Bloggang.com : กระติ๊บริมทาง : ...วันหยุดช่างหมดไปอย่างรวดเร็ว....

...วันหยุดช่างหมดไปอย่างรวดเร็ว....

รู้สึกว่าทำไมวันหยุดเวลามันไปไวจังเลย ช่วงนี้ไม่วันเสาร์ก็อาทติย์ ต้องออกไปตะลอนๆ นอกบ้านตลอดเลย กลับเข้ามาก็มืดแล้ว ทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนว่าช่วงเวลามันหายไปไหนหนอ

จริงๆ แล้วมันไม่ได้หายไปไหนเลยเนอะ เพียงแต่มันคงเป็นเวลาช่วงที่เราไม่ได้ขลุกอยู่บ้านทำแต่เรื่องเดิมๆ เท่านั้นเอง แต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีแหละว่า.....ว้า.....วันนี้เป็นวันทำงานซะแระ.......

ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วหลายคนคงจะกำลังเผชิญอยู่กับการจราจรที่แน่นขนัด โชคดีีที่วันนี้เราไม่ต้องตะลอนออกไปออฟฟิต ข้อดีของอาชีพของเรากับบริษัทที่นี่

แต่อยู่บ้านก็ทำงานนา หุๆๆ อาทิตย์นี้หวังว่าจะต้องไปแค่ 2 วัน อิอิ เพราะแอบได้ยินแว่วๆ มาเมื่ออาทิตย์ก่อน ว่ามีลูกค้ารีเควสอยากจะให้เข้าไปพรีเซนต์งาน แต่ไม่รู้คุณบอสติดอาราย เราบอกว่าส่งให้ลูกค้าดูก่อนก็ได้ เผื่อมีแก้จะได้ไม่เสียเวลาไปนั่งประชุมกันทั้งสองฝ่าย แต่คุณบอสแกว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปให้ดูทีเดียว......อ่ะนะเราเห็นทุกที อยากให้เราทำส่งให้ลูกค้าดูก่อนงิๆ

แต่ก็ไม่ได้ไปคิดไรมาก ทำไปตามหน้าที่

ดูเป็นคนดีซะเหลือเกินเรา

เมื่อวานมานั่งๆ คิด ตอนเขียนแบบฟอร์มยื่นพรีแอพพรูฟบ้าน มันต้องให้ใส่อายุด้วย นั่งดูตัวเลขแล้วอดใจหายไม่ได้นะว่า.....ว้า...นี่เราอยู่บนโลกมานานขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย....

กลางวันที่อากาศร้อนสุดๆ และกลางคืนที่อบอ้าวอย่างทรมาณกายไม่น้อยไปกว่ากลางวัน กว่าจะนอนได้ ก็กลิ้งอยู่หลายตลบ

แต่เช้าวันนี้ต้องตื่นเสียแต่ก่อนนาฬิกาปลุก อันเนื่องมาจาก.....ฝัน....จนตื่นแล้วนอนต่อไม่ได้เลย

แปลกดีที่เราดันชอบไปฝันเห็นคนที่เสียไปแล้ว ในฝันไม่ได้กลัวอะไร รู้ว่าเค้าเสียไปแ้ล้วแต่ไม่ได้กลัว แต่พอรู้สึกตัวตื่นก็แอบกลัวอยู่นะ อิอิ

วันนี้ฝันตอนฟ้าสางพอดี ฝันแล้วตื่นมาแบบจำได้แม่นยำ เล่นย้ำแล้วย้ำอีกจนเราตื่นนี่นา......

แต่ถ้าถามเราจริงๆ เราไม่อยากจะฝันเลย จิตใจเราไม่ได้แข็งขนาดนั้น

ถ้าวิญญาณมีจริง เราก็อยากให้คนที่มาเข้าฝันเราได้ไปเกิด เพราะแกเสียมานานหลายปีมากแล้ว นับจริงๆ ก็เกิน 10 ปีได้แล้ว แต่แกยังมาอยู่ในฝันเราอยู่เรื่อย แต่ทุกครั้งมาแกไม่ได้มาให้กลัว .... ขอบคุณมากนะคะ.....

รอบนี้แกมาฝากของให้พ่อ แล้วก็ย้ำๆ จนเราตื่น....

