Bloggang.com : กระติ๊บริมทาง : เหนื่อยเหมือนกัน....

เหนื่อยเหมือนกัน....

ไม่สบายอีกแล้วช่วงนี้ เป็นมา 2-3 วัน จนวันนี้แหละก็หนักอยู่ เรียกได้ว่าไม่อยากนั่งไม่อยากเดิน อยากจะนอนให้มันหลับๆ ไปจะได้ไม่ทรมาณ

หลายๆ เรื่อง หลายๆ อย่างเข้ามาไม่หยุดหย่อน สภาพแวดล้อม คนรอบข้าง การงานทุกอย่าง ทำไมต้องมารุมเร้าเอาช่วงเดียวกัน

พยายามทำหน้าที่ของตัวเราเองกับทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่แวดล้อม ให้ดีที่สุด แต่ยิ่งทำก็ยิ่งเหนื่อยใจขึ้นทุกวัน คนเราจะอดทนได้ไปนานสักแค่ไหนกัน กับเรื่องซ้ำๆ เดิมๆ

ทำงานหนัก คิดมากมายหลายเรื่อง พาลไปป่วยอีก พักผ่อนไม่เพียงพอ ย้ายบ้านใหม่เด็กๆ ก็ไม่ยังไม่ิชิน เราต้องเดินดูอยู่ตลอดคืน หลายๆ คืน ส่วนอีกคน ไม่รู้จะไปนอนด้วยทำไม สงสัยไปนอนเป็นเพื่อนเฉยๆ แต่ไม่ช่วยลุกมาดูมาแลเด็กๆ ให้กันเลย .....

ตื่นเช้ามาไปทำงาน ก็แค่นั้น ส่วนเราถึงจะเข้างานได้ทุกเวลา แต่ถ้างานไม่เสร็จก็ไม่ได้พักผ่อนเหมือนกัน ก็ไม่เห็นจะเข้ใจกันบ้าง สงสารกันหน่อย เหนื่อยนะเนี่ย .....

วันหยุดอุตส่าห์ทำคามสะอาดบ้านช่อง อยากจะเพลิดเพลินอยู่ในโลกส่วนตัว แต่อิคุณแฟนก็หาเรื่องให้ปวดใจ.....เริ่มแต่เช้าทุกคนต้องออกไปเลือกตั้งกันในวันนั้น ส่วนเราเลือกนอกเขตไปแล้ว ก็ว่าจะทำความสะอาดบ้าน แล้วก็ทำงานต่อ เพราะมีงานค้างอยู่..........

แต่ทำไม่เสร็จดี โทรคุยกับอิคุณแฟนตัวดี ก็ต้องได้ยินได้ฟังอะไรที่มันก็ไม่รู้จะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหน ทำไมคนเราถึงเป็นได้ถึงเพียงนั้น..... ณ วันนั้น ที่คุณแฟนออกไปเลือกตั้งยังพื้นที่บ้านที่อยู่ ก็ได้เจอญาติมิตรมากมาย ทีแรกเรากะจะออกมาด้วย เพราะปกติไปไหนไปด้วยกันตลอดไง แต่สุดท้ายเราได้อยู่เฝ้าเด็กๆ และทำความสะอาดบ้าน...เออ ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็คงสบายใจกว่าออกไปเจอคนที่เราไม่อยากเจอ

เริ่มจากทางบ้านคุณแฟนที่ก็ไม่รู้ทำไม ถึงคิดเหมือนกันไปได้อย่างนั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว เราและทางพ่อแม่คุณแฟนรวมทั้งน้องๆ พี่ๆ เขา ดูจะเข้ากันไม่ได้เอาเสียเลย จนถึงขั้นแตกหักที่เราต้องยื่นคำขาดกับคุณแฟนไปว่า "เราคงจะให้เกียรติคนเหล่านั้นไม่ได้ อีกต่อไป ถ้ารับไม่ได้ก็ไปจากกันเสียตั้งแต่วันนี้เถอะ" เพราะทำให้พ่อแม่เราเสียเกียรติเหลือเกิน...ทำกับเรา เราเองก็พยายามทนเรื่อยมา แต่ขอเถอะ พ่อแม่ใคร ใครก็รัก อย่ามาทำร้ายกัน......

วันดีคืนดีมาเจอหน้าค่าตากัน มันก็ไม่สะดวกใจ จริงๆ คนเราถ้ามันจะรู้สึกชอบกันไม่ได้ก็ไม่้ควรมาเจอกัน อยู่ใครอยู่มันไปเลยดีกว่า แต่ทว่าทางฝั่งกระนู้นก็ชอบวุ่นวายเสียจริง ทั้งเรื่องเงินทอง ชอบหาเรื่องมาหยิบยืม มาขออยู่เรื่อย (แต่เราก็ไม่เคยให้หรอกนะ ทำงานเหนื่อยเหมือนกันกว่าจะได้มา) แต่ก็ยังขอมาอยู่เรื่อย ไม่รู้คิดว่าคุณแฟนเราเงินเดือนเดือนละ แสนหรือไงจะได้มีเหลือใช้ให้ใครเอาไปจ่ายเล่น....แต่ขอประทานโทษเงินทุกบาททุกสตางค์ มันผ่านมือเรา......

เราเองก็ต้องมีครอบครัวรับผิดชอบ ขนาดทำงานกัน งกๆ ก็ยังไม่ได้ลืมตาอ้าปากเสียดี แต่ทางกระนู้นก็อย่างว่า ไม่ขอเงินก็ขออย่างอื่น ของทำมาหากินเรายังจะหน้าด้านมาอยากได้...ต่างก็มีครอบครัวกันทุกคนแต่ชอบมาวุ่นวาย.....

คุณน้องของคุณแฟนที่เคยถามเราเมื่อ 5 ปีก่อนว่า "อยู่กับพี่ชายเค้าเราจะทำงานไม๊"...ไม่รู้เอาสมองส่วนไหนคิด ถึงได้กากขนาดนั้น คิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัว ลูก 1 ผัว สอง แต่ยังคงเกาะพ่อเกาะแม่กินอยู่ไปวันๆ วันดีคืนดี เอาเงินค่าเทอมลูก ไปเป็นเงินช้อปปิ้ง เดือดร้อนเราต้องได้ยินคำขอเงินมาจากทางนู้นอีก...กรู...ทำงานแทบตาย...พวกเมิงเป็นคราย........

นอกจากนั้น คุณพ่อคุณแม่ของคุณแฟน ก็ชอบถามว่าเราทำงานหรือเปล่า พ่อแม่เราช่วยเรื่องเงินบ้างหรือเปล่า จะถามทำซากอะไร กับตัวเองเราก็ไม่เคยจะไปยุ่งด้วย แต่มาพาดพิงก้าวก่ายคนอื่น ไอ้ลูกชายก็ตัวดี พ่อแม่เราช่วยเรื่องเงินทองเสมอมาไม่เคยพูดให้เข้าใจ ทุกวันนี้พ่อแม่มันเลยเข้าใจว่าเรามาเกาะลูกชายมันกิน ....ทุ้ย!!!!...มีไรให้เกาะวะ...เงินเดือน หมื่นเดียวเนี่ย ค่ากาแฟตรูยังไม่พอเลย.....

ยังไม่วายซื้อบ้านใหม่ ถามอีก...บ้านหลังนี้ใครเป็นจ้าวบ้าน....อยากรู้ไปเพื่ออะไร..ยังไงก็ไม่ได้เห็นฉโนดหรอก อย่าหวังจะเอาฉโนดไปจำนำซะที่ไหนอีกเหมือนบ้านตัวเอง......ไม่ช่วย ไม่ว่า แต่อย่ายุ่งบ้างจะได้ไม๊.......

ถึงเวลาคุณสามีตัวดีอยากพาญาติโกโหติกา บรรดาปลิงสูบเลือดมาดูบ้านใหม่....เราก็บอกว่างั้นชั้นไปนั่งทำงานที่คอนโดล่ะนะ ถ้าจะมากันจริง...ก็คนมันไม่ชอบขี้หน้ากันให้มาสบตาจ๋าจ๊ะเพื่ออะไร ....มาไม่พอใจตรูอีก...ตรูผิดตรงไหนล่ะ....คนบางคนมาที่บ้านยังไม่ขึ้นมาบนบ้านเราเลย ให้ลูกชายลงไปหา...

เราเองก็ไม่ใช่คนในนิยายจะหวังว่าต้องมาสามัคคีปรองดอง หรือใครจะเห็นความดีเราสักวัน....คงไม่ัทันกิน...ไม่รู้ว่าตายไป 10 ชาติ จะเห็นไม๊เหอะ.....ทำดีกับคนที่ดี คนไม่ดี ไม่ยุ่ง...แค่นั้นแหละชีวิตเรา.....

ไม่พอ...กิ๊กคุณสามีโผล่มาสายๆ ทำทีมาดูสวนที่โรยดินไว้แบบกากๆ...แหมมาแต่เช้า ... รู้ดีเนอะว่าคนเค้ามานอนค้างนี่เมื่อคืน....อย่างนี้ล่ะมั้งเรียกคนวงใน.....

เราเองพยายามหนีความวุ่นวาย เพื่อที่จะได้ทำงาน เพราะงานก็ต้องรับผิดชอบ พอไม่สบายใจ ไม่สบายตัวมันก็ต้องหาที่สงบอยู่ ไม่อยากไปสู้รบปรบมือกับใคร แต่อย่ามาให้บ่อยแล้วกัน ในเมื่อนั่นมันบ้านชั้นจะหนีตลอดไปคงไม่ใช่ ..... ไว้วันไหนไม่มีงาน คงได้อยู่ต่อความยาวสาวความยืดกันดูบ้าง อยากลองฉะดะมันสักตั้งเหมือนกัน พูดกันต่อหน้ามันทุกคนนั้นแหละ ใครคิดอะไร ยังไง พูดมาเลย ถามมาเลย จะได้ตอบ......

นอกจากนั้นคนที่บ้านช่วงนี้ก็ไม่รู้เค้าน้อยใจอะไรเรา หรือเราไปทำอะไรให้ตอนไหน แม่ก็โทรไปทีดูจะเคืองอะไรเราในใจ แต่ไม่พูดออกมา ... ขนาดบอกว่า ไม่สบาย .... ยังไม่วายประชดประชัน ผิดตรงไหน คนไม่สบายอ่ะ.....

ส่วนอีกคนก็ทำตัวเป็นเทวดาเหลือเกิน ตอนเราอยากเพิ่งพาโทรไปมันตัดสายทิ้งตลอด ขนาดเรื่องสำคัญๆ ว่า....เออ จะไปทำเรื่องกู้เงินเนอะ เงินไม่พอใช้ แต่เค้าให้ใส่เบอร์ติดต่อ พ่อแม่พี่น้อง ที่นามสกุลเดียวกัน ก็เราไม่มีใครก็โทรไปหาไอ้คุณพี่มัน...ยังไม่ทันถามเลยว่าเรื่องไร พอได้ยินเสียงก็วางไปซะยังงั้น....ดีน๊อะ...งี้ถ้าจะเป็นจะตายคงโทรหากันไม่ได้...ตายก่อนได้สั่งเสียอีก....

วันดีคืนดีอีก อยู่ดีๆ มันโทรมา จากที่เราพยายามไม่โทรไปกวนมันละ....โทรมายังกะเทวดาจริงๆ ...พูดสั้นๆ ง่ายๆ ว่า...โอนเงินมาให้หน่อย....คนรับล่ะงง เงินอะไรฟะ...เงินที่ไหน..... ตรูไปเป็นหนี้เมิงตั้งแต่มะไรเนี๊ย!!!!!....บ๊ะ!!!...เงินเดือนเพิ่งออก ค่าบ้านสองหลังยังไม่ได้จ่ายเลย ค่าน้ำค่าไฟ รออยู่เป็นหางว่าว...อีกไหนค่ากองทุน กยศ... จนน๊อะ กู้ทุนเรียนมาอ่ะ.....อยู่ดีๆ มันโทรมาให้โอนตังค์ให้หน้าตาเฉย.......เออๆๆๆๆ ตรูมันขี้ข้าทุกคน คอยรองรับอารมณ์ความต้องการคนอื่น.......

พอพูดเรื่องจะย้ายบ้านมันรีบโยนไปให้น้าทันทีเลย กลัวเราจะให้เอารถมาช่วยย้าย....เออ...ตรูมันจนไม่มีรถของตัวเอง......ยังไม่ทันได้ขอร้องมันเลยให้ตายสิ แล้วไม่คิดจะขอร้องเลย รู้มันไม่มาหรอก......

วันดีคืนดีอีก บอกจะเอาของมาฝากไว้ที่บ้านโทรมาแต่เช้า ไอ้เราก็บอก...เออ วันนี้ตรูไปทำงาน.....มันก็บอกแล้วจะเอาของไปไว้ไงล่ะ....อ้าวความผิดตรูอีกใช่ไม๊เนี่ย...ที่ไม่จัดพานรอรับเมิงที่บ้านเนี่ย.....เราก็บอก...จะฝากเมิงก็มารับตรูเอาแล้วกัน ..... สุดท้ายมันไม่มา แต่ให้แม่โทรมาบอก....

วันดีคืนดีอีกครั้ง... นั่งทำงานแต่เช้ายันเย็น ฟุบบ้างอะไรบ้างตามอาการป่วย แต่ก็ต้องนั่งทำงานทั้งวัน เจ้านายก็โทรมาทั้งวัน ก็อ่ะนะ...งานเขาเร่งนี่.....ลูกค้าก็โทรมาถามงาน สรุปนั่งทำงานจนหัวฟู เหมือนทุกๆ วัน อยู่ดีๆ มันโทรมาอีก...ถามเราว่าอยู่ไหน เราก็บอกอยู่คอนโด ทำงานอยู่มีไรพูดไวๆ เพราะสลับสายมา.....

มันก็บอกจะเอาของมาฝาก แต่จะเอาไปฝากบ้านนู้น... แล้วก็ถามว่าเราค้างไหน อยากให้ค้างนู้น จะได้เฝ้าของ...ตรูเปลี่ยนจากน้องสาวเป็นคนเฝ้าของเมิงอีกแล้วเหรอ....

เราก็บอก...เออแวะมารับตรูดิ ทางผ่านพอดี...มานพูดมาด้วยฟามโมโห.......โอ๊ยนั่งไม่ได้หรอกเนี่ย รถของเต็ม กว่าจะออกจากตรงนี้ไม่รู้จะถึงเมื่อไหร่....ยุ่งยากเนอะเมิงง่ะ ส่วนตรูนี่สบ๊ายยยยย ตรูไม่มีปัญหาอะไรเล๊ยยยยยย!!!!!!......

เลยถามมันไปว่า งั้นเมิงจะทำไงก็ทำเถอะ แค่นี้นะตรูจะทำงานละ ปวดหัวชิบ!!!!.....ได้ยินมานบ่นส่งท้ายมาว่า...เออเนี่ยถ้าไม่ได้ตรูจะได้ขนของกลับไป พิดโลกด้วย วันที่ต้องใช้งานก็ค่อยขนลงมาใหม่ มานพูดแบบหงุดหงิดๆ ...เราเลยตอบไปว่า...แล้วแต่เมิงเด่ะ!!!!....แล้วก็กดวางนั่งปั่นงานต่อเพราะเริ่มจาไม่ไหวละ ล้าเต็มที

สักพักมันตู๊ดๆๆๆ มาอีก....บอกเออเนี่ยตกลงเมิงจะไปบ้านนู้นไม๊เนี่ย....(ยังไม่จบ)...ตอบมันไปสักหน่อย...ก็ตรูบอกว่าตรูจะไปนอนโน่นแหล่ะคืนนี้แต่วันนี้ตรูทำงานอยู่ ตรูไปตอนนี้ยังไม่ได้ เมิงเข้าใจไม๊เนี่ย

(เริ่มหงุดหงิด)....มันก็ตอบมาว่า ... เออเนี่ยตรูจ่ายค่าแท๊กซี่ให้เมิงก็ได้เนี่ย ....ยังพยายามเนอะ....ก็ตอบไปใจเย็นๆ อีกว่า...ตรูรู้แล้ว เมิงไม่อยากแวะมานรับตรูเมิงก็ไปรอที่บ้านก่อนเลย เดี๋ยวตรูเสร็จงานจะนั่งแท๊กซี่ตามไป......แต่ขอตรูทามงานก่อนได้มะเนี่ย.....

มานก็บอก...งั้นเมิงมาเถิงเมิงโทรเข้ามานะ....เราก็ถาม...อ้าวเมิงจาไปไหนเนี่ย บอกให้ไปรอหน้าบ้าน ตรูโทรศัพท์ไม่มีตังค์เฟ้ย....มานบอก...ตรูจะไปกินข้าวรอ....แม่ม...มะกี้เร่งตรูเหย๋งๆ.....บั๊กหอยหลอด...........ตรูไม่มีรถขับมั่งแล้วไป.....มีแต่บ้านให้เมิงมาฝากของเนี่ยแหละ......กับเิงินให้เมิงยืมยามเมิงเดือดร้อน.....ส่วนเมิงยืมไปตรูจะเดือดร้อนหรอเปล่ามันเรื่องของตรู...ชิมิ.......

.....

เห้อ....โซ ซอ รี่ ผู้ที่หลงเข้ามานะคะ วันนี้เถื่อนหน่อย ได้ระบาย....สบายใจระ คืนนี้จะได้นอนหลับ