ยาก...
ทำได้ยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้

สาธุ ค่ะ

ถ้าเราเห็นสิ่งหนึ่ง จนบังเกิดความสังเวชสลดใจ เห็นความคิดว่า ทุกอย่างเป็นไตรลักษณ์ เห็นความคิดไหลอยู่ตลอดเวลา จนสะเทือนใจ และน้ำตาไหล รู้แต่ก็ไม่ยอมหยุด แต่เป็นเวลาช่วงเวลาสั้นๆก็สงบ ความคิดเช่นนี้ฟุ้งซ่านหรือเปล่าคะ แต่น่าจะมาจากความที่สติไม่ตั้งมั่น และ ยังไม่เป็นกลาง ใช่มั๊ยคะ

บางครั้งเมื่อปฏิบัติอยู่ผมก็คิดไม่หยุดแบบข้อแรก จู่ๆความคิดมันก็ไหลมาดั่งสายน้ำ ผมจะดับมันอย่างไรครับ ที่ว่าให้นักภาวนาดับมันเสีย

ตอบ คุณกาแฟเย็น
ในความเห็นของผม
ที่เขียนมาเล่านั้น แสดงว่า ปิติมีกำลังแรงครับ ถ้าคุณเห็นความคิดอยู่ ไม่เป็นฟุ่งซ่านครับ

แต่ที่ถามมาว่า ยังไม่ตั้งมั่นใช่หรือไม่
เรื่องนี้ ผมคิดว่า ไม่ใช่ ครับ
เพราะสภาวะธรรมนั้น มีการปรุงแต่งเกิดขึ้นได้
เมื่อเกิดมันก็จะมีผลให้เห็น อย่างกรณีของคุณที่เขียนมา
เมื่อสภาวะธรรมเกิดอยู่ ขอเพียงนักภาวนา
.เห็น.มันเท่านั้น ก็พอแล้ว เพราะการเห็นสภาวะธรรมที่กำลังเกิดสด ๆ อยู่ แสดงว่า
จิตไม่ไหลเข้าไปรวมกับอาการที่เกิดนั้นแล้ว

ตอบคุณ Viroot
ที่เขียนมาผมรู้สึกแปลก ๆ ครับ
ที่ว่าแปลก็คือว่า ความฟุ่งซ่านนั้น ถ้าไม่ยอมหยุด
เกิดตลอด มักจะเกิดในขณะที่ผู้ภาวนากำลังเผลอ ไม่รู้สึกตัว ความฟุ่งซ่านจึงเกิดแบบนั้น แต่ถ้ารู้สึกตัว จะเป็นแบบนี้ต่อไปนี้ครับ

ถ้ารู้สึกตัวอยู่ แต่ฟุ่งซ่าน มันจะคิดแล้วหยุด คิดแล้วหยุด แต่ไม่ติดต่อกันดังสายน้ำไหล และไม่เห็นความคิดเพียงแต่รู้ว่า มีความคิดเกิดเป็นระยะ ๆ แต่หยุดมันไม่ได้

ถ้าเป็นอย่างนี้ ให้ตั้งใจในการฝึกฝนที่แรงขึ้นกว่าเดิม เช่น ถ้าฝึกแบบหลวงพ่อเทียน ก็ให้ตั้งใจมากขึ้นในการเคลื่อนมือ เช่น เคลื่อนช้าลงกว่าเดิม หรือ เวลามือลูบลำตัว ก็ให้กดน้ำหนักมือลงไปที่ลำตัวให้หนักขึ้น ทำให้รู้สึกถึงการลูบได้ชัดขึ้น การตั้งใจมากขึ้น จะหยุดได้ครับ

แต่การหยุดได้นี้ ผมหมายถึงว่า หยุดได้นานขึ้น ไม่ใช่หยุดเด็ดขาดทีเดียว การหยุดนานขึ้น แล้วมีคิดเกิดสลับอยู่ อันนี้เป็นการฝึกที่ดีนะครับ คือ พอมันคิด ให้รู้ว่ามันคิด ( ในกรณีที่เห็นความคิดยังไม่ได้ของนักภาวนา) แล้วก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป ให้ฝึกอย่างนี้บ่อยๆ ให้ชำนาญ
คือ คิดแล้วสลัดมันทิ้ง คิดแล้วสลับมันทิ้ง ...ไปเรื่อย ๆ
อย่างนี้ดีมาก มันจะเหมือน ทหารที่ซ้อมรบคล้ายของจริงในชีวิต

แต่ถ้าไม่คิดเลย นี่ไม่ดีครับ เพราะมันจะขาดประสบการณ์จริง เมื่อความคิดเกิดจริงๆ เหมือนทหารไม่เคยซ้อมรบ

ความคิดที่เห็นจะมีสองแบบคะ่. คือจิตไปคิดเองพอเราเห็นว่ามีคิดก็ตัดเลย. แต่บางทีก็นานกว่าจะเห็น. อีกแบบก็คือเรานั่นแหละไปคิดอันนี้จะรู้ได้เร็วกว่าค่ะ ทุกครั้งที่เห็นมีความคิดก็จะตัดทันที. แต่เดี๋ยวมันก็คิดใหม่ค่ะ. ทำถูกไหมคะ

ถูกแล้วครับ

เรามีหน้าที่รู้เห็นว่ามันคิด พอมันคิดก็ตัดมันก็เท่านั้น
ถ้ามันตัดแบบอัตโนมัติได้ นี่ก็ดีครับ แสดงว่า จิตมีกำลังสัมมาสติทีีตั้งมั่นพอ

แต่ถ้ามันไม่ตัดอัตโนมัติ แต่เห็นมันคิดอยู่ ก็ใช้ได้เหมือนกัน
ก็ปล่อยมันคิดไป เพราะตอนนั้น เราไม่เผลอ มีสติเห็นอีกด้วย
อย่างนี้เป็นปัญญาครับ

แต่ถ้าไม่เห็นความคิด เพียงรู้ว่ามีการคิดเกิดแล้ว เราต้องหยุดมันด้วยสมถะครับ

การที่บางครั้งนานกว่าจะเห็น ก็แสดงว่า ตอนนั้นกำลังเผลอไปครับ

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท
ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน