ละคร คุณพ่อหวานแหวว ตอนที่ 9

ตอนที่ 9


รุ่งขึ้น ศัลย์ตื่นขึ้นมาเห็นสภาพของตัวเองแล้วตกใจ ยิ่งเห็นปาริชาตินอนกอดตัวเองอยู่ก็แทบช็อก แต่ปาริชาติกลับยิ้มระรื่นถามว่าตื่นแล้วหรือ พอเขาถามว่านี่มันอะไรกัน เธอยิ้มกริ่มทำเสียงหยอก

"แน่ะ...พี่ศัลย์ อย่าบอกนะว่าหลับไม่รู้เรื่อง" ว่าแล้วก็เข้ากอดซบหน้ากับอกเขา "ปารักพี่ศัลย์นะคะ...ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย ชิวชิวค่ะ..."

แต่ศัลย์ไม่ชิวด้วย เขานั่งนิ่งหน้าเครียดจัด

และสายๆวันนี้เอง เดือนฉายก็ได้ดูคลิปที่ปาริชาติ

ถ่ายเมื่อคืน เธอหัวเราะคิกคักชมว่าเก๋กู๊ดเปรี้ยวได้ใจมาก แต่ตินิดเดียวว่าดูไม่ค่อยเนียนเพราะปาริชาติเล่นอยู่คนเดียว ส่วนศัลย์ นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ไปหน่อย

"ก็เขาหลับเป็นตายน่ะซิ รู้งี้พี่ใส่ยานิดเดียวพอเคลิ้มๆก็ดีหรอก" ปาริชาติทำหน้าเสียดาย

เดือนฉายถามว่าแล้วส่งไปให้รมิดาดูรึยัง พอรู้ว่าส่งแล้วถามอีกว่าถ้ารมิดายังคิดจะแย่งศัลย์อยู่อีกจะทำอย่างไร

"มันต้องแหลกคามือพี่! คนอย่างปาริชาติไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว!"

ooooooo

ด้วยการดูแลให้กำลังใจอย่างดีจากคนรอบข้าง โดยเฉพาะตะวันที่มีความรู้สึกดีๆที่พิเศษกับเธอ จนรมิดาคิดหนักใจว่าตนจะบอกกับน้องอย่างไรดี

วันนี้ รมิดาหายและแข็งแรงจนมาทำงานที่ร้านกุหลาบขาวได้แล้ว เธอต้อนรับลูกค้ากลุ่มใหญ่ที่มาจากชลบุรีตั้งใจมาอุดหนุนร้านเพราะอ่านจากสกู๊ปอาหาร ต่างชมว่าอาหารน่าทานมากๆไม่ผิดหวังเลย เจ้าของก็น่ารักมาก

"ขอบคุณค่ะ" รมิดายิ้มปลื้ม เอานามบัตรแจกลูกค้าเหล่านั้น พูดอย่างอ่อนหวาน "นี่นามบัตรของร้านนะคะ ดามีส่วนลดให้ 10% ด้วยค่ะ"

ที่มุมหนึ่ง นัยนานั่งดูอยู่ ชมว่า "อัธยาศัยดีน่ารักแบบนี้ มิน่าล่ะลูกค้าถึงได้มาอุดหนุนไม่ขาด"

เมื่อส่งลูกค้ากลุ่มใหญ่ไปแล้ว สุริยนมาบอกรมิดาว่าคุณนัยนามาหา เธอรีบมาต้อนรับ

"นั่งสิหนูดา ตะวันบอกว่าหนูไม่ค่อยสบาย ฉันเลยเอาอาหารเสริมมาฝาก" นัยนายื่นถุงของฝากให้วางบนโต๊ะ รมิดาไหว้ขอบคุณพูดอย่างเกรงใจว่าที่จริงไม่น่าต้องลำบากเลย นัยนาพูดอย่างเมตตาว่า "ไม่ต้องเกรงใจหนู ตอนฉันป่วย

หนูยังไปเยี่ยม ไปดูแลฉันที่โรงพยาบาลเลย ให้ฉันได้ตอบแทนหนูบ้างเถอะจ้ะ นี่หนูดีขึ้นรึยัง"

เมื่อรมิดาบอกว่าดีขึ้นแล้ว นัยนายิ้มดีใจแล้วขอตัวกลับ แต่พอนัยนาคล้อยหลังไปเท่านั้น รมิดาก็หน้าเครียดขึ้น ความฝังใจผุดขึ้นในความทรงจำอีกแล้ว...

"คุณมาเสแสร้งทำดีกับฉันทำไม? สร้างภาพเพื่อลบภาพแย่ๆของคุณในอดีตใช่ไหม?"

ภาพในอดีตที่พ่อถูกคุกคามกระทั่งถูกยิงกระแทก กระทั้นเข้ามาในความทรงจำอีกอย่างรุนแรง

ooooooo

ขณะที่รมิดานั่งน้ำตาซึมเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีตอยู่นั่นเอง ศัลย์ก็ถือช่อกุหลาบขาวที่เฉาเหี่ยวคล้ำไปหมดแล้วเอามาให้ บอกว่าเอามาตั้งแต่เมื่อคืนแต่เห็นเธอกำลังอี๋อ๋อกับเด็กนั่นเลยไม่อยากเข้าไปเป็นก้าง บอกให้รับไว้เสีย ทิ้งไว้ในรถทั้งคืนทั้งวันมันเหี่ยวเฉาจะเน่าแล้วด้วย

"จะบ้าเหรอ ยังมีหน้าเอามาให้ฉันอีก"

"ประชดไง! รู้ไหมให้ประชด ผู้หญิงอย่างคุณก็ควรได้ ดอกไม้เหี่ยวๆอย่างนี้แหละ เอาไปสิ!"

ศัลย์เอาช่อกุหลาบเฉาๆนั้นยัดใส่มือ รมิดาคว้าขว้างทิ้งปรามว่าอย่ามาหาเรื่องตนกำลังอารมณ์ไม่ดี ก็ถูกศัลย์พูดประชดอีกจนได้ว่า

"อาไร้...เมื่อคืนยังเห็นกระชุ่มกระชวยอยู่เลย ยาใจของเจ้าตะวันหมดฤทธิ์แล้วเหรอ" รมิดาถามว่าทำไมชอบคิดแย่ๆกับตน ศัลย์ยักไหล่เยาะเย้ย "ผมก็คิดอย่างที่เห็น กอดกันซะกลมดิกขนาดนั้นจะให้คิดดีๆได้ไง"

"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด!"

"ก็บอกแล้วไงว่าผมคิดอย่างที่เห็น" ศัลย์เสียงดังข่ม "รมิดา! ถ้าคุณยังทำตัวแย่ๆอย่างนี้ผมจะเอาแมนยูคืน เพราะพฤติกรรมของคุณไม่สมควรจะเป็นผู้ปกครองของแมนยู"

"แล้วพฤติกรรมของคุณมันดีนักใช่ไหม" รมิดาย้อนถามหยิบมือถือขึ้นมากดให้ดูคลิปที่ปาริชาติส่งมาให้ ศัลย์ถึงกับอึ้ง "คุณมันพวกโรคจิต ชอบโชว์ ถ้าคุณฟ้องเอาแมนยูคืนเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคลิปอุบาทว์นี่สู้กับคุณในศาล! ดูซิว่าใครจะชนะ!"

ศัลย์หมดท่าพูดไม่ออก พึมพำ "ปาริชาติ!" แล้วกดปุ่มต่อสายทันที

ooooooo

เย็นแล้ว ศัลย์ไปนั่งรอปาริชาติที่คอฟฟี่ช็อปโรงแรมเจสเตอร์ ปาริชาติเดินหน้าระรื่นเข้ามาถามว่ายังไม่ค่ำเลยหิวแล้วหรือ พลางนั่งลงทำท่าฉอเลาะ

"พี่มีเรื่องจะคุยกับปา!" ศัลย์หน้าเครียด "คลิปที่ส่งเข้ามือถือรมิดาฝีมือปาใช่ไหม ปาทำแบบนี้เพื่ออะไร"

ปาริชาติตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว อ้อนว่า "พี่ศัลย์อย่าโกรธปานะคะ ปาก็แค่อยากให้แม่นั่นรู้ว่าพี่ศัลย์มีเจ้าของแล้ว จะได้เลิกตอแยพี่ศัลย์เสียที"

"แต่ปาไม่ใช่เจ้าของพี่" ศัลย์ขรึมเสียจนปาริชาติหน้าเสีย อ้อนว่าตนรักและหวงเขาและเมื่อคืนเราก็...ศัลย์ทนฟังไม่ได้สวนไปทันทีว่า "พี่น็อกจนหมดสติขนาดนั้นมันเป็นไปไม่ได้"

"แต่มันก็เป็นไปแล้วนะคะ ปาเป็นของพี่ศัลย์แล้ว"

"ไม่สำเร็จหรอกปา! ปาย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรเกินเลย อย่าใช้วิธีแย่ๆอย่างนี้กับพี่เพราะนอกจากมันจะไม่ได้ผลแล้ว มันยังทำให้ปาดูน่ารังเกียจในสายตาพี่อีกด้วย"

ศัลย์โมโหมากลุกเดินออกไปทันที ปาริชาติพยายามเรียกไว้ เมื่อไม่สำเร็จเธอพุ่งใจเจ็บแค้นไปที่รมิดาทันที

"นังรมิดา! เพราะแกคนเดียว แกทำให้พี่ศัลย์โกรธฉัน ฉันจะฆ่าแก!"

ปาริชาติจ้องจิกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างอาฆาตมาดร้าย!

ooooooo

คืนนี้ หลังจากเก็บของในร้านเสร็จ รมิดาให้ สุริยนกลับไปก่อนเพราะป่านนี้แมนยูคงหิวแย่แล้ว ส่วนตัวเธอเองขอนั่งคิดบัญชีอีกสักครู่จะตามไป

พอสุริยนคล้อยหลังไปเท่านั้น ปาริชาติก็เข้ามาหาเรื่องทันที รมิดาตกใจถามว่ามีธุระอะไรหรือ

"คิดบัญชีกับแกไงล่ะ! ฮึ! ชาติก่อนแกคงทำบุญไว้มากถึงได้รอดอยู่เรื่อย ขนาดไอ้ต้อมมันมืออาชีพมันยังพลาด!"

คำพูดของปาริชาติทำให้รมิดารู้ว่าเรื่องต้อมที่หลอกให้ตนไปเทสต์หน้ากล้องนั้นเป็นฝีมือปาริชาตินั่นเอง รมิดา

ขอให้ปาริชาติกลับไปเสีย ปาริชาติไม่ยอมกลับจนกว่าเธอจะก้มกราบแทบเท้าขอโทษเรื่องเอาคลิปไปฟ้องศัลย์ก่อน

ปาริชาติตั้งใจมาหาเรื่องเต็มที่ นอกจากบังคับจะให้รมิดากราบแทบเท้าแล้วยังปัดข้าวของบนโต๊ะตกเกลื่อนกระจายหาว่ารมิดาทำให้ศัลย์เกลียดตน



เมื่อรมิดาไม่ยอมทำตาม ปาริชาติตรงเข้าไปตบหน้าแล้วบีบคอทันที แต่ก็ถูกรมิดากระทุ้งท้องแล้วชกจนหน้าหงาย แต่รมิดาก็พลาดท่าถูกปาริชาติบีบคอ คว้าสายโทรศัพท์มารัดคอหมายจะให้ตายคามือ

โชคดีที่ตะวันมาเจอ เขาพุ่งเข้ามากระชากปาริชาติเหวี่ยงไปแล้วประคองรมิดาขึ้นมา เลยกลายเป็นปาริชาติหันมาทะเลาะกับตะวันแต่ยังจะเข้าทำร้ายรมิดาอีก จนตะวันขู่ว่าถ้าไม่หยุดตนจะแจ้งตำรวจจึงหยุดปาริชาติได้ เธอกล่าวอาฆาตก่อนกระฟัดกระเฟียดกลับไป

เมื่อรมิดากลับบ้านและสุริยนรู้เรื่องเขาจะพาเธอไปหาหมอ รมิดาบอกว่าตนไม่ได้เจ็บอะไรมาก ส่วนตะวันพูดอย่างไม่หายโกรธว่า ปาริชาติร้ายกาจมากตนจะฟ้องคุณตา รมิดาห้ามไว้อีกด้วยเหตุผลว่า

"คุณทรงยศสุขภาพไม่ค่อยดีนะคะ ถ้าต้องรับรู้เรื่องไม่สบายใจฉันเกรงสุขภาพท่านจะทรุด"

"เพราะพี่ศัลย์แท้ๆเข้ามาวุ่นวายกับคุณดา พี่ปาก็หึงไม่ลืมหูลืมตา" ตะวันขอร้องรมิดาว่า "เลิกยุ่งกับพี่ศัลย์เถอะครับคุณดา...ผมขอร้อง"

รมิดาได้แต่นิ่งอึ้งหน้าเครียด พูดไม่ออก

ooooooo

เพื่อแก้ต่างให้ตัวเองและใส่ร้ายรมิดา ปาริชาติคิดแผนอุบาทว์จ้างสมใจให้ตบหน้าตัวเองจนบวมช้ำเพื่อเป็นหลักฐานเท็จใส่ร้ายรมิดา แต่ดุสิตมาเห็นสมใจตบหน้าน้องสาวก็เข้าไปกระชากสมใจไปตบไม่ยั้ง

ปาริชาติต้องบอกความจริงแก่พี่ชายว่าตนจ้างสมใจตบหน้าเอง ดุสิตด่าว่าบ้าหรือเปล่า เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ทั้งที่หน้าบวมแดงยอมรับตรงๆว่า

"ใช่ ปาบ้า บ้ารักพี่ศัลย์ไงคะ ปาต้องทำให้พี่ศัลย์สงสาร เจ็บกว่านี้ปาก็ต้องลงทุน"

ดุสิตมองน้องสาวอย่างเข้าใจไม่ได้ ในขณะที่ปาริชาติยิ้มร้ายกับแผนเลวของตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น ปาริชาติพาใบหน้าบวมช้ำของตัวเองไปหาศัลย์ถึงคอนโดฯ ฟ้องว่าถูกรมิดาทำร้ายเพียงแค่ตนไป ถามว่าทำไมต้องเอาคลิปนั่นไปฟ้องเขาด้วยเท่านั้นก็ถูกรมิดาทั้งเข่าทั้งศอกจนตนน่วมไปทั้งตัวทั้งยังขู่จะฆ่าตนด้วย

ศัลย์หูเบาฟังแล้วโกรธรมิดา ตรงไปที่ร้านกุหลาบขาวพร้อมกับปาริชาติ ต่อว่ารมิดาอย่างรุนแรง รมิดาท้าว่าถ้าเขาคิดว่าตนผิดจริงก็ไปแจ้งความตำรวจมาดำเนินคดีเลย เดือนฉายสะอึกเข้าไปจะตบรมิดาแก้แค้นแทนปาริชาติ ถูกสุริยนขวางไว้ ขอร้องให้ค่อยพูดจากัน ไพลินเองก็เห็นว่าอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลย

ปาริชาติยืนยันจะให้รมิดากราบขอโทษตน ศัลย์หันไปขู่รมิดาถามว่าจะขอโทษดีๆหรือไปโรงพัก รมิดาตอบ อย่างท้าทายว่า

"ต่อให้ฉันต้องตายไปตรงนี้ ฉันก็ไม่ขอโทษคนอย่างคุณ"

ศัลย์ท้าให้ไปโรงพักกันเดี๋ยวนี้เลย ตะวันขัดจังหวะขึ้นว่าไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ว่าปาริชาติที่มาหาเรื่องรมิดา ตน เห็นกับตาว่าปาริชาติทำร้ายรมิดา เอาสายโทรศัพท์รัดคอรมิดาจนเกือบตาย ด่าปาริชาติว่าหึงผู้ชายจนขาดสติ จะฆ่ารมิดาชัดๆปาริชาติเถียงคอเป็นเอ็น ตะวันเลยท้าให้เอากล้องวงจรปิดมาดูว่าใครโกหกกันแน่

เจอไม้นี้เข้าปาริชาติก็อึกอัก ศัลย์เลยหันกลับมาตำหนิปาริชาติว่าทำไมทำอย่างนี้ ตนเอือมระอาเธอเต็มทีแล้ว จากนั้นชวนไพลินกลับ ปาริชาติวิ่งตามร้องบอกให้ฟังตนก่อน อย่าเพิ่งไป

เมื่อศัลย์กลับไปแล้ว เดือนฉายจึงรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของปาริชาติแม้แต่รอยช้ำที่หน้าก็ไปจ้างสมใจตบ ปาริชาติบ่นอย่างแค้นใจว่าตนอุตส่าห์วางแผนมาเสียดียังมาตกม้าตายไม่เป็นท่า โทษว่าเพราะตะวันแท้ๆที่แส่เข้ามาทำเสียแผน

เดือนฉายบอกว่าเพราะตะวันหลงรักรมิดาจึงต้องออกโรงปกป้องอย่างนี้ ปาริชาติยิ้มร้ายคิดแผนใหม่ออกทันที บอกเดือนฉายว่าเมื่อตะวันหลงรักรมิดาก็จะทำให้สมหวังเร็วๆ

"อุ๊ย อย่านะพี่ปา จะให้ยัยรมิดามาเป็นน้องสะใภ้เดือนน่ะเหรอ เดือนไม่เอาด้วยหรอก!"

