน กราบสวัสดีท่านแทนแล้วกัน ฉันไปละ""คุณไอ คุณจะโกรธผมไปถึงไหน"ไอรดาเดินไปถึงประตูรั้ว พอเปิด ไอรดาต้องถอยกลับเข้ามา เพราะคนที่ตามมาคือเมษา แล้วยังจ้องปืนใส่ไอรดาอย่างเอาเป็นเอาตาย...ธงชัยผงะหลบ ปวีร์ร้องสั่ง"อย่านะ...เมษา" ปวีร์ก้าวไปหาไอรดา...ปวีร์ขอร้องเมษาอีกครั้ง เธอไม่ยอมรีบป้องกันตัวเอง"อย่านะ...เธอต้องการอะไร...ถ้าอยากได้คุณปวีร์ ฉันบอกได้ว่า ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว""ไม่เกี่ยวคุณปวีร์ ฉันมาวันนี้ ฉันมาคิดบัญชีให้พี่ชายฉัน...พี่ชายฉันรักแกมาก แต่แกทำให้เขาติดตะราง แกตายซะ""เมษา...อย่านะลูก" เสี่ยปรีชาวิ่งมาร้องห้ามลูกสาว เมษาชะงักเมื่อเห็นพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อมาที่นี่ได้ยังไง แล้วยังมีปยุตตามมา คุณหญิงหลบมาข้างหลังอีกคน ปรีชาขอปืนจากลูกสาว แต่เมษากลับซักว่า ป๋ามาที่นี่ได้ไง พวกมันทำอะไรป๋า ปรีชาปฏิเสธว่าไม่มีใครทำอะไร ปยุตย้ำว่าเสี่ยมาหาเขาเอง...ที่จริงคือปรีชามาหาท่านปยุตกับคุณหญิงที่บ้านนี้ มาบอกด้วยความกลุ้มใจว่า เมษาคิดจะแก้แค้นไอรดาให้ได้ในวันนี้ ปืนของเขาก็หายไป และคนที่จะห้ามเธอได้คือปวีร์ แล้วเมษาก็เอาปืนมาจริงๆ ปรีชาจึงพยายามห้ามเมษา"หยุดเถอะลูก เลิกคิดเลิกแค้น แล้ววางปืนซะ ปะป๊ะอยู่ข้างเมษา ปะป๊ะไปคุยกับตุลย์มาแล้ว"เมษาฟังแล้วคิดหนัก เธอไม่รู้ว่าตุลย์บอกปรีชาว่า เมษากำลังจะหลงผิดทำอะไรบ้าๆเหมือนกับตุลย์ ซึ่งไม่ควรเอาอนาคตมาทิ้งในห้องขังแบบเขา ไม่ควรรักใครจนหน้ามืดแบบนี้ ปรีชาถึงน้ำตาร่วง เพราะตอนนี้กำลังจะเสียลูกไปถึงสองคน ตุลย์จึงขอให้พ่อเขาห้ามเมษาไม่ให้ก่อเรื่องขึ้นอีก"อีกอย่าง ขอให้ปะป๊ะช่วยเอากระเป๋าคอมพิวเตอร์ของเขาไปให้ปวีร์ด้วย ในนั้นมีทั้งแผ่นและไฟล์ข้อมูล คลิปที่จะบอกความจริงเรื่องผมกับคุณไอในคืนนั้น" ปรีชารับคำตุลย์ และจะจัดการทุกเรื่องให้ได้กลับมาที่เมษายังกุมปืนอยู่ เมื่อปรีชาเล่าถึงความเห็นของตุลย์ เมษาถึงกับมือตก ปรีชากอดลูกสาวไว้ ปลอบใจด้วยคำพูดทุกคำเท่าที่จะกล่อมให้ลูกสาวเปลี่ยนใจได้แต่พอปรีชาหันมามองปวีร์ นึกถึงคำขอของตุลย์ จึงบอกปวีร์ว่า ของที่ตุลย์ฝากมา เดี๋ยวจะเอาไห้ ปวีร์กลับไม่สนใจ บอกว่าไม่จำเป็น "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในคืนนั้น ผมก็ยังรักคุณไอไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง" ปวีร์กับไอรดามองตากัน "อ้อ...รักมันมากใช่ไหม" เมษาของขึ้นอีก สะบัดหลุดจากปรีชาเล็งปืนมายังไอรดา "ถึงขนาด มันเคยอยู่บนเตียงกับพี่ตุลย์ คุณก็ยังรักมัน...แกตายไป ลองดูคุณปวีร์จะยังรักมันอีกไหม"ทุกคนตกตะลึง ปรีชามาขวางไว้ เมษาสั่งให้หลบ ปรีชาให้ลูกยิงเขาเลย เพราะเขาเลี้ยงลูกมาเป็นแบบนี้ สมควรตาย...เมษาร้องเรียกปะป๊ะ ร้องไห้ ไม่กล้ายิง"ตุลย์ก็โดนจับไปแล้ว ปะป๊ะต้องเสียเมษาไปอีกคน ปะป๊ะขอยอมตายตรงนี้ดีกว่า ยิงสิ..ยิงเลย" ปืนในมือเมษาร่วงลงพื้น แล้วร้องไห้โฮใหญ่...ปรีชารีบกอดลูกสาวไว้แน่น พ่อลูกกอดกันร้องไห้ หลายคนพลอยตื้นตัน...หลังพาพ่อลูกมานั่งพักในห้องรับแขกในบ้าน ทุกคนสงสารและเป็นห่วงเมษาผู้ยึดถือความรักเป็นสรณะ ปรีชาขอโทษแทนลูกสาว โดยเฉพาะกับไอรดา ขออย่าได้เอาเรื่อง ซึ่งไอรดาบอกว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้แล้วกันไป แล้วบอกเมษาว่า ถ้าจะให้เธอช่วยอะไรให้บอกได้"แต่เรื่องหัวใจมันช่วยไม่ได้ ฉันไม่มีปัญญาไปบังคับหัวใจคุณปวีร์ให้รักเธอได้ มันเรื่องของคนสองคน แต่ฉันกับคุณปวีร์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว""ไอ...ทำไมคุณคิดแบบนั้น" ปวีร์รู้สึกเหมือนถูกตบสองทีซ้อน"เพราะฉันคิดแบบนั้นสิคะ" หันไปทางเมษา "ถ้าเธอรักคุณปวีร์ ฉันก็ไม่คิดยื้อแย่งอะไรกับเธอทั้งนั้น ทันทีที่ฉันก้าวจากบ้านนี้ ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีก""หนูไอ..." ปยุตทนไม่ได "ค่อยๆคุยกันก่อนดีกว่าไหม" สะกิดคุณหญิง "คุณหญิงรีบบอกหนูไอสิว่าคุณหญิงไม่โกรธหนูไอแล้ว" คุณหญิงรีบรับคำ ว่าหนูไอไม่ต้องไปไหนอีกแล้ว แต่ไอรดากลับยืนยัน"ไอตัดสินใจแล้วค่ะ" ไหว้คุณหญิง "ขอบพระคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ไอกราบลาละค่ะ"ทุกคนอึ้งกิมกี่ ปวีร์แทบช็อกตาย...oooooooเมื่อกลับถึงบ้านเช่าปุ๊กกี้...ไอรดาต้องร้องไห้ ระบายสิ่งที่หมักหมมจมอยู่ในใจออกมาทางน้ำตา แม่นวลตองปลอบใจ แต่เร่งให้ร้องออกมาให้สะใจแล้วยังติงนิดๆว่า รักเขาแล้วยังจะเล่นตัวไปถึงไหนก็ไม่รู้... ไอรดาแก้ทันทีว่า เขาเคยไล่เราออกจากบ้านมาแล้ว อาจจะถูกไล่อีก ที่สำคัญ ไม่ได้รักนายปวีร์ แม่จึงลูบผมลูก แล้วร้องอัดอก"เฮ้อ..ปากมันแข็ง แต่ใจมันอ่อน นิสัยเหมือนแม่มันไม่มีผิด"ปุ๊กกี้ฟังแล้วขมวดคิ้ว...แม่มัน...รีบชี้ไปที่นวลตอง ก็หมายถึงน้านวลตองน่ะสิ...ทั้งสองคนได้แต่หัวเราะ เพราะยังคิดไม่ออกว่าจะช่วยไอรดายังไงดี?ส่วนธราดลเอง เมื่อมาหาปวีร์ที่บ้าน นอกจากจะช่วยลบบันทึกในคอมฯคืนที่ไอรดาถูกวางยากับตุลย์แล้ว ก็จนปัญญาจะช่วยปวีร์ให้คืนดีกับไอรดาได้ เพราะยังไงปวีร์ยืนยันว่า เขายังรักไอรดาคนเดียวoooooooคืนนี้มาตติกาไปหารุจน์ที่ห้องพักในโรงพยาบาล บอกข่าวดีว่า หมอแจ้งว่าแผลของเขาหายเป็นปกติแล้ว พรุ่งนี้เช้าก็กลับบ้านได้ แต่รุจน์กลับหน้าเสีย มาตติกาไม่เข้าใจ รุจน์ต้องชี้แจงว่า ถ้าเขาออกจากที่นี่ไป เขาคงไม่ได้เจอมาตติกาอีก"แต่อีกไม่กี่วัน คุณรุจน์ก็จะลืมมาตได้เองค่ะ""คุณยังยืนยันว่าเราควรห่างกัน"เชื่อเถอะค่ะ ถ้าเรายังคบกันอยู่ วันหนึ่งธีร์เขาคงมาทำร้ายคุณรุจน์อีก ฉันรู้จักเขาดี เขาเจ้าคิดเจ้าแค้น พรุ่งนี้มาตจะมารับคุณกลับบ้านนะคะ""ไม่ต้องหรอกครับ...ถ้าคุณยืนยันจะไปจากผม ก็ไปเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า เราอย่าเจอกันอีกเลยครับ"มาตติกาเดินออกจากห้องรุจน์ไป น้ำตาไหลอาบหน้า ไม่แคร์สายตาใครที่ผ่านไปมาเห็นเข้า...เช่นเดียวกับรุจน์ เขานั่งนิ่งบนเตียงเหมือนหุ่น แต่มีน้ำตาคนเป็นๆซึมออกมา...oooooooในบ้านเช่าปุ๊กกี้วันนี้เหมือนพระอาทิตย์ใกล้ดับเต็มที เมื่อต่อหน้าปุ๊กกี้ ไอรดาและแม่นวลตองมีใบเสร็จค่าสารพัดที่จะต้องจ่าย ไอรดายังใจเย็น แต่พอยกหูโทรศัพท์ขึ้น กลับถูกตัดสายไปแล้ว ปุ๊กกี้โยนเอกสารให้ไอรดา เป็นจดหมายและบันทึกจากเสียงโทร.ติดต่อมาขอให้หมอไอ ตาทิพย์ ช่วยทำนายดวงชะตาให้ ไอรดาไม่ขัดข้องที่จะต้องเป็นหมอดูอีก แต่ติดข้องที่แม่นวลตองที่ไม่อยากให้ลูกหลอกลวง ปุ๊กกี้ยืนยันว่าไอรดาไม่ได้หลอก แต่เขามีเซ้นส์พิเศษในที่สุดไอรดาเสนอดูตามตำรา รายได้หมอดูทุกบาททุกสตางค์หารสาม ส่วนหนึ่งของไอรดา ส่วนหนึ่งให้แม่ แล้วอีกส่วนหนึ่งทำบุญหรือบริจาคการกุศล แม่นวลตองจึงเห็นว่าเข้าท่า และต้องมีอีกอย่างคือ ถ้าทายไม่ถูกจะต้องคืนเงินทันที...ทุกคนตกลงoooooooเมื่อธราดลกับปุ๊กกี้คิดหาทางทำยังไงให้ปวีร์กับไอรดาจะได้มาคืนดีกัน ต่างก็นัดพบกัน แล้วนัดคนอีกคู่มาช่วยกันคิดหาวิธี นั่นคือมาตติกาและนายรุจน์ แต่เมื่อทั้งสองรายหลังมาพบกันโดยไม่ได้นัดหมาย จึงตั้งท่าปั้นปึ่งใส่กันตลอด"นี่คุณรุจน์หลอกให้คุณดลนัดมาตมาที่นี่ใช่ไหม" มาตติกาเริ่มถามธราดล แต่ถลึงตาใส่รุจน์"ไม่ใช่ครับ ผมก็เพิ่งทราบนี่แหละว่าคุณมา""แน่ใจนะคะว่าไม่ได้เตี๊ยมกันมาหลอกมาตน่ะ" มาตติกา ยังไม่เชื่อน้ำมนต์"คุณมาตครับ บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิครับ ผมไม่ใช่อยากเจอคุณขนาดต้องมาโกหกโกไหว้หรอกนะครับ" เมื่อทั้งสองเริ่มประคารม ปุ๊กกี้กับธราดลก็สะกิดกันว่างานเข้าแล้ว จะเอาไงดี เจออีกคู่จนได้มาตติกาจึงตัดสินใจขอตัวกลับ รุจน์รีบติงให้นั่งลงเถอะ ถ้าเธอทนเขาไม่ได้ เขาจะเป็นฝ่ายกลับไปเอง ธราดลรีบโบกมือ ขอร้องให้ใจเย็นๆ มาตติกายืนหยัดขึ้น"ไม่ค่ะ ไม่ได้โกรธ หรือเกลียดอะไร...แต่มาตยังไม่พร้อมจะคุยกับคุณรุจน์ตอนนี้""พูดขึ้นมาก็ดีแล้ว ผมก็ไม่พร้อมจะคุยกับคุณเหมือนกัน" หันไปทางตัวการทั้งสอง "ผมขออภัย แล้วขอตัวครับ""มาตก็กลับก่อนนะคะ" ทั้งสองมองตากัน แล้วต่างสะบัดเดินหนีไปคนละทาง...ปุ๊กกี้กุมขมับบ่นอู้ คู่เก่ายังไม่เคลียร์ คู่ใหม่มาเพิ่มโรคปวดหัวให้อีก...ธราดลเองก็ปวดหัวจนคลื่นไส้จี๊ดถึงสมอง แล้วทั้งสองก็คิดหาทางออกด้วยการเอาปัญหาไปโยนให้พ่อแม่นายปวีร์มาช่วยปวดหัวกันสักตั้ง คงจะพอมีหวังอยู่บ้าง...หลังจากไอรดาตัดสินใจนำชื่อเสียงที่ดังเป็นพลุแตกกลางฟ้ามาติดประกาศ "ไอ ตาทิพย์" หมอดูที่เคยประกาศปิดกระดานเลขผานาทีมาแล้ว บัดนี้ประกาศหราจะเริ่มเปิดการทำนายทายทักอีกครั้ง คราวนี้รับประกันความแม่น ทายไม่ถูกยินดีคืนเงินบรรดาแฟนๆต่างก็ อื้ออึงคะนึงตึงตังพากันมาออหน้าบ้านปุ๊กกี้กันเนืองแน่น บรรดานักข่าว มือกล้องทีวีหลายตัวมาเร่จับภาพกันให้อลหม่านไป นักข่าวสาวทีวีนางหนึ่งกำลังมายืนรายงาน"...ในที่สุด หมอไอ ตาทิพย์ โชะเด๊ะ ที่ประกาศเลิกดูหมอไปไม่นาน ก็คัมแบ็กหวนกลับมาคืนสังเวียน ครั้งนี้ยังมีของแถม รับประกันว่าทายไม่ถูกยินดีคืนเงินโดยไม่มีข้อแม้ แล้วยังจะแบ่งรายได้หนึ่งในสามส่วนให้กับการกุศล...แหม เรียกว่าหมอดูรุ่นใหม่ มีไอเดียน่าชื่นชม แล้วดูสิคะ ทันทีที่ประกาศรีเทิร์นกลับคืนมา คนชอบดูหมอก็แห่มากันตรึม อย่างที่เห็นเลยละค่ะ"อีกทางหนึ่ง ปุ๊กกี้เดินแหวกผู้คนมาทางหน้าประตู เมื่อเช็กรายชื่อคนเข้าคิวเพื่อดูหมอ ทั้งเรียกชื่อคนเข้าไปตามลำดับ ทั้งลงชื่อคนใหม่ที่มาแย่งกันขอเข้าคิวเพื่อชิงชื่อต้นๆ แต่เมื่อเห็นเรียกชื่อเป็นหางว่าว จึงเสนอว่ารายชื่อท้ายๆไปซื้อของตลาดนัดและไปหาก๋วยเตี๋ยวกินสบายๆได้ เลย...ปุ๊กกี้เหงื่อท่วมหน้า ร้องเรียกชื่อตามคิวอย่างรวดเร็วไม่ให้เสียเวลา...ทางด้านใน...ขณะ ที่ไอรดาทำหน้าที่ทำนายทายทักผู้ใคร่รู้โชคชะตาราศีว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง ทั้งทาย ทั้งซักหมอจนตอบแทบไม่ทัน...ส่วนแม่นวลตองเล่า อยู่พัทยาขายเสื้อผ้า ตอนนี้เลยได้ทีเดินไปมามีเสื้อยืดรูปหมอดูไอ ตาทิพย์...พร้อมข้อความ "ทายไม่ถูกคืนเงิน" ชัดเจ๋ง...คนรุมซื้อกันชุลมุน อู้ฟู่ไม่แพ้ลูกสาวปุ๊กกี้มาจากหน้าบ้าน เร่งไอรดาว่าข้างนอกคนรอมากมาย ดูให้เร็วๆหน่อย ไอรดาเองก็เหงื่อตกเหมือนกัน จึงสั่งจะดูอีกห้าคน นอกนั้นให้มาต่อกันพรุ่งนี้...oooooooคืนนี้...ขณะที่ปวีร์ มานั่งเมาตั้งแต่เย็นที่ม้านั่งริมสนามหน้าบ้านของเขา เมาแประแอ่นระแน้อยู่คนเดียว... หารู้ไม่ว่าปุ๊กกี้กับธราดลไปปรึกษากับพ่อแม่ของปวีร์ ว่าจะช่วยให้ปวีร์กับไอรดาคืนดีกันด้วยวิธีไหนดี กระทั่งพากันมากล่อมปวีร์ถึงบ้าน แต่พอมองเข้าไปในบ้านปวีร์ยังเมาแอ่นอยู่คนเดียว ไม่ยอมกลับเข้าบ้านตามปกติ"ฉัน เพิ่งรู้เนี่ยว่า ลูกชายฉันมันจะรักหนูไอจริงๆจังๆขนาดนี้" ปยุตพูดเหมือนรำพึง"อย่าว่าแต่คุณเลยผู้พัน ฉันเองก็เพิ่งรู้ ในที่สุดไอ้ลูกชายเพลย์บอยของเรารู้จักรักใครจริงๆจังๆอย่างที่ผู้ชายดีๆเขา เป็นกันซะที" คุณหญิงถึงคราวต้องสำนึกเสียทีเช่นกัน"แต่ถ้าจะปล่อย ให้มันใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคุณหญิง" ปยุตย้ำ ปุ๊กกี้เสริมทันที"ใช่ค่ะ จากเพลย์บอยสุดเท่กลายเป็นขี้เมาหยำเป อมทุกข์เหมือนพวกขี้แพ้ พวกอกหักสิ้นหวัง""นี่ พอก่อนเถอะจ้ะ ฉันไม่ไหวนะเธอ" คุณหญิงปรามปุ๊กกี้ "ยังไงคนที่เธอพูดถึง ลูกชายคนเดียวของฉันนะยะ... เฮ้อ...จะว่าไป ก็เพราะฉันด้วยแหละนะที่เขาต้องเป็นแบบนี้""อย่าโทษตัวเองเลยน่าคุณ หญิง" ปยุตเตือนสติเมียรัก"ก็จริงนี่ ฉันเป็นคนไล่หนูไอเขาออกไป ฉันก็จะรับผิดชอบหาทางให้สองคนเขากลับมาคืนดีกันให้ได้...ว่าแต่ฉันจะทำยัง ไงดี" คุณหญิงตั้งสติจริงจัง แล้วก็คิดหาทางจะเริ่มต้นตรงไหนดี?oooooooหญิง วัยกลางคนเดินมาตามคิว พอไอรดาให้จดวันเดือนปีเกิดลงในสมุดเพื่อจะได้ดูและทายให้ หญิงในชุดผ้าไหมบอกว่าไม่ได้มาดูหมอ ไอรดาจึงเงยหน้ามองเหมือนจะถามว่าแล้วมาทำไม กลับได้รับนามบัตร"ดิฉัน เป็นเลขาฯประธานสมาคมส่งเสริมค่านิยมไทยเรากำลังจะจัดงานกุศลครบรอบของสมาคม ก็เลยอยากติดต่อหมอไอให้ไปเปิดซุ้มหมอดูในงาน แล้วก็จะรบกวนเชิญขึ้นเวทีทำนายด้วย""เอ่อ...คือ...ตอนนี้...ลำพัง แค่ดูหมอที่นี่คิวก็แน่นเอี้ยดแล้วน่ะค่ะ ปกติไอก็เลยไม่ค่อยกล้ารับงานแบบนี้""แต่ท่านประธานกำชับมาว่าให้ หมอไอเรียกเรตราคาได้เลย เรียกตามใจชอบไปเลยค่ะ""งั้นก็ไม่มีปัญหา ค่ะ" ไอรดาสวนไปทันที พยายามปิดไม่ให้รู้ว่างก...สาวใหญ่ยิ้มอย่างพอใจoooooooบริเวณ หน้าสมาคมที่จัดงานใหญ่วันนี้เรียงรายไปด้วยซุ้มเครื่องดื่ม อาหารคาวหวาน ทั้งฝรั่ง ไทย จีน อินเดีย และมุสลิม...ข้างเวทีที่จัดแต่งด้วยดอกไม้ริ้วรุ้งประดับเพียบ บนเวทีจัดตั้งวางไว้อย่างทันสมัย ข้างๆมีดนตรีขับกล่อมให้สบายหูตลอดเวลาห่าง ออกมาทางด้านหน้า จัดโต๊ะลงทะเบียนของสมาคมส่งเสริมค่านิยมไทย ธราดลกับปุ๊กกี้ยืนจัดการต้อนรับแขก...เชิญลงชื่อสมุดทะเบียน"นายดล ดูซิ...ดูโน่น มาแล้ว" ธราดลมองไป รุจน์มาในชุดเรียบร้อยสง่างามแบบผู้ดี ธราดลจึงขอให้ปุ๊กกี้ดูแลรุจน์ ส่วนเขาจะไปอีกทางหนึ่ง...หลังจาก ปุ๊กกี้ต้อนรับรุจน์ที่โต๊ะทะเบียนแล้ว จึงพาไปยังอีกทาง แล้วไปหยุดที่ซุ้มหมอดู ไอรดากำลังดูให้ลูกค้าคนหนึ่งที่หันหลังให้ ปุ๊กกี้ขยับเก้าอี้ให้รุจน์"เชิญนั่งก่อนเลยค่ะ มาดูดวงกับหมอไอก่อน...เชิญนั่งค่ะ" รุจน์รีบนั่งลงตามสั่ง แล้วหันไปยิ้มกับลูกค้าสาวที่กำลังดูหมอ ทั้งสองยิ้มให้กันแล้วหันกลับ แต่พอนึกได้ ทั้งสองหันไปจ้องตากันอีกที...สองตามองเป็นสี่ตา นั่นคือมาตติกากับรุจน์นั่นเอง มาตติกาถามทันที"คุณมาได้ไงเนี่ย""เขา เชิญหนังสือของผมมาร่วมงาน...แล้วคุณล่ะ มาได้ไง" รุจน์สำรวจไปมา"ก็ คุณดลชวนฉันมา" มาตติกามองไปทางธราดล "อ้าว... หายไปไหนแล้ว"ธราดล กับปุ๊กกี้ สองสาระแนระดับชาติพากันหลบวูบวาบหายไปทันที"เอาละ ค่ะ..." ไอรดามองทั้งรุจน์และมาตติกา "ไม่เป็นไร เดี๋ยวไอดูให้พร้อมๆกันไปเลย แบมือสิคะ...ไหน แบมาสิคะ ทั้งคู่เลย" ไอรดาสั่งทั้งสองยื่นมือมาวางบนโต๊ะข้างกัน ไอรดาจึงจับมือมาตติกาวางทับมือรุจน์ ทั้งสองผงะหนี มาตติกาจะชักมือกลับ ไอรดาจับยึดไว้ สั่งให้อยู่นิ่งๆ มาตติกาถาม"จะทำอะไรแน่คะเนี่ย""ก็ จะดูหมอน่ะสิคะ อยู่นิ่งๆก่อนค่ะ" จับกดมือทั้งสองคนไว้ ทำหลับตานิ่งเหมือนกำลังเข้าพิธีที่ใครก็ขัดใจไม่ได้ แล้ว แต่มาตติกาอดกังขาไม่ได้"เดี๋ยวนี้หมอดูลายมือเขาทำกันแบบนี้แล้วเห รอคะ" ถามยังไง ไอรดาก็ยังหลับตาทำสมาธิยาว"นั่นสิคุณไอ...คุณไอ" รุจน์จ้อง ไอรดาหลับตาพริ้ม แล้วทั้งสองตกใจ เมื่อไอรดาลืมตาโพลง"ไอ เห็นอะไรบางอย่างแล้วละค่ะ" ทั้งสองคนถามพร้อมกันว่าเห็นอะไร? "เห็นว่า...คุณสองคนเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุดเลยน่ะสิคะ"มาตติ กากับรุจน์ชะงักนิ่งคิด แล้วหันมาจ๊ะเอ๋กันอย่างจัง... รุจน์เอ่ยขึ้นก่อน"นี่ คุณคิดว่าหลอกมุกตื้นๆอย่างนี้แล้วผมจะเชื่อเหรอ""เห็นมาตเป็นเด็ก รึไงคะ มาหลอกกันแบบเนี้ย" มาตติกาใส่เติมเข้ามาอีก ไอรดาพูดไม่ออก ติดอ่างไปเลย...ตาเหลือบไปมองปุ๊กกี้กับธราดลที่หลบมุมมองมา ไอรดาทำนิ้วปาดคอตัวเอง บอกว่าไม่ได้ผล บ่นงึมงำในคอ...มาตติการุกหนัก"นี่...พวก คุณสมคบกันจะทำให้เราสองคนดีกันใช่ไหม""เอ้อ...เปล่านะ...ไม่มีอะไร ไม่คิดอะไร" ไอรดาพยายามเลี่ยงฮุ้น รุจน์ได้ทีขยี้ไอรดาต่อ"พวกคุณ เชิญผมมาเพื่อเล่นตลกแบบนี้เหรอ เห็นผมเป็นล้อต๊อกรึไง มันหมดยุคไปแล้ว"ไอ รดาหมดประตูจะตอบโต้ ได้แต่โบกมือเรียกธราดลกับปุ๊กกี้มาช่วย"มา เร็ว...มาช่วยกันหน่อย ให้ฉันโดนเฉ่งคนเดียวเลยนะ" ปุ๊กกี้กับธราดล เดินมายืนหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม กลอกลูกตาไปมา"นี่ไง สองคนนี้เป็นเจ้าของไอเดีย เขามาขอร้องให้ฉันช่วย...ถ้าจะโวยวายอะไร ก็โวยวายเขาก็แล้วกัน" ขาดคำไอรดา ปุ๊กกี้กับธราดลร้องขอโทษขึ้นพร้อมกัน"คือ...เรา สองคนอยากเห็นคุณมาตกับคุณรุจน์กลับมาคืนดีกัน" ธราดลสารภาพ"ใช่ค่ะ เพราะคุณเป็นคนดีทั้งคู่ ดูยังไงก็เหมาะสมกันมากๆๆ" ปุ๊กกี้ย้ำ"ตาม ที่โบราณเขาว่า..." ไอรดาเสริม "คู่กันแล้วไม่แคล้วกันน่ะค่ะ แล้วอย่างนี้จะมานั่งทะเลาะกันทำไมล่ะคะ""ผมไม่ได้ทะเลาะ คุณถามคุณมาตดูดีกว่า เห็นว่าเขาอยากหนีจากชีวิตผมซะเหลือเกิน""มาต ไม่ได้อยากหนีนะ มาตแค่กลัวว่า ถ้ามีมาตอยู่ใกล้ๆ คุณรุจน์จะเป็นอันตราย นี่มาตหวังดี คุณไม่รู้หรือไง""รู้สิครับ แต่ถามใจผมบ้างไหมว่าผมรู้สึกยังไง ไอ้กลัวลูกปืนนี่ผมก็กลัวนะ แต่บอกตรงๆ ผมกลัวคุณจะหนีผมไปมากกว่า"ทั้งสามคนมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีตอน เถียงกัน ไอรดารีบฟันธงทันที"ก็ถ้าคุณรุจน์เขาไม่กลัว คุณมาตก็ไม่เห็นจะต้องหนีเขาไปนี่คะ""แต่มาตก็อดห่วงไม่ได้ว่าคุณ รุจน์จะเป็นอันตราย" มาตติกายังยืนกรานความห่วงใยเขาดังเดิม"คำก็ อันตราย สองคำก็อันตราย ทำไมคุณถึงต้องห่วงผมนักหนา" รุจน์ถามอย่างรำคาญ"ก็เพราะมาตรักคุณน่ะสิคะ" มาตติกาตอกกลับอย่างลืมตัว"ก็ถ้าคุณรักผม คุณก็อยู่กับผมสิ ไม่ต้องหนีผมไป..." พูดถึงตรงนี้เกิดนึกได้ ถึงร้องลั่นหันมาจ้องมาตติกา "หา... เมื่อตะกี้คุณว่าไงนะ""เอ้อ...