ขอบคุณข้อมูลครับ

ขอเสนอแนะครับ
อธิบายดีมากสำหรับ
ผู้ที่อยากจะเริ่มทำ
เพราะ มีความทุกข์

แต่สำหรับ คนปกติไม่ทุกข์
คือ มันยากที่จะอยากทำ

เพราะว่า มือใหม่ จะ
เชื่อว่า เค้าก็รู้ตัวอยู่แล้ว ทำไปทำไม
ได้อะไรหนะ

ความยากไม่ใช่อยู่ที่ กระทำ
แต่อยู่ที่ ให้อยากทำ มากกว่า

Blog นี้ ผมพร้อมเสมอจะช่วยเหลือ สนับสนุน สำหรับคนที่เห็นคุณค่า
ในวิชาของพระพุทธเจ้า

อนุโมทนาสาธุ ท่าน มนสิการครับ

ก่อนอื่นต้องขอบพระคุณและอนุโมทนาในกุศลจิตที่ปรารถนาจะสงเคราะห์ในฐานะเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตายจะได้ทดลองฝึกเพื่อเดินทางไปลิ้มรสแห่งธรรม ตามที่ท่าน "นมสิการ" ได้ไปพบมาก่อน โดยมีป้ายบอกทางเดินอย่างชัดเจน ซึงนับว่าเป็นประโยชน์ครับ.

บางทีคนที่ไม่รู้คุณค่า
อาจเป็นเพราะเค้าไม่ได้
สร้างสมบุญ ทาน บารมี
เพียงพอ ที่จะ รู้คุณค่า

บางทีของอยู่ตรงหน้าแท้ๆ
เค้าก็ไม่รู้คุณค่า

มีเพียงจำนวนน้อยเท่านั้น
ที่รู้คุณค่า ไม่งั้นคนก็เป็น
คนดีกันหมด นี่กระมังผล
ของกรรม บางคนเห็นธรรมได้ง่าย
บางคนเห็นธรรมได้ยาก

แค่มาสนใจธรรม ก็แสดงว่า
คงได้สั่งสมกรรมดี บุญ มา
เพียงพอ เพื่อมาพบ ธรรมที่
ถูกที่ควรแล้ว

ได้อ่านทบทวนแล้วเป็นข้อแนะนำสำหรับมือใหม่(จริง ๆ) ที่ดีมาก ความจริงในทางโลกกับทางธรรมนั้นเหมือนกัน

การให้ความรู้ธรรมแก่ผู้ที่สนใจ(ทำ)นั้นการอยู่ในสมณเพศจะมีข้อจำกัดอยู่บางประการ เคยอ่านผ่านๆว่าหลวงพ่อเทียนท่านเคยคิดจะสึกเพราะว่าเมื่อสมัยเป็นฆราวาสท่านสอนญาติโยมได้ถนัดกว่า

สำหรับผมนั้นจะอยู่ในเพศใดก็ได้ ขอให้(มีเวลา)แนะนำแล้วเดินทางต่อไปได้นับว่าเพียงพอแล้ว

ขอขอบคุณและอนุโมทนากับท่าน "นมสิการ" ที่สละเวลาจัดทำ Blog ด้วยเล็งเห็นประโยชน์แก่ผู้ที่ได้มาพบเห็น/อ่าน และแม้แต่เพียง "คนเดียว" ก็ตาม ต่อไปอาจจะยังประโยชน์แก่ผู้อื่น ๆได้สมเจตนาของท่าน "จขบ."

ข้อ 5 ที่ว่า 'ขอให้สลัดความคิดนั้นทิ้งไป' สำหรับผมแล้วรู้สึกกายอย่างเดียว บางทีคิดไปต่างๆยังไม่รู้เลย บางทีรู้บางทีก็ไม่รู้ คือไม่ค่อยสนใจความคิดนั่นเอง ไม่สนใจที่จะตัดความคิดทิ้งไป แบบนี้ได้เปล่าครับ