แต่ปาริชาติไม่สนใจ ยิ้มเจ้าเล่ห์กับแผนร้ายของตน

ส่วนศัลย์กับไพลิน เมื่อไปนั่งสงบอารมณ์ที่ร้านกาแฟแถวนั้น ไพลินพูดติดตลกว่าปาริชาตินี่น่าจะไปอยู่โรงน้ำแข็งเพราะชอบปั้นน้ำเป็นตัว ศัลย์ไม่มีอารมณ์ขันด้วย และยิ่งเมื่อไพลินเสนอว่า รมิดาคงจะโกรธเขาน่าดู เขาน่าจะไปขอโทษเธอเสีย โทษหนักจะได้เป็นเบา

"ฝันเถอะ! คนอย่างนายศัลย์ ง้อผู้หญิงไม่เป็นครับ!" ศัลย์ถือดีทั้งที่ผิดเต็มประตู

ooooooo

หลังจากสามวันที่ศิริขีดเส้นตายให้นัยนาขายหุ้นเอาเงินมาให้ตนหมุน เขาไปทวงถาม นัยนาไม่ยอมขาย ศิริหน้ามืดถึงกับกระชากสร้อยข้อมือและสร้อยเพชรเธอเอาไปทั้งยังผลักเธอล้มกระแทกพื้น

ตะวันมาเจออีกตามเคย แม้นัยนาจะบอกว่าตนหกล้มเองแต่ตะวันไม่เชื่อ พาแม่เข้าไปพักที่ห้องทำงาน ตะวันเห็นรอยแดงๆที่ข้อมือแม่มั่นใจว่าแม่ต้องถูกพ่อทำร้าย นัยนายืนยันว่าตนล้มเองอย่ามองคุณพ่อในแง่ร้ายเลย พูดแล้วเอามือกุมขมับตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมา ตะวันมองแม่อย่างเป็นห่วง

รมิดาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอยิ้มสะใจว่ากรรมตามสนองนัยนาแล้ว ทั้งยังภาวนาให้นัยนาต้องเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าที่ทำกับตนและพ่อ ให้สาสมกับบาปที่ตัวเองก่อไว้!

ooooooo

เย็นแล้ว ศัลย์ ไพลิน และดุสิตนั่งทานอาหารที่ร้านกุหลาบขาวด้วยกัน ดุสิตพูดออกตัวเรื่องที่เขาร่วมหุ้นกับเพื่อนคนละห้าล้านบาท เพื่อทำธุรกิจว่าไม่ได้เลียนแบบศัลย์ ซึ่งศัลย์ก็พูดอย่างใจกว้างว่าแม้จะเป็นธุรกิจเทรดดิ้งเหมือนกัน แต่สินค้าคนละประเภท

ระหว่างรออาหาร ดุสิตปากหวานชมไพลินว่าได้ยินศัลย์ชมว่าทำงานเก่งตนคงต้องมาขอคำแนะนำบ้าง ไพลินตอบตามมารยาทว่ายินดีถ้าเป็นเรื่องงาน ครั้นรมิดาเอาอาหารมาเสิร์ฟก็ยิ้มหวานชวนนั่งทานด้วยกันอีก แต่ไม่ว่าไพลินหรือรมิดาต่างก็มีท่าทีไม่เล่นด้วย

รมิดาขอตัวไปเข้าครัวต่อ ครู่เดียวศัลย์ก็ปลีกตัวจากโต๊ะไปที่ครัว หาทางแกล้งรมิดาจนได้ พอรมิดาไล่ให้ออกไปเสีย เขาจึงบอกว่าเข้ามาเพื่อจะขอโทษเรื่องที่ปาริชาติมาหาเรื่องเธอและตนมองเธอผิดไป

"คนอย่างคุณรู้สึกผิดเป็นด้วยเหรอ!" รมิดาไม่หายเคือง ศัลย์เลยจับมือเธอพูดย้ำอีกว่าขอโทษ รมิดาดึงมือออกก็ถูกศัลย์กุมไว้แน่น ศัลย์ยังจะให้เธอพูดออกมาให้ได้ว่าหายโกรธตนแล้ว รมิดาถามฉุนๆว่ามีสิทธิ์อะไรมาบังคับตน ศัลย์จับเธอเข้าไปกอดแน่นจนหน้าเกือบสัมผัสกัน พอรมิดาได้สติพยายามดันตัวเองออก แต่ศัลย์ไม่ยอมปล่อย จะให้เธอพูดให้ได้ว่าหายโกรธตนแล้ว

ทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้น จนไพลินที่เดินมาตามศัลย์เห็นเข้าเต็มตา ตกใจจนร้องลั่น รมิดาตกใจสะบัดสุดแรงหลุดออกมาได้ก็คว้ามะเขือเทศปาใส่ศัลย์ แต่ศัลย์หลบเลยไปแปะเข้าที่หน้าผากไพลินพอดี ไพลินหยิบมะเขือเทศออกมาดู พูดขำๆว่า วันหลังเปลี่ยนเป็นแตงกวาดีกว่าเพราะตนเป็นคนหน้ามัน แล้วถามพี่ชายว่า "พี่ศัลย์เข้ามารังแกคุณดารึเปล่า"


ศัลย์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ รมิดาเบือนหน้าหนีเขินๆ ไม่กล้าพูดอะไรเพราะโดนกอดมาหยกๆ

ooooooo

เมื่อหาทางเล่นงานรมิดาทีไรก็เสียท่าเองทุกที คืนนี้ปาริชาติไปหาศัลย์ที่คอนโดฯ ยอมรับตรงๆว่าที่ทำทุกอย่างมานั้นเพราะตนรักเขา ศัลย์พูดตรงไปตรงมาว่าตนรักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น ปรามว่าถ้ายังคิดว่าตนเป็นพี่ชายอยู่ก็อย่าไปหาเรื่องรมิดาอีก แล้วขอตัวพักผ่อน

เมื่อผิดหวังจากศัลย์เช่นนี้ ปาริชาติยิ่งแค้นรมิดาถึงกับอาฆาตว่าเห็นทีจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว

ส่วนรมิดา คืนนี้ไปอ่านนิทานให้แมนยูฟังก่อนนอน แต่ไม่มีสมาธิ บางครั้งก็เผลอร้อง "ปล่อยนะคุณศัลย์" แมนยูถามว่าคิดถึงน้าศัลย์ใช่ไหม แม้ว่ารมิดาจะปฏิเสธแต่แมนยูก็คิดประสาเด็กว่าถ้าสองคนชอบกันก็ดีศัลย์จะได้มาเป็นพ่อ และรมิดาก็จะได้ไม่ต้องมาปลอมตัวเป็นพ่อดาบคุณพ่อหวานแหววบ่อยๆ นึกแล้วภาวนา "เพี้ยง...ขอให้น้าศัลย์กับแม่ดารักกัน...รักกันๆๆ"

ooooooo

วันนี้สุริยนโทร.บอกไพลินว่าเป็นวันเกิดของแมนยู ศัลย์กับไพลินรู้ว่ารมิดาพาแมนยูไปว่ายน้ำที่สระจึงตามไปที่นั่น เจอรมิดาในร่างพ่อดาบเลยถูกศัลย์ล้ออีกตามเคยว่าคุณพ่อหวานแหวว

ศัลย์หาทางตอแยกับรมิดาอีกจนได้ รมิดาวางแผนจะทำให้เขาตกสระอีกครั้งแต่คราวนี้ตัวเองพลาดตกไปเอง เลยแกล้งทำเป็นจมน้ำไพลินร้องบอกพี่ชาย ศัลย์นึกว่าจริงกระโดดลงไปช่วย เลยถูกรมิดาหัวเราะเยาะว่าในที่สุดก็เปียกเหมือนกัน

คืนนี้ศัลย์เอาแมนยูบังหน้าขอไปฉลองวันเกิดที่บ้านด้วยรมิดาเลยพูดไม่ออก แต่ระหว่างที่ทั้งหมดนั่งรอบโต๊ะให้ของขวัญและอวยพรวันเกิดแมนยูอยู่นั่นเอง ปาริชาติกับเดือนฉายก็ขับรถมาถึง แต่เพราะเห็นศัลย์อยู่ด้วย ปาริชาติบอกเดือนฉายว่าระยะนี้ภาพพจน์ตนไม่ค่อยดีจำเป็นต้องรีบสร้างภาพใหม่ให้ดูดีศัลย์จะได้หายเคือง พูดแล้วชวนกันกลับ

ระหว่างทาง ปาริชาติคุยกับเดือนฉายถึงวิธีการสร้างภาพตัวเองให้ดูดีในสายตาศัลย์คือ ข้อแรก ศัลย์รักแมนยูตนก็ต้องรักเอ็นดูแมนยูให้มากด้วย ข้อที่สองต้องเปลี่ยนตัวเองให้ดูเป็นผู้หญิงแสนดี ต้องหางานทำสักอย่างเพื่อให้ตัวเองดูดีมีคุณค่าในสายตา และข้อสุดท้ายจะเผาร้านอาหารกุหลาบขาว

"ว้าย...ไม่ได้นะพี่ปา ยัยรมิดาเป็นแค่ผู้เช่าร้านนะคะตัวร้านน่ะเป็นทรัพย์สินของโรงแรมเดือนนะคะ" เดือนฉายโวยวายไม่เห็นด้วย เสนอใหม่ให้ปาริชาติเปิดร้านอาหารแข่งกับรมิดาเสียเลยดีกว่า ปาริชาติเห็นด้วย เพราะธุรกิจต้องแข่งขันกันอยู่แล้ว ศัลย์คงว่าอะไรไม่ได้

เพียงวันรุ่งขึ้น เดือนฉายก็เข้าไปขอเงินนัยนา 5 แสนเพื่อร่วมหุ้นกับปาริชาติเปิดร้านอาหาร เมื่อนัยนาไม่มีให้ เธอจึงไปขอศิริผู้เป็นพ่อ ทีแรกศิริก็จะไม่ให้เกรงเปิดแล้วจะเจ๊ง แต่เพราะลูกรักมาขอสุดท้ายก็อ้อนจนได้มา 5 แสน เพราะศิริเพิ่งเล่นได้มา 7 แสนเมื่อคืนนี้เอง

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ...เดือนรักคุณพ่อที่สุดเลย" เดือนฉาย ดีใจโผเข้าหอมแก้มพ่อ ศิริกอดลูกไว้ลูบหัวอย่างแสนเอ็นดู

ooooooo

นอกจากให้ของขวัญวันเกิดแมนยูในคืนฉลองกันแล้ว เย็นวันนี้รมิดายังพาแมนยูไปดูของเล่นในห้างสรรพสินค้า ให้เลือกซื้อของเล่นเป็นของขวัญอีกชิ้นหนึ่ง

แมนยูดูอยู่นาน นั่นก็ชอบ นี่ก็ชอบ ตัดสินใจไม่ได้สักที รมิดาเลยบอกให้เลือกไปก่อนแม่ดาไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา กำชับว่า "แมนยูอยู่ตรงนี้นะลูก ห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด"

ปาริชาติมาเห็นแมนยูกับรมิดาที่แผนกของเล่นเด็ก ซุ่มดูอยู่ครู่หนึ่งพอเห็นรมิดาไปเข้าห้องน้ำ ปาริชาติยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินเข้าไปหาแมนยู นึกในใจ "แม่เสือออกจากถ้ำแล้ว ลูกเสือจะไปเหลืออะไร..."

ปาริชาติเข้าไปพูดอะไรไม่กี่คำ แมนยูสีหน้าตื่นเต้นมองไปตามทางที่ปาริชาติชี้ซึ่งคือร้านไอศกรีมใกล้ๆนั้น แล้วก็เดินตามปาริชาติไป

รมิดากลับจากห้องน้ำไม่เห็นแมนยูแล้ว เธอตกใจมองหาไปรอบตัวก็ไม่มีวี่แวว ถามพนักงานก็ไม่รู้ รมิดาจึงเดินอ้าวออกไปตามหา ครู่หนึ่งมีโทรศัพท์เข้ามือถือ ปลายสายเป็นปาริชาตินั่นเอง

"กำลังหาลูกอยู่ล่ะสิ ทุรนทุรายมากไหมจ๊ะ"

รมิดาอ่านเกมออกทันทีว่าปาริชาติเอาแมนยูไป ถามว่าต้องการอะไรกันแน่ ปาริชาติเสียงเหี้ยมกลับมาว่า "ฉันเตือนแกหลายครั้งแล้วแต่แกก็ยังดื้อด้านจ้องจับพี่ศัลย์อยู่ได้ โอกาสของแกหมดแล้ว แกจะไม่ได้เห็นหน้าแมนยูอีก..." ปาริชาติหัวเราะสะใจแล้วกดสายทิ้งทันที

"อย่านะปาริชาติ! อย่าทำอะไรแมนยู อย่า!" รมิดาร้องขอทั้งที่ปลายสายตัดไปแล้ว เธอว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ยืนน้ำตาคลอมองไปรอบๆกวาดตาหาแมนยูไปทุกซอกมุม พยายามต่อสายกลับไปที่ปาริชาติ ปรากฏว่าปิดเครื่องไปแล้ว

ปาริชาติโทร.บอกศัลย์ว่าเจอแมนยูเดินหลงอยู่ในห้างฯหลอกให้เขามาแล้วพาแมนยูไปนั่งกินไอศกรีมในร้าน จากนั้นเธอออกไปโทร.บอกรมิดาว่าแมนยูอยู่ที่ร้านไอศกรีม พอรมิดาหันมองไปเห็นปาริชาติยืนอยู่หน้าร้านพลางเดินล่อเข้าไปในร้าน

ooooooo

รมิดาเข้าไปเจอศัลย์นั่งกินไอศกรีมอยู่กับแมนยู เธอโกรธมากเข้าไปพาแมนยูกลับ ด่าศัลย์ว่าอย่ามายุ่งกับลูกของตน ถูกศัลย์เยาะเย้ยว่าแมนยูไม่ใช่เลือดเนื้อ เชื้อไขของเธอ ตนเองต่างหากที่เป็นน้าแท้ๆของแมนยู ปาริชาติแทรกขึ้นอย่างเหยียดหยันว่าทำเป็นรักแมนยูที่แท้ต้องการมรดกของเด็ก ทำให้รมิดาโกรธหันไปคว้าถ้วยไอศกรีมบนโต๊ะโปะหน้าปาริชาติ

ปาริชาติกรี๊ดลั่นร้องให้ศัลย์ช่วย ฉากนี้รมิดากลายเป็นนางร้ายในสายตาของศัลย์สมใจปาริชาติ ส่วนตัวเองก็กลายเป็นคนดีที่ถูกรังแก

ศัลย์ตามไปขู่รมิดาว่าต้องไปขอโทษปาริชาติเดี๋ยวนี้มิฉะนั้นจะเอาแมนยูไปอยู่กับตน ทั้งคู่ท้ากันตามเคยแต่สุดท้ายรมิดาก็พาแมนยูกลับไปจนได้

เมื่อศัลย์กลับไปที่ร้านไอศกรีม ปาริชาติถามว่ายังเคลียร์กันไม่ลงตัวหรือ ศัลย์บ่นอย่างหงุดหงิดว่ารมิดาไม่ยอมขอโทษเธอ ปาริชาติทำตัวเป็นนางเอกที่แสนดีบอกว่าไม่เป็นไรตนไม่ถือ คนพาลก็เป็นอย่างนี้แหละ แล้วควงแขนศัลย์ออกจากร้านไป

ส่วนรมิดาพาแมนยูนั่งรถกลับแค้นใจจนร้องไห้ แมนยู ถามว่าร้องไห้ทำไม รมิดาจึงเล่าความจริงให้ฟังว่าปาริชาติไม่ได้ หวังดีกับตน แอบพาแมนยูไปแล้วขู่ว่าตนจะไม่ได้เจอกับแมนยูอีก

เมื่อรมิดาเล่าจนแมนยูเข้าใจว่าปาริชาติต้องการแยกน้าศัลย์ของแมนยูออกไป เพราะคิดว่าแม่ดากับน้าศัลย์ชอบกัน แมนยูรับปากว่าต่อไปตนจะไม่ไปไหนกับปาริชาติอีกแล้ว

ศัลย์เห็นท่าทีแข็งกร้าวของรมิดาก็สงสัยว่าแมนยู

หลงทางจนปาริชาติมาเจออย่างที่เธอบอกจริงหรือเปล่า เมื่อถามเธอก็ปากแข็งว่าจริง แต่ที่รมิดาทำเป็นโกรธก็เพื่อปกปิดความผิดของตัวเอง ศัลย์ฟังแล้วยังสงสัยจึงเดินหน้าหาความจริง ตรงไปที่บ้านรมิดา ถามจนรู้ความจริงจากแมนยูว่า ปาริชาติหลอกว่าน้าศัลย์มารออยู่ที่ร้านไอศกรีมตนจึงไปหา

"หาเรื่องอีกจนได้ปาริชาติ" ศัลย์พึมพำเมื่อรู้ความจริงจากแมนยู

ooooooo

จบตอนที่ 9
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2553		1 comments
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 16:58:36 น.
Counter : 1138 Pageviews.
Share Tweet