เปล่า...เปล่านี่คะ" มาตติกาเองก็เผลอเถียงเอาชนะ หารู้ไม่ว่าเปิดหัวอกเปลือยหัวใจไปหมดแล้ว รุจน์รีบกัดไม่ปล่อย"เมื่อกี้คุณพูดหยกๆ ว่าคุณรักผม" รุจน์จ้องเขม็งมาตติกาเขินหันหน้าหนี อ้อมแอ้มถาม"ฉันพูดเหรอ""ค่ะ ฉันได้ยิน" ไอรดาถามธราดลกับปุ๊กกี้ "ได้ยินใช่ไหม""เต็มสองหูเลยครับ" ธราดลรับทันที"ชัดยิ่งกว่าเสียงสเตอริโอไล่ม็อบอีก" ปุ๊กกี้ยืนยันเข้า ไปอีกมาตติกาจึงหมดประตูเถียง เอาแต่ก้มหน้างุดๆ รุจน์จับมือเธอขึ้นมา แล้วเริ่มคำหวาน"ก็ในเมื่อคุณรักผม ผมเองก็รักคุณ อนาคตข้างหน้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ขอให้ผมได้อยู่ใกล้ๆคุณได้ไหมครับ" มาตติกาหลบตา "ถ้าคุณไม่ตอบ ผมจะถือว่าคุณตอบรับนะครับ"มาตติกาเงยหน้าขึ้นมามองรุจน์ เธอยิ้มแทนคำตอบ... ไอรดาจ้องทั้งสองเขม็ง ร้องขึ้น"เดี๋ยวๆๆ อยู่เฉยๆก่อน..." ไอรดาจ้องนิ่ง แล้วชี้ไปที่ทั้งสองคน "ชัดเลย...ฉันมีเซ้นส์อย่างแรงว่า คู่นี้จะได้อยู่ด้วยกัน แล้วที่สำคัญ ลูกคนแรกจะเป็นเด็กผู้ชายค่ะ"รุจน์กับมาตติกาหันหน้าไปมองกัน ต่างก็คิดว่าไอรดาเริ่มเป็นหมอดูคู่หมอเดาอีกแล้ว"คุณไอ พอแล้วครับ ไม่ต้องโกหกผมอีกแล้ว" รุจน์สั่นหัวไปมา"เปล่านะคะคุณรุจน์" ไอรดายืนยันหนักแน่น"คุณไอขา...มาตกับคุณรุจน์ก็ดีกันแล้ว ไม่ต้องโกหกให้เราคืนดีกันแล้วนี่คะ""นี่ฉันรู้สึกจริงๆนะ ไม่ได้แกล้ง""เชื่อแล้วครับ" หันไปหามาตติกา "คุณมาตครับ ผมว่าเราไปหาอะไรดื่มกันดีกว่า""ดีค่ะ หิวน้ำพอดี" มาตติกาลุก รุจน์ประคองเธอเดินไปอย่างมีความสุข...ไอรดาได้แต่มองตามหงุดหงิดที่ไม่มีใครเชื่อ เห็นธราดลกับปุ๊กกี้พากันขำ ไอรดาต้องหัวเราะออกมา ขำด้วยก็ยังได้เว้ย...oooooooเวลาเดินทางมาถึง...ที่หน้าเวที คุณหญิงพจนีย์ชูแก้วขึ้นประกาศท่ามกลางแสงไฟเจิดจ้าจากกล้องทีวี ท่านประกาศถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยแล้ว คือการดูดวง จากหมอดูชื่อดัง หมอไอ ตาทิพย์ ตอนนี้คิวยาวไปล่วงหน้าสามเดือนแล้ว..."กติกาของเรามีว่า...ผู้ประมูลสูงสุดจะได้ดูดวงกับหมอไอวันนี้เลย โดยไม่ต้องรอไปสามเดือนข้างหน้า เงินจากการประมูลนี้ทั้งหมดจะนำไปบริจาคให้การกุศล โดยไม่หักค่าใช้จ่ายทั้งสิ้น"ทุกคนปรบมือกันกราวใหญ่ คุณหญิงลงมาแล้ว ธราดล กับปุ๊กกี้ พิธีกรคู่เดินไปบนเวที ธราดลประกาศสานต่อ"ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของเราสองคน...ก่อนจะเริ่มต้นประมูล ขอผู้มีเกียรติทุกท่านพบกับหมอไอ ตาทิพย์ โชะเด๊ะ... ได้ ณ บัดนี้"เสียงปรบมือต้อนรับกราวๆ เมื่อไอรดาเดินขึ้นเวที ยิ้มแย้มโบกมือไหว้รอบเวทีเป็นการทักทาย แล้วเดินไปนั่งที่จัดไว้"เรามาเริ่มประมูลกันเลยนะคะ...เริ่มที่ห้าหมื่นบาทค่ะ" ปุ๊กกี้ประกาศจากนั้นผู้ประมูลต่างก็ส่งเสียงเสนอจำนวนเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากห้าหมื่นทยอยขึ้นไปเลยหลักแสน จากหลักแสนเตลิดไปอีก จากการเสนอของสามสี่คน จนกระทั่งคุณหญิงคนหนึ่งเสนอให้สองแสนบาท...ทั้งปุ๊กกี้และธราดลต่างก็ขานสองแสนบาท หันไปมองหารอบๆยังไม่มีใครสู้อีก จึงนับหนึ่ง สอง...ก่อนจะถึงสาม มีเสียงดังขึ้น"ห้าแสน..." ผู้คนต่างหันไปมองเป็นตาเดียว เจ้าของเสียงคือปวีร์นั่นเอง เขาย้ำอีกครั้ง"ผมให้ห้าแสน"พิธีกรจึงช่วยกันตอกย้ำ มองหาคนที่จะสู้มากกว่าห้าแสน นับหนึ่งถึงสามอย่างเชื่องช้า แล้วก็เป็นอันยุติ"ตกลง...คุณปวีร์คือผู้ที่จะได้มาดูดวงกับคุณหมอไอ ตาทิพย์"บนเวที ไอรดายืนขึ้นจับไมค์เตรียมทำนาย ส่วนปวีร์ อยู่ข้างล่างถือไมค์เตรียมตั้งคำถาม ธราดลให้ปวีร์เริ่มถามหมอไอ...มาตติกากับรุจน์มานั่งเชียร์อย่างไม่วางตา...อีกทางคุณหญิง ปยุต และนวลตองมาช่วยกันลุ้น"ผมอยากถามเรื่องความรักครับ" ปวีร์กรอกเสียงถามไป ผู้คนเริ่มส่งเสียงฮือ หลายคนซักถามกันไปมา ปุ๊กกี้ถามไอรดา ถูกถามอย่างนี้จะว่ายังไง จะเช็กวันเดือนปีเกิดก่อน หรือจะดูลายมือ...ไอรดากรอกเสียงใส่ไมค์ทันที"ไม่ต้องดูอะไรทั้งนั้นค่ะ มองแวบเดียวก็รู้เลยว่าดวงความรักของผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณปวีร์ ยังไงก็ไม่สุขสมหวังแน่ๆค่ะ"เสียงฮือระงม บางรายส่งเสียงเชียร์"ผมว่างานนี้หมอไอไม่แม่นแล้ว ผมเลิกเจ้าชู้ไปตั้งนานแล้ว เป็นหมอดูแต่มีอคติแบบนี้ ไม่ไหวนะครับ""อคติยังไง คุณก็ยังเป็นผู้ชายคนเดียวกับคนที่คิดจะล่วงเกินฉัน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากันนั่นแหละ"ถึงตอนนี้กลุ่มช่างภาพยิ่งต้องถ่ายกันอุตลุด โดยเฉพาะที่ไอรดา ถูกแสงไฟแทบลมใส่"อันนั้นเป็นข้อมูลจากทางคุณนะครับ แต่ข้อมูลผมเนี่ย ครั้งแรกที่เจอกัน คุณจ้องกระเป๋าสตางค์ผมตาเป็นมัน""ใช่...ก็กระเป๋าสตางค์คุณมันน่ามองกว่าตาหื่นๆของคุณ"เสียงเชียร์เริ่มดัง หนุนไอรดา"แต่อย่างน้อยคุณก็คงติดใจผมมั่งละน่า ถึงได้วางแผนจับผม บีบให้ผมแต่งงานกับคุณ""นั่นแหละ ข้อผิดพลาดมหาศาลในชีวิตฉันเลย" ไอรดาหันไปพูดกับทุกคน "อย่าคิดว่าแต่งงานกับลูกเศรษฐีอย่างคุณจะสุขสบายนะคะ อีตานี่ ถอดเสื้อผ้าตรงไหนก็โยนทิ้งตรงนั้น งานอะไรไม่ทำ คิดแต่จะปล้ำเมียตัวเอง" ผู้คนเริ่มสนุก โต้กันมันมาก เพราะไม่ใช่ดูหมอแต่ขุดสันหลังกันมาโชว์ นวลตองว่าคุณหญิงคิดผิดที่ให้เขาสองคนไปแลกหมัดกันบนเวที ปยุตสั่นหัวดิก บอกว่านักข่าวได้พาดหัวตัวโตๆแน่"ท่านครับ...จะไม่ให้ผมไล่ปล้ำยังไง เมื่อเขาไม่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี ไม่เคยส่งการบ้าน คิดดูว่าผมทรมานแค่ไหนที่ได้ ภรรยาตายด้าน เหมือนผมได้ไม้ผุๆไว้เพาะเห็ด" เสียงเฮดังกันเกรียวกราว"แล้วฉันมิแย่กว่าเหรอที่ได้สามีไม่เอาไหน ที่โด่งดังเป็นเพลย์บอย ก็แค่ขี้โม้ ไอ้ขนมจีนเปล่าๆ ไอ้ไม่มีน้ำยา อยู่กันตั้งนานไม่มีปัญญาทำอะไรฉัน""แบบนี้ของขึ้นเลยนะเนี่ย ถ้าอย่างผมไม่มีน้ำยา คุณก็ไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้ว อยากลองไหมล่ะ"คุณหญิงโวยขึ้นทนไม่ไหว สั่งสามีให้หยุดทั้งสองคนทันที...ธราดลวิ่งลงไปดึงปวีร์ กัดฟันถามว่า ไหนว่าจะง้อมันง้อภาษาอะไรวะ...ฟังเพื่อนแล้วยังจ้องไอรดาตาขวาง เธอขวางตอบ"อยากพูดอะไรก็พ่นไป คำพูดผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ ผมไม่ถือสา" "ไม่ตรงยังไง?""ก็ด่าว่าผม ทิ้งผมไป ทั้งๆที่ในใจคุณยังรักผมไงล่ะ" ไอรดาฟังแล้วหัวร่องอหายเพราะขำ "จะบ้าหรือเปล่า ถ้าฉันรักคุณ ฉันจะมาด่าปาวๆยังงี้ทำไม""เพราะปากไม่ตรงกับใจน่ะสิ" ปวีร์ตอบไป เสียงผู้ชายฮือหนุน"ฝันไปเหอะ ฉันไม่ได้รักคุณ" ไอรดาย้ำ"ยังจะปากแข็ง ไม่ยอมรับอีก""ก็ฉันไม่ได้รักคุณจริงๆ ฉันไปละ อยากจะพล่ามเพ้อเจ้ออะไรก็ตามสบาย" ว่าแล้วไอรดาเดินไป...ปุ๊กกี้เรียกเพื่อนไว้ แต่ไอรดาไม่ฟังก่อนที่ไอรดาจะลงไป เธอต้องชะงัก บนจอยักษ์ด้านข้างปรากฏภาพพร้อมเสียง เป็นเหตุการณ์ในโรงพยาบาล ภาพตอนนั้นไอรดาประคองปวีร์ไว้บนตัก เขย่าตัวปวีร์จนตัวโยน เธอพร่ำถามอย่างห่วงใยใจแทบขาด"คุณจะทิ้งฉันไปแบบนี้ ไม่ได้นะ" ไอรดาหยุด หันไปมอง ผู้คนต่างจ้องมองไปบนจอ... ปวีร์เรียกไอเสียงสั่น ไอรดาตอบเสียงเบาหวิว "ขา...""คุณรักผมไหม ก่อนผมตาย คุณช่วยตอบผมที""คุณก็รู้อยู่แก่ใจแล้วนี่...ถ้าไม่รักฉันจะยอมเสี่ยงเอาตัวเข้าช่วยคุณทำไม""แสดงว่าคุณรักผมจริง" ไอรดาตอบเสียงหนักแน่นและสั้น "มาก" เขาซักต่อ "มากแค่ไหน""ฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าตั้งแต่เราห่างกันมา ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงคุณ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักคุณ""งั้นช่วยจูบผมเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม"ไอรดาน้ำตาร่วงพรู ค่อยๆก้มลงจูบเขาอย่างสุดรักแสนห่วงใย...ไอรดายืนมองภาพนั้นตะลึง คนดูปรบมืออย่างซึ้งในฉากรักอันสุดซึ้งตรึงใจฉากนั้น"คุณยังจะปฏิเสธอีกไหมว่าคุณไม่รักผม""นี่คุณมันเจ้าเล่ห์ คุณหลอกสร้างเหตุการณ์แล้วแอบถ่ายภาพฉันไว้""แต่ทุกคนได้ยินเมื่อกี้ ก็เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากคุณจริงๆนี่" ไอรดาใบ้กินทันที "ไม่เป็นไร คุณจะไม่ยอมรับว่ารักผมก็ได้ แต่ยังไงผมก็จะรักคุณ คุณจะกลับมาอยู่กับผมได้ไหม เราจะกลับมาเริ่มต้นนับหนึ่งกันอีกครั้งได้ไหม"ปวีร์เดินขึ้นไปหาไอรดาบนเวทีโดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ปวีร์คุกเข่าต่อหน้าไอรดา เอากล่องแหวนขึ้นมาเปิด"ผมขอคุณแต่งงานอีกครั้งได้ไหม" เขาหยิบแหวนขึ้นมา ไอรดาต้องยื่นนิ้วให้เขาสวมแหวนให้มาตติกากับรุจน์ปรบมืออย่างดีใจ หันมามองหน้ากัน ยิ้มให้กันอย่างสดชื่น...ปยุตปลื้มลูกชายมาก หันไปสะกิดนวลตองอย่างลืมตัว แต่พอเห็นคุณหญิงมองตาเขียว ปยุตจึงหันมาหอมแก้มคุณหญิงหนึ่งฟอด คุณหญิงยิ้มแก้มแตกไปหลายเสี่ยง หน้าตาสดใสหัวใจกระหยิ่มขึ้นมาทันที...บนเวที ขณะที่ไอรดากับปวีร์กำลังสวีตกันอย่างมีมาด ธราดลได้ใจหันไปแหยมปุ๊กกี้"นี่เราสองคนทำให้คุณรุจน์กับมาตติกาดีกัน แล้วยังมีคู่ไอ้ปวีร์กับคุณไอสำเร็จไปแล้ว แล้วคู่เราล่ะ แล้วเราสองคนล่ะ""ฉันก็ไม่ได้ปิดกั้นหรือปฏิเสธอะไรนายนี่ ถ้ามีฝีมือก็จีบฉันให้สำเร็จสิ""โห...ไม่มีงานเข้า มีแต่งานออก แล้วยังต้องเดินบนหนทางรักอันไกลโพ้นอีกเหรอเนี่ย"ธราดลจำต้องยิ้มเอาใจปุ๊กกี้อย่างคนรักเดียวใจเดียว... ตาจับภาพปวีร์...ดูเอาเถิด เพื่อนรักมันดึงมือไอรดามาจูบเอาๆ คนดูก็แค่ได้เห็น กลับส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว...ยิ่งตอนกอดกัน ช่างกล้อง นักข่าวพากันเชียร์แหลก เก็บภาพไว้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยปวีร์อุ้มไอรดาลงเวที ผู้คนนักข่าวช่างภาพวิ่งตามกันพล่านเวทีแทบพัง...ปวีร์ยิ้ม ไอรดาแย้มชื่นมื่นระรื่นใจ ธราดลพลอยฮึกเหิมลืมตัว รวบปุ๊กกี้จะอุ้มบ้าง...เจอศอกเธอเข้าที่หน้าแง ถึงกับเซลงไปนั่งกุมเบ้าตา มองหาดาวอยู่พราวพราย...ooooooo อวสาน เครดิต ไทยรัฐ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
