ระลึกถึงในหลวงรัชกาลที่ ๙ (๒)

Create Date : 19 ตุลาคม 2560 Last Update : 19 ตุลาคม 2560 14:27:42 น. Counter : 1335 Pageviews.
Share Tweet

ระลึกถึงในหลวงรัชกาลที่ ๙ (๑)

Create Date : 17 ตุลาคม 2560 Last Update : 19 ตุลาคม 2560 14:35:36 น. Counter : 1006 Pageviews.
Share Tweet

‘แบ่งปัน’ หนังสือให้น้องๆ (งานตะพาบครั้งที่ 180)

‘แบ่งปัน’ ในที่นี้ของเราก็คือ บริจาค โดยในปีนี้เราได้บริจาคหนังสือให้กับห้องสมุดประชาชนเฉลิมราชกุมารี อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร มาตั้งแต่ต้นปี 

Create Date : 09 มิถุนายน 2560 Last Update : 9 มิถุนายน 2560 0:13:22 น. Counter : 1151 Pageviews.
Share Tweet

กลัวทางลาด เพราะเคย 'พลาด' ลื่นล้ม (งานตะพาบครั้งที่ 177)

เรื่องความรักยังคงเขียนอยู่นะ แต่โจทย์นี้ขอเขียนใหม่ ขอมาเล่าประสบการณ์ชีวิตตัวเอง ที่จากคนที่ไม่เคยกลัวทางลาด กลับมากลัว จนอาจเรียกได้เป็น Bathmophobia โรคกลัวบันไดหรือทางลาดชัน (แต่เราไม่กลัวบันไดนะ เรากลัวทางลาด)

ต้องบอกก่อนว่าตอนเด็กๆ เราไม่เป็น ออกจะชอบมากๆ เลยด้วย รู้สึกสนุก เราชอบเดินตรงกลางๆ เชื่อว่าเด็กหลายๆ คนก็คงชอบ หลานเรานี่ถ้าเจอทางลาดนี่วิ่งเลย ต้องล่วงหน้าไปดัก

เรามากลัวทางลาดก็ตอนอยู่มหาวิทยาลัย จำไม่ได้ว่าชั้นปีไหน แต่เราจำจุดเกิดเหตุ และเหตุการณ์วันนั้นได้ ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่เรามาที่เรียนตึกคณะมัณฑนศิลป์ (คณะโบราณคดีจะมีหลายวิชาที่มาขอใช้ห้องเรียนที่ตึกนี้) หลังจากเลิกเรียนเราก็เดินออกมาทางด้านหลังที่เป็นทางที่จะลงไปยังสวนแก้ว ซึ่งมันก็จะมีทางลาด เป็นทางลาดที่สั้นๆ และไม่ได้ชัน

แต่เราพลาด เราลื่น ลื่นเพราะรองเท้าผ้าใบของเราเอง คือ ใช้งานมานานจนยางลายกันลื่นมันสึก กลายเป็นพื้นเรียบๆ พอเราเดินทางลาดปุ๊บ เราก็ลื่น ลื่นแบบล้มก้นกระแทก อายก็อาย เจ็บก็เจ็บ แต่พอเพื่อนถาม ก็บอกไม่เป็นไร ลุกมาอย่างปกติ แต่ความจริงคือเจ็บก้นกบ วันนั้นก็ระบมไป

พร้อมกับมีความกลัวที่ในชีวิตไม่เคยกลัวมาก่อน นั่นคือ กลัวทางลาด กลายเป็นคนที่ค่อยๆ เดิน (จะมองว่าเป็นส่วนดีก็ได้นะ) ถ้าเห็นทางลาดปุ๊บ เราจะเดินช้ากว่าปกติ

ถ้าเป็นทางลาดที่ชัน และมีราว เราจะจับราว และค่อยๆ เดิน ส่วนทางลาดเลื่อนในห้างที่ไว้สำหรับรถเข็น ถ้ามันเป็นทางที่ต้องลง เพราะไม่มีทางอื่นให้ลงแล้ว เราก็จะจับราวและอยู่นิ่งๆ (ยืนตัวเกร็ง) ใครอยากเดินเดินไป แต่เราไม่เดิน ซึ่งต้องบอกว่าเราเป็นอย่างนี้อยู่หลายปีมาก อาการที่ว่ายืนตัวเกร็งเวลาลงทางลาดเลื่อน

เราเพิ่งมาดีขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ เพราะพยายามฝึกตัวเองโดยลองปล่อยมือจากที่จับราว ลองยืนนิ่งๆ ให้ได้เหมือนคนอื่นๆ พอฝึกๆ ไป มันก็เริ่มอยู่ได้

ตอนนี้ก็พอที่จะเดินลงทางลาดนั้นได้แล้ว แต่บางครั้งก็ยังมีอาการเกร็ง หรือกลัวอยู่ เหมือนกลัวว่าถ้าลองเดินปล่อยมือ เดินตรงกลางๆ กลัวจะพลาดล้ม และเกิดเหตุอย่างวันนั้น

อย่างบิ๊กซี อ่อนนุช เราจะไม่ค่อยกลัว แต่ถ้าเป็นโลตัส สุขุมวิท 50 เราจะกลัว รู้สึกทางลาดเลื่อนมันชันกว่า เราเลยยังไม่กล้าเดินลง ได้แต่ยืนนิ่งๆ แต่ที่บิ๊กซีนี่เริ่มจะวิ่งได้ละ (ไม่ใช่~ ก็ยังต้องฝึกอยู่)

ก็แปลกดี ไม่รู้ว่ามีใครที่กลัวอะไรกันแปลกๆ กันบ้างไหม หรือมีเราที่แปลกๆ อยู่คนเดียว ที่เป็นโรคกลัวทางลาด เพราะเคย ‘พลาด’ ล้มมา...

Create Date : 25 เมษายน 2560 Last Update : 25 เมษายน 2560 0:29:47 น. Counter : 1499 Pageviews.		7 comment
Share Tweet

ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว (งานตะพาบครั้งที่ 175)

สำหรับโจทย์นี้ซึ่งเป็นกิจกรรมของทางบล็อกแก๊ง จริงๆ เราตั้งใจไว้ว่าจะเขียนอีกแนว และไม่ได้ลงในส่วนนี้ แต่พอดีว่ามันมีเรื่องอะไรบางอย่าง เลยทำให้มาเขียนในแนวนี้ เพราะต้องการจะบอกกล่าวกับคนที่ยังไม่รู้ให้ได้รู้ ทั้งๆ ที่ความจริงเราตั้งใจเอาไว้ว่าในปีนี้จะเป็นปีแห่งการให้อภัย และไม่ยุ่งอะไรกับใครทั้งสิ้น ยกเว้นเรื่องครอบครัวและเรื่องตัวเอง

เรื่องการให้อภัย เราให้อภัยไปหมดแล้ว แต่เรื่องการไม่ยุ่งอะไรกับใคร เรายังทำไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราควรจะทำให้ได้ เพราะมันเป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา ใครเรียนผูก คนนั้นก็ต้องเรียนแก้

เราไม่ควรที่จะต้องมาเป็นองครักษ์พิทักษ์เพื่อนหญิงให้ผู้ชายด่า ผู้ชายอาฆาต คุณคิดว่าเรามีความสุขเหรอกับการที่เราต้องทำอย่างนั้น และโดนอย่างนั้นน่ะ เราเข้าห้องนั้นไม่ได้ เพราะมีแรงอาฆาตพยาบาทอยู่ ขณะที่คุณกับเขาเดี๋ยวก็ทะเลาะ เดี๋ยวก็ดีกัน คือ เราควรจะเข้าไปยุ่งไหม หรือ เราควรจะอยู่เฉยๆ

เรื่องความเจ้าชู้ เราว่าคุณนั้นรู้ดี เพราะคุณเป็นคนแรกที่ได้รู้จักกับเขา และคุณก็ได้เห็นอะไรหลายอย่าง แต่คุณก็ยังคงให้อภัย ส่วนเราตัดไปนานแล้ว แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เหลือ ที่ไม่เหลือ เพราะเขาเลือกที่จะไม่รับมิตรภาพจากเรา ในเมื่อไม่อยากรับ ก็ไม่เป็นไร ชีวิตเรามีเพื่อนตั้งมากมาย จะมาแคร์อะไรกับคนคนเดียว คนที่ทำให้สุขภาพจิตเราแย่ ไม่ได้ดีขึ้น

