สาธุครับ ทำได้แม้เพียงเล็กน้อยความทุกข์ก้กระเด็นไปพอสมวรเลยครับ conferm

ขออนุโมทนาครับ

เจริญอานาปานสติไม่ใช่ให้ไปรู้ลมหายอย่างเดียว

โมทนาค่ะ ขอบคุณนะคะ

อนุโมทนา ปัญญาในครั้งนี้ อ่านแล้ว กระจ่างใจจริงๆค่ะ
เห็นจริงตาม ที่บอกทุกประการค่ะ ก่อนหน้านี้ เคยสงสัยตัวเอง ว่าทำไมเรา เรานั่งสมาธิมา แต่เราห้ามโทสะ โมหะ ไม่ได้เรย รู้ว่า โกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เป็นทาส โทสะ มา 38 ปี ไม่เคยคิดว่า โกรธ เป็นความทุกข์ ทรมานเลยค่ะ

จนกระทั่ง มาเจริญสติ ตามคำสอน ลพ.ปราโมทย์ ฝึกให้จิตเป็นเพียง ผู้ดู สภาวะอารมณ์ต่างๆ ให้ดูจนเห็น ไตรลักษณ์ เห็นอย่างเดียว ไม่เข้าไปแทรกแทรง เพราะจิต ไม่ใช่ของเรา ห้ามไม่ได้ฝืนไม่ได้ ปล่อยให้เค้าแสดง อาการให้เราดู เห็นว่า ความโกรธ เกิดขึ้นเร็วมาก ทรมานเมื่อตั้งอยู่ และดับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นสภาวะทางจิต และ ทางกาย ว่ามันร้อน มันทรมานแค่ไหน

ไม่อยากเชื่อเลยค่ะว่า เราอยู่กับความทรมานนี้มาได้ยังไง 38 ปี เพิ่งเห็นความน่ากลัวของความโกรธ เพิ่งเห็น โมหะ ว่าหลงไปนานแค่ไหน เห็นว่าจิตวิ่งเข้าไปปรุงแต่ง เหมือนวิ่งไปเอาน้ำมันมาราดตัวเอง

วันนี้ กลายเป็นคนกลัวความ โกรธ พอรู้สึกว่า จิตวิ่งไปแตะ ปัจจัยให้โกรธ แล้วรู้ทันทีค่ะ รู้แล้ว ก็มองดูเฉยๆ ไม่ปรุงแต่ง ไม่แทรกแทรง จิตจะมีการทรงตัวของโทสะ อีกไม่นาน ก็ดับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันนี้ ต้อง กราบขอบพระคุณ หลวงพ่อปราโมทย์ ที่ทำให้ ดิฉัน มีความสุขและ มีสติในการดำเนินชีวิต อย่างแท้จริงค่ะ แต่ก็ยังรู้ตัวอีกเหมือนกันค่ะว่า ตัวเองมีปัญญาเพียงถ้วยน้ำใบเล็กๆ แต่มีความโง่เท่าตุ่มใบใหญ่ๆ ธรรมะของพระพุทธเจ้า ใสเย็นดังสายน้ำ เราเพียงได้แต่เพียรพยายาม เป็นถ้วยเปล่าที่ขยันตักน้ำ เผื่อซักวันจะเต็มตุ่มใบใหญ่ซักที

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท
ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน