นี่ อะไร

ถ้าท่านได้เดินทางไปต่างประเทศ อาจพบกับสัตว์หรืออาหารที่ท่านไม่เคย
พบมาก่อน เมื่่อท่านพบเห็นครั้งแรก ก็มักจะมีคำถามตามมาเสมอว่า
นี่ อะไร ?

การเกิดคำถามดังกล่างขึ้นมา เป็นเพราะท่านไม่รู้จักสิ่งนั้นมาก่อน
สิ่งนั้นมันไม่ได้อยู่ในระบบความจำของท่านมาก่อน

ถ้าย้อนกลับมาดูในการปฏิบัติธรรม นักภาวนาจะพบกับสภาวะธรรม
ใหม่ๆ ที่ตนเองไม่เคยพบมาก่อนเลย และ มักจะมีคำถามตามมาเสมอ
ว่า นี่ อะไร ??

เมื่อเกิดความสงสัย ก็จะไต่ถามจากครูบาอาจารย์ หรือ หาอ่านจากตำรา

แต่สิ่งที่ครูบาอาจารย์ตอบ หรือ มีกล่าวในตำรา ล้วนเป็นของ .สมมุติ.
ขึ้นมาเพื่ออธิบายเป็นภาษาให้เข้าใจกันทั้งสิ้น ทั้ง ๆ ที่นักภาวนาได้พบ
สิ่งนั้นมาแล้วในระดับ .ปรมัตถ์. อันเป็นของจริงแท้ โดยที่นักภาวนา
ไม่จำเป็นต้องไปรู้ชื่อเีรียกของมันเลย

ย้ำครับ... ไม่จำเป็นต้องไปรู้ชื่อเรียกของมันเลย
แต่ถ้าต้องการจะรู้จักชื่อ ก็ไม่ผิดอะไร แต่ไม่จำเป็นแต่อย่างใด

การเรียกชื่อนี่แหละ ที่ทำให้เิกิดการโต้แย้งถกเถียงกันในหมู่ชาวพุทธ
ว่าอย่างนี้ถูก อย่างนั้นผิด ทั้ง ๆ ที่ผู้ถกเถียงบางครั้ง ก็ไม่เคยพบกับสภาวะธรรม
อย่างนั้นมาก่อนเลยในชีวิต

ในตำรากล่าวว่า พระสมณโคดม เป็นพระพุทธเจ้าองค์ที่ 4 ในภัทรกัลป์นี้
และองค์ที่ 5 อันเป็นองค์สุดท้ายในภัทรกัลป์นี้ คือ พระศรีอารยเมตไตร

ผมสมมุติว่า เมื่อพระศรีอารเมตไตรทรงตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว
ท่านทรงบัญญัติคำสมมุติขึ้นมาที่ต่างจากพระสมณโคคม เช่น
สมมุติว่า พระศรีอารยเมตไตร ทรงบัญญัติว่า มุุ-โป-เส แทนคำว่่า จิต-มโน-วิญญาณ
ที่พระสมณโคดมบัญญัติไว้ ท่านจะเห็นว่า จะชื่อว่าอะไรก็ตาม เรียกอะไรก็ตาม
ถึงแม้ชื่อเรียกต่างกัน แต่ของจริง ๆ อันเป็นปรมัตถ์ มันคือสิ่งเดียวกัน

ถ้าคนกอดคัมภีร์ในยุคพระศรีอารยเมตไตร ได้เข้าเครื่อง Time Machine มายังยุคปัจจุบัน
และไปพบกับนักกอดคัมภีร์ในยุคนี้ ท่านลองจินตนาการในคำสนทนาธรรมระหว่่างคนทั้ง 2 ดูซิครับ ว่าจะมั่่ว ไม่รู้เรื่องขนาดไหน เพราะชื่อสมมุติของทั้ง 2 สมัยมันไม่เหมือนกันนั่นเอง

เรื่อง จิตเกิดดับ ที่ถกเถียงกันอยู่เสมอ ๆ ในเวปบอร์ด ผมมักเห็นมีคนเอาพระไตรปิฏก
มาชี้เลยว่า ในพระไตรปิฏกมีกล่าวว่า จิต มโน วิญญาณ คือ สิ่งเดียวกัน และเกิดดับ
ดังลิงเหนี่ยวกิ่งไม้จากกิ่่งโน้นแล้วป่ล่อยไปจับกิ่งนี้
แต่สายพระปฏิบัติกลับบอกว่า จิตเป็นอมตะ ไม่เกิดไม่ดับ

ผมไม่ได้จะมาชี้ว่า ตำราผิดหรือพระปฏิบัติพูดผิด แต่ผมเชื่อว่ ตำราและพระปฏิบัติไม่ผิด
แต่ที่พูดไม่เหมือนกัน เพราะสิ่งที่พูดมันคนละอย่างกัน ดังเช่่นคำเรียกที่ผมสมมุติในยุคพระศรีอริยเมตไตรกับยุคปัจจุบัน

การถกเถียงดังกล่าว ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ในการปฏิบัติเลย และผมก็ไม่แนะนำให้นักภาวนา
ไปสนใจกับเรื่องเหล่านี้ เพราะถึงรู้ไปก็ใช้ดับทุกข์จริงไม่ได้ ถ้านักปฏิบัติได้พบสภาวะธรรมจริง ๆ ที่เป็นสภาวะแห่งปรมัตถ์ดังที่พระพุทธเจ้า ทรงพบนั่่นแหละ ถึงแม้ไม่รู้จักชื่อ ก็ใช้ดับทุกข์ได้ จะประเสริฐกว่า

******
เรื่องท้ายบท

ความคุ้นเคยกับเรื่องทางโลก ทำให้นักภาวนาเข้าใจในธรรมได้ยากขึ้น ทั้ง ๆที่ธรรมนั้น มันแสนง่ายในตัวของมันเอง แต่เพราะคนก็พยายามสร้างสิ่งต่าง ๆ เพื่อเสริมเข้าไปในธรรมชาตินั้น
อย่างเช่นเรื่อง นี่ อะไร ที่ผมเขียนไว้ข้างต้น

ขอเพียงพบกับ ธรรมชาติ พบแล้วก็ปล่อยผ่านไป ไม่ต้องไปใส่ใจกับสิ่งนั้น
มันจะชื่ออะไรก็ช่่างมัน และไม่ต้องไปหวังว่าจะต้องพบกับมันอีก มันจะพบก็ได้
ไม่พบก็ได้ ไม่สำคัญอีกเช่นกัน

ขอเพียงพบเพื่อรู้ รู้แล้วให้ละ อย่ายึดติดในสิ่งที่พบ ก็ใช้ได้แล้วครับ

Create Date : 20 กันยายน 2553		3 comments
Last Update : 29 มกราคม 2555 15:59:55 น.
Counter : 1030 Pageviews.
Share Tweet