ทำอาหารในแคนทีน....โรงพยาบาลพิเศษ ที่เบลเยียม ครั้งก่อนเล่าเรื่องการทำงานที่บริษัทผลิตยา เล่นเอาหลาย ๆ คนเริ่มหดขาที่กำลังจะก้าวตามแม่บุญกลับกันเป็นแถว คงไม่คิดว่าอะไรมันจะหนักปานนั้น งานนี้หลาย ๆ คนอาจจะคิดไปถึง โอชิน เมืองข้าวปั้น ที่โด่งดังเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่วันนี้..โอชิน เบลเยียม ก็มาแรงไม่แพ้กัน อิ อิ เรียกคะแนนความเห็นใจขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัว อะไรกันยังไม่ถึงไหนเลย มาอ่านต่อค่ะ ยังมีอะไรหนุก ๆ อีกเยอะ ชีวิตของแม่บุญมีหลายรสชาติ ทั้งบู้ และบุ๋น กล้ามขึ้นทั้งขา ทั้งแขน ถ้าจัดประกวดแม่บุญคงได้รางวัลมาครองอีก แต่อย่าดีกว่า มาหาอะไรหนุก ๆ ทำต่อเป้นประสบการณ์ชีวิต เล่ากี่ทีก็ไม่เบื่อ ถ้ามีคนมาอ่าน มาฟัง ...มาเข้าเรื่องกันดีกว่า อีกวัน..เย็น ๆ เขาโทรมาถามว่าพรุ่งนี้ไปทำงานอีกที่ได้ไหม ? เขาขาดคนอีกแล้ว พนักงานป่วย ก็ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ทำมาแล้วตั้งอาทิตย์ จะส่งไปไหนก็ไปทั้งนั้นแหละ แต่ครั้งนี้เขาส่งไปโรงพยาบาล ซึ่งเป็นโรงพยาบาลพิเศษสำหรับคนไข้หนัก ที่ได้รับอุบัติเหตุจากทางรถยนต์ หรืออะไรกก็แล้วแต่ที่ต้งพักรักษาตัวกันเป็นเดือน หลายเดือน จนเป็นปี เพราะต้องดุแลเป็นพิเศษ อันนี้มิเชล สาธยายให้ฟัง เพราะแกมีญาติที่ต้องไปรักษาตัวที่นั่น และรักษากันมานาน ตอนนี้ก็ยังรักษาอยู่ เช้าวันต่อมา มิเชลผู้แสนดี ขสมก. ขนส่งเมียกรู ส่วนตัวก็ขับรถพาแม่บุญไปส่งที่นั่น จริง ๆ แล้วก็ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ประมาณยี่สิบนาที ทางที่ไปร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ ราวกับป่าเล็ก ๆ ในเมือง โรงพยาบาลถูกซ๋อนตัวอยู่ภายในดงไม้หนาทึบ ราวกับเป็นสถานที่ลึกลับ ทั้งนี้เพราะเขาต้องการให้คนป่วยได้รับการรักษาอย่างดี ไม่มีเสียงรถวิ่งให้หนวกหู ความเงียบ ความเป็นธรรมชาติ เป็นส่วนหนึ่งของการรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ ทางเข้า...ไม่มียาม แต่ก็คงไม่มีใครผ่านมาบ่อยหรอก จะมีก็แต่ญาติผู้ป่วยเท่านั้นที่ขับรถมาเยียมกัน แม่บุญเดินผ่านเข้าไปข้างใน เดินลงบันไดไปห้องครัว ตามที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เดินผ่านมาชี้บอก ในใจ..อดหวั่น ๆ เพราะความเงียบ แถมยังออกจะมืดนิด ๆ เพราะเป็นห้องที่อยู่ซับซ้อนข้างล่าง ยังเช้าเลยไม่มีใครสักคนเดินผ่าน ... แม่บุญเดินผ่านห้องรับประทานอาหารขนาดใหญ่ ผ่านเข้าไปถึงในครัว ๆ กว้าง มีอุปกรณ์หลายอย่างที่คล้ายกับที่ทำเมื่อวันก่อน ใหญ่ ๆ ทั้งนั้น เจ้าหน้าที่ ๆ รับผิดชอบเรื่องครัว เป็นผู้หญิง เป็นนางพยาบาลแต่มีหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารคนป่วยด้วย เธอเห็นข้อมือทั้งสองข้างของแม่บุญที่ถูกพันผ้าไว้ เพราะอุบัติเหตุจากการตักอาหารเสริฟให้พนักงาน ตอนเปิดฝาอาหารจานร้อน มันจะมีหลอดไฟที่ร้อนมาก ๆ เปิดส่องอาหารให้อุ่นตลอดเวลา แม่บุญไม่ทันระวังเลยโดนเข้าทั้งสองข้อมือ กลายเป็นแผลเป็นติดตัวมาจนถึงตอนนี้ เธอบอกว่าให้เตรียมผลไม้ก่อนก็แล้วกัน เพราะไม่อยากให้แม่บุญใช้มือมากนัก แผลมันจะอักเสบ คนเตรียมอาหารที่นี่มีเพียงห้า หก คน ไม่ใช่เกือบห้าสิบคนเหมือนงานที่แล้ว คนหนึ่งรับหน้าที่ทำซุป อาหารจานร้อนซึ่งมีเพียงไม่กี่อย่าง เพราะที่นี่ไม่ได้มีพนักงาน และคนไข้เป็นหลายพัน หลังจากเตรียมผลไม้เสร็จ ก็เตรียมอย่างอื่น ทำง่านกันไม่กี่คน แม่บุญไม่ได้คุยกับใคร เพราะต่างคนต่างรีบทำให้เสร็จตามหน้าที่ ตามเคย..เสร็จแล้วต้องล้างครัว ล้างหม้อต้มซูปยักษ์ เมื่อผ่านงานแรกมาแล้ว งานนี้มันก็เลยไม่ต้องใช้เวลามากเหมือนครั้งแรก มุด ๆ หัวลงไปล้าง ฉีดน้ำร้อนล้าง โดยใส่ถุงมือจ้า ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงก็ไม่ยอมให้โดนแผลแน่นอน ลืมเล่าไปว่า อาหารที่นี่เขาทำอาหารพื้น ๆ ของเบลเยียม ที่ทุกคนรู้จักกันดี ทุกคนชอบกิน ๆ กันไม่เบื่อ เช่น มันฝรั่งต้ม นึ่ง หรือ อบ กินกับไส้กรอกชนิดต่าง ๆ สปาเก็ตตี้ กับซอสแบบต่าง ๆ มันฝรั่งทอด สลัด ซุป ..ซึ่งต้องทำทุกวัน ตอนที่แม่บุญถูกส่งไปช่วยงานหนึ่งอาทิตย์ ก้ไม่เห็นว่าเขาทำอะไรยาก อย่างว่าเนาะ คนไข้เขากินเพื่อให้ร่างกายแข็งแรง ไม่ได้อยู่เพื่อกินอย่างแม่บุญ..ที่ชอบสรรหาของกินอร่อย ๆ อยู่เรื่อย ๆ จากนั้น พยาบาลหลาย ๆคนจะนำป้ายเตรียมอาหารที่มีประวัติว่า คนไหนกินอะไรได้ ไม่ได้ ขนมปังสำหรับเสริฟกับซุป จะมีขนมปังพิเศษที่ไม่ใส่เกลือ เพราะบางคนเขากินขนมปังธรรมดาไม่ได้ คนไข้แต่ละคนจะให้อาหารต่างกัน จัดเป็นชุด ๆ แล้วใส่ป้ายชื่อ เหมือนที่เราเห็นเวลาเขาเข็นรถใส่อาหารไปเสริฟตามโรงพยาบาลนั่นแหละ จากนั้นก็ลำลียงขึ้นไปเสริฟตามห้องคนป่วย ตรงนี้ใช้เวลานานพอสมควร เพราะต้องระมัดระวังไม่ให้ผิดพลาด แรก ๆ เขาไม่ให้แม่บุญทำ เพราะยังไม่คุ้นเคย ไม่รู้ว่าต้องจัดยังไง อยู่เกือบครบอาทิตย์ เขาถึงให้ไปช่วยตักอาหารให้คนไข้เหล่านั้น สิบเอ็ดโมงพอดี พักกินข้าวกินอาหารที่เตรียมกันนั่นแหละ แต่เป็นอาหารสำหรับผู้ป่วยที่เกือบจะหายแล้ว พวกนี้กินอาหารปกติได้ บางครั้งจะมีญาติของผู้ป่วยที่มาเยี่ยม ลงมากินอาหารด้วย เพราะไม่มีที่อื่นอีกแล้วจ้า เที่ยงตรง...คนป่วยเริ่มทะยอยมากินข้าว แม่บุญสังเกตุเห็นว่มีเด็ก ๆ เยอะมาก หลาย ๆ คนมายืนเกาะขอบโต๊ะ ถามแม่บุญว่าเธอชื่ออไร มาจากไหน ทำไมฉันไม่เคยเห็น อย่างที่บอก ว่าคนไข้บางคนอยู่รักษากันเป็นปี จนรู้จักกันไปหมดทั้งโรงพยาบาล แม่บุญอดยิ้มไม่ได้ ที่หลาย ๆ คนบอกว่าแม่บุญเป็นคนจีน มาจากไชน่า พอบอกว่าไทยแลนด์จ้า พวกเขาบอกว่าไม่รู้จัก แต่ก็ร้องอ๋อ ..น่ารักกันทั้งนั้น น่าสงสารที่ต้องได้รับอุบัติเหตุร้ายแรงแบบนั้น ญาติของมิเชล...เป็นเด็กสาวรุ่นอายุสิบหก นั่งรถไปกับเพื่อนสาว ๆ และเพื่อนเป็นคนขับรถ คงเพราะความคะนองขับรถเร็วเลยเกิดอุบัติเหตุ ทั้งเธอและพี่สาวต้องเข้ารับการรักษาอยู๋ที่นี่มาร่วมปี โชคดีที่พี่สาวหายก่อน แต่คนน้องต้องค่อย ๆ รักษา เพราะนอกจากนั้นฟันยังหัก ขา..