ถึงมาช้าแต่ก็มาในโจทย์นี้
ตั้งใจมาเต็มที่อยากกล่าวถึง
คนในโลกโซเชียลด้วยคะนึง
ด้วยตราตรึงหลายคนน้ำใจงาม

ในพันทิปหลายห้องหลายคนไข
ใครสงสัยเรื่องอะไรก็ใคร่ถาม
หลายคนมาร่วมตอบพร้อมนิยาม
เป็นไปตามประสงค์บ้างบ้างไม่เป็น (เช่น กระทู้ออกทะเล หรือ กระทู้วิชาการที่ต้องการให้คนตั้งกระทู้พยายามดูก่อน)

แต่เชื่อเถอะน้ำใจนั้นมีอยู่
ในทุกผู้ทุกคนไม่มีเว้น
ในบล็อกแก็งเราก็เห็นอย่างโดดเด่น
มาร่วมเม้นต์ร่วมโหวตให้แรงใจ

ส่วนตัวเราก็ได้รับจากหลายที่
ทั้งในบล็อกแก็งนี้พันทิปใหญ่
อีกกรุ๊ปเฟซก็มีเยอะมากมายไป
อยากขอบคุณน้ำใจของทุกคน

ยิ่งมาเลี้ยงแคคตัสมาดูแล
การเทคแคร์การดูชื่อบ้างฉงน
หลังจากได้ศึกษามาเบื้องต้น
ก็อยากได้ใครสักคนช่วยคอนเฟิร์ม

ก็ได้มารู้จักคุณนนทรี {{ ชื่อล็อกอินว่า n0n.tree แต่อิชั้นชอบอ่านเป็นนนทรี(นนซี) นึกถึงม.เกษตร}}
จากกระทู้หนึ่งนี้ที่เขาเสริม
ได้หลังไมค์ไปถามข้อมูลเพิ่ม
เขาก็เติมก็ตอบให้อย่างดี

ก็รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ
เลยอยากเขียนเอาไว้ ณ ที่นี่
ด้วยปรึกษาเขามาก็หลายที
พอเห็นโจทย์ครั้งนี้เลยตั้งใจ

จริงจริงก็ยังมีคนอื่นอีก
ช่วงที่เราต้องปลีกเพราะไม่ไหว
มีปัญหาค้างคาเรื่องหัวใจ
ก็ยังมีคนในคอยรับฟัง

ให้รู้ว่าโลกออนไลน์นั้นยังมี
คนดีดีมีน้ำใจคอยหนุนหลัง
คอยช่วยเหลือคอยบรรเทาเสริมกำลัง
โดยไม่คิดสตางค์สิ่งตอบแทน...

โจทย์ครั้งนี้มาเขียนช้าไปมาก เพราะติดภารกิจหลายๆ อย่าง แต่ตั้งใจเขียน ตั้งใจมา และตั้งใจขอบคุณ จริงๆ ก็ขอบคุณทางหลังไมค์ไปแล้ว แต่อยากขอบคุณที่ตรงนี้อีก คือ อยากแสดงให้เห็นว่าโลกออนไลน์มันไม่ได้เลวร้าย เรายังมีที่ปรึกษาทั้งในด้านวิชาการ และในด้านอื่นๆ อีก

หรืออย่างในบล็อกแก็ง การที่มีคนเข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นต์ เข้ามาโหวต เราก็รู้สึกซาบซึ้งมากๆ (แค่อ่านอย่างเดียว เห็นยอดวิวขึ้น เราก็รู้สึกซึ้งแล้ว) จึงอยากขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาเยี่ยมบล็อกของเรานะคะ

สำหรับฉันปมด้อยคือหน้าตา
ไม่ได้สวยหนักหนาเหมือนใครเขา
เมื่อก่อนนั้นเคยอิจฉาเพื่อนเบาเบา
เวลาที่มีใครเอาดอกไม้มา

ฉันรู้สึกฉันยิ้มไม่สวยนัก
เวลาเรียกพร้อมพรรคให้ตั้งท่า
ถ่ายรูปกันเมื่อไหร่พะวงนา
รูปออกมาจะสวยหรือไม่นอ

แต่โตขึ้นก็ปล่อยปล่อยช่างมันแล้ว
ไม่มีรักไม่แคล้วไม่ร้องขอ
เป็นตัวเองนี่แหละแค่นี้พอ
ใครจะคิดอย่างไรก็นะช่างมัน...

Cr. Youtube (เพลง เลือกได้ไหม : ZA ZA)

จริงๆ แรกเริ่มที่เห็นโจทย์ครั้งที่ 147 เพลงเพลงนี้มันผุดขึ้นมาก่อนเลย จึงเป็นเหตุให้เลือก ‘ที่เธอถาม’ แล้วก็เขียนที่เธอถามในเวอร์ชั่นนี้ก่อน ก่อนที่จะไปเขียนในอีกเวอร์ชั่นนึง //www.bloggang.com/mainblog.php?id=kunnamas&month=23-01-2016&group=17&gblog=2

ตอนแรกก็ว่าจะไม่เอาเวอร์ชั่นนี้มาลงละ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ลงไปเถอะ เพราะมันก็เป็นความทรงจำหนึ่งของเรา

สำหรับเรา ถ้าที่เธอถาม ‘เธอ’ เป็นคนอื่น เช่น พ่อแม่ ญาติ พี่น้อง เพื่อน ความรู้สึกมันก็อาจจะไม่ค่อยอินหรือไม่ค่อยเจ็บปวดอะไรเท่าไหร่ แต่พอมันเป็น ‘เธอ’ ที่เรารู้สึกรักด้วยแล้ว มันเลยเจ็บหน่วงๆ อยู่ในใจ กับบางคำถามที่เราก็เลือกไม่ได้หรือยินดีกับมันไม่ได้นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคำถามที่เธอไม่อยู่รอฟังคำตอบ คือ... แล้วฉันจะเลือกอะไรได้ไหม เลือกให้เธอไม่ไปได้หรือเปล่า

มันไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือก หรือไม่มีสิทธิ์ที่จะตอบอะไรได้ เพราะเธอได้เลือกไปแล้ว ก็เหมือนอย่างในเพลง คือ ไม่ต้องถาม แค่บอกลา แล้วจากไปดีกว่า

กับคำถามที่ว่า “เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ไหม” คือ จะให้เราที่รู้สึกรัก (เพราะเธอเข้ามาหา และมาคุยกุ๊กกิ๊กๆ เหมือนว่าชอบเรา) บอกว่า “อืมได้จ้ะ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ เราไม่ได้คิดอะไร” มันก็ไม่ได้

และการที่เธอไม่อยู่รอฟังคำตอบ หายไปเลย เราก็เหวอดิ คือ จะไม่ให้เราทำใจเลยเหรอ (แต่ถึงทำใจได้ แต่ ณ เวลานั้น มันก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้อะบอกตรง)

เรามองว่าบางคำถามที่เธอถาม น่าจะเปลี่ยนเป็นคำบอกลา หรือบอกตรงกันตรงๆ ว่า ไม่ชอบ ไม่ใช่ ไม่โอ อย่างนี้ดีกว่า คือ มันจะได้เจ็บปึ้กทีเดียว แต่มันไม่ปวดนาน

และสุดท้าย...

 ที่เธอถาม ฉันจะตอบ อย่างไรได้
เมื่อตัวเลือก ไม่มากมาย อย่างใจนี้
อีกคำตอบ เธอก็เลือก ไว้ดิบดี
สุดท้ายนี้ ก็คงมี แค่คำลา...

ที่มาของโจทย์ : //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=crazylazykoodchi&month=01-2016&date=21&group=6&gblog=436

เพราะแร้วบ่วงปัจจุบันของสังคม
หลายคนคงทุกข์ตรมอยากร้องไห้
เมื่อหลุดพ้นช่างยากลำบากกาย
อีกใจหน่ายอ่อนล้ามาแรมปี

ซึ่งความจริงสังคมที่เป็นอยู่
ยากหาผู้จะแก้ได้อย่างสดศรี
ฝ่ายหนึ่งรักฝ่ายหนึ่งชังเป็นอย่างนี้
ยากเหลือที่ยากมีความเห็นตรง

ที่เธอถามแล้วที่นู่นเส้นขอบฟ้า
จะมีไหมเล่าหนาที่ประสงค์
ที่ไม่มีใครเข้ามาปักธง
แสดงเจตจำนงเป็นของตัว

เผื่อว่าเธอจะได้เข้าไปอยู่
ให้ใจไม่หดหู่ไม่มืดหลัว
ไม่มีซึ่งความเครียดความหวาดกลัว
มีแต่ตัวเธออยู่แล้วสุขใจ

ก็อยากบอกเธอไว้ ณ ตรงนี้
มันไม่มีหรอกที่เธอฝันใฝ่
ถึงเธอจะอยู่สุดฟากฟ้าไกล
ก็ยากหาสงบได้ถ้าใจรวน

เราจึงต้องหันมาพึ่งธรรมะ
อยู่กับปัจจุบันขณะไม่หันหวน
ค่อยค่อยปรับจิตใจและทบทวน
บางทีบ่วงตรวนแร้วก็จะคลาย...

เมื่อถูกถิ่มทิ้งลงในวันนั้น
ถามตัวเองทุกวันยังไหวไหม
ถ้าไม่ไหวถอยสักหน่อยจะเป็นไร
ห่างกันไว้สักนิดก็คงดี

หากต้องมาเจอะกันบนถนน
เราต่างคนต่างก็ไม่เซ้าซี้
ก็อาจเหลือแค่เพียงมิตรไมตรี
แค่ที่มีแค่นั้นแค่รางเลือน...