ในชีวิตของฉัน ฉันโดนเพื่อนแกล้งแบบแกล้งจริงจังอยู่ 2 คราวด้วยกัน คราวแรกคือตอนป.1 แบบเด็ก ๆ คราวที่สอง คือ ตอนม.4 แบบหนัก ๆ แต่ฉันจะขอเขียนในคราวที่ฉันอยู่ป.1 เพราะโจทย์ตะพาบคราวนี้ คือ ปฐมวัย และคำอธิบายของโจทย์ คือ เขียนเรื่องราวอะไรก็ได้ที่ประทับใจในวัยเด็ก
 
                การถูกแกล้งไม่ใช่ความประทับใจค่ะ ฉันบอกเลย แต่ที่ฉันประทับใจ คือ คนที่มาช่วย เป็นคนที่ฉันจะจดจำไปตลอดชีวิต แม้ว่าอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก
 
                ฉันเข้าเรียนชั้นประถมที่โรงเรียนสายน้ำทิพย์ อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนสายน้ำผึ้ง ในซอยสุขุมวิท 22 วันแรกที่ฉันไปโรงเรียน ฉันจำได้ว่าแม่อยู่ส่งฉันจนถึงฉันเข้าแถว และรู้สึกว่าจะเป็นอย่างนี้อยู่ 2 – 3 วัน หลังจากนั้นก็ไม่มีแม่ที่จะมาอยู่ยาวจนถึงฉันเข้าแถวแล้ว
 
                ฉันก็ต้องอยู่กับเพื่อน ๆ เพื่อนใหม่ ๆ ที่เราต้องทำความรู้จักกัน แต่ด้วยความที่ฉันเป็นคนเงียบ ๆ ตอนป.1 ฉันก็ไม่มีเพื่อนที่สนิท และด้วยความที่ไม่มีเพื่อนสนิท เวลาถูกแกล้งก็จะไม่มีใครช่วย
 
                ฉันจะถูกแกล้งในเวลาเข้าแถวตอนเช้าเสมอโดยเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้ฉันจำชื่อไม่ได้ คนที่ฉันจำชื่อได้ มีเพียงคนเดียวคือคนที่ช่วยฉัน เขาชื่อ เปรมปรี รำเพยพงศ์ มีฝาแฝดชื่อปรีดา เรียนอยู่คนละห้อง เปรมปรีจะคอยบอกคนที่มาแกล้งฉันว่าอย่าแกล้ง นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าประทับใจมาก
 
                ความใส่ใจของเขาทำให้ฉันรู้สึกดี จนอาจเรียกได้ว่าเป็นรักครั้งแรกก็ได้ แต่ในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจความหมายของคำว่ารักหรอก และเขาเองก็คงไม่ได้รักฉันอย่างนั้นด้วย
 
                ฉันเรียนกับเปรมปรีแค่ตอนป.1 เท่านั้นแล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะโรงเรียนสายน้ำทิพย์จะมีการคละห้องบ้าง ยกห้องบ้าง ขึ้นป.2 ฉันก็ไม่ได้เรียนห้องเดิม ไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่มเดิม ซึ่งฉันดีใจมาก เพราะจะได้ไม่ต้องเจอคนที่ชอบแกล้งฉันอีก แต่ก็น่าเสียดายที่ทำให้ฉันไม่ได้เจอเปรมปรี
 
                ตอนป.2 ฉันมีเพื่อนสนิทแล้ว มี 2 คน ชื่อ หนึ่งกับมาย และฉันก็โชคดีมากที่เพื่อนในห้องไม่มีใครแกล้งฉันเลย หนึ่งกับมายก็เรียนกับฉันตอนป.2 แล้วก็ไปเจอกันอีกทีตอนป.5  ป.6 ก็อย่างที่บอกโรงเรียนเราไม่เหมือนโรงเรียนอื่น มันมีการคละห้องบ้าง ยกห้องบ้าง ฉันรู้สึกดีใจนะที่ได้เจอหนึ่งกับมายอีก ถ้าไม่ได้เจอ ก็คงไม่ได้มีเพื่อนสนิทดี ๆ ที่ปัจจุบันนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่
 
                ฉันเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เรียนห้องเดียวกับเปรมปรีอีก หลังจากจบป.1 ไม่อย่างนั้น เราอาจจะยังติดต่อกันอยู่ก็เป็นได้
 
                ฉันได้เจอเปรมปรี ปรีดาล่าสุดก็ตอนที่ฉันไปเรียนภาษาจีนที่ OCA เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2549 หรือ 2550 ซึ่งก็นานมาก ๆ แล้ว คนที่มาทักฉันเป็นปรีดาทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยเรียนห้องเดียวกัน เขาหันไปบอกเปรมปรีว่าเหมือนคนที่เรียนสายน้ำทิพย์ ขณะที่เปรมปรีที่เคยเรียนด้วยกันตอนป.1 จำฉันไม่ได้
 
                ฉันได้เป็นเพื่อนกับปรีดาในเฟซบุ๊ก เขารับแอดฉัน แต่เปรมปรีไม่รับแอดฉัน เพราะฉันเองก็ไม่ได้บอกเขาหรอกว่าเราเคยเรียนห้องเดียวกันตอนป.1 และเขาคือคนที่ช่วยฉันตอนนั้นด้วย เพราะฉันคิดว่าเขาก็คงจำไม่ได้
 
                ฉันจึงรู้สึกเสียดาย เสียดายที่น่าจะมีโอกาสได้เรียนห้องเดียวกับเปรมปรีอีก ตอนป.5 ป.6 แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็ดีมากแล้ว
 
                ขอให้เขาเป็นความทรงจำดี ๆ ให้ฉันได้รัก รู้สึกประทับใจในวัยประถม (ปฐมวัย) ของฉันก็เพียงพอแล้ว