....พาเอาตื่นมาต้องรีบโทรไปหาพ่อกับแม่เลย .... โทรเข้าเบอร์แม่แต่ไม่ยักมีคนรับ สักพักพ่อก็โทรกลับมา เราเล่าให้แกฟังว่าฝันเห็นย่านะ แกมาฝากของให้พ่อ พ่อก็เอ่ยขึ้นมาว่า ก็ใส่บาตรให้แกอยู่นะ แกยังไม่ได้ไปเกิดเหรอน้อ.....อ้าว....อย่ามาถามหนู เดี๋ยวแกมาเข้าฝันฝากบอกพ่ออีก....หนูทำไงล่ะทีนี้....ว่าไม่กลัวตอนฝันตื่นมาก็รู้สึกกลัวอยู่เน้อ....

พ่อหัวเราะชอบใจใหญ่ คุยกับพ่ออยู่อีกสักพักเราก็วาง คุณแฟนอาบน้ำเสร็จเตรียมออกไปทำงานละ เราเลยถามคุณแฟนว่า เคยฝันเห็นคนที่เสียไปแล้วไหม คุณแฟนบอกไม่เคยเลย เราเลยพูดลอยๆ ไปตามประสาคนฝันบ่อย ว่าถ้าวิญญาณมีจริง แล้วการฝันเห็นคือการที่เค้ามาเข้าฝันเราจริง ตอนฝันร้ายเค้าน่าจะมาช่วยเราเนอะ

หวังเพิ่งคนอื่นอีกเรา ......

แต่คุณแฟนดันบอกว่า "ก็น้องคิดมาก ไม่ยอมปลง เลยฝันอะไรไปเรื่อยเปื่อย".....เราก็ย้อนกลับไปว่า...ปุ๊ดโธ่ ความฝันมันใช่ว่าจะไปควบคุมมันได้นะเฟ้ย!!! ไม่ใช่ว่าไม่อยากฝันมันก็ไม่ฝัน ไม่ใช่ว่าอยากฝันดีก็ได้ฝันดี อยากฝันร้ายก็ได้ฝันร้าย บั๊กหอยนี่!!!!......คือแฟนเราเค้าเป็นคนที่บอกว่า เกิดมาฝันที่เคยนับได้ แค่ ประมาณ 2 ครั้ง .......หรือเค้าฝันแต่จำไม่ได้ว่าฝันก็ไม่รู้....

แล้วก็หันมาถามเราว่าเราฝันร้ายอีกแล้วเหรอ .... ตั้งแต่อยู่กันมาปีหลังๆ เราฝันร้ายบ่อยจนคุณแฟนต้องถามคำถามเยี่ยงนี้

เราก็ตอบไปว่าปล่าว ไม่ได้ฝันร้ายหรอก แต่ฝันเห็นคนที่เสียไปแล้วน่ะ ตื่นมาแล้วเลยนอนต่อไม่ได้ กลัวจะฝันอีก

.....หนักกว่าเดิมเลยทีนี้...หันมารีบใส่เราทันทีว่า "ก็น้องอ่ะ ใส่บาตรแล้วไม่ยอมกรวดน้ำ"....น่าน.....ตัดสินตรูอีก........

เราเองก็ไม่วายเถียงกลับไปว่า....นี่รู้หรือเปล่า ตามหลักพุทธศาสนานั้น (เป็นเรื่องเป็นราว

) การใส่บาตรแล้วกรวดน้ำนั้น การกรวดน้ำนั้นมันคืออุบาย ที่จะทำให้คนได้มีสติพึงระรึก มิใช่หนทางแห่งการส่งบุญ การส่งผลบุญ (ตามความเชื่อนะจ๊ะ) นั้นมันอยู่จิตใจของเราเองต่างหาก เมื่อเราใส่บาตรหากแม้นเพียงจิตใจเราสงบและตั้งใจเพื่อทำและเผื่อแผ่ไปให้ใครๆ ผลนั้นย่อมเป็นไปไม่มากก็น้อย ..... แต่หากแม้นเธอไปกรวดน้ำ แต่ในใจเธอมัวแต่พะวงด้วยเหตุอันอื่น แต่ปากเธอก็ยังคงพึมพำด้วยบทกรวดน้ำ และคำพูดที่คุ้นเคยปากที่จะแผ่ส่วนบุญกุศลไปให้ใคร แต่จิตใจเธอมิได้จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น การกระทำนั้นย่อมไม่เกิดผล.........

....เงียบกริบเลยทีนี้ .... ชอบมาว่าเราเป็นพวกไม่ปล่อยวาง คิดมาก คิดฟุ้งซ่าน.... ถ้าอิชั้นปล่อยวางได้ขนาดนั้น อิชั้นก็ไปบำเพ็ญเพียรในป่าแล้วสิ จะมาทนลำลำบนกับหล่อนทำไม.....นั่งทำงาน งกๆ สารพัด ไหนจะเรื่องวุ่นวายของตัวหล่อนที่สร้างเอาไว้ในอดีต มาจนปัจจุบันที่ปัญหาบางอย่างมันยังตามมา.....จริงๆ อยากพูดแหละว่า......เรานั้นหยุดแล้ว....เธอเล่าเมื่อไหร่จักหยุดเสียที.....ออกแนวๆ เพลง........ชั้นหยุดแล้ว แล้วเธอหยุดได้ไหม......แต่เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่ปล่อยวางหนักไปอีก.....

คิดในใจว่า ทุกวันนี้เราเก็บมาเยอะแล้ว แค่เรื่องของคุณแฟน ที่ทนได้ก็ทนอยู่ ที่ทนไม่ได้ก็ต่อมบ้าแตกมาเยอะ ผ่านมาแล้วหากมันจบก็ไม่อยากจะมารื้อฟื้น แต่อิคุณแฟนก็สรรหาเรื่องนอกบ้านมาให้ปวดหัว แต่ก็ต้องบอกตรงๆ ว่าทุกวันนี้ที่ต่อมบ้าไม่ค่อยแตกเพราะงานมันเยอะ

มันไม่มีเวลาและอารมณ์ไปบ้าบอสักเท่าไหร่ ทำงานไปเดี๋ยวเดียวก็ผ่านพ้น

จนบางครั้งเราว่าเราลืมเลือนอะไรไปหลายๆ อย่าง บางครั้งพอนึกถึงก็เหมือนไม่แน่ใจ ว่าเออจริงหรือเปล่านะเนี่ย .......

.... อย่างเช่น เรากับอิคุณแฟนรักกันจริงรึเปล่าเนี่ย เราอยู่กันมา 5 ปีแล้วจริงเร้อ....ใช่เร้อ.....คำตอบจากอิคุณแฟนก็เช่นเดิม หาว่าเราฟุ้งซ่าน ไม่ปล่อยไม่วาง......หรือไม่ก็หาว่าเราจะเป็นอัลไซเมอร์......

จริงๆ แล้วมันคงเป็นเพราะเวลามันผ่านไปเรื่อยๆ และรวดเร็ว บางครั้งเราเองก็ทำอะไรเดิมๆ ซ้ำๆ จนมันไม่ได้มีค่าหรือความหมายที่จะจดจำ เลยเหมือนเป็นความเคยชินเสียมากกว่า ...... วันดีคืนดีมารู้สึกตัวอีกที มันก็นานมาแล้ว แต่ในหัวกลับเหมือนว่า มันไม่มีอะไรเลยแฮะ....

สงสัยต้องไปพักผ่อนแต่ละเดือนบ่อยๆ ซะแล้วเนอะ ได้ไปเห็นอะไรใหม่ๆ เก็บเป็นควารมทรงจำดีๆ จะได้มีอะไรให้จดจำได้บ้าง ทุกวันนี้มันดันจำแม่นแต่เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวกลายเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยแน่ใจไปแล้วซะงั้นๆ

Create Date : 23 พฤษภาคม 2554

Last Update : 23 พฤษภาคม 2554 8:06:46 น.

2 comments

Counter : 402 Pageviews.

สวัสดีค่ะคุณกระติ๊บ..

ทำงานหนักและเหนื่อยนะค่ะ

หาวันพักผ่อนบ้างนะค่ะ

เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา..

อ้อมแอ้มไปช่วยเขาปลูกป่าและให้อาหารสัตว์ที่เมื่องกาญจน์มาค่ะ

เลยแบ่งปันความสนุกสนานมาให้ความค่ะ

มีความสุขมากๆนะค่ะ

โดย: คนผ่านทางมาเจอ

วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:8:24:28 น.

วันหยุดนู๋แอนก็หมดไปรวดเร็วมาก เมื่อวานอยู่แต่กับสวนหลังบ้านรื้อๆขุดๆ ฮ่ออออออ

สวัสดียามเช้าค่ะกระติ๊บ

โดย: หัวใจแก้ว

วันที่: 23 พฤษภาคม 2554 เวลา:9:48:48 น.