<<
พฤษภาคม 2552
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
2 พฤษภาคม 2552
 
 
ละคร ลูกไม้เปลี่ยนสี ตอนที่ 10

ตอนที่ 10
ส่วนน้ำหนึ่งที่บ้านสวนกำลังป้อนยาป้อนน้ำให้แม่ ซึ่งรับยามากินอย่างว่าง่าย
" หนึ่งดีใจจัง คุณอาหมอชาตรีต้องเก่งมากแน่ๆ ถึงทำให้แม่กินยาง่ายๆแบบนี้ หมอสั่งอะไรแม่กินหมดเลย" ประสพฟังแล้วอดมองน้ำทิพย์อย่างน้อยใจไม่ได้ พอดีเสียงรถวิ่งมาทางหน้าบ้าน...น้ำหนึ่งรีบวิ่งไปดู กลายเป็นปลัดกำพลมาหาน้ำหนึ่งตามเคย
น้ำทิพย์เดินมามอง บ่นกับประสพทันที
"ฉันรู้สึกว่าปลัดกำพลไม่เหมาะกับลูกของเราเท่ากับตฤณ"
"ทิพย์..." ประสพตกใจ "คุณกำลังคิดอะไรอยู่ นี่คุณคงไม่คิดที่จะ..."
" ฉันมีเรื่องต้องสะสาง" น้ำทิพย์ตาวาวด้วยความอาฆาตแค้น "คุณอย่าได้ขัดขวางฉันเป็นอันขาด ประสพ...คุณคงไม่คิดจะบอกตรี เรื่องความลับของน้ำหนึ่งใช่ไหม"
"ทำไมผมต้องบอกเขา เพราะถ้าบอกแล้ว ผมอาจต้องเสียคุณกับลูกไป"
"แต่ถึงยังไง ฉันก็ยังไม่ไว้ใจ คุณสาบานได้ไหม จะไม่บอกเขา"
ประสพ บอกตกลง พร้อมสาบานจะไม่บอกชาตรี จนกว่าทิพย์จะอนุญาต...แต่ทิพย์กลับสงสัยทำไมเขารับปากง่ายนัก ประสพยืนกรานว่า เขาอยากเป็นพ่อน้ำหนึ่งเช่นทุกวันนี้ ที่สำคัญไม่อยากให้คุณเครียด อะไรเป็นความสุขของคุณ เขาไม่ขัดขวาง ทิพย์จึงขอบคุณประสพ และสบายใจขึ้น
ooooooo
ตฤณเห็นแม่เอะอะลงไปยัง โทรศัพท์ ด่านักเขียนที่จะมาเขียนคำนิยมให้ว่า ใหญ่มาจากไหน หนังสือของเธอไม่ต้องมีใครมานิยมก็ขายเป็นเทน้ำแน่นอน แถมที่บ้านก็ไม่มีแฟกซ์ อีมงอีเมล์ พวกนักเขียนไส้แห้งแล้วยังหยิ่ง ตฤณถามแม่ว่าหัวเสียกับใคร ฤทัยบอกว่า พวกที่จะเขียนคำนิยมให้ บอกว่าเป็นนักเขียนดัง ให้ส่งงาน ให้เขาอ่านก่อน แม่ไม่ส่งดีกว่า ชื่อก็เพิ่งจะได้ยิน ตฤณถามว่าเขาชื่ออะไร
"ใจเดียว..." สิ้นคำตอบของแม่ ตฤณร้องอย่างแตกตื่น จนฤทัยตาเหลือกไปด้วย
" เขาเป็นนักเขียนในดวงใจของผม ที่ผมชอบเขียนหนังสือทุกวันนี้ เพราะอ่านงานของเขานี่แหละ ผมอยากไปเจอคุณใจเดียว ให้ผมเอาต้นฉบับไปให้เขานะครับแม่" เมื่อลูกต้องการ ฤทัยหรือจะกล้าขัด
เมื่อ ตฤณขับรถคันใหญ่ไปยังบ้านของใจเดียว มองเข้าไปเห็นแต่กองกระดาษรกรุงรัง จะหาทางเรียกยังไม่ถนัด...แล้วได้ยินเสียงคนร้องโวยวายดังมาจนตกใจ...นาย บัญชา หรือนามปากกาใจเดียว พูดจาด่าทอคนโทร.มาว่า...ถ้าอยากได้ต้นฉบับ ก็เลิกโทร.มาทวงต้นฉบับ ถ้าโทร.มาก็อย่าหวังจะได้
ตฤณเห็นท่าไม่ดี ย่องไปมอง เห็นเจ้าของบ้านผมเผ้ารุงรังเป็นฮิปปี้ หรือติ๊สต์ หรือบ๊องหน่อยๆ อาเจียนทรุดอยู่กับพื้น...ตฤณเดินไปใกล้ๆ เรียกชายคนนั้น หมอนั่นตาขวางใส่ ถามว่าแกเป็นใคร เข้ามาได้ไง ตฤณบอก เขาเห็นประตูไม่ล็อก จึงเข้ามา...ใจเดียวกลับด่าหาว่าเป็นหัวขโมยงี่เง่า ที่นี่ไม่มีอะไรให้แก ไปให้พ้น ว่าแล้วคว้าหนังสือและข้าวของใกล้มือขว้างปาใส่...ตฤณจะวิ่งหนี แล้วต้องหยุด เมื่อเห็นยอดนักเขียนยืนทำท่าพะอืดพะอม คลานไปหากระโถน แล้วล้มตึง
"คุณใจเดียวครับ คุณใจเดียว" ตฤณหันรีหันขวาง คิดว่าจะช่วยดีหรือไม่
เวลา ผ่านไปนานร่วมชั่วโมง...ยอดนักเขียนใจเดียวนอนบนเตียงเก่าๆ เพิ่งจะลืมตาตื่นเขามองไปรอบๆห้อง...เห็นตฤณยกกาแฟเดินมาหา ใจเดียวยังงัวเงียหาว่าขโมยไม่เสร็จอีกหรือ ถ้วยกาแฟยังเอาหรือ จะคว้าหมอนขว้าง ตฤณรีบบอกว่า เขาไม่ใช่ขโมย เขาชงกาแฟมาให้...
ใจเดียวหยุดเขม้นมองอย่างพิจารณา แล้วถามเสียงดีขึ้นว่า แกเป็นใคร เข้ามาได้ไง
"ผมเอาต้นฉบับ นางเอกหลังบ้าน มาส่งคุณครับ"
"นางเอกหลังบ้าน" ใจเดียวพึมพำ...รู้สึกถูกชะตาเจ้าหมอนี่ไม่น้อย...
บัญชา หรือใจเดียวที่ตฤณบูชา พลิกอ่านงานเขียนของฤทัยครู่เดียว จึงร้องออกมาว่า แย่มาก ไร้สาระ เขียนยอตัวเอง มาเขียนหนังสือขายได้ยังไง ทุเรศอย่างนี้จะให้ฉันเขียนคำนิยมให้ พวกอยากดัง นึกว่างานเขียนมันง่าย ไปเรียนภาษามาใหม่ค่อยมาหัดเขียนดีกว่า ตฤณอดทนบอกว่า ถ้ายังไงเขาจะปรับปรุงสำนวนขัดเกลาภาษาให้ แต่ขอร้องช่วยเขียนคำนิยมให้ด้วย ว่าแล้วยกมือไหว้ใจเดียวอย่างนอบน้อม
ใจเดียวซักถามว่า คนเขียนนี้เป็นอะไรกับแก ถึงได้มากราบขอร้อง หรือมันจ้างมาเท่าไหร่
"เขาไม่ได้จ้างผมมาครับ แต่เขาเป็นแม่ผมเอง" ใจเดียวมองตฤณอย่างแปลกตา เริ่มใจอ่อน
"เป็นคนมีความกตัญญูดี แล้วทำไมแม่ถึงมาเขียนหนังสือล่ะ"
พอ ตฤณบอกว่าพ่อเป็นหนึ่งในทีมศัลยแพทย์มีผลสำเร็จในการผ่าตัดช่วยเด็ก 3 เดือนที่เป็นโรคหัวใจ แม่เลยอยากเล่าว่าเป็นหลังบ้านที่สนับสนุนการทำงานของพ่อยังไง...บัญชาหรือ ใจเดียวพยักหน้า หยิบต้นฉบับมาอ่านอีก...แล้วถามชื่อหมอพ่อของเขา ตฤณบอกว่าชื่อ ชาตรี วังวิเศษ...
บัญชาคิดไปมา แล้วชะงักนิ่ง...สายตาละจากต้นฉบับ ซึ่งมีอะไรสะดุดตาเขา มือไม้สั่น หน้าซีด...ตฤณนึกว่าเขาเริ่มเมาค้าง เขาพึมพำ
" ฤทัย...วังวิเศษ...ฤทัย ฤทัย" บัญชาวางต้นฉบับลง แล้วลุกขึ้นอย่างหมดแรง "ฉันคงไม่บังอาจเขียนคำนิยมให้กับแม่เธอหรอก" บัญชาเดินหนีออกจากห้องนั้นไป ตฤณได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ...
แล้วรีบ ตามไปถามบัญชาที่ระเบียงว่า เขาเป็นอะไร ตฤณพยายามเล่าถึงความศรัทธาที่เขามีต่อใจเดียว เขาติดตามมาตลอด เขาถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งถ้าใจเดียวจะเขียนคำนิยมให้ ทั้งสองเถียงกันเรื่องความงามของการเขียนหนังสือ ใจเดียวกลับบอกว่า เขาเป็นนักเขียนไส้แห้งคนหนึ่ง
"เธอเป็นลูกคนเดียวของแม่หรือ" บัญชาหรือใจเดียวถามเป็นคำสุดท้าย
" ครับ" คำตอบของตฤณ ทำให้บัญชาหรือใจเดียวมองตฤณเขม็ง...ภาพแห่งความหลังระหว่างเขากับฤทัยซ้อน เข้ามาภาพแล้วภาพเล่า...นั่นคือภาพที่ฤทัยตบหน้าบัญชา แล้วสำทับ
"ฉัน ท้องกับเขาแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไปให้พ้นจากชีวิตฉันซะที" บัญชามองฤทัยทั้งรักทั้งแค้นเมื่อถูกขับไล่ไสส่ง "เธอกลับไปซะ ขอให้เห็นแก่ลูกในท้องของฉัน ปล่อยฉันไปตามทางของฉันดีกว่า"
"เธอเลือกเขาแล้วใช่ไหม" บัญชาถาม
"ใช่ ฉันเลือกเขา เธอน่าจะเข้าใจนะว่า ทำไมฉันถึงเลือกเขา"
ขณะที่บัญชาตกอยู่ในภวังค์แห่งความชอกช้ำหนหลังกับฤทัย...กระทั่งบัญชาหันมามองตฤณที่ยืนนิ่งอยู่ บัญชาน้ำตารื้น บอกกับตฤณ
" แม่เธอเป็นคนฉลาดมาก ที่เลือกแต่งงานกับพ่อของเธอ" ตฤณสวนทันทีว่า คุณรู้ได้ยังไง ตกลงยอมเขียนให้แล้วสินะ "ฉันอ่านจากงานเขียนของเขา...แล้วก็แปลก ทำไมฉันถึงใจอ่อนกับเธอก็ไม่รู้ เหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่เราเพิ่งพบกันครั้งแรก"
"ขอบคุณครับ คุณใจเดียว ผมเรียกนามปากกาใจเดียว แทนชื่อจริงได้ไหมครับ"
"ดีแล้ว อย่าเอ่ยชื่อจริงของฉันให้แม่เธอได้ยินเป็นอันขาด...ฉันไม่อยากให้ใครจำฉันในชื่อบัญชา"
" ได้ครับ คุณใจเดียว ผมขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ในการเขียนของคุณด้วยนะครับ ถ้าไม่รบกวน ให้ผมมาหาคุณบ่อยๆ ได้ไหมครับ" ตฤณยกมือไหว้บัญชาทันทีที่เขาพยักหน้ารับคำ...บัญชามองตฤณอย่างชอบใจเด็กคน นี้อย่างแท้จริง....
ooooooo
ตฤณกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางดีใจ เหมือนได้แก้ว ท่องกลอนหวานๆมาอย่างมีความสุข ฤทัยลงบันไดมา ฟังแล้วเบ้หน้าขนลุกขนพอง บอกสำนวนเลี่ยนมาก ไปเอามาจากไหน
"เพราะดีนะ ครับ นี่บทนี้เหมาะกับแม่มาก" ท่องให้แม่ฟัง "โอ้เธอคือนางในฝัน พระจันทร์เลิศลอยบนเวหา คือเทพีสวรรค์โปรดประทานมา คือนางฟ้าในฤทัยใจหนึ่งเดียว...นี่เป็นกลอนคุณใจเดียวไงครับ" ตฤณเข้าไปกอดแม่อย่างตื่นเต้น "ในที่สุด ผมก็ไปกล่อมเขามาได้ เขายอมเขียนคำนิยมให้แม่แล้วนะครับ" ฤทัยกลับบ่นว่า ไปเสียเวลากล่อมมันทำไม แม่ให้คนอื่น เขียนให้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องติ๊สต์บ๊องๆพวกนี้ ตฤณบ่นอุบว่าแม่น่าจะเห็นคุณค่าของงานพวกนี้
"คุณใจเดียวเขาใจดีมาก ไม่ใช่ติ๊สต์ทะนงอย่างแม่คิด"
"เอาละ เขาเขียนให้ก็ดี ไม่ต้องไปหาคนอื่น ยังไงก็ขอบใจนะจ๊ะ ที่เอาต้นฉบับไปส่งให้แม่"
ฤทัยเดินหนีไป ตฤณมองตามแม่อย่างผิดหวังและสุดเซ็งที่แม่ไม่เข้าใจ...
สำหรับ บัญชาหรือใจเดียว...เมื่อตฤณกลับไปแล้ว เขาทรุดนั่งลงบนโต๊ะทำงาน หยิบรูปถ่ายกับฤทัยสมัยเรียนหนังสือมาพินิจ บัญชายังคิดถึงและห่วงหาฤทัยจนบัดนี้
"ฤทัย...คงเป็นโชคดีของเธอที่ไม่ เลือกฉัน เธอถึงได้ลูกชายที่น่ารักแบบนี้ ฉันมันคนไม่มีวาสนาจริงๆ" น้ำตาที่คลอเบ้า บ่งบอกถึงความรักที่ฝังใจ...ทั้งห่วงหาไร้กาลเวลาอย่างแท้จริง...
ooooooo
ต่อ

เครดิต หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ



Create Date : 02 พฤษภาคม 2552
Last Update : 2 พฤษภาคม 2552 20:03:03 น. 0 comments
Counter : 514 Pageviews.
Share

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

Heavenworth
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ
[Add Heavenworth's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com