ส่วนเรื่องความอยากปฏิบัตินั้นผมพบว่ามันนำมาซึ่งความจงใจ ผมเพิ่งจะสังเกตุตัวเองเมื่อไม่นานนี้เองเพราะสงสัยว่าทำไมมันรู้สึกไม่โล่ง พอดีได้ฟังเทศน์เรื่องความอยากปฏิบัติเลยดูตัวเองเลยรู้ ผมเลยทำใจสบายๆแบบปฏิบัติไม่หวังผลตัดใจทิ้งความคาดหวังต่างๆ ผมพบว่าใจมันเบาขึ้นเหมือนลอยๆแต่พอเอามือลูบแขนมันกลับรู้สึกชัดและเป็นธรรมชาติขึ้นมาเอง แต่ว่ากลับไม่รู้สึกยินดีในความรู้สึกนั้น มันเฉยๆ ซึ่งอาการแบบนี้มันเกิดขึ้นไม่นานเท่าไหร่นัก ความรู้สึกอยากปฏิบัติหรือความจงใจที่เคยทำมามันก็ไหลเข้ามาอีกและมาเองซึ่งผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทั้งๆที่ทำใจสบายๆไม่หวังผลแล้ว จากนั้นผมก็มาเดินจงกรมโดยทำสบายๆแต่อาการความอยากดังกล่าวมันก็กลับมาอีกเป็นพักๆอาการของมันคือร้อนที่ระหว่างหน้าอกกับท้องมันอัดขึ้นมาเองจนออกอาการร้อนจนผมอยากจะร้องออกมาเลยทีเดียว ซึ่งผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร

เมื่อตอนที่ผมตั้งใจหรือจงใจอยากดูความคิดโดยการเดินจงกรม ผมจะเริ่มเห็นความคิดผุดขึ้นมาเรื่อยๆแม้แต่มองต้นไม้มันยังคิด เมื่อเริ่มเห็นผลก็คือความตื่นเต้นดีใจกับผลที่ได้รับ แต่สุดท้ายก็หายไปหมด
แต่เมือผมปล่อยแบบไม่หวังผลเมื่อเห็นความรู้สึกตัวชัด แต่ว่ามันรู้สึกเฉยๆไม่ได้ตื่นเต้นอะไร



ผมพบว่า
เมื่อมีความอยากปฏิบัติทำให้เกิดความจงหวังผลและจงใจ
เมื่ออยากแล้วไม่สมอยากทำให้เกิดพยาบาทคือความขุ่นใจ ความขัดเคืองใจ พร้อมทั้งความสงสัยต่างๆไม่มีที่สิ้นสุด

การปฏิบัติมันยากตรงนี้ครับ คือยากที่จะปล่อยนั่นเอง เพราะธรรมชาติของคนเมื่อทำการงานอะไรต้องมีความอยากและความตั้งใจ จงใจ จึงจะสำเร็จผล แต่นี่มันตรงข้ามกัน

เมื่อผมปล่อยใจสบายๆบางครั้งมันเหมือนกับลอยๆหลุดไปเลยก็มี แต่ผมก็ต้องเน้นไปทางปฏิบัติแบบสบายๆเข้าไว้เพราะเมื่อก่อนเน้นไปทางเพ่งจงใจซะมากกว่า ถ้าจงใจรู้สึกแม้นิดเดียวผมระรู้สึกว่ามีความอยากแล้วก้เพ่งทันทีเพราะเคยชินมาแบบ และก็พอรู้แล้วว่าอาการอยากปฏิบัติจะมีอาการแบบได และหวังว่ามันจะเข้าตรงกลางพอดีได้ซักวัน

ตอบ คุณ Viroot

1....ข้อ 5 ที่ว่า 'ขอให้สลัดความคิดนั้นทิ้งไป' สำหรับผมแล้วรู้สึกกายอย่างเดียว บางทีคิดไปต่างๆยังไม่รู้เลย บางทีรู้บางทีก็ไม่รู้ คือไม่ค่อยสนใจความคิดนั่นเอง ไม่สนใจที่จะตัดความคิดทิ้งไป แบบนี้ได้เปล่าครับ

**** ถ้าเรารู้สึกตัวอยู่ แล้ว รู้กายอย่างเดียว ผลที่เกิดขึ้นก็คือว่า ความคิดไม่จะไม่เกิดครับ เพราะว่า ในขณะนั้นจิตมันยังไม่เป็นกลางพอ แต่สำหรับการฝึกฝนสำหรับคนใหม่ ๆ นั้น ก็ใช้ได้ครับ ไม่ผิดครับ

