ตัวปัญหา..
หากลองสังเกตดูดีๆจะพบว่า
ถ้าไม่นับเรื่องของโรคภัยไข้เจ็บและความแก่ชราแล้ว
ปัญหาในชีวิตของคนเราคงหนีไม่พ้นสามเรื่องใหญ่ๆสามเรื่องนี้..
เรื่องแรก คือ เรื่องกิน
เผ่าพันธ์มนุษย์ครึ่งค่อนโลกยังมีปัญหาเรื่องปากท้อง ทั้งในแง่ปริมาณและคุณภาพ
เรื่องกินจึงเป็นปัญหาของโลก ที่คนทั้งโลกยังต้องร่วมมือกันแก้ไขอย่างเร่งด่วน
บางประเทศก็มีมากจนล้นเหลือเฟือ จนเข้าข่ายกินทิ้งกินขว้าง กินล้างพลาญ ไม่พอประมาณ
ในขณะที่บางประเทศยังต้องแย่งกันกิน
เรื่องต่อมา คือ เรื่องกาม
กาม ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงเฉพาะเรื่องเพศสัมพันธ์เท่านั้น..
แต่หมายรวมถึง กามสุข ทางหู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ
หมายถึง สิ่งที่เอามาปรนเปรอความสุขทางทวารทั้งหกเหล่านั้น
ความรู้สึกไม่พึงพอใจในสิ่งเหล่านี้ เป็นที่มาของปัญหาของคนส่วนมาก
ที่ย่อมจะคาดหวังความอิ่มเอม เอร็ดอร่อยเต็มรสชาติกับอาหารทางกายสัมผัส
ที่จำเป็นจะต้อง เพิ่มขนาดและความเข้มข้น ขึ้นไปเรื่อยๆ จนหาจุดพอใจไม่เจอ..
และเรื่องสุดท้าย ที่คงเดากันได้ไม่ยาก คือ เรื่องเกียรติ
เกียรติยศ ศักดิ์ศรี และหน้าตา เป็นเรื่องของนามธรรม ที่ดูเหมือนจะไร้ตัวตน..
แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนเราแบกหามกันเอาไว้บนบ่าบนหลังจนแอ่น
เกียรติและศักดิ์ศรี กลับกลายเป็น ของหนัก ที่หลายคนต้องอุ้มต้องแบกเอาไว้
บางครั้งแบกกันจนเข้าโลงก็ยังไม่คิดจะปล่อยจะวางมันลงง่ายๆ..
และเราก็มีเรื่องมีราวให้ขุ่นข้องหมองใจกันก็เพราะศักดิ์ศรีและหน้าตานี้มากไม่น้อยกว่าเรื่องอื่นๆเลย..
บางคนบอกว่ายอมตายได้ แต่อย่าให้เสียเกียรติ..
บางคนก็ว่า ฉิบหายเท่าไหร่ไม่ว่า อย่าให้เสียหน้า..
จนลืมไปว่า สักวันหนึ่งเราก็ต้องตาย
แบกหามกันจนลืมไปว่า สักวันหนึ่ง จะไม่มีเราคนนี้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป..
ไม่รู้ตัวว่า เราเกิดเพื่อที่จะถูกลืม..
มนุษย์เราล้วนถูกครอบด้วย ความเชื่อ สารพัด
และส่วนใหญ่จะเป็นไปในลักษณะยึดติดเหนียวแน่นแบบ ตัวกูของกู ทั้งสิ้น..
นั้นก็บ้านกู นั้นลูกกูเมียกู นั้นตำแหน่งกู นั้นอาหารของกู นั้นลูกน้องกู ฯลฯ
ลืมไปว่า ไอ้ที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวจ้าวของอยู่นั้น มันคือของสมมุติ
ไม่เคยมีอะไรเป็นของเราจริง ไม่เคยรักเราจริงสักอย่าง..
ทุกสิ่งที่พูดมานั้น มันพร้อมจะจากเราไปทันที เมื่อเราหมดลมหายใจสุดท้าย..
สมมุติว่า ถ้าคนเกิดมาหนึ่งคน และพร้อมจะสร้างปัญหาคนละหนึ่งอย่าง
นั้นหมายความว่า บนโลกของเรามีปัญหาให้ช่วยกันแก้ เกือบเจ็ดพันล้านปัญหา
ซึ่งต่อระดับคนที่เป็นอภิมหาอัจริยะแค่ไหน ก็คงไม่สามารถแก้ปัญหาได้ทั้งหมดในชีวิตของเขา
ซึ่งมีแต่เราเท่านั้น ที่จะต้อง ลงมือ สางปมแก้ปัญหาให้ตนเอง
อย่าได้หวังว่าจะมี ผู้วิเศษ คนไหนจะเหาะลงมาจากฟ้า มาช่วยแก้ปัญหาให้ได้..
เราต้องหัดพึ่งพาตนเองก่อน..
แต่ความยากก็คือ เราไม่รู้ว่าเรากำลังมีปัญหาอะไรกันแน่..?
เพราะตีโจทย์ชีวิตไม่ออก
เรื่องกิน พอเข้าใจได้ง่าย พอมองเห็น เพราะมันเป็นของหยาบๆ
แต่เรื่องของ กามและเกียรติ นั้น บางครั้งมันละเอียดละออจนมองไม่เห็น
เหมือนไปหาหมอแล้วแถลงอาการไม่ชัด
ต่อให้หมอเทวดาก็วินิจฉัยไม่ได้ว่า ตกลงคนไข้ป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่..?
การรักษาจึงสะเปะสะปะ เพราะเกาไม่ถูกที่คันเสียที
วันนี้ลองมองรอบๆตัวเรา ก็จะพบว่า
เราทุกคนล้วนมีปัญหาที่ต้องแก้ไข ไม่ว่ามันจะยากหรือง่าย
เพราะชีวิตเราถูกผูกติดอยู่กับปัญหาน้อยใหญ่ หนีไม่พ้นได้เลย
คนที่คิดจะหนีปัญหา ก็รังแต่จะไปสร้างปัญหาใหม่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว..
วิธีที่ดีที่สุดคือ เราต้องหยุดและคิดดูว่า จริงๆแล้วเราพอดีพอใจกับสิ่งที่เรามีแค่ไหน..
อะไรคือ แก่นแท้ของชีวิต และอะไรคือ เปลือก ที่เราเอามันมา ห่อหุ้ม ตัวเราอยู่
เป็นธรรมดา ที่เราก็อยากจะกินอิ่มนอนอุ่นเหมือนคนที่เขามีจนล้นเหลือเฟือ
แต่เชื่อเถอะว่า เขาก็แบกสารพันปัญหาเอาไว้ไม่ได้แตกต่างจากเราเท่าไหร่หรอก..
เพียงแต่เขาไม่ได้เดินมาบอกให้เรารู้เท่านั้น
ลองหัด ลดความทะยานอยาก ในสิ่งที่เกินความจำเป็นลงเสียบ้าง
ลองมองดูคนที่เขายังปากกัดตีนถีบ ยังมีไม่พออิ่มท้อง แล้วย้อนหันมองตัวเองอย่างช้าๆ
แล้วจะเข้าใจเองว่า คำว่า ที่สุด สำหรับ คน นั้นไม่เคยมีอยู่จริง..
มีแต่คำว่า จะพอ และ ไม่เคยคิดจะพอ เท่านั้น
แล้วทีนี้ก็อยู่เราแล้วหล่ะว่า จะเลือกอยู่ตรงไหนกันดี
ก็ในเมื่อตัวเราเอง ก็เป็น ต้นเหตุของปัญหา ของโลกคนหนึ่ง เหมือนกัน.. ไม่ใช่หรือ..?
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [
สาธุๆๆๆคะ