เราควรที่จะมีความสุขอยู่ในโลกของเรา โลกที่ไม่มีเขาเข้ามาเกี่ยวพัน ต่างคนต่างอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้จบง่ายๆ เพราะเขาคงคิดว่าเราเอาเรื่องของเขาไปเล่าให้เพื่อนอีกคนฟัง แต่ขอบอกเลยนะว่าเราไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้มานานมากๆๆๆ แล้ว สิ่งที่เพื่อนผู้หญิงคนนั้นเขียน เราไม่ได้เป็นคนสั่ง

เพราะคนอย่างเรา ถ้าจะลุย เราลุยเอง ก็เคยได้เห็นกันอยู่ กลัวที่ไหน ผู้ชายพรรค์นั้น

แต่ที่เราเงียบ เพราะเห็นว่าเขากำลังปรับปรุงตัว เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม แต่เราก็ไม่รู้ว่าเขายังอาฆาตเราอยู่ เราได้รู้จากงานเขียนของเขา ทั้งๆ ที่เรากับเขาจบกันไปนานแล้ว

และถ้าเราไม่เปิดตัวในบล็อกว่าเรามีคนที่ศึกษาอยู่ เราว่าเขาคงยังไม่เลิก คงรอวันที่จะชำระแค้นกับเรา บางทีเราก็ยังคิดเขาจบปรัชญา พุทธศาสนามาจริงหรือเปล่า ทำไมดูวางอะไรไม่ได้เลย คนที่เรียนขนาดนี้ ควรจะต้องเป็นคนที่วางอะไรต่างๆ ได้ ไม่ควรจะต้องมายึด มาเก็บ

แต่ก็นะ ถ้าเขายังอาฆาตเราอยู่ก็ตามสบาย ใครอาฆาต ใครแบก คนนั้นก็หนักเอง

แต่จะให้เรานิ่งๆ ไม่ให้ความกระจ่าง กับคนที่สงสัยเรื่องความอึมครึมในห้องไม่ได้ เราต้องเคลียร์เพื่อไม่ให้เขาทุกข์ เพื่อให้เขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมบรรยากาศในห้องมันเปลี่ยนไป ทำไมไม่ค่อยมีผู้หญิงมาตั้งกระทู้ ความสนุกสนานมันหายไปไหน แม้แต่ผู้ใหญ่ที่เคยอยู่ทำไมเขาหายไป

และเราก็อยากจะบอกให้คุณรู้ ในเรื่องที่คุณยังไม่รู้นะ (เราว่าคุณต้องยังไม่รู้แน่ๆ) ว่าในระหว่างที่เขายังเล่นกับคุณ คุยกับคุณ ว่าเขาหลังไมค์คุยกับผู้หญิงอีกคน และถึงขั้นว่าจะโทรหาด้วย แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นเขาไม่เล่นด้วย คุณคิดว่าถ้าเขาเล่นด้วย มันจะเป็นยังไง เขาก็จะทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บไปอีกคน

แต่เอาเถอะ ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณแล้วล่ะว่าคุณจะยังยุ่งกับเขา หรือเลิกยุ่ง ถ้าคุณยังยุ่งอยู่กับเขา แล้วมีปัญหาตามมา คุณต้องแก้เองนะ เพราะเรารู้สึกว่าเราเตือนคุณมามากพอแล้ว และป่านนี้เขาก็คงอาฆาตแค้นเราจนไปถึงชาติหน้าแล้วล่ะ

สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรอยากจะบอก นอกจากว่าขอให้คุณเลือกทางที่ถูก แล้วคุณจะพบกับความสงบสุขในชีวิตค่ะ สวัสดี...

Create Date : 26 มีนาคม 2560 Last Update : 26 มีนาคม 2560 0:09:10 น. Counter : 1286 Pageviews.
Share Tweet