ที่ต้องเดินกระเผก ๆ หน้าตาเธอสวยงามราวตุ๊กตา ผมหยักเป็นลอน ๆ น่าสงสาร แล้วจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง โรงเรียนก็ไม่ได้ไป ตอนที่แม่บุญทักเธอ ๆ ยิ้ม แต่ทำหน้างง ๆ ว่าแม่บุญเป็นใคร เลยบอกว่าเคยมาเยี่ยมครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เธอทำท่าคิด อยู่นาน แล้วก็ยิ้มบอกว่าจำได้ ค่อยยังชั่ว ครั้งหลังสุดที่เจอ เธอดีขึ้นมากแล้ว นั่งเล่นไพ่กับยายและตา น่ารักเชียว หลังการเสริฟอาหาร ก็ต้องทะยอยลำเลียงถาดอาหารและจานชามต่าง ๆ เข้าเครื่องล้าง มีกันสาม สี่คน เพราะต้องลำเลียงเก็บให้เข้าที่ สี่โมงเย็นจะมีเจ้าหน้าที่มาจัดอาหารเย็นอีกรอบ แต่จะมีเพียงขนมปัง โยเกริต์ ผลไม้เท่านั้น บอกแล้วไง คนที่นี่เขาไม่กินอาหารร้อนสองครั้ง อีกอย่างเป็นคนไข้ ไม่ได้เคลื่อนไหว การกินน้อยก็คือการพักผ่อนท้องไปด้วย เสร็จงานตอนบ่ายสามโมงครึ่ง เหนื่อยเหมือนกันเพราะเครื่องมือเยอะ จานชามเพียบแม้จะล้างด้วยเครื่อง แต่ตอนเก็บเข้าที่ก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน เพราะต้องแยกข้าวของต่าง ๆ เก็บให้เป็นที่เป็นทาง ที่นี่แม่บุญทำหนึ่งอาทิตย์ เช่นกัน เป็นประสบการณ์ อีกแบบ ที่หลาย ๆ คนไม่มีโอกาสได้ทำ แม่บุญ... คิดว่าตัวเองโชคดี ที่มีโอกาสได้ทำอะไรมากมายหลายอย่าง แม้จะเหมือนเป็ดก็ตามเถอะ ประสบการณ์เหล่านี้ ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นกับทุก ๆ คน แม้ใคร ๆ จะบอกว่างานหนัก ขึ้นชื่อว่างานก็หนักทั้งนั้นแหละ เมื่อไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ได้มีสามีร่ำรวยเหมือนคนอื่น ๆ ก็ต้องทำงานเพื่อช่วยเหลือกัน แม่บุญเป็นคนอยู่เฉย ๆ ไม่เป็น มันรำคาญ อยู่บ้านก็ต้องหาอะไรทำ รื้อนั่น จัดนี่ ไปเรื่อยเปื่อย จะให้ม่นั่งกิน ๆ นอน ๆ เบื่อแย่เลย เวลาของคนเรามีน้อยนัก หากรู้จักใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ไม่ว่าทั้งกับตัวเอง และคนอื่น เวลา..จะมีค่าขึ้นอีกมากมาย บางครั้งแม่บุญทำงานเพลิน ยังอยากให้เพิ่มเวลาเป็น 30 ชม. ต่อวัน แต่อย่าเลย มันเหนื่อย..เวลาต้องทำงานมาก ๆ หลาย ๆ คนอยากรู้ว่า ทำงานเยอะแยะเอากะตังค์ไปทำอะไร ลุกเต้าเหล่ากอก็ไม่มี... รายได้ของแม่บุญ....ส่วนหนึ่ง ส่งกลับไปผ่อนบ้านที่เมืองไทย ที่ซื้อไว้ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน อีกส่วน..ส่งไปเป็นทุนการศึกษาให้เด็กที่รับเลี้ยงไว้สองคน หญิงหนึ่ง ชายหนึ่ง ส่วนหนึ่ง ..ส่งไปทำบุญตามโรงพยาบาลบ้าง ให้เด็กกำพร้าบ้าง สองปีก่อนซื้อถังน้ำขนาดใหญ่ถวายวัดที่อยู่ในป่า ที่เชียงใหม่ หรืองานกุศสอื่น ๆ ที่เหลือ ใช้ส่วนตัว เก็บไว้อีกนิดไว้เที่ยวไง...เป็นกำไลชีวิต ให้รางวัลกับตัวเองที่ทำงานหนัก เหนื่อย..ที่นี้หลาย ๆ คนก็ได้รู้จักแม่บุญมากขึ้นอีกนิดแล้วนะ ... คราวหน้าไปลุยที่ใหม่กับเชฟ ที่เคยมาทำงานที่เมืองไทยในโรงแรมห้าดาว ดาวร่วงอย่างแม่บุญทำอะไรให้เชฟ เรียกหา รอบสอง....รออ่านนะคะ   Create Date : 30 มิถุนายน 2554 25 comments Last Update : 28 ธันวาคม 2556 1:00:57 น. Counter : 2453 Pageviews. Share Tweet

