ละคร 365 วัน แห่งรัก ตอนที่ 9
ตอนที่ 9ระหว่างนั่งรถกลับ ภาวิชเห็นลัลนารีนั่งเครียดกุมขมับ เขาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอพูดบ่นๆว่าไม่มีใครรู้สักคน ปวดหัว ไอ้เข็มกลัดนี่มันของใครนี่... พูดแล้วนั่งเซ็งอย่างกดดัน"ลัล...วิชว่าถ้าลัลเชื่อว่าสามีลัลเขารักลัลมันก็พอแล้วนี่" ภาวิชพูดอย่างเป็นห่วง"เราเจอกันไม่ถึงปีก็แต่งงาน แล้วลัลก็เป็นคนที่ขอตุลย์แต่งงาน ที่ผ่านมาตุลย์ไม่เคยบอกว่ารักลัลเลย บางทีตุลย์เขาอาจจะไม่รักลัลก็ได้ วิชจะให้ลัลมั่นใจยังไงว่าตุลย์เขารักลัล ลัลยังไม่เคยมั่นใจเลยว่าตุลย์รักลัลหรือเปล่า" พูดแล้วทำท่าจะร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหว ภาวิชทำได้แค่ตบไหล่ปลอบใจเธอเบาๆเท่านั้นoooooooที่ห้องทำงานตุลา รชากำลังมาให้ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กที่บลูลากูนถูกภูมิบดินทร์ทำร้ายกับตุลา รชาเสนอว่าตนรู้จักเด็กที่นั่นหลายคนถามว่าเขาจะคุยเองใช่ไหม ตุลาพยักหน้า เธอจึงรับปากจะจัดการให้คุยเรื่องงานเสร็จ รชาถามว่าเขามีปัญหาอะไรกับภรรยาหรือเปล่า แล้วทำเป็นไม่อยากเล่า แต่ก็เล่าว่าเมื่อเช้าลัลนารีไปหาตนที่ที่ทำงาน ตุลาสงสัยว่าลัลนารีรู้จักที่ทำงานของเธอได้อย่างไรรชาอึ้งไปที่เรื่องกำลังจะเข้าตัว ชี้แจงอย่างใจเย็นว่า"คือเรารู้จากพี่ติ้งว่าเมียตุลย์เพิ่งเปิดบริษัทไม่นาน ลูกค้าน้อย เราก็เลยอยากช่วย เราจ้างให้เขามาทำงานที่โรงแรมของเรา แต่เราไม่ได้เปิดตัวนะเพราะเรารู้ว่าเมียตุลย์จะไม่พอใจ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เราอยากบอก"เธอหยุดมองหน้าตุลาอย่างชั่งใจก่อนเล่ารูปธรรมว่า"เมียตุลย์เอาผ้าเช็ดหน้ากับเข็มกลัดมาให้เราแล้วก็โวยวายเพราะคิดว่าเป็น ของเรา เขาคิดว่าเมื่อคืนเราอยู่ด้วยกัน" ตุลานึกออกทันทีรีบขอโทษแทนเพราะลัลนารีคงจะเข้าใจผิด รชาพูดต่อในมาดนิ่งๆว่า "เราไม่อยากจะก้าวก่ายนะ แต่ตุลย์ คงต้องไปเคลียร์กับเมียตุลย์ให้เข้าใจว่ามันไม่ใช่ของเรา"พูดแล้วลุกเดินออกไป แต่แล้วก็ชะงักหันกลับมาถามอย่างจงใจยุแยงว่า"ตุลย์...ตุลย์แน่ใจแล้วหรือว่าตุลย์รู้จักเมียตุลย์ดีพอ"ตุลานิ่งอึ้ง จนรชาเดินยิ้มกริ่มออกไปเจอกับนวัตเดินสวนเข้ามาพอดี ตุลาถามว่ามีอะไรหรือ?นวัตเล่าว่าลัลนารีมาถามตนว่านอกจากรชาแล้วมีผู้หญิงคนไหนมาสนใจเขาอีกหรือ เปล่า แล้วเล่าเรื่องเข็มกลัดกับผ้าเช็ดหน้าให้ฟัง บอกว่าเธอเจอในกระเป๋าเสื้อสูทของเขา ทำให้ตุลานึกออกว่าเป็นของณิชนิชาฝากไว้ บอกนวัตว่า"น้องณิชเขาฝากไว้แล้วคงลืม""ลืม?!!" นวัตพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ ถามว่ารู้ไหมว่าณิชนิชาคิดอย่างไรกับเขา ตุลาบอกว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน พอนวัตคาดคั้นหนักเข้าเขาก็ยอมรับว่ารู้แต่ตนไม่ได้คิดอะไรไม่มีอะไรสำหรับพี่ แต่มีอะไรสำคัญสำหรับพี่ลัลแล้วล่ะครับ" นวัตย้ำอย่างรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"ผู้หญิงนี่วุ่นวายจริงๆ""ก็เขารักพี่นี่ครับ...ตอนนี้พี่ลัลเขารู้แล้ว ถ้าไม่อยากให้บานปลายก็เตรียมรับมือไว้ดีกว่าครับ"ฟังนวัตแล้วทำให้ตุลาต้องคิดหนักoooooooจริงอย่างที่นวัตเตือน พอกลับถึงบ้านคืนนี้ ลัลนารีก็จะเปิดฉากถามเรื่องเข็มกลัดทันที ตุลาที่เตรียมใจไว้แล้วตัดบทขึ้นก่อนว่า"ก่อนจะคุยเรื่องนี้ ผมบอกก่อนเลยนะลัลว่าผมไม่ชอบ ลัลไม่ควรเอาเรื่องในบ้านไปคุยกับใครต่อใคร โดยเฉพาะลูกน้องผม ลัลทำแบบนี้แล้วใครจะเชื่อถือผม ผมจะปกครองลูกน้องได้ยังไง"ลัลนารีไม่ยอมหยุดคาดคั้นถามว่าเข็มกลัดนี่ของรชาหรือเปล่า ตุลาเลยเตือนว่า เรื่องรชาก็เหมือนกันเขาไม่เกี่ยวไม่ควรไปวุ่นวายกับเขา เลยลามไปกลายเป็นเรื่องใหม่ ลัลนารีถามว่ารู้ไหมว่าตนถูกรชาทำอะไรมาบ้าง แกล้งตนอย่างไรบ้าง ตุลาตัดบทว่าก็อย่าไปยุ่งกับเขาจะได้ไม่ต้องเก็บเรื่องพวกนี้มาคิดให้ปวดหัวไม่ว่าตุลาจะพูดอะไร ลัลนารีก็หาเรื่องขึ้นมาจนได้ หาว่ารชาพยายามดึงเขาให้ห่างจากตนจงใจแยกเราจากกัน พอตุลาบอกว่าอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ ก็กลายเป็นว่าเขาเข้าข้างรชาไปเสียอีก ตุลาเตือนอย่างเหนื่อยหน่ายว่าให้หัดมองโลกในแง่ดีบ้าง เรื่องงานที่รชาให้ไปทำก็อาจเป็นความหวังดีจริงๆก็ได้"หวังดี อ๋อ...ตุลย์หาว่าลัลใส่ร้ายมันใช่ไหม!!"ตุลาปวดหัวที่ลัลนารีพูดหาเรื่องพาลไปได้ไม่มีที่สิ้นสุดเสียงโต้เถียงกันดังไปถึงบ้านติ้ง ติ้งเข้าไปบอกพ่อที่กำลังนั่งสวดมนต์ว่าบ้านโน้นตีกันใหญ่แล้วจะเอาไงดี เลยถูกพ่อเตือนว่า"อยู่เฉยๆ ลิ้นกับฟันเขากระทบกันไส้ติ่งอย่างแกไม่เกี่ยว" ติ้งบอกว่าตนทนไม่ได้ "งั้นแกก็ไปเกาะขอบสนาม สรุปว่าไงก็ค่อยมาบอกพ่อด้วย""จ้า..." ติ้งรับคำแล้วรีบวิ่งออกไป ผู้เป็นพ่อเลยได้แต่นั่งส่ายหัวที่บ้านนี้หาความสงบสุขไม่ได้สักวัน...เฮ้อ...ที่บ้านตุลา ลัลนารียังอาละวาดไม่มีที่สิ้นสุด ตุลาเลยขอว่าให้เธออยู่เฉยๆ ขอแค่นี้ได้ไหม ลัลนารีมีข้อแม้อีกยาวเหยียดว่า ถ้าอย่างนั้นเขาต้องเลิกติดต่อ เลิกยุ่งกับรชาอีก พอเขาบอกว่ามีงานต้องทำด้วยกันเธอก็หาว่าเป็นข้ออ้าง ยื่นคำขาดว่า"ถ้าตุลย์รักลัล ตุลย์ต้องเลิกยุ่งกับรชาเด็ดขาด""นี่...ลัลอย่างี่เงาได้ไหม" ตุลาเหลืออดเหลือทนจริงๆพอถูกด่า ลัลนารีก็ปรี๊ดแตกหาว่าเขาเห็นรชาสำคัญกว่าตน เข้าข้างรชา แล้วคว้าหมอนฟาดใส่ตุลาจนเขาเสียงดังใส่ว่าทำแบบนี้แล้วเราจะคุยกันรู้ เรื่องไหม อย่าคุยเลยดีกว่า เธอไม่ยอมอีกจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องวันนี้เดี๋ยวนี้ให้ได้ ตรงเข้าไปดึงตุลาไว้ เขาแกะมือเธอออกบอกว่าไม่คุย เดินไปที่ประตูบอกเธอว่า "คืนนี้ผมจะไปนอนบ้านพี่ติ้ง" แล้วเดินออกไปเลยพอไปถึงบ้านติ้งแทนที่จะได้สงบจิตสงบใจ กลับถูกติ้งถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าทะเลาะกับเมียเรื่องอะไร ถูกเมียทำอะไรหรือเปล่า เมียไปก่อเรื่องอีกใช่ไหม ติ้งถามไม่หยุดจนตุลาต้องยกมือห้ามขอร้องพี่สาวว่า "พอแล้วพี่ ผมเหนื่อย คืนนี้ผมนอนบ้านพี่แล้วกัน" พูดแล้วเดินขึ้นข้างบนเลย"ท่าจะเรื่องใหญ่แฮะ..." ติ้งพึมพำแต่ไม่ได้ตกใจหรือห่วงใยoooooooเมื่อตุลาหนีไปนอนที่บ้านติ้ง ลัลนารียิ่งว้าวุ่นไม่มีที่ระบาย เลยโทรศัพท์ไปหาภารตีที่อยู่กับภาวิช ทั้งสองเปิดสปีกเกอร์โฟนแล้วสุมหัวฟังลัลนารีตีโพยตีพายร้องไห้ไม่มีทีท่าจะ หยุด ภาวิชเร่งให้ภารตีรีบปลอบโยนเพื่อน ภารตีพูดได้แค่ว่าให้เลิกร้องไห้แล้วก็นอนเสียแต่ลัลนารีไม่อยู่ในภาวะที่จะฟังอะไรได้อีกแล้ว ครุ่นคิดคุมแค้นแต่จะต้องรู้ให้ได้ว่าใครคือผู้หญิงอีกคนของตุลาภารตีบอกไม่ได้ แต่ในที่สุด ลัลนารีก็ฉุกคิดถึงสมุดคำทำนายของหมอดูที่ให้ไว้ เธอนึกได้เอามาเปิดแล้ววางไว้ใต้หมอนเพื่อจะก้าวเข้าสู่อนาคตแล้วเธอก็เข้าสู่อนาคตได้จริงๆ เมื่อหลับแล้วเห็นอนาคตตัวเองว่าทะเลาะกับตุลาแล้วหนีกลับไปอยู่บ้านแม่ ตัวเองก็กลายเป็นตัดผมสั้นเหมือนคราวที่แล้วแล้วเธอก็ได้รับเมสเสจจากผู้หวังดีแจ้งว่า "รชามาเฝ้าคุณตุลย์แต่เช้า" เกิดว้าวุ่นพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกรีบลงมาข้างล่าง ลักษมีถามว่าจะไปไหน เธอบอกว่าจะไปหาตุลา ครั้นแม่ถามว่านัดหย่าเดือนหน้าไม่ใช่หรือ เธอตอบพลางวิ่งไปว่า"ลัลไม่ได้ไปหย่า จะไปตีงูให้หลังหักน่ะแม่" วิ่งไปแล้วหันกลับมาถามแม่ว่า วันนี้วันที่เท่าไหร่ปีอะไร พอลักษมีบอกว่า 20 สิงหา 2554 เธอก็วิ่งอ้าวไปเลยครู่เดียวก็ถึงออฟฟิศของตุลา เจอรชาเดินออกมาที่หน้าตึกพอดี รชาทักว่าตัดผมสั้นประชดรักหรือ แล้วตอบเองว่า "ก็แน่สินะ แยกกันอยู่เตรียมจะหย่าแล้วนี่"ลัลนารีด่ารชาว่าเลวมากแย่งของของคนอื่นไม่สำนึกผิด รชาย้อนว่าเธอรู้แล้วใช่ไหมว่าคนที่น่าเป็นห่วงกว่าตนคือใคร ครั้นลัลนารีคาดคั้นถามก็ไม่ยอมบอก พูดยั่วหนักขึ้นไปอีกว่า"ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่ใช่เพราะนังนั่นเธอจะแยกบ้านกับตุลย์ได้ยังไง" ถูกลัลนารีตะโกนว่าให้บอกมาสิว่ามันเป็นใคร รชามองงงๆ พึมพำ "เธอบ้าไปแล้วไหมเนี่ย" แล้วเดินเชิดออกไปไม่สนใจลัลนารีวิ่งเข้าไปในออฟฟิศ เจอจุรีก็ถูกจุรีติติงว่าเธอไม่น่าย้ายออกจากบ้านเลย ไม่มีเธอสองคนนั่นก็แย่งกันจนน่าปวดหัว แต่พอถามว่าอีกคนเป็นใครจุรีก็ทำเป็นบ่นว่า หน้าใสๆ ซื่อๆ ไม่นึกเลยว่าจะกล้าแย่งสามีคนอื่น ลัลนารีผวาเข้าไปถามว่าหน้าใสๆซื่อๆ คือใคร จุรีโพล่งไปว่า"ก็น้องณิชไงคะ"ใครคือน้องณิช? แต่พอถามจุรี ปรากฏว่าจุรีถูกคุณณพเรียกรีบขอตัวไปพบเจ้านายเลยไม่รู้เรื่องว่าน้องณิชคือ ใคร แต่ต้องรู้ให้ได้รู้เดี๋ยวนี้ เลยวิ่งพล่านตามหานวัต หาที่ไหนก็ไม่เจอ กระทั่งไปถึงมุมหนึ่งในออฟฟิศ ได้ยินเสียงแว่วออกมาว่า"ณิชไม่ผิดนะคะ"ลัลนารีชะงักกึก ชื่อนี้ทิ่มแทงใจจี๊ดจนจำแม่น เธอแอบฟังแอบดู เห็นนวัตกำลังถกเถียงอยู่กับณิชนิชา ณิชนิชาเถียงว่าตนไม่ผิดคนที่ผิดคือเมียของตุลา นวัตถามว่าลัลนารีผิดตรงไหน ณิชนิชาตอบแบบกำปั้นทุบดินเอาแต่ได้ว่า"ผิดตรงที่ไม่เหมาะสมกับพี่ตุลย์ไงคะ เขาดีไม่พอที่จะได้พี่ตุลย์""แล้วคุณคิดว่าคุณดีพอรึไง เที่ยวส่งเมสเสจให้เขาตีกันคุณคิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าคุณส่งเมสเสจใช้ชื่อผู้หวังดี คอยรายงานเรื่องคุณรชาให้พี่ลัลรู้" นวัตแฉอย่างรู้จริง"ณิชหวังดีจริงๆ อย่างยัยรชาก็ไม่เหมาะสมกับพี่ตุลย์ คนที่เหมาะสมกับพี่ตุลย์คือณิชคนเดียวเท่านั้น""หน้าด้าน!" ลัลนารีสุดทนโผล่พรวดออกไปด่าลั่น ทั้งสองตกใจชะงักกึก เธอด่าณิชนิชาว่าไร้ยางอายมาแย่งสามีตนทำไมณิชนิชาทำหน้าซื่อเถียงฉอดๆ จนลัลนารีทนไม่ได้ตบหน้าเธอเต็มฝ่ามือ นวัตรีบจับตัวลัลนารีไว้แต่ไม่ทัน ณิชนิชาเลยโดนไปอีกหลายฉาด แต่ณิชนิชาอาศัยความแข็งแรงกว่าผลักลัลนารีไปกระแทกต้นไม้อย่างแรง! ทุกอย่างดับมืดลง...ลัลนารีสะดุ้งตื่นพบตัวเองกลิ้งตกอยู่ข้างเตียง รีบจับผมดูปรากฏว่าผมยังยาวอยู่ และตัวเองก็นอนอยู่ที่บ้านตุลา เลยรู้ตัวว่ากลับมาอยู่กับปัจจุบันแล้ว แต่ชั่วไม่กี่นาทีที่หลุดไปอยู่ในอนาคต ก็ทำให้เธอรู้ว่าผู้หญิงอีกคนหนึ่งของตุลาที่รชาเอ่ยถึงนั้นคือณิชนิชา นั่นเอง!oooooooเช้าวันนี้ตุลาตื่นขึ้นมาหน้าตาไม่สดชื่น ขณะนั่งทานอาหารกันที่โต๊ะ พ่อถามว่าหลับดีไหม เขาบอกว่าไม่ค่อยหลับ พอพ่อบอกว่าเพราะไม่ใช่ที่นอนตัวเอง ติ้งเสนอทันทีว่าถ้านอนที่บ้านแล้วมันน่ารำคาญก็มานอนที่นี่ทุกวันก็ได้"พ่อกับแม่ต่อให้ทะเลาะกันหนักขนาดไหน ก็ไม่เคยไปค้างที่อื่น" พ่อพูดไม่ทันจบติ้งก็ทำท่าจะค้านถูกพ่อสั่งให้เงียบแล้วพูดต่ออย่างจริงจัง "วันนี้แกเดินออกมา วันหน้าเมียแกก็จะเดินออกไปเหมือนกัน แล้วครอบครัวแกจะเหลืออะไร"ตุลาฟังพ่อแล้วถอนใจอย่างรู้สึกผิด บอกพ่อว่าตนเข้าใจแล้ว ทันใดก็ได้ยินเสียงลัลนารีเรียกจากหน้าห้อง พอทุกคนหันมอง เห็นเธอเดินเข้ามาในชุดนอนหน้าตาเอาเรื่อง บอกตุลาว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน ทุกคนดูอาการแล้วรู้ว่าต้องมีเรื่องอีกแน่ๆoooooooตุลากลับมาเตรียมจะไปทำงาน แต่พอจะขึ้นรถลัลนารีก็มาขวางไว้ถามว่าณิชนิชาเป็นใคร ตุลาพยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงคนอื่น ตัดบทว่าตนต้องไปทำงานแต่เช้า เธอก็ยังไม่ยอมขู่ว่าจะบอกตนที่นี่ หรือจะให้ไปถามคุณณพที่ออฟฟิศ พอตุลาอึ้ง เธอรุกหนัก"ลัลพูดจริงๆ ตุลย์ตอบมาว่ายัยณิชนิชาเป็นใคร" พูดแล้วหยิบเข็มกลัดกับผ้าเช็ดหน้าออกมา "แล้วเข็มกลัดนี่ของมันใช่ไหม!!"ตุลาจำต้องบอกว่าณิชนิชาเป็นเด็กฝึกงาน เป็นเจ้าของเข็มกลัดนี้ พอลัลนารีถามว่ารู้ใช่ไหมว่าณิชนิชาชอบตัวเองคิดจะแย่งเขาไปจากตน ตุลาตอบอย่างเบื่อหน่ายว่าณิชนิชาจะชอบตนหรือไม่ไม่รู้ แต่ตนไม่ได้ชอบเขา ถามว่าโอเคไหม ลัลนารียังเงียบ เขาตัดบท"ถ้าคุณไม่โอเค ผมก็ช่วยไม่ได้ ผมต้องไปทำงานแล้ว" พูดแล้วขึ้นรถปิดประตูสตาร์ตรถทันที ลัลนารีตรงเข้ามาทุบกระจกตะโกนว่าเรายังพูดกันไม่รู้เรื่อง แต่ตุลาไม่ฟังเสียงตัดสินใจขับรถออกไปเลย"ตุลย์!!" ลัลนารีเต้นเร่าๆอย่างโกรธจัดที่ทำอะไรเขาไม่ได้เมื่อไปเล่าให้ภารตีฟังที่ออฟฟิศว่าตัวเองไปอนาคตมา ภารตีหัวเราะจนตกเก้าอี้ ตะกายขึ้นมาเอามืออังหน้าผากเพื่อนก็ตัวไม่ร้อนครั้นลัลนารียืนยันว่าตนไปอนาคตมาจริงๆ ภารตีจึงให้เอาอนาคตที่เธอได้พบเห็นมาเช็กกับคำทำนายของหมอดู ปรากฏว่าถูกผิดครึ่งต่อครึ่ง"แต่เรื่องเด็กณิชนิชานั่นตุลย์ยอมรับว่ามี" ลัลนารียืนยัน ภารตีเลยสรุปว่าแสดงว่าโอกาสที่เธอจะเลิกกับตุลย์ เป็นไปได้ห้าสิบห้าสิบ ถูกปฏิเสธว่า "ไม่! ฉันไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด"ภารตีเห็นเพื่อนฟุ้งซ่านมากเลยบอกให้มาทำงานดีกว่า มาแก้แบบที่จะพรีเซนต์แล้วหันไปหยิบแบบ แต่พอหันกลับมา ลัลนารีหายไปแล้วที่ออฟฟิศตุลา รชาพาเด็กในสังกัดของภูมิบดินทร์มาอัดเสียงเล่าพฤติการณ์ของเขาไว้เป็นหลัก ฐาน ตุลาขยับมานั่งข้างเด็กสาวกดเครื่องเพื่อให้เด็กสาวเล่าลัลนารีมาแล้ว! เธอจะลุยเข้าไปพบตุลาให้ได้ ทั้งจุรีและนวัตห้ามกันไม่ไหว สุดท้ายเธอฝ่าเข้าไปจนได้ เห็นตุลานั่งอยู่กับเด็กสาวลัลนารียังไม่เอะใจเพราะมุ่งที่จะหาแต่ณิชนิชา เธอถามหาณิชนิชา บอกตุลาให้ไปพามาหาตนเดี๋ยวนี้ แต่พอเอะใจมองเด็กสาวคนนั้นถามตุลาว่านี่เป็นอีกคนหรือ อะไรกันนี่!ตุลาทนไม่ไหวลากเธอบอกให้ออกไปคุยกันข้างนอก แม้จะถูกลากตัวปลิวติดมือเขาไปแต่ลัลนารีก็ยังโวยวายถามว่า "ยัยณิชนิชาอยู่ที่ไหน มันอยู่ไหน"จุรีกับนวัตมองกันตาค้างกับความบ้าดีเดือดของลัลนารี จนเมื่อตุลาลากออกมาแล้วเขาตะโกนใส่หน้าเธออย่างสุดทน "หยุดเดี๋ยวนี้นะลัล! ที่นี่เป็นที่ทำงานผม ผมขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะมาอาละวาดแบบนี้"ลัลนารียังโวยวายจะให้เขาพาณิชนิชามาพบตนให้ได้ ถ้าไม่พามาตนจะไปหาเอง"ผมไม่จำเป็นที่จะต้องพาเขามาเจอคุณ แล้วถ้าคุณยังไม่อารมณ์เย็น เราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกัน ถ้าคุณเย็นลงไม่ได้ก็กลับไปเสีย!" ตุลาเสียงแข็งกร้าวแล้วเดินออกไปทันทีแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ลัลนารีหายคลุ้มคลั่งได้เลยoooooooลากลัลนารีไปเถียงกันที่ห้องทำงานแล้ว ตุลาเดินกลับไปที่ห้องประชุมอีกครั้ง รชายืนดูอยู่เธอเดินไปที่ห้องทำงานตุลา เห็นลัลนารีนั่งหงุดหงิดอยู่ พอเห็นหน้ารชาก็ยิ่งหัวเสียถามว่าเข้ามาทำไมรชาถามกวนๆว่าตาสว่างแล้วใช่ไหม แล้วจงใจพูดให้จิกเข้าถึงหัวใจลัลนารีว่า"ฉันจะมาบอกว่า นังเด็กนี่มันไม่ธรรมดา มันแยงเธอจนพล่านได้ขนาดนี้ น่าสมเพชนะอยู่ๆก็มาเล่นบทนางร้ายให้นังเด็กนั่นเป็นนางเอก เธอนี่คงใช้สมองไม่เป็นเลยใช่ไหม""นี่!""หรือจริงๆแล้วเธอไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับตุลย์ต้องใช้วิธีแบบไหน"ลัลนารีนิ่งคิดกับคำพูดของรชา จากนั้นลุกไปดึงจุรีออกไปคุยกันที่มุมลับตา ถามว่าตั้งแต่วันที่เราคุยกันเรื่องรชาที่ร้านกาแฟนั่น เธอเคยส่งเมสเสจหาตนบ้างไหม จุรีปฏิเสธว่าไม่เคยส่งเลย ลัลนารีเลยยกมือถือกดเมสเสจให้ดูถามว่า ข้อความพวกนี้เธอไม่ได้ส่งใช่ไหมจุรียิ่งตกใจปฏิเสธว่าตนไม่รู้เรื่อง ลัลนารีถามอีกว่าแล้วเบอร์ที่ส่งมานี่เป็นเบอร์ของณิชนิชาหรือเปล่า พลางยื่นให้ดู"ไม่ใช่นะคะ แต่เบอร์นี้มันเป็นเบอร์ที่น้องณิชซื้อมาให้พี่ค่ะ บอกว่าเอาไว้มาส่งข่าวให้คุณลัลไงคะ แต่ว่าพี่ก็ไม่ได้ใช้เลย" จุรีเอาโทรศัพท์มากดดู อุทาน "โอ้โห ส่งให้คุณลัลเยอะเลย ละเอียดยิบเลยนะคะเนี่ย"ลัลนารีถามว่ารู้ไหมว่าณิชนิชาทำแบบนี้เพื่ออะไร จุรีตอบทันทีว่าเพื่อช่วยเธอ ครั้นลัลนารีบอกว่า ตนเชื่อว่าเด็กคนนี้ชอบตุลา ทีแรกจุรีก็ปฏิเสธว่าไม่ แต่พอนึกถึงพฤติกรรมของณิชนิชาที่ปฏิบัติต่อตุลาแล้วก็เปลี่ยนเป็นว่า "ไม่...ไม่แน่ค่ะ""ถ้างั้นลัลก็แน่ใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับข้อมูล" ลัลนารีพูดอย่างแน่ใจมากแล้วแยกไปจุรีมึนตึ้บ คิดหนักoooooooหลังจากได้พบหมอกานต์วันนั้นแล้ว ลักษมีวางแผนและดำเนินการทันที ไม่กี่วันต่อมาลดาวัลย์ก็ได้ ไปทำงานที่คลินิกของหมอกานต์ หลังจากมอบหมายหน้าที่แล้ว หมอกานต์ยังมีแก่ใจบอกลดาวัลย์ว่า เลิกงานแล้วกลับพร้อมกันก็ได้เพราะบ้านอยู่ติดกันลดาวัลย์ตกกระไดพลอยโจน แอบถามแม่ว่านี่ฝีมือแม่ ใช่ไหมลักษมีพูดอย่างภูมิใจว่า"แม่แค่บอกนิดเดียว หมอเขาก็จัดให้เลย เขาดีขนาดนี้แกจะปฏิเสธเหรอยัยดา""ค่ะดาตกลง" ลดาวัลย์ตอบรับ ลักษมีดีใจจนออกนอกหน้า หมอกานต์เองก็ยิ้มยินดีเมื่อพากันกลับบ้าน เจอลัลนารีมารออยู่แล้ว เธอถามว่าไปไหนกันมาให้รอตั้งนาน ลักษมีกับลดาวัลย์เห็นอารมณ์ของลัลนารีแล้วรู้ทันทีว่าต้องทะเลาะกับผัวมา ถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร"ก็เด็กฝึกงานที่ทำงานตุลย์ มันมาชอบตุลย์แล้วมันก็ส่งข้อความให้ลัลไปตีกับยัยรชาแล้วมันก็ไปคอยประกบตุลย์น่ะสิแม่"ลักษมีถามว่าแล้วตุลาว่ายังไง ลัลนารีบอกว่าเขาคิดว่าตนหึงไม่เข้าเรื่อง ลดาวัลย์ถามว่าแล้วตุลารู้เรื่องที่เด็กคนนี้ทำไหม"ไม่รู้มั้ง...ลัลกลายเป็นนางร้ายไปเลย""งั้นก็บอกผัวแกไปสิว่าเรื่องมันเป็นยังไง ถ้าเคลียร์กับผัวแล้วไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจก็ไปเคลียร์กับนังเด็กนั่นเลย" ลักษมี จริงจังเด็ดขาดมากoooooooหลังจากรู้พฤติกรรมของณิชนิชาจากลัลนารีแล้ว จุรีคิดไม่ตกเกิดความรังเกียจณิชนิชาขึ้นทันที วันนี้เมื่อณิชนิชาเอาขนมเบื้องเจ้าอร่อยมาฝาก ไม่เพียงจุรีไม่กินหากยังพูดเหน็บแนมประชดประชันและด่าอ้อมๆเสียยาวยืดจนณิ ชนิชางง พอบอกว่าไม่เข้าใจที่จุรีพูดจริงๆ ก็ถูกด่าซ้ำว่า"น้องณิชนี่แบ๊วได้ใจพี่จริงๆ กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง เอาไปที่อื่นเถอะค่ะพี่จะทำงาน"ณิชนิชาเก็บขนมเอาออกไปงงๆ นวัตเดินเข้ามาถามจุรีว่ามีเรื่องอะไรกับณิชนิชาหรือ"เรื่องใหญ่เลยล่ะค่ะ เมื่อกลางวัน ความจริงมันเปิดเผยออกมาหมดแล้ว น้องณิชเขาอ้างชื่อพี่ไปส่งเมสเสจให้คุณลัลหลอกใช้พี่เป็นเครื่องมือจะงาบ คุณตุลย์ เห็นหน้าใสๆ ไม่น่าไร้ ศีลธรรมเล้ย...ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวนะเนี่ย อยากได้จนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"ฟังจุรีแล้วนวัตมองตามณิชนิชาไปอย่างเป็นห่วง แล้วเขาก็เดินไปคุยกับเธอ พูดขึงขังว่า"คุณหยุดสิ่งที่คุณทำได้แล้ว อย่าให้คนอื่นมองคุณแย่ไปกว่านี้เลย""ฉันไม่แคร์! ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อพี่ตุลย์...คุณจะเดือดร้อนทำไม เรื่องของฉันคุณไม่ต้องยุ่ง ฉันไม่ได้ขอความเห็น...และความเห็นใจด้วย"นวัตส่วยหน้าอย่างระอาใจทำได้แค่บ่นดังๆ "ผมไม่เข้าใจ หน้าตาก็ดี ครอบครัวก็ดี ชาติตระกูลก็ดี ทำไมต้องมายุ่งกับคนที่มีภรรยาแล้ว หยุดเถอะคุณ...พี่ลัลเขารู้เรื่องหมดแล้ว"ณิชนิชาชะงัก พูดอย่างท้าทาย "รู้ก็ดีแล้วนี่...แล้วทำไมล่ะ"oooooooหลังจากชวินทร์ถูกลดาวัลย์ไล่ออกจากบ้านแล้ว เขาไปเช่าคอนโดฯอยู่ เมื่อเล่าให้ภูมิบดินทร์ฟังก็พากันดื่มฉลองความโสด ชวินทร์ยอมรับว่า"ก็ไม่ได้อยากโสดหรอกครับ เพราะตอนนี้เวลากลับบ้านก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นบ้านเลย ไม่มีคนถามว่าเหนื่อยไหม เอาน้ำมาให้ ก่อนนอนก็นวด ห้องก็ไม่เคยรก"ภูมิบดินทร์ถามว่าแล้วตอนนี้เป็นไง ชวินทร์หน้าเซ็งบอกว่า "เละซิครับ""แสดงว่าเมียคุณวินทร์ก็แม่บ้านแม่เรือน ก็ยังโชคดีนะไม่เหมือนเมียผม ไม่มีความเป็นเมียสักนิด ดาวไถชัดๆ แต่คุณวินทร์เป็นคนหาเงินเข้าบ้าน ยังไงเดี๋ยวเมียคุณก็ต้องกลับมาไม่งั้นเขาจะเอาเงินที่ไหนใช้จริงไหมครับ""ก็จริง..." ชวินทร์ตอบอย่างเลื่อนลอยพลางหยิบแก้วขึ้นดื่มอย่างรู้สึกสบายใจขึ้นคืนนี้ เมื่อกลับถึงคอนโดฯเช่า ห้องรกรุงรังราวกับอยู่ในกองขยะ ชวินทร์ในสภาพนอนแฮงก์อยู่ที่โซฟาเพ้อหา "ดา...เอาน้ำให้หน่อย...ดา...ดา..."แต่พอลืมตาขึ้นก็รู้ว่าไม่ได้อยู่ที่บ้าน ตะกายลงจากโซฟากลิ้งไปคว้าขวดน้ำเปล่าที่พื้นเปิดจะดื่ม ปรากฏว่าไม่มีน้ำเหลือสักหยด!จนสายลุกขึ้นจะแต่งตัวไปทำงาน เปิดตู้เสื้อผ้าไม่มีสักชุด เลยต้องหันไปรื้อเอาจากผ้าในกองซักมาใส่ทั้งที่เหม็นคราบเหงื่อไคล เดินเซ็งๆออกจากห้องไปจนกลางคืนขับรถผ่านสถานอาบอบนวดหลายแห่ง มีสาวๆยืนโบกมือให้เขาจอดรถตามความเคยชิน แต่พอสาวๆพวกนั้นวิ่งมาเกาะรถ เขากลับขับออกไปเซ็งๆขับรถเรื่อยไปจนถึงบ้านลักษมี ชวินทร์จอดรถมองเข้าไปในบ้านอย่างโหยหา แต่พอจะเปิดประตูรั้วเข้าไป ก็นึกถึงคำพูดของลดาวัลย์ขึ้นมา..."วินทร์บอกเองว่าสักวันเราต้องเลิกกัน...เราก็เลิกกันตั้งแต่วันนี้เลยดีกว่า!"คิดแล้วชะงัก หันหลังเดินกลับมาที่รถ ขับออกไป...ลดาวัลย์เองก็ใช่ว่าจะทำใจได้ คืนนี้จนตีสองแล้วยังนอนไม่หลับจึงลุกมาทำความสะอาดครัว ลักษมีมาเจอถามว่าคิดถึงชวินทร์หรือ ลดาวัลย์ยอมรับว่าเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง"ก็คงเที่ยวฟันผู้หญิงไม่เลือกตามเคยน่ะสิ ดา...แกจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็อย่าไปคิดถึงคนที่มันไม่คิดถึงแกอีกเลย" ลักษมีพูดเสร็จก็เดินไป ลดาวัลย์ฟังแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเช็ดโต๊ะไปเงียบๆเศร้าๆoooooooคืนนี้เช่นกัน ลัลนารีกลับมาที่บ้าน เอามือถือที่ได้รับเมสเสจจากณิชนิชาให้ตุลาดู ระหว่างนั้นเธอพยายามทำใจเย็นอธิบายให้เขาฟังว่า"ข้อความพวกนี้พี่จุ๊ยืนยันแล้วว่าไม่ได้เป็นคนส่งให้ลัล แต่เป็นฝีมือของยัยเด็กณิชนิชา" ตุลาถามว่าเธอใช้จุรีเป็นสายสืบหรือ เธอชี้แจงว่า "ก็ลัลไม่สบายใจ กลัวยัยรชามาวุ่นวายกับคุณ ตุลย์อย่านอกเรื่องได้ไหม ลัลกำลังให้ตุลย์ดูว่ายัยเด็กนั่นมันทำอะไรไว้บ้าง แล้วเรื่องเข็มกลัดนั่นมันก็จงใจทิ้งไว้ในกระเป๋าเสื้อตุลย์ หวังให้เราทะเลาะกัน ตุลย์ต้องจัดการให้ยัยเด็กนี่ออกไปจากออฟฟิศ"ตุลาถอนใจแล้วส่งมือถือคืนติงว่าถ้าเธอหนักแน่นเรื่องก็คงไม่วุ่นวาย"ตุลย์ไม่เข้าใจเหรอว่ามันกำลังทำให้ครอบครัวเราแตกแยก ทำไมถึงไม่ยอมไล่มันไป ตุลย์อยากอยู่กับมันมากกว่าลัลใช่ไหม" เธอระแวงลามไปหมด"ผมอยากอยู่กับคนที่ทำให้ผมสบายใจ แล้วผมก็หวังว่าคนนั้นจะเป็นลัล...""สรุปว่าตุลย์จะไม่ทำอะไรเลยใช่ไหม""ถ้าผมจะทำแค่อย่างเดียวคือให้คุณหยุด""ได้...ถ้าตุลย์ไม่จัดการ ลัลจะจัดการเอง!" ว่าแล้วเดินปึงปังขึ้นบ้านไปตุลามองตามไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน...oooooooรุ่งขึ้น ลัลนารีไปที่ออฟฟิศของตุลา เจอณิชนิชา กำลังจะไปทานอาหารกลางวันพอดี เธอเบรกรถเปิดกระจกรถลงเรียกณิชนิชาให้ขึ้นรถตนมีเรื่องจะคุยด้วย ณิชนิชาลังเล แต่เพราะถูกรถคันหลังบีบแตรไล่ เลยตัดสินใจก้าวขึ้นรถไปพอขึ้นนั่ง ต่างคนต่างนั่งนิ่งขึงด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด ณิชนิชานั่งเกร็งไม่รู้ว่าลัลนารีจะมาไม้ไหน ในที่สุด ลัลนารีเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้น เธอโยนโทรศัพท์มือถือใส่ณิชนิชา ถามว่า"เธอใช่ไหม ผู้หวังดี ที่คอยส่งข้อความพวกนั้นมาถึงฉัน เธอคอยส่งข้อความมายุยงให้ฉันตามไปอาละวาดยัยรชา เพราะต้องการให้ฉันสงสัยผิดคน เธอจะได้อยู่ใกล้ตุลย์ได้สะดวก ระหว่างที่ฉันกับรชาจะตีกันตายเธอก็ไปตีหน้าแบ๊วทำตัวแสนดีใส่ตุลย์ ฉลาดมาก!"ณิชนิชานิ่งเงียบ สายตามองตรงไปข้างหน้า สีหน้าเรียบเฉย ข้างนอกฝนเริ่มตกแล้ว ลัลนารีเห็นท่าทีของณิชนิชาก็ยิ่งโกรธ ถามว่า"ว่าไง! นั่งเงียบอยู่ได้ ไม่คิดแก้ตัวอะไรเลยหรือไง!""ณิชไม่ได้ต้องการทำร้ายคุณ แต่ที่ณิชทำไปเพราะณิชไม่ชอบคุณรชา ไม่ชอบที่เขามาหาพี่ตุลย์ ไม่ชอบที่เขาเอาคดีมาอ้างจะได้นัดพี่ตุลย์ออกไปข้างนอกบ่อยๆ""เธอหึงงั้นหรือ?" ถามแล้วเห็นณิชนิชานิ่งเงียบ เลยอบรม "เธอคงลืมไปมั้งว่านั่นมันหน้าที่ของฉัน เธอไม่เกี่ยวและไม่มีสิทธิ์! ต่อไปนี้เธอไม่ต้องส่งข้อความบ้าบออะไรมาหาฉันอีกแล้ว และฉันขอเตือนให้เธออยู่ห่างๆตุลย์ เพราะฉันหึง! หึงอย่างที่ฉันมีสิทธิ์จะหึง!" ยิ่งพูดอารมณ์ก็ยิ่งขึ้น"คุณเห็นแก่ตัว!" ณิชนิชาเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่ลัลนารีโกรธจี๊ดเหยียบเบรกเอี๊ยดแล้วหักรถเข้าจอดข้างทางทันที หันมาจ้องหน้าณิชนิชาแทบจะฆ่าให้ตาย ณิชนิชาจ้องตอบด้วยสายตาไร้ความรู้สึกเช่นเคยแล้วพูดต่อ "คุณกับยัยรชานั่นก็ดีแต่ทำเรื่องให้พี่ตุลย์ปวดหัว พวกคุณมันรักตัวเอง ทำไมคุณไม่เปิดโอกาสให้พี่ตุลย์ได้เจอคนที่รักเขามากกว่าคุณ ถ้าณิชมีโอกาสณิชจะทำให้พี่ตุลย์มีแต่ความสบายใจ"ฟังแล้วลัลนารีคิดถึงคำพูดของตุลาเมื่อคืนทันทีที่ว่า "ผมอยากอยู่กับคนที่ทำให้ผมสบายใจ...แล้วผมก็หวังว่าคนนั้น จะเป็นลัล..." เธอนิ่งอึ้ง ในขณะที่ณิชนิชายังคงพูดอย่างเคลิ้มฝันว่า"ณิชสัญญาว่าจะดูแลพี่ตุลย์ให้ดีที่สุด ขอโอกาสณิชนะคะ""บ้า!" ลัลนารีแผดเสียงลั่น "เธอมันบ้าไปแล้ว! มาขอสามีจากภรรยาเขาเนี่ยนะ! ฟังไว้เลยนะ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันเลิกกับตุลย์ ต่อให้เธอคอยจนแก่ตายฉันก็ไม่มีวันปล่อยเขาให้เธอ นับจากวันนี้เธอห้ามเข้าใกล้ตุลย์อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องพี่ณพ จะแฉความเลวของเธอ จะให้พี่ณพไล่เธอออก!""อย่านะคะ! ณิชสัญญาว่าจะอยู่ห่างๆพี่ตุลย์แต่อย่าให้ณิชต้องจากพี่ตุลย์เลย ณิชทนไม่ได้""ลงไปจากรถ!" ลัลนารีคลั่งขึ้นมา ณิชนิชามองไปนอกรถเห็นฝนตกหนักก็ลังเล "ลงไปก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ!" ลัลนารีแผดเสียงจนรถสะเทือนณิชนิชาจำต้องลงไป เป็นบริเวณที่อยู่ใกล้ตู้โทรศัพท์พอดี พอเธอลงไปลัลนารีก็ขับรถพุ่งไปทันทีoooooooณิชนิชาลงไปยืนตัวสั่นเทาท่ามกลางสายฝน ลัลนารีมองกระจกหลังพึมพำ"จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับเรา"แต่พอไปอีกพักเดียวก็ทนไม่ได้วกรถกลับมาหาณิชนิชา เห็นเธอออกมายืนอยู่นอกตู้โทรศัพท์เหมือนคอยใครอยู่ ลัลนารี พึมพำเบาๆ "ใครก็ได้มารับยัยนี่ไปที"ทันใดนั้นก็เห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด รถของตุลา นั่นเอง! เขาเปิดประตูรถลงมารับณิชนิชาขึ้นรถแล้วขับออกไป อย่างเร็ว ลัลนารีโกรธจนตัวสั่นรีบกลับรถตามไปแต่ไม่เห็นรถ ของตุลาแล้ว หันมาคว้าโทรศัพท์กดหาตุลา พอติดเธอถามเสียงสะท้าน"ตุลย์! ตุลย์อยู่ไหน"ตุลาบอกว่ากำลังขับรถอยู่ เธอถามอีกว่าอยู่กับใคร ตุลาตัดบทว่า"ลัล...มีอะไรไว้คุยกันที่บ้าน เข้าใจนะ" แล้วกดวางสายเลย ลัลนารีแทบจะคลั่งเหยียบคันเร่งตามความใจร้อนอย่างลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ความตายวางสายจากลัลนารีแล้วตุลาถามณิชนิชาว่าบ้านเธออยู่ไหนจะพาไปส่ง ณิชนิชาเอาแต่ร้องไห้บอกว่าไม่กลับ ตนทำให้ลัลนารีเข้าใจผิด ทำให้เขาเดือดร้อน ให้เขาพาไปหาลัลนารีอยากอธิบายให้เธอเข้าใจ พูดอย่างน่าสะเทือนใจว่า"ถ้าพี่ตุลย์กับพี่ลัลต้องทะเลาะกันเพราะณิช ณิชคงไม่สบายใจ ณิชอยากขอโทษพี่ลัล นะคะ พี่ตุลย์ พาณิชไปหาพี่ลัลนะคะ"ตุลานิ่งฟังอย่างชั่งใจว่า จะทำอย่างไรดี...oooooooในที่สุดก็พาณิชนิชาไปที่บ้าน ลัลนารียิ่งโกรธเป็นไฟถามว่าพามาทำไม ณิชนิชาตีหน้าซื่อตาใส บอกว่าตนเป็นคนทำให้ลัลนารีเข้าใจผิด ป้ายสีรชาว่าเป็นคนทำให้เธอกับตุลาเข้าใจผิดกันตนเลยเข้าไปยุ่งแต่ไม่คิดว่า ลัลนารีจะโกรธถึงขนาดนี้ แล้วเข้าไปจับแขนทำท่าจะขอโทษ"ฉันรู้เช่นเห็นชาติเธอหมดแล้ว! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!"ลัลนารีโกรธจัด ในขณะที่ณิชนิชาทำเป็นสำนึกเข้าไปจับแขนลัลนารี ถูกเธอสะบัดอย่างแรง จนณิชนิชาเซไปหาตุลา ตุลารับไว้ณิชนิชาถือโอกาสกอดเขาเลย ทำให้ลัลนารีด่าลั่น"หน้าด้าน!" แล้วตรงเข้าไปกระชากณิชนิชาออกไปจะตบ ตุลาทนไม่ได้พุ่งเข้ามาห้ามกลับถูกลัลนารีหาว่าเข้าข้างณิชนิชา ส่วนณิชนิชาก็ทำตัวเป็นนางเอกที่แสนดีบอกตุลาว่าไม่เป็นไรถ้าลัลนารีทำแล้ว สบายใจก็ปล่อยให้ทำตนทนได้ภาพที่ปรากฏคือลัลนารีทำร้ายณิชนิชาและตุลาพยายาม ห้ามเมื่อห้ามไม่หยุดก็เสียงดังใส่ว่าเลิกบ้าซะทีได้ไหม เป็นเรื่องทันที ลัลนารีมีย้อนถามว่าหาว่าตนบ้าใช่ไหม ณิชนิชา ทำเสียงอ้อนขอตุลาอย่าว่าลัลนารีเลย ตนผิดเอง ตุลาสวนไปว่า ลัลนารีก็ทำไม่ถูก ทำให้ลัลนารีทั้งเสียใจ เจ็บใจ พูดเสียงลั่น "ได้!!" แล้ววิ่งขึ้นข้างบนไป ตุลารีบวิ่งตามณิชนิชายังคงยืนอย่างสงบนิ่ง มองสองคนที่วิ่งไล่ตามกันขึ้นไป ยิ้มอย่างสะใจ!oooooooจบตอนที่ 9เครดิต ไทยรัฐ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
