ละคร ตราบาปสีขาว ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

สงกรานต์ลงทุนเอาเศษเหล็กมาทำเป็นที่ห้อยโทรศัพท์เป็นรูปเปียโนอันเล็ก ๆ ให้กับปลายฟ้า กุ้งเห็นแล้วอดหมั่นไส้เพื่อนไม่ได้ สงกรานต์ตั้งใจจะเอาไปให้ปลายฟ้าที่โรงเรียนสอนดนตรี ขณะเดียวกันที่บ้านดำรง เพ็ญแข แม่ของปลายฟ้าก็นัดสหัชและพิมลพร ให้พาลูกชาย ณัฐมาหาที่บ้าน

“เห็นเด็กดี ๆ มันก็ต้องรีบจองไว้ให้ลูกหลาน ไม่ไหว เด็กผู้หญิงสมัยนี้ ไอ้นี่ก็เลือกไม่เป็นซะด้วย กลัวมันจะไปคว้าฝรั่งหัวแดงหรือไอ้พวกสะก๊งสก๊อยมาเป็นแฟน แบบนั้นพี่ไม่เอาด้วย เสียสกุล”

“อย่างที่ดำรงรู้แหละ คุณสหัชต้องไปราชการที่ดูไบตั้งเดือนนึง เลยจะมาฝากดำรงช่วยดู ๆ นายณัฐให้ด้วย”

“ครับ ไม่ต้องห่วงครับ ลูกพี่ก็เหมือนลูกผม”

“เฮ้ย เหมือนลูกดำรงไม่ได้ ต้องเหมือนลูกเขยดำรงสิถึงจะถูก”

ดำรงยิ้มเจื่อน ปลายฟ้าเหลือบมองณัฐ ณัฐมองปลายฟ้ายิ้มให้อย่างกะลิ้มกะเหลี่ย เพ็ญแขเปิดโอกาสให้ณัฐได้ใกล้ชิดกับปลายฟ้าด้วยการขับรถไปส่งและให้รอรับกลับด้วย ปลายฟ้ามีท่าทางไม่ค่อยอยากไปด้วยนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้

สงกรานต์ซึ่งมาดักรออยู่เห็นปลายฟ้ามีคนมาส่งไม่ใช่คนขับรถคนเดิมก็แกล้งถามว่าเป็นแฟนเหรอ ปลายฟ้ารีบบอกว่าเป็นลูกเพื่อนพ่อ สงกรานต์จึงยิ้มออกก่อนจะเอาที่ห้อย โทรศัพท์ที่ทำไว้ออกมาให้

“ผมทำไอ้นี่มาให้คุณ”

“คุณทำเองเหรอคะ”

“ของที่จะให้คุณก็ต้องทำเองสิ จะได้ใส่ใจลงไปด้วย เอาไปสิ เท่ากับคุณรับใจผมไปแล้วนะ”

ปลายฟ้าชะงักเขินรีบเดินเข้าไปในโรงเรียนสอนดนตรี เมื่อเข้าไปนั่งที่เปียโนปลายฟ้าก็หยิบที่ห้อยมือถือรูปเปียโนที่สงกรานต์ทำให้ออกมามอง แล้วตั้งไว้บนเปียโนก่อนจะเปิดสมุดโน้ตและเริ่มซ้อม สงกรานต์ซึ่งแอบดูอยู่ยิ้มด้วยความดีใจ

ที่ร้านการะเกด ดารณีกำลังถามการะเกด ถึงเรื่องของอนลว่าเขามาจีบเหรอ แต่การะเกดกลับบอกว่าคงไม่ใช่เพราะฐานะที่แตกต่างกัน

“แล้วถ้าเขาจีบแกขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ แกจะว่าไง”

“ฉันเป็นแม่ม่ายลูกติด แถมเป็นแค่แม่ครัวขายกับข้าว ฉันกับเขาไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ที่สำคัญ อดีตเราก็ไม่สะอาดนะดา แกคิดว่าเราจะหวังอะไรได้เหรอ”

“แต่อีกแค่ปีเดียวคดีของเราก็หมดอายุความแล้วนะ ถึงตอนนั้นแกก็จะเป็นอิสระ ไม่ต้องมาคิดเรื่องนั้นอีกแล้ว”

“มันไม่เกี่ยวกับคดีหรอกดา มันคือความจริงที่ยังคงอยู่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ความจริงที่เราได้ทำผิดไปอย่างมหันต์ แล้วใครล่ะดา ที่จะรับอดีตของเราได้”

“แล้วแกไม่คิดจะสร้างครอบครัวกับผู้ชายดี ๆ ซักคนเหรอ”

“ฉันไม่คิดอะไรไกลขนาดนั้นหรอก แค่วันนี้ฉันมีสงกรานต์ก็พอแล้ว”

พูดจบการะเกดก็หันไปทำอาหารต่อ ดารณีเดินออกมาแล้วหันกลับไปมองการะเกดที่อยู่ในครัวรำพึงกับตัวเองอย่างเศร้า ๆ

“ฉันดูออกนะเกด ว่าแกชอบเขา”

หลังจากเรียนเสร็จปลายฟ้าก็พยายามหาทางเพื่อจะหลบหลีกจากณัฐที่มาจอดรถรอรับ ขณะที่ณัฐหันมาเห็นเข้าพอดีนั้น สงกรานต์ก็เข้ามาฉุดปลายฟ้าให้วิ่งหนีไปด้วยกัน ปลายฟ้าตกใจวิ่งไปตามแรงดึงของสงกรานต์ ขณะที่ณัฐเห็นใครไม่รู้มาดึงปลายฟ้าไปก็ตกใจรีบวิ่งตามไป

สงกรานต์พาปลายฟ้าวิ่งหนีไปจนถึงรถมอเตอร์ไซค์ของเขา ปลายฟ้าเริ่มลังเลว่าจะเอายังไงดี สงกรานต์จึงบอกให้รีบเลือกระหว่างซ้อนท้ายไปกับเขาหรือจะกลับไปกับณัฐ ในที่สุดปลายฟ้าก็ตัดสินใจขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ไป พอณัฐขับมาถึงสงกรานต์ก็ออกรถไปอย่างฉิวเฉียด ณัฐได้แต่มองตามไปอย่างหัวเสีย หลังจากสงกรานต์พาไปที่ตลาดก็ให้ปลายฟ้า ยืม มือถือเพื่อโทรฯไปบอกที่บ้าน

ปลายฟ้าโทรฯกลับไปบอกเพ็ญแขแต่ไม่รู้ว่าจะบอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนเพราะไม่รู้จัก จึงได้แต่บอกว่ามาซื้อของกับเพื่อนเท่านั้น คุยเสร็จปลายฟ้ามองหาสงกรานต์ไม่เจอก็เริ่มหวั่นใจ แต่ครู่เดียวสงกรานต์ก็โผล่มาพร้อมกับไอติมในมือ

“พนันได้เลย ว่าคุณต้องไม่เคยกินไอติม แบบนี้”

“ขอบคุณค่ะ”

“โทรฯบอกที่บ้านเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“ขอโทษนะคะที่มือถือฉันแบตหมด เลยต้องรบกวนคุณ”

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่คุณมาเดินเล่นเป็นเพื่อน”

“คุณมาซื้อของที่นี่บ่อยเหรอคะ”

“ของมันถูกกว่าในห้างที่คุณเดินตั้งเยอะ ผมเลยอยากพาคุณมาเห็นอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ มั่ง”

“ฉันก็ไม่ใช่จะติดห้าง ต้องซื้อแต่ของแพง ๆ หรอกนะคะ แต่ปกติเวลาซื้อของ ฉันต้องไปกับคุณแม่ ก็เลยไม่ค่อยได้มาเดินตลาดแบบนี้เท่าไหร่”

“งั้นวันนี้ให้ผมพาเที่ยวแล้วกัน”

ปลายฟ้ามองสงกรานต์แล้วพยักหน้า ยิ้ม ๆ ทั้งสองเดินดูของและหาอะไรกินกันอย่างมีความสุข จนค่ำสงกรานต์ก็ขี่รถไปส่งปลายฟ้าที่บ้าน เขาถามเธอว่าจะให้เข้าไปแนะนำตัวได้หรือยัง ระหว่างนั้นดำรงก็ออกมาเจอทั้งคู่พอดี ดำรงให้สงกรานต์เข้าไปนั่งคุยกันในบ้าน สงกรานต์ตื่นเต้นอยู่บ้าง เหลือบมองปลายฟ้าเห็นหน้าจ๋อย ๆ สงกรานต์ยิ้มให้กำลังใจ ทั้งที่ตัวเองก็เริ่มหวั่น ๆ เหมือนกัน

เพ็ญแขโวยวายเพราะณัฐมาฟ้องก่อนจะไล่ลูกสาวให้ขึ้นห้องไปหลังจากแขวะสงกรานต์ที่ออกรับแทนปลายฟ้า หลังจากนั้นดำรงก็คุยด้วย

“ไปกับปลายฟ้าได้ยังไง”

“ผมผ่านหน้าโรงเรียนสอนเปียโนของปลายฟ้าบ่อยน่ะครับ เลยเจอกัน”

“ผ่านบ่อยหรือตั้งใจไป”

“เอ่อ... ทั้งสองอย่างครับ”

“แล้วบ้านเราอยู่ที่ไหน พ่อแม่ทำอะไร”

“พ่อผมเสียไปแล้วครับ แม่ทำร้านอาหาร ขายอาหารเหนือ”

“เป็นคนเหนือเหรอ”

“เปล่าครับ แม่เป็นคนกรุงเทพฯ แต่ร้านเป็นของย่าครับ แม่ได้สูตรจากย่ามาทำต่อ”

ดำรงมองสงกรานต์อย่างสังเกต พิจารณา ตามสัญชาตญาณตำรวจ “งั้นเหรอ”

สงกรานต์เห็นสายตาดำรงก็คิดว่าเขาไม่เชื่อจึงยืนยันอีกครั้งว่าที่บ้านประกอบอาชีพสุจริต พร้อมกับบอกที่อยู่ให้ดำรงไปดูได้อย่างชัดเจน ดำรงว่าเขาคงมีโอกาสไปสักครั้งเพื่อดูว่าบ้านสงกรานต์เป็นอย่างไร สงกรานต์พยักหน้ารับอย่างไม่หวั่น ดำรงเห็นท่าทางจริงจังของสงกรานต์ก็ยิ้มน้อย ๆ ออกมาแล้วพยักหน้าให้

ถึงช่วงวันหยุดสงกรานต์ที่ร้านการะเกดจึงปิดร้าน เมื่ออนลมาหาจึงไม่รู้ว่าจะเข้าไปพบการะเกดได้อย่างไร เขาเดินเลยมาถามที่ร้านเฮียอ้วน ขณะนั้นสามสาวกำลังนั่งคุยกันถึงเหตุการณ์ในอดีตที่กำลังจะผ่านพ้นไปอีกปี

จบตอนที่ 5
เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 06 สิงหาคม 2553		2 comments
Last Update : 6 สิงหาคม 2553 15:11:28 น.
Counter : 1666 Pageviews.
Share Tweet