ประสบการณ์หลากหลายเป็นกำไรและสีสรรของชีวิตดีนะคะ...   โดย: tuktikmatt 30 มิถุนายน 2554 2:38:29 น.

เข้ามาชื่นชมอีกแล้วจ้า ตอนจะคลอดก้อยอยู่โรงบาลเดือนนึงก่อนคลอด กินอาหารโรงบาลจากที่เบื่อจนชอบ ตอนนี้เข้าใจผู้อยู่เบื้องหลังแล้ว   โดย: koy IP: 78.129.60.208 30 มิถุนายน 2554 3:30:23 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ ตามมาอ่านบันทึกการทำงาน เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ได้เรียนรู้หลายอย่างมากมาย ถือเป็นกำไรชีวิตจริงๆ นะคะ ปล.เอาขนมมาฝากค่ะ   โดย: diamondsky 30 มิถุนายน 2554 5:16:39 น.

สวัสดีครับคุณแม่บุญ แวะมาเยี่ยมแม่ครัว คนขยัน แถมมีคนน่ารักคอยดูแลรับส่งตลอด ไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหน ปีที่แล้วผมเข้าออก ตาม รพ.บ่อยมาก เพราะญาติป่วย บางเดือนไปแทบทุกวัน คนที่เคยไปนอน รพ.นี่จะรู้เลยว่า มันเหงา และก็น่าเบื่อ ถ้าไม่มีใครมาเยี่ยม ถึงจะไม่มีข้าวของมาฝาก แต่มาให้เห็นหน้า คนป่วย ก็จะดีใจสุดๆแล้วละครับ สุดท้ายขอชื่นชม กับความมีน้ำใจที่เผื่อแผ่ให้ผู้คนรอบข้างนะครับ   โดย: multiple 30 มิถุนายน 2554 7:01:41 น.

ชอบอ่านเรื่องของแม่บุญค่ะ อ่านง่ายใช้คำสุภาพ และขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ   โดย: ตกตะกอน 30 มิถุนายน 2554 7:26:04 น.

ยังทำงานตลอดแล้วแผลมันจะหายหรือกุ้งว่ามันจะอักเสบจะเจ็บมากกว่าน่ะค่ะ ที่จริงงานที่เขามาตามเราไม่ไปก็ได้ใช้ไหม่ค่ะ จะได้พักบ้างแล้วมานั่งเขียนหนังสือให้น้องๆ อ่านดีกว่าค่ะ.....   โดย: กุ้ง (kungviyada ) 30 มิถุนายน 2554 12:33:47 น.

สวัสดียามค่ำครับแม่บุญ   โดย: panwat 30 มิถุนายน 2554 18:45:18 น.

ดูแลสุขภาพบ้างนะคะแม่บุญ เดี๋ยวคุณมิเชลจะใช้เงินแทนอยู่คนเดียว ล้อเล่นค่า แม่บุญเหมือนยุ้ยเลยค่ะ ชอบทำบุญ ให้ทุนการศึกษาเด็กอยู่ 2 คน และอยู่กันสองคนตายาย ทุกวันนี้เลยยังคงทำงานอยู่เพราะจะได้มีอะไรทำให้ไม่เหงา แต่ไม่มีฝีมือทำอาหารไม่งั้นจะขอตามมาเป็นลูกมือด้วยคน จากนั้นก็ฝึกเขียนเรื่องราวหนุกๆ แบบนี้ แต่คงยากกกกส์ แบบนี้ความสามารถเฉพาะตัวไม่สามารถลอกเลียนแบบ   โดย: Yui IP: 49.237.1.71 30 มิถุนายน 2554 19:56:36 น.

ขอบคุณหลาย ๆ ท่านที่เขามาอ่าน ให้กำลัง และเป็นห่วงเรื่องข้อมือที่เป้นแผล ตอนนี้หายแล้วค่ะ แต่มีรอยกลม ๆ ที่ข้อมือทั้งสองข้างเป็นแผลเป็นมาจนถึงตอนนี้ เรียกว่าหากทำอะไรผิด หนีไม่ได้แน่ ๆ ถ้าใครจำลอยดำ ๆ นี้ได้ อิ อิ แม่บุญ..ยังคงทำงาน..หนัก เหมือนเดิม แต่มีความสุขดีค่ะ เวลาดูทีวีเห็นเพื่อนบ้านใกล้เคียงอย่างฝรั่งเศส คนตกงานมากมาย เงินเดือนก้ได้น้อยนิดเดียว ค่าครองชีพแพงสุด ๆ มามองตัวเอง โชคยังดีที่มีงานทำ มีรายได้แม้จะหนักบ้าง ไม่เป็นไร สู้ ๆ ๆ ๆ ส่วนเรื่องเขียน ๆ เนี่ย เป้นความสุขส่วนตัวที่อยากแบ่งบัน ความรู้ ประสบการณ์ ให้คนอื่น ๆ ได้รู้ว่า คนที่อยู่ต่างประเทศไม่ได้สบายหมดทุกคน หลาย ๆ คนที่ฝันกลางวันจะได้ตื่น อิ อิ ส่วนวิธีการเล่าเรื่องมันออกมาเองค่ะ พอนั่งคิดเรื่องไหนมันก้ไหลมาเหมือนน้ำ บางทีต้องรีบเขียน เดี๋ยวหมดอารมณ์มันจะเขียนไม่ออก อิ อิ ว่าแต่..อย่าขี้เกียจอ่านก็แล้วกัน   โดย: Maeboon 30 มิถุนายน 2554 21:17:26 น.

ตามมาอ่านแล้วค่าแม่บุญ อ่านแล้วได้แง่คิดที่ดีมากๆเลยค่ะ เป็นประสบการณ์ที่ดีจริงๆค่ะแม่บุญ แม่บุญเขียนได้น่าอ่านและน่าติดตามมากๆเลยค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ   โดย: LoveParadise 30 มิถุนายน 2554 21:44:19 น.

เวลาบุ๊งทำขนมปังงาก็ใส่ประมาณ 1/4 ถ้วยค่ะ แต่บุ๊งว่าขนมปังใหญ่แบบนี้น่าจะใส่สัก 1/2 ถ้วยค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวโหรงเหรงเกินไป ประสบการณ์แม่บุญมีทุกรูปแบบเลยค่ะ ไม่เคยรู้เลยว่าทำอาหารให้คนป่วยที่อยู่โรงพยาบาลจะมีรายละเอียดเยอะขนาดนี้ แถมแม่บุญยังเป็นคนใจบุญสมชื่ออีกต่างหากค่ะ เยี่ยมจริงๆ เลยค่ะ   โดย: Close To Heaven 30 มิถุนายน 2554 22:26:20 น.

เดินตามแม่บุญมาติด ๆ เลยค่ะ ขอบอ่านเรื่องราวประสบการณ์ของแม่บุญค่ะ วันนี้ชอบมุข ขสมก ค่ะ (ขนส่งเมียกรู) อิอิ... ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งชอบมิเชลค่ะ ดูว่าเป็นคนใจเย็นกว่าแม่บุญนะคะ ซึ่งออกจะเป็นแนวบู๊มากกว่าบุ่น (เดาเอานะคะ) จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ รีบ ๆ เขียนแล้วมาเคาะประตูเรียกด้วยน๊า...   โดย: เนินน้ำ 30 มิถุนายน 2554 22:29:44 น.

ที่โรงพยาบาลเขาก็มีทีวีให้ดูค่ะแม่บุญ แต่ว่าก้อย(ขอเรียกตัวเองด้วยชื่อเลยน่ะค่ะ)ฟังภาษาอิตาเลี่ยนหรือเยอรมันไม่เข้าใจ เลยต้องให้สามีหิ้วโน้ตบุ้คไปให้แก้เหงาค่ะ ตอนนี้ก้อยกลับมาอยู่บ้านได้ครบเดือนวันนี้พอดีค่ะ และลูกชายคนเล็กก็โตขึ้นมา(นิดหน่อย)แล้วค่ะ   โดย: koijai (บันทึก....ไซเบอร์ ) 1 กรกฎาคม 2554 0:40:49 น.

ขอบคุณแม่บุญที่ไปตามนะคะ เมื่อเช้าเห็นแล้ว แต่รีบไปโรงเรียนค่ะ ตอนเย็นว่าจะเข้ามาอ่าน แต่ต้องออกไปเยี่ยมแม่สามีที่อยู่สถานพักฟื้น กว่าจะกลับมาถึงบ้านทำมื้อเย็นทานก็ปาไปสองทุ่มแล้ว โชคดีที่สามีทานง่ายมาก ทำแกงป่าไก่ใส่โครเช็ตกับหุงข้าวทานกัน เพิ่งอิ่มออกจากครัวกันมาค่ะ แม่บุญเล่าประสบการณ์ได้น่าติดตามมาก อ่านที่แม่บุญเล่าแล้ว เหนื่อยแทนเลยค่ะ แม่บุญทำงานหนัก ดูแลสุขภาพนะคะ   โดย: Sao'Padlung 1 กรกฎาคม 2554 2:03:14 น.

มาแล้วค่ะแม่บุญ อ่านบล็อกแต่ละบล็อกแม่บุญเหมือนอ่านบันทึกเลยคะ มีหลายอย่างหลายรสมาก แม่บุญใช้ชีวิตคุ้มจริงๆ   โดย: AdrenalineRush 1 กรกฎาคม 2554 2:11:41 น.

ขอบคุณแม่บุญ ที่เขียนเรื่องให้อ่าน ชอบอ่านเรื่องราวของแม่บุญมาก ชอบที่แม่บุญเป็นคนมองโลกในแง่บวก ทำให้อ่านแล้วสบายใจไปด้วย   โดย: Sky With Rainbow 1 กรกฎาคม 2554 7:32:44 น.

ประสบการณ์ที่หลากหลายของพี่ไก่ ถือเป็นกำไรชีวิตจริงๆที่ได้มีโอากาสทำงานหลากหลาย ทำให้ได้เห็นอีกแง่มุมนึงของชีวิตทั้งจากเนื้องานและผู้ร่วมงาน พี่ที่เป็นคนอดทน สู้งานทั้งหนักเอาเบาสู้ เป็นตัวแทนของผู้หญิงไทยในต่างแดนที่เก่งและแกร่งคนนึงทีเดียวค่ะ ขออนุโมทนาบุญกับพี่ไก่ที่ช่วยเด็ก 2 คนให้ได้มีทุนการศึกษา ขอให้ผลบุญนี้ให้พี่ได้พบแต่ความสุขและความเจริญรุ่งเรื่องในชีวิตค่ะ   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.234.116 1 กรกฎาคม 2554 8:57:08 น.

ขอบคุณค่ะแม่บุญสำหรับคะแนนที่มอบให้ อย่างนี้ค่อยมีกำลังใจเล่นกับน้อง ๆ เค้าต่อ อิอิ... ชอบจังค่ะ แม่บุญจอมบู๊ มิเชลจอมบุ๋น ลงตัวพอดีค่ะ   โดย: เนินน้ำ 1 กรกฎาคม 2554 12:40:09 น.

ขำ คำเต็ม ของ "ขสมก" ค่ะแม่บุญ อ่านเรื่องราวที่แม่บุญเขียนเพลินเลยค่ะ ได้ข้อคิด แนวคิดเรื่องชีวิตเยอะดี แม่บุญน่ารักและใจดีมาก ๆ .... ชอบหลาย ๆ คำที่แม่บุญพูด อย่างเรื่องการทำงาน "... ขึ้นชื่อว่างานก็หนักทั้งนั้นแหละ ... " ... .ใครได้แม่บุญไปทำงานด้วย โชคดีเลยนะคะ แม่บุญชวนมาหม่ำขาหมูเป็นวัน มาช้าเลยค่ะ ขาหมูของคุณไก่ ก็ไม่เห็นแล้วมั้ยล่ะ :)) ... มัวแต่ดูเทนนิส คุยเรื่องเทนนิสกับพี่โออยู่โน่นค่ะ   โดย: Tristy 2 กรกฎาคม 2554 8:09:34 น.

ขอบคุณนะครับที่เข้าไปเยี่ยม blog   โดย: makachok 2 กรกฎาคม 2554 19:12:58 น.

ยังไม่ได้รับเทียบเชิญแต่แวะมาดูว่าแม่บุญอัพบล๊อกหรือยัง อย่าเพิ่งเบื่อเขียนล่ะคะ แฟนๆ แม่บุญรอตามอ่านเพียบ แม่บุญเขียนได้ลื่น อ่านแล้วอินนึกภาพตามเลยค่ะ ชอบคำคมวันนี้เหมือนคุณโอเลยค่ะ...ขนส่งเมียกรู...อิอิ   โดย: narellan IP: 1.46.211.233 2 กรกฎาคม 2554 20:53:25 น.

เข้ามาขำ ขสมก อีกคนค่ะ ทำงานที่รพ.บางทีมันเศร้าใจนะ เห็นภาพคนเจ็บคนป่วยมากๆเข้า และบางทีเห็นคนที่นอนแล้วช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นั่นเศร้าสุดๆเลยค่ะ ทำอาหารจะว่าสนุกก็สนุก จะว่าหนักก็หนัก แถมบางที่เสี่ยงอีกเนอะ เสี่ยงเจ็บตัวน่ะคะ อิิอิ แม่บุญคงได้มาหลายแผลแล้วซินะ เคยมีคนบอกไก่ค่ะ ว่านักรบที่เก่งกาจ มีบาดแผลด้วยกันทั้งนั้น แล้วไก่จะตามเข้ามาอ่านอีกนะคะ   โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้ 2 กรกฎาคม 2554 21:54:05 น.

เปิดไปดูเธอท้องกับใครหลายรอบแล้วค่ะพี่ไก่ น่าหม่ำมากๆ วันนี้นั่งอ่านบล๊อกพี่ไก่เล่าเรื่องไปทำงานซะเพลินเลย ตุ๊กเขียนใบสมัครไปทำงานในครัวที่โรงพยาบาลอำเภอ แต่ว่าเขาปฎิเสธมา บอกว่ายังไม่มีตำแหน่งว่าง กล้าไปสมัครมาก ไม่มีประสบการณ์การทำงานในครัวเลย ส่วนเซเวที่เขียนไปก็มีแต่คอมพิวเตอร์กะเย็บปักถักร้อย 555... เมื่อวานตุ๊กไปกินบาบีคิวบ้านเพื่อน ก็ทำขนมจีบหมู เกี๊ยวทอด กุ้งชุบแป้งทอด กุ้งห่มผ้า เพื่อนๆก็ติดใจ ตอนแรกคิดว่าจะทานไม่หมด เพราะทำไปเยอะ แต่ก็หมด..ดีใจที่กินหมด กินไม่หมดเสียหน้า 555 บอนนุยค่ะ ว่าจะไปอ่านบล๊อกใหม่ แต่ไม่ไหวแล้ว แปะโป้งไว้ไปอ่านพรุ่งนี้นะคะ   โดย: kamaron 5 กรกฎาคม 2554 4:26:33 น.

"ขสมก" คนอาไรช่างเปรียบเปรยเหลือเกิน ทุกวันนี้น้องก็ใช้บริการ ขสมก เช่นกันค่ะ เพราะยังไม่มีใบขับขี่ ประสบการณ์พี่ไก่หลากหลายและ คุ้มค่าจริงๆค่ะ   โดย: ณี IP: 80.60.189.81 29 พฤศจิกายน 2554 18:18:52 น.

โดย: Maeboon 29 พฤศจิกายน 2554 21:11:41 น.