แต่ถ้าคุณฝึกอยู่ ถ้ามีความคิดเกิดขึ้น แต่.ไม่รู้ว่า.มีความคิดเกิดนี่แสดงว่า .ความรู้สึกตัว.ของคุณกำลังมีปัญหาครับ หรือจะพูดว่า คุณไม่รู้สึกตัวก็ได้ เพราะ ถ้าความรู้สึกตัวมีอยู่ และฝึกแบบรู้กายอย่างเดียว ผู้ฝึกจะรู้ว่า มีความรู้สึกทางกายแต่ไม่มีความคิดเกิดขึ้น

ขอให้คุณเริ่มอย่างนี้ครับ อันดับแรก อย่าทำอะไร นั่งเฉยๆ ก่อน
หาพัดลมสักตัวเปิดเบา ๆ ส่ายไปมา ถ้ากลัวจะเ็ซ็ง เปิดเพลงฟังก็ได้ สบาย ๆ

แล้วให้คุณนั่งเฉย ๆ รู้สึกตัวอย่างเดียว ทำใจสบาย ๆ คุณจะสังเกตเห็นว่า
ตาคุณต้องมองเห็นได้
หูก็ได้ยินเสียงเพลง แต่อย่าได้สนใจในเพลง ฟังเหมือนคล้าย ๆ กำลังขับรถ คือ รู้เรื่องแต่ไม่ใส่ใจมัน
พอลมพัดมาโดนกาย คุณต้องรู้สึกได้ถึงลมกระทบ

ถ้าคุณรู้สึกได้แบบนี้ ก็คือ คุณรู้สึกตัวได้แล้ว ขอให้นั่งสักพัก แล้วลองเอามือกำแบ กำแบ คุณจะรู้ึสึกเพิ่มได้ของอาการขณะที่คุณกำแบ กำแบนั้นเพิ่มขึ้นจากตาเห็น หูได้ยิน กายสัมผัสลมได้

การที่ผมบอกอย่างนี้ ก็เพื่อให้คุณรู้จึกความรู้สึกตัวและการฝึกฝนว่าอาการมันจะออกมาอย่างไร ถ้าเข้าใจแล้ว จะฝึกท่าไหนก็ได้ครับ แต่ว่า มันก็จะเหมือนกันที่ว่า ตาก็มองเห็นได้ หูก็ได้ยินอยู่ ถ้ามีลมมาโดนก็รู้สึกได้ และ การรับรู้อื่น ๆ ที่เกิดจากการฝึก

2...บางคนก็ยากครับ เรื่องจิตใจที่ไม่ให้มีความอยากในขณะฝึก แต่ผมแนะนำว่า ขอให้ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปครับ คล้าย ๆ กับหัดขับรถ ต้องหัดบ่อย ๆ จึงจะขับได้คล่อง ที่เล่ามานั้นถูกแล้วครับ ถ้ารู้สึกแล้วไม่อยาก มันจะเบา ๆ สบาย ๆ นี่คือสิ่งที่นักภาวนาสมควรจะฝึกเพื่อให้อยู่ในสภาวนะนีได้บ่อย ๆ และเคยชิน และบางครั้ง เมื่อได้พบแล้วถ้าอยากจะพบอีก มันก็จะไม่มาให้พบครับ เพราะมันเป็นความอยากที่ปิดบังสภาวะนี้เอาไว้

บางคนนะครับ ถ้าฝึกแบบว่าต้องมีการทำอะไร เช่น การเดินจงกรม หรือ เคลือนมือ เขาจะฝึกไม่ได้ครับ เพราะว่า การฝึกฝนนั้น เขาไม่สามารถจะตัดเรื่องความอยากฝึกให้ออกไปได้ แต่ถ้าเขาไม่ฝึก เขาเพียงนั่งเฉยๆ สบาย ๆ อย่างที่ผมเขียนไว้ในข้อ 1ข้างบน เขากลับรู้สึกตัวได้ดีกว่า ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ขอให้ใช้แบบไม่ฝึกตามข้อ 1 ที่เขียนไว้ก่อนก็ได้สำหรับการเริ่มต้น แต่พอกำลังจิตเขา่ดีขึ้น เขาจะรู้จักการฝึกที่ไร้อยากอยู่ในจิตใจได้ ค่อยมาฝึกฝนในรูปแบบต่อไปอีกครับ